Δεν ξέρω πως θα τα πάνε με τον καύσωνα, αν και τα φροντίσαμε περέχοντας το νερό που χρειάζονταν και με το παραπάνω, αλλά λουλούδια είναι αυτά. Ευαίσθητα στις ακραίες καιρικές συνθήκες. Τα λουλούδια στο μπαλκόνι του σπιτιού μας. Και η Σούλα τα φροντίζει και τα αγαπάει, όπως κι εγώ μαζί της.


Η ίδια τα έχει φωτογραφήσει, αλλά όπως ξέρετε, της αρέσει και επιλέγει κοντινά πλάνα, όπου καθετί φαίνεται μοναδικό. Έτσι είναι όλες οι φωτογραφίες που θα δείτε σήμερα σ’ αυτή την ανάρτηση. Μου αρέσει που έχει το δικό της τρόπο να προσεγγίζει τη ζωή.


Είναι οι δικές μας μικρές ανάσες σε μια πόλη που κυριαρχείται από το τσιμέντο. Κι αν είχε περισσότερο ήλιο, ίσως να είχαμε περισσότερα λουλούδια και σε καλύτερη κατάσταση. Αλλά βλέπεις δεν είναι όλα εύκολα στην Αθήνα. Αντιθέτως χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, για να επιβιώσουν και να αναπτυχθούν.


Ξέρω, δεν αγαπούν όλοι οι άνθρωποι τα λουλούδια. Αλλά εμείς τα έχουμε κάνει κομμάτι της ζωής μας. Και στο χωριό το παλεύουμε όταν είμαστε εκεί, αλλά κακά τα ψέματα, θέλουν δουλειά για να αποδώσουν. Κι εμείς λείπουμε τον περισσότερο καιρό, οπότε καταλαβαίνετε. Αν ζει κάτι θα είναι οι βουκαμβίλιες που έχουν απλώσει βαθιά τις ρίζες τους και η τριανταφυλλιά.


Τα χρώματα, οι ευωδιές τους, όλα μετράνε στα λουλούδια. Κι εμείς έχουμε μάθει να εκτιμούμε καθετί που μας προσφέρουν. Ακόμα και τώρα που τρέχουμε περισσότερο από τον καιρό της πανδημίας, για μας, όποτε οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν, περνάμε χρόνο σ’ αυτή τη μικρή βεράντα.


Αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε όταν πρωτοήρθα εδώ, αν και επειδή τότε έλλειπα όλη την ημέρα στη δουλειά, βιάστηκα να βάλω τέντα για να μη χτυπά ο ήλιος, μετά το μεσημέρι . Άστοχη αγορά, αφού τώρα είναι συνεχώς ανεβασμένη. Αλλά πού να βλέπει κάνεις τόσο μακριά... Τις περισσότερες φορές είμαστε ικανοποιημένοι αν βλέπουμε μέχρι τη μύτη μας.