Ιούλης στην Αθήνα! Αν με ρωτούσατε να σας πω τι μου λείπει πιο πολύ, είναι αυτές οι απλές χαλαρές στιγμές. Ένας υπνάκος στον ίσκιο μια βεράντας ή ενός κιόσκι με τα τζιτζίκια να δίνουν πάρτι, γύρω. Όπως κάνει εδώ στη φωτογραφία, ο φίλος μου Ηλίας από την Αναστασιά των Σερρών!


Ή μου λείπει να μυρίσω ένα μικρό μπουκέτο όμορφα τριαντάφυλλα από τον κήπο του σπιτιού. Ναι, αυτά που σε ξετρελαίνουν με τη μυρωδιά τους. Την καθαρή και όμορφη. Και που το χρώματα τους λαμπιρίζουν καθώς τα κρατά στα χέρια της για τη φωτογράφιση η σύζυγός του, η Κατερίνα.


Όχι πως θα αρνιόμουν να επισκεφτώ αυτή την αχλαδιά και να κόψω, όπως η Κατερίνα, όχι τα αχλάδια μιας ημέρας αλλά μιας ολόκληρης εβδομάδας. Φανταστείτε μόνο την εικόνα να τα έχεις κρύα στο ψυγείο και να να τα βγάλεις για να τα γευτείς. Θα μπορούσαν να ζήσω μόνο με αυτά...


Ή να έχεις κόψει από τον κήπο σου τα αγγούρια και τις ντομάτες σου... Τι νοστιμιά θα έχουν όλα αυτά και πόσο καθαρά είναι, για τον οργανισμό καθώς γνωρίζεις καλά, επειδή εσύ τα καλλιεργείς, τι τους έχεις βάλει ως λίπασμα, για να μεγαλώσουν... Η καλοκαιρινή σαλάτα σου με λίγη αντράκλα, που φυτρώνει μόνη της θα είναι πολύ διαφορετική σε νοστιμιά.


Εκεί που ο ίσκιος των δέντρων, όπως στην αυλή του σπιτιού του Ηλία είναι ο καλύτερος ίσκιος και τα λουλούδια του είναι ακόμα κι αυτή την εποχή ανθισμένα σα να είναι άνοιξη, ενώ είμαστε στην καδιά του καλοκαιριού... Όμορφες εικόνες που σε ταξιδεύουν. Αυθεντικές, αληθινές, χωρίς κανένα ρετούς.


Και παρόλα τα παραπάνω, αναζητάς λίγη θάλασσα, τα τριανταπέντε λεπτά που χρειάζεσαι με το αυτοκίνητο σου για να φτάσεις σ' αυτήν, δεν είναι τίποτα. Άμα το θέλει η καρδιά σου όλα γίνονται μικρά τόσο που μπορείς να τα πιάσεις με το χέρι σου και να δώσεις χαρά στον εαυτό σου και τους γύρω σου.