Και επειδή ο καιρός συνεχίζει τα δικά του, ας επιστρέψουμε λίγο στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Kαρδίτσα, όπου προχθές οι κάτοικοι της αντίκρισαν αυτό το τοπίο, όταν βγήκαν έξω από τα σπίτια τους... Ένα ψιλό, απαλό χιονάκι είχε καλύψει, σα χνούδι, τα πάντα...


Ποια φορά ήταν αυτή για φέτος; Ούτε οι ίδιοι θυμούνται, πια... Το έχουν δει τόσες φορές αυτό το θέμα, όλο αυτό τον καιρό, με διαφορά ημερών που... απηύδησαν, μάλλον. Και ευτυχώς ήταν τόσο λίγο που έλιωσε, γρήγορα. Την ώρα που δημοσιεύονται αυτές οι γραμμές, δεν υπάρχει ίχνος του.


Πρόλαβε όμως να... ζωγραφίσει. Και να κάνει τη δική μας καρδιά, που είναι κάπως μακριά να νιώσει όμορφα... Έτσι δεν είναι; Άμα δε ζεις το πρόβλημα και το βλέπεις μόνο μέσα από φωτογραφίες, στη ζεστή γωνιά και την ασφάλεια του σπιτιού σου, τα πράγματα είναι αλλιώς.


Δεν ήθελα όμως να περάσω στο... ντούκου τέτοιες όμορφες φωτογραφίες... Υποθέτω ότι συμφωνείτε μαζί μου. Η φύση και η δημιουργία είναι όνειρο ντυμένη στα λευκά. Και παραπέμπει ευθέως σε Εκείνον που όλα τα ορίζει, ακόμα κι αυτά τα φυσικά φαινόμενα.


Ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας. Ξέρω ,ότι τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ τον διαβάζετε από ολόκληρο τον κόσμο, όπου μιλιέται η ελληνική γλώσσα και γι’ αυτό. Είναι μια νοσταλγία από τον τόπο που γεννήθηκε κανείς, όσο καλά κι αν περνάει τώρα στον τόπο που τον φιλοξενεί. Έτσι δεν είναι;


Ας τις κρατήσουμε λοιπόν αυτές τις εικόνες... Όχι πως τα πράγματα τελείωσαν για φέτος με το χιόνι μας... Αποχαιρέτησε, όχι. Κανείς δεν ξέρεις πότε αυτό θα επιστρέψει και πόσο ακόμα θα μας ταλαιπωρούν τα κρύα. Οι παλιοί έλεγαν πως οι τελευταίες μέρες του Φλεβάρη ήταν οι πιο δύσκολες.