Στα συνηθισμένα μας... Τα λουλούδια που αγαπούμε. Κρατημένα κατά καιρούς στην επιφάνεια γραφείου του υπολογιστή, έρχεται η ώρα που τα θέλεις και τα χρειάζεσαι για να πάρεις λίγο θάρρος και κουράγιο και να συνέχεις να ζεις... Τα καλύτερα είναι μπροστά μας. Δεν το βάζουμε κάτω.


Εδώ στο φυσικό φράχτη που κάνει τα πράγματα πολύ πιο όμορφα και δίνει νόημα στη ζωή. Μου αρέσει που τα σχολιάζετε και λέτε "ωραία τα λουλούδια σας!". Αλλά δεν είναι δικά μας. Δικά σας είναι. Και καθώς τα μοιραζόμαστε και με άλλους, όλη αυτή η ομορφιά, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη και περισσότερη.


Η Άννυ θα κοντεύει να φτάσει σπίτι της, αν δεν είναι κιόλας. ΚΙ εμείς νιώθουμε λίγο πιο μόνοικαι πιο φτωχοί, με την απουσία τους να είναι ήδη αισθητή... Τρεις εβδομάδες δεν ήταν και λίγο. Καθόλου λίγο. Γυρίσαμε τη μισή Ελλάδα. Και τη γυρίσαμε μαζί τους.


Χαμομήλι! Έχει τελειώσει τώρα... Αλλά η φωτογραφία είναι πριν δυο μήνες, τότε ππου πραγματαικά έκανε αίσθηση καθώς γέμιζε τη γη σαν ένα σεντόνι που του δίνει μια απίστευτη ομορφιά. Νομίζω θα πρέπει να είναι από την Ακαδημία Πλάτωνα και είναι δική μου φωτογραφία.


Τόσο μοναδικά, τόσο ξεχωριστά λουλούδια... Είναι κομμάτι της ζωής που συνεχίζει να έχει ενδιαφέρον, ακριβώς, λόγω των εναλλαγών. Να χθες μαζί με τα παιδιά, τον Κώστα και την Άννυ, σήμερα μόνοι να ξαναβάζουμε σε μια σειρά τα πράγματα που έχουμε να κάνουμε...


Κάτι όμορφο από τους κήπους σας... Τόσο διαφορετικοί οι τόνοι των χρωμάτων, πανέμορφοι. Χαίρεσαι να τα βλέπεις. Ξεκουράζεται το μάτι σου... Και αναγαλλιάζει η ψυχή σου. Και το χρειαζόμαστε τόσο τις δύσκολες μέρες που έχουμε μπροστά μας...