Απότομα, νιώσαμε χθες το χειμώνα στην Αθήνα... Εντάξει, ακούγεται υπερβολικό με την πρώτη να τον πούμε χειμώνα, το καταλαβαίνω. Ας το πούμε λοιπόν φθινόπωρο. Αλλά το κρύο του το είχε, ιδιαίτερα τις πρωινές ώρες. Και για πρώτη φορά έβαλα μακρυμάνικο πουκάμισο και ένα ελαφρύ μπουφάν.

Περιβάλλον εξαιρετικό! Μα να είσαι στο λιμάνι του Πειραιά και να φεύγεις με το πλοίο της γραμμής για ένα λιμάνι, τον προορισμό του οποίου έχει στην καρδιά σου, είναι ασφαλώς ανεκτίμητο. Ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει στη σκέψη ή στο μυαλό, το πράγμα δεν χάνει την ομορφια του.


Δίπλα σου, κάπου κοντά σου, περνάνε κι άλλα καραβάκια... Κι έχει αρχίσει και σουρουπώνει και τα φώτα φαίνονται όμορφα πάνω του... Δες, σαν να είναι καρτ ποστάλ... Αλλά είναι μια αληθινή φωτογραφία, τραβηγμένη λίγο έξω από το λιμάνι του Πειραιά. Το κέντρο του ονείρου μας.


Η ώρα δεν βοηθάει ώστε η φωτογραφία να είναι καθαρή. Μοιάζει λίγο φλουταρισμένη και μάλλον είναι. Αυτό όμως δε την κάνει να χάνει την αξία της, επειδή αυτή έχει να κάνει με το χρόνο, την ώρα, αλλά με τα συναισθήματα που όλοι κουβαλάμε μέσα μας.


Ένα ακόμα ταξίδι που έχουμε προγραμματίσει στην καρδιά μας. Πάνω σε πλοίο που ταξιδεύει σε ήρεμες θάλασσες κι ας λέει η ΕΜΥ πως θα είναι αλλιώς τα πράγματα... Δεν μας αφορά και δεν μας ενδιαφέρει. Σημασία έχει πώς νιώθουμε εμείς. Και τι κάνουμε, για να αισθανθούμε καλά...


Η τελευταία ματιά που ρίχνουμε πίσω μας, είναι πάντα χαρακτηριστική... Το ταξίδι έχει κιόλας ξεκινήσει και το δρομολόγιο έχει χαραχτεί. Θα ταξιδεύουμε όλη τη νύχτα; Μερικά ταξίδια, μακρινά, έτσι γίνονται. Και το ξημέρωμα σου δείχνει τον τόπο που διάλεξες. Όμορφο που είναι!