Φτάσαμε χθες το μεσημέρι στη Μονεμβασιά… Με ζέστη μπόλικη και με μια μικρή ταλαιπωρία, εξαιτίας του ότι έπρεπε να σταματήσουμε το αυτοκίνητο 500 και μέτρα έξω και μακριά από την καστροπολιτεία της Μονεμβασιάς. Μέσα δεν… κυκλοφορούν αυτοκίνητα. Και πώς να το κάνουν, άλλωστε. Οι δρόμοι είναι τόσο στενοί… Αλλά όλο αυτό έχει και την ομορφιά του.


Μερικοί δρόμοι φαίνονται μέσα από τις φωτογραφίες του Κώστα. Στενοί πολύ. Και πλακόστρωτοι… Όλα εδώ είναι πέτρα… Και ήλιος… Και θάλασσα… Και ησυχία, ηρεμία, ατέλειωτη… Μπορεί να ταλαιπωρηθήκαμε να μεταφέρουμε τα πράγματα μας, αλλά αποζημιωθήκαμε και με το παραπάνω…


Είχαμε ήδη κάτι «τσιμπήσει» στη Σπάρτη. Έτσι προτιμήσαμε να ξαπλώσουμε λίγο και το απόγευμα και κατά τις 6, φάγαμε… Υπέροχο μαγειρευτό φαγητό στη βεράντα της Ματούλας. Με καλό σέρβις και κάτω από τη σκιά των φυτών, η κουζίνα τους μας φάνηκε ακόμα καλύτερη.


Περπατήσαμε αρκετά στα στενά δρομάκια του. Κι ο Κώστας πήρε πολλές φωτογραφίες. Μερικές από αυτές θα τις δείτε σ’ αυτό το δημοσίευμα. Είναι αδύνατον να δημοσιευτούν όλες. Και δεν έχει και νόημα… Αυτά τα πράγματα δεν είναι να τα βλέπεις σε φωτογραφίες, αλλά να τα ζεις.


Στη Μονεμβασιά είχα ξαναέρθει, αλλά για λίγο. Και, θυμάμαι, μου έκανε και τότε εντύπωση, όλη αυτή η φυσική ομορφιά. Επισκεφτήκαμε και το πατρικό σπίτι του ποιητή Γιάννη Ρίτσου, στο έμπα της καστροπολιτείας. Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα γι’ αυτόν. Κι εγώ, καθώς τα διάβαζα, διαπίστωσα ότι δεν ήξερα και πολλά από αυτά.


Και επειδή σε ένα δημοσίευμα που έχει μόνο φωτογραφίες και λεζάντες δεν μπορείς να γράψεις και πολλά, προτιμώ να σας τα δώσω μέσα από αυτόν ΕΔΩ τον σύνδεσμο για να μάθετε περισσότερα, για τον τόπο και την ιστορία του. Εμείς ζήσαμε πολύ όμορφα και ο Κώστας με την Άννυ έβαλαν μια ακόμα ομορφιά, στις αναμνήσεις τους, από την Ελλάδα.