Το Λαύριο δεν είναι μακριά, όταν χρησιμοποιήσεις την Αττική Οδό για να φτάσεις εκεί… Ακόμα κι αν «χαθείς», σχετικά εύκολα ξαναβρίσκεις το δρόμο σου. Με τη βοήθεια, λιγάκι, του GPS… Ναι, διότι θέλει τέχνη να… χαθείς, σε ένα τέτοιο δρόμο. Αλλά εμείς τα καταφέραμε.


Ευτυχώς, αυτό δεν μας εμπόδισε να είμαστε συνεπείς στο πρωινό ραντεβού μας, στο λιμάνι του Λαυρίου, να κόψουμε εισιτήρια και να επιβιβαστούμε στο "μακεδών", 20 λεπτά πριν τον απόπλου του. Όλα ήταν ωραία. Ο καιρός ηλιόλουστος και η θάλασσα λάδι. Τι ωραία!


Έτσι ήταν και στη διαδρομή για τη Τζιά. Η θάλασσα συνέχισε να είναι λάδι. Ο κόσμος, όχι και τόσον πολύς. Είναι ίσως που τα δρομολόγια είναι συχνά ή είναι κάτι άλλο; Ούτε και στην Αττική Οδό είχαμε κίνηση, Μπορούσες άνετα να πάς με 100 -120 χιλιόμετρα.


Και τώρα στο πλοίο… Το «Μακεδών» δεν είναι νέο σκαρί. Είναι της εταιρίας GOUTOS, αλλά προσεγμένο και καθαρό. Με μικρή παρατήρηση μόνο για τα ηχεία, του κάτι παλιές ντουντούκες που δεν λειτουργούσαν στο κατάστρωμα, όπου καθόμασταν. Πιο πολύς ήταν ο θόρυβος που έκαναν. Δεν ακούσαμε τις ανακοινώσεις.


Κατά τα άλλα, το ταξίδι ήταν πολύ ωραίο, αν και μικρό. Μια ώρα γεμάτη, δεν το λες και πολύ... Η ταχύτητα του πλοίου μικρή, σχεδόν εκδρομική. Ναι, μας άρεσε . Ήταν στα μέτρα μας. Ακριβώς, ότι ζητούσαμε. Όχι κάτι πολύ γρήγορο, ούτε κάτι πολύ αργό.


Το δεύτερο κατάστρωμα του «Μακεδών» που μετακομίσαμε, ήταν ακόμα πιο όμορφο. Αναζητούσαμε κάτι ακόμα καλύτερο. Και το βρήκαμε. Πρωί σχετικά ακόμα και οι άνθρωποι πίνουν τον καφέ τους. Κάποια αγόρια που δεν πρόλαβαν το πρωινό τους κι έχουν πάρει από το μπαρ ένα καφέ και σάντουιτς. Και η ώρα φεύγει γρήγορα.