Αυτή τη βόλτα την κάνουμε πάντα με τα πόδια... Και την κάναμε και χθες μετά το πρωινό μας. Πέσαμε βέβαια πάνω στους φίλους μας Κώστα, Δανιήλ και Αλέξη, αλλά δεν αναβάλαμε τη βόλτα μας. Καθίσαμε κοντά τους στην επιστροφή μας. Είδαμε και τον καλό φίλο μας Γιάννη που είχε έρθει για δουλειά.


Η θάλασσα ήταν υπέροχη αν και λίγο ανήσυχη από τον αέρα που φύσαγε. Αλλά δείτε τι όμορφα που αντιφεγγίζουν οι ακτίνες του ήλιου πάνω στα νερά... Κατέβηκα λίγο χαμηλά στην παραλία, αλλά άξιζε τον κόπο. Το αποτέλεσμα, μου άρεσε πολύ. Άλλωστε αυτό ήθελα. Αυτό αποτυπώνει την ομορφιά της στιγμής.


Κι από κει μακριά φωτογράφισα τη Σούλα να... αγωνίζεται να κρατήσει το καπέλο της, για να μην της το πάρει ο αέρας. Γενικότερα ο τόπος "μύριζε" Σεπτέμβρη και... εγκατάλειψη. Τα μικρά μαγαζάκια, κλειστά. Ένας που είχαμε φάει στην ταβέρνα του μας είπε: "του χρόνου, πάλι"...


Μικρά, αλλά αφρισμένα τα κύματα σκάνε πάνω στα βότσαλα και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μοναδική... Τη θαύμαζα ξανά και ξανά. Και περίμενα μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή για να την αποτυπώσω στην κάμερα του κινητού μου. Κάπου το πέτυχα, κάπου όχι. Δεν είναι και το πιο εύκολο...


Άλλη μια όψη της παραλίας προς τα Διγελλιώτικα... Μέχρι εκεί που πήγαινε ο δρόμος με το αυτοκίνητο. Αν και με τα πόδια μέχρι εκεί, βάλαμε το όριο της βόλτας μας. Και μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Είπαμε, μας περίμεναν και οι φίλοι που συναντήσαμε, τυχαία, μόλις ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.


Και επειδή το συνηθίζουμε ο Γιώργος μας έβγαλε και μια φωτογραφία μαζί με τη Σούλα... Κάπως έτσι χτίζονται οι μνήμες που σε συντροφέυουν και οδηγούν στο σωστό δρόμο τις ανθρώπινες σχέσεις. Ναι, θέλουμε να θυμόμαστε τις καλές στιγμές μας. Το έχουμε ανάγκη, το χρειαζόμαστε.