Είναι δίπλα μας, ανάμεσα μας, εκεί που ζούμε. Αλλά καμιά φορά τα προσπερνάμε, θεωρώντας ότι πρόκειται για κάτι φυσιολογικό σε μια Αθήνα που ως ζωντανός οργανισμός συνεχώς μεταβάλλεται και αλλάζει, όχι πάντα προς το καλύτερο. Ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικές τέτοιες αλλαγές.


Γκρεμισμένα σπίτια... Με ιστορίες πίσω τους. Που τις περισσότερες φορές δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Ποιοι ζούσαν εδώ; Πώς και γιατί έφυγαν και άφησαν πίσω τους την εγκατάλειψη; Είναι άραγε μόνο βιολογικό το θέμα ή υπάρχει και κάτι άλλο πίσω τους; Εδώ ένα παράθυρο - ντουλάπι, μέσα στο τοίχο.


Κι αυτά τα κομμένα δέντρα και οι συκιές που "εμφανίζονται" όπου υπάρχει η εγκατάλειψη με ένα τρόπο ¨θαυματουργικό"... Ωστόσο οι απορίες είναι εδώ και θέλω να τις εκφράσω. Αφού λοιπόν αποφάσισαν να κατεδαφίσουν το κτίσμα, γιατί μετά το άφησαν στην τύχη του;


Δεν είναι πάντως και η πιο αισιόδοξη εικόνα της πόλης. Θαρρείς και είναι γήπεδο με... λίγο άτσαλη την επιφάνεια του. Και είναι ανοιχτό από τη μεριά του δρόμου. Μάλλον κάποια στιγμή θα χρειαστεί να βάλλουν ένα συρματόπλεγμα για να το προστατέψουν από τους βάνδαλους που μόνο σκοπό τους έχουν την καταστροφή.


Στέκομαι και περιεργάζομαι όλο αυτό. Και ίσως όσοι με βλέπουν με το κινητό μου τηλέφωνο να βγάζω φωτογραφίες, να λένε "τι κάνει τώρα;", "με τι ασχολείται;" Αδιαφορώ. Για μένα, όσο και αν μου είναι άγνωστοι και η ιστορία του και οι ιδιοκτήτες του, αποτελεί κομμάτι μια ιστορίας που κάποιοι τη βίωσαν.


Αυτό από μόνο του, έχει την αξία του. Να, γιατί αποφάσισα να το κάνω θέμα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Επειδή όσο και αν ακούγεται κάπως περίεργα, αυτό το Site έχει και ψυχή και αισθήματα. Και μέσα από τα μάτια του διαχειριστή του, ζει καταστάσεις και τις καταγράφει, όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται.