Η αλήθεια είναι ότι δοκιμάστηκαν οι αντοχές μου... Με τη μηχανή σύντροφο μου είχα μάθει να κάνω τις αποστάσεις στο κέντρο της Αθήνας, εύκολα και γρήγορα. Εδώ και μερικές μέρες αποφάσισα να επιστρέψω στα παλιά, ελπίζω για λίγο, γιατί δεν το βλέπω να αντέχω.


Χθες χρειάστηκε να κάνω κάποιες δουλειές στο κέντρο της Αθήνας. Και δοκίμασα αυτή τη μέθοδο. Έφαγα αρκετό χρόνο και ταλαιπωρία, αλλά τελικά δεν ήταν άσχημα… Άρχισα μάλιστα να ξαναβλέπω την Αθήνα με πιο αργούς, ανθρώπινους όρους και να παρατηρώ λεπτομέρειες.


Το να χρησιμοποιεί κανείς το Μετρό, έχει την ομορφιά του. Πέρα από το γεγονός ότι κινείσαι σαν τυφλοπόντικας στα έγκατα της γης, κάτω από την πόλη, εντούτοις η κίνηση είναι σχετικά γρήγορη και έχεις το χρόνο να παρατηρείς τους συνεπιβάτες σου. Και γενικότερα τα πράγματα γύρω σου.


Το Μετρό είναι σύγχρονο και κινείται μέσα στα χρονοδιαγράμματα που βλέπεις μέσα από τους φωτεινούς πίνακες... Και οι άνθρωποι, περιμένουν υπομονετικά, να σταθμεύσει στον καθορισμένο χώρο, για να επιβιβαστούν. Προσέξτε τι ρούχα φορούν αρχές Νοεμβρίου... Κοντοπαντέλονα!


Οι δρόμοι στο κέντρο της Αθήνας (νομίζω η Βασιλίσσης Σοφίας είναι αυτή...) δεν έχουν κίνηση στις 2 περίπου το μεσημέρι. Και είναι κοντά στο σταθμό του Μετρό στον Ευαγγελισμό, ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο HILTON. Όμορφη, ηλιόλουστη μέρα...


Ακόμα κι η πόλη μου άρεσε... Ήρεμη με ανθρώπους που περπατούσαν στα πεζοδρόμια τους όπως κάθε μέρα... Μόνο που εγώ δεν είχα καιρό και δεν τους έβλεπα έτσι. Και τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία να το κάνω… Αισθάνθηκα πολύ όμορφα κι ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας.


Επειδή μέσα στις πολυκατοικίες, σε πάρα πολλές πια πολυκατοικίες στο κέντρο, συναντάς αυτή την απογοητευτική εικόνα. Κλειστά διαμερίσματα, πάρα πολλά πια, την ώρα που κάποιοι συνάνθρωποι μας έχουν ανάγκη από στέγη. Η αδικία σε όλο της το μεγαλείο...