Την περπατήσαμε την πόλη της Θεσσαλονίκης και με το παραπάνω, καθώς οι φίλοι μας εδώ, είναι πολύ φιλόξενοι άνθρωποι και ιδιαίτερα δοτικοί. Ναι, την είδαμε και μέρα και νύχτα, αν και ο χρόνος μας ήταν σχετικά λίγος. Εδώ μια φωτογραφία με φόντο το σήμα κατατεθέν, τον Λευκό Πύργο.


Πλατεία Αριστοτέλους! Ήταν ημέρες της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και ο κόσμος πολύς, οπότε χρειάστηκε να περιμένουμε αρκετά κι εμείς και η άγνωστη, αλλά πρόθυμη φωτογράφος μας, προκειμένου να πάρουμε αυτό το πλάνο. Αλλά άξιζε τον κόπο. Εδώ χτυπά η καρδιά της Θεσσαλονίκης.


Εδώ δώσαμε ραντεβού με τις αδελφές από τα "Σταχυολογήματα" που ζήτησαν, μια και βρισκόμασταν στην πόλη τους, να μας γνωρίσουν από κοντά. Και είναι ωραίο να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το απρόσωπο χάος του διαδικτύου, αποκτά πια μια οντότητα και γίνεται πιο πραγματικό και αληθινό.


Οι υπόλοιπες φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί από το την ταράτσα του Electra Palace Hotel, όπου καθίσαμε να πάρουμε τον καφέ μας και να συζητήσουμε. Πώς βλέπεις την πόλη από ψηλά καθώς η μέρα φεύγει και το σούρουπο έρχεται; Η Σούλα τις έχει τραβήξει με το κινητό της.


Να λοιπόν την πλατεία Αριστοτέλους από ψηλά! Και στο βάθος ο Θερμαϊκός. Συχνά, σχεδόν κάθε μισή ώρα, μικρά καραβάκια περνούσαν από μπροστά μας με μια πολύ μικρή ταχύτητα, ώστε οι επιβάτες τους να απολαύσουν το ποτό τους. Μια πλωτή καφετέρια, δηλαδή, με απίστευτα όμορφα χαρακτηριστικά.


Καθίσαμε αρκετά με τις αδελφές μας, εκείνο το βράδυ, το πρώτο στη Θεσσαλονίκη μας. Και την επόμενη μέρα τη διέθεσαν οι γυναίκες για μια βόλτα στα μαγαζιά. Εγώ με τον Άρη βρήκαμε στη στοά "Μοδιάνο" ένα πατσατζίδικο και, απόλαυσα τις γαστριμαργικές ομορφιές που πρόσφερε. Είχα πολλά χρόνια να το κάνω και μου άρεσε.


Κάπως έτσι φαίνονται από ψηλά οι άνθρωποι, μέσα στην πλατεία Αριστοτέλους, καθώς η μέρα τελειώνει. Ένας τόπος συνάντησης... Στον ίδιο τόπο, στη διάρκεια της μέρας, τα περιστέρια είναι εκατοντάδες καθώς πωλητές σιταριού, δίνουν τη δυνατότητα στους περιπατητές να τα... ταΐσουν. Πώς ξεκολλήσουν από εκεί;