Προφανώς και δεν το έχουν όλοι να ξυπνούν νωρίς το πρωί. Πολλοί, ιδιαίτερα οι νέοι, επιλέγουν να κοιμούνται αργά κι αν δεν έχουν κάτι να κάνουν, τους αρέσει να ξυπνούν όσο πιο αργά γίνεται. Ποιος δεν το έχει δει αυτό να συμβαίνει στην καθημερινότητα του; Αλλά εμείς σ’ αυτό το δημοσίευμα θα τους αγνοήσουμε για λίγο και θα πάμε σ’ εκείνους που επιλέγουν το αντίθετο.


Σ’ αυτή τη δεύτερη ομάδα θα ήθελα να τοποθετήσω κι εγώ τον εαυτό μου. Είμαι πρωινός τύπος, από άποψη. Επιλέγω να σηκωθώ νωρίς το πρωί, χωρίς άγχος και πίεση και χωρίς κανένα βοηθητικό μέσο, ξυπνητήρι κ.λπ. Ως συνταξιούχος δεν έχω κανένα λόγο να ακολουθώ κάποιο ωράριο. Δεν χτυπώ κάρτα, δεν έχω κάποιον εργοδότη πάνω από το κεφάλι μου.


Μ’ αρέσει όμως το πρωινό ξύπνημα, αφού έχω κοιμηθεί σχετικά νωρίς και έχω απολαύσει τον ύπνο μου. Ξεκούραστος πια και με τον καφέ μου συντροφιά, μπορώ να κάνω τις αναρτήσεις μου σ’ αυτό το Site. (που τις περισσότερες φορές τις έχω προετοιμάσει από την προηγουμένη) και με καθαρό μυαλό να περιπλανηθώ για λίγο στο διαδίκτυο.


Βέβαια στην Αθήνα, όπου μένω, δεν έχω την πολυτέλεια να δω τέτοιες εικόνες από το παράθυρό μου. Όταν όμως βρεθώ στην επαρχία ή σε έναν ανοιχτό ορίζοντα επωφελούμαι και καταγράφω την ομορφιά που ζω στο ξημέρωμα μιας νέας μέρας. Και οι τακτικοί αναγνώστες του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θυμούνται δημοσιεύματα σαν αυτά ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.


Για μένα πάντα ήταν όμορφη η ανατολή. Συχνά βλέπω τις αναρτήσεις του φίλου μου του Πέτρου Πατσαλαρήδη από το ξεκίνημα του για το δάσος. Και είναι σα να ζω μαζί του όλη την ομορφιά που αποτυπώνεται στις φωτογραφίες του, κάτι για το οποίο τον ευγνωμονώ. Είναι ο πιο πιστός στις ζωντανές πρωινές και βραδινές φωτογραφίες του.