Με φωτογραφίες αναμνήσεων, είναι "ντυμένη" η σημερινή ανάρτηση... Ήταν ένα απόγευμα που πήγαμε στα Αναφιώτικα, στη μικρή συνοικία, ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη, που κρατάει ένα χρώμα ξεχωριστό, λες και έρχεται από άλλο... πλανήτη...


Σ' αυτά τα στενά σοκάκια, είναι πάντα ωραία μια φωτογράφιση, αναμνηστική. Εδώ η Σούλα με την Άννυ, πριν ακόμα πέσει ο ήλιος. Απογευματάκι, την πιο γλυκιά ώρα, στο σούρουπο που είναι όντως από τις καλύτερες, για να τις ζει κανείς.


Έτσι φαίνεται ο Λυκαβηττός, από εδώ... Ο Κώστας έκανε μια εκπληκτική φωτογράφιση που θα τη ζήλευαν και επαγγελματίες. Κρατάω τέτοιες όμορφες στιγμές ακριβά φυλαγμένες στην καρδιά μου, επειδή ήμασταν παρέα με τα παιδιά και τις απολαύσαμε.


Σχεδόν όλοι μαζί. Πλην του Κώστα, που είναι πίσω από τη μηχανή, προκειμένου να απαθανατίσει τη στιγμή... Δεν ηταν πολύ, καμιά ώρα κράτησε μόλις η βόλτα μας στα Αναφιώτικα, αλλά άξιζε τον κόπο, ως κάτι πολύ ξεχωριστό από την παλιά πόλη της Αθήνας.


Μικρές γλαστρούλες και καταπράσινα δέντρα και συστάδες από φυτά ήταν η παρέα μας,.. Και μας άρεσε, όλο αυτό το σκηνικό. Ακόμα και σε μας, που είχαμε ξαναπάει και είχαμε ξαναπερπατήσει στο μέρος αυτό. Τα Αναφιώτικα θα είναι πάντα ένας όμορφος προορισμός.


Παλιά σπίτια, ανθισμένες τριανταφυλλιές και στο βάθος η Ακρόπολη. Μια ανάσα δρόμος. Τόσο που νομίζεις πως έτσι να κάνεις θα απλώσεις το χέρι σου και θα την πιάσεις. Φυσικάς η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Και αξίζει, αν δεν έχετε πάει, να το βάλετε στο πρόγραμμά σας.