Άλλη μια φορά που μια ανάρτηση του φίλου μας Πέτρου Πατσαλαρήδη στα κοινωνικά δίκτυα γίνεται αφορμή για να φτάσει ως το ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Στον Πέτρο, μας αρέσει η καθαρή ματιά που βλέπει τα πράγματα, έχοντας το προνόμιο, λόγω δουλειάς του, να κυκλοφορεί έξω, στο βουνό με τα δέντρα, εκεί που η ζωή αποκτά νόημα.


Μας άρεσε και το κείμενο που συνόδευε της ανάρτηση. Έλεγε: "Δέντρο που είναι στην κορυφή δεν έχει πολλές ελπίδες γιατί κτυπούνε πάνω του μπόρες και καταιγίδες". Υπέροχος στίχος από ένα τραγούδι που έχει μεγάλη αλήθεια. Ναι, πραγματικά είναι υπέροχο. Και αποτυπώνει μια μεγάλη αλήθεια.


Καμιά φορά μπορεί να συμβεί και σε μας, σα να είμαστε δέντρο. Να φυσάνε άνεμοι δυνατοί και να μας ξεριζώσουν, όπως το δέντρο της φωτογραφίας του Πέτρου. Αλλά το σημείο είναι, να μην καταθέτουμε τα όπλα, να μη λιποψυχούμε, να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε, ακόμα και λαβωμένοι...


Μπορεί να συμβεί αυτό; Η ζωή έχει δείξει ότι μπορεί, όχι χάρη στις δικές μας δυνάμεις, αλλά χάρη σε Εκείνον που μας δίνει δύναμη, για να αντέξουμε, μπροστά στην όποια δοκιμασία παρουσιαστεί... Μπορούμε! Τίποτα δεν είναι σε θέση να μπει φραγμός στο δρόμο μας, τίποτα δεν θα μας σταματήσει.


Δεν αναρωτιέμαι πού τις βρήκε ο Πέτρος τόσες φωτογραφίες με πεσμένα δέντρα... Είπαμε είναι η δουλειά του, εκεί. Και περνά ατέλειωτες ώρες κοντά στα πεύκα καθώς μαζεύει, με υπομονή, το ρετσίνι. Το καλό όμως είναι ότι τα κρατάει με τη μηχανή του και τα μοιράζεται μαζί μας!


Σπασμένο, λαβωμένο δέντρο, που όμως δεν παραδίδεται... Παράδειγμα για μίμηση σε όλους εμάς που έχουμε τους δικούς μας λόγους να αισθανόμαστε έτσι. Ο καθένας γνωρίζει, τι μπορεί να είναι αυτό το αγκάθι που τον ταλαιπωρεί. Και υπομένει. Και ελπίζει. Και αγωνίζεται. Και τα καταφέρνει, να μείνει όρθιος.