Άντε τώρα να το περιμένεις πως αυτή η λεμονιά που φυτέψαμε πριν τέσσερα χρόνια τα κατάφερε και έκανε το πρώτο της λεμόνι! Δεν το χαρήκαμε όπως θα έπρεπε. Δεν ήμασταν εκεί να το γευτούμε. Θα μου πεις: Και τι παραπάνω γεύση θα είχε αυτό το λεμόνι; Τίποτα. Η αίσθηση θα ήταν διαφορετική.


Στο μυαλό μου τριβελίζουν όμορφες νοσταλγικές σκέψεις... Θα τα καταφέρουμε να ξαναπάμε, να τα φροντίσουμε αυτά τα δέντρα; Μερικές φορές, με όσα έχουμε περάσει τα δυο αυτά χρόνια της πανδημίας Covid-19, απογοητεύομαι. Ύστερα πάλι, λέω πως δεν θα του περάσει!


Έρχονται ώρες που σκέφτομαι, τι θα κάναμε χωρίς την αδελφή μου Στασούλα με το σπίτι στο χωριό. Να είναι καλά, το φροντίζει, όπως πριν λίγες μέρες που πήγε με τον Αγησίλαο και κλάδεψαν την τριανταφυλλιά και τη βουκαμβίλια. Δοκιμάστηκαν κι αυτά από το φετινό χιονιά. Και χρειάζονταν μια παρέμβαση αισθητικής φύσης.


Βρήκε και έκοψε κι ένα λεμόνι που κατάφερε να κάνει η λεμονιά μας. Το έβαλε πάνω στο τραπέζι της και το φωτογράφισε για να μου το στείλει. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να πάρεις χαρά όταν είσαι μακριά. Ακόμα και αν πρόκειται για το μοναδικό λεμόνι από τη λεμονιά που φυτέψαμε.


Λογαριάζουμε, κάνουμε σχέδια ήπια, έτσι που να μπορούμε να τα διαχειριστούμε στις εποχές που ζούμε. Τίποτα δεν είναι εύκολο πια και ούτε μπορείς να πηγαίνεις μακριά το χρόνο. Κι αν είμαστε καλά το φθινόπωρο, ίσως. Αν φυσικά τα καταφέρουμε. Θα το παλέψουμε πάντως σ’ αυτή την κατέτυθυνση.


Ύστερα έφυγε μεσημεριάτικα, αλλά με πολύ κρύο και πήγε στη Σειραδιά για να μαζέψει τα μανουσάκια που τώρα στολίζουν το σπίτι της. Ναι χρειάζεται μια κούραση για να τα κάνει όλα αυτά, αλλά άμα νοιώθεις καλά, δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα. Ευχαριστούμε Στασούλα!