Η ζέστη που ζούμε τις τελευταίες μέρες είναι ανυπόφορη, ιδιαίτερα για όσους από εμάς έχουμε την ατυχία να ζούμε σε μεγαλουπόλεις. Στο χωριό η κατάσταση είναι πιο υποφερτή. Το βράδυ τουλάχιστον, δροσίζει λίγο... Κι ένα ελαφρύ βοριαδάκι, από αυτά που φυσάνε στις Κυκλάδες, κάνει πιο εύκολα τα πράγματα.


Ώρα να ταξιδέψουμε, με τη φαντασία μας , αν είναι δύσκολο οι ίδιοι. Βοηθάει κι αυτό τις δύσκολες ώρες. Και τι πιο όμορφο από μια θάλασσα στο ηλιοβασίλεμα ή στα χάραγμα μια καινούριας μέρας... Μέσα από ένα καράβι που μας παίρνει μαζί του στο Αιγαίο. Εύκολο να συμβούν τέτοια πράγματα, δε βρίσκετε;


Αυτή η ομορφιά πάντα θα με συναρπάζει. Ίσως γιατί μ' αρέσει κι εμένα να ξυπνάω νωρίς και να δημιουργώ πολύ ήσυχος και ήρεμος τις περισσότερες από τις αναρτήσεις που βλέπετε εδώ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Μ' αρέσει να αξιοποιώ την υπόλοιπη μέρα μου, σε πιο σοβαρές υποχρεώσεις. Και αυτό κάνω.


Πάντα θα υπάρχει μια στεριά, που θα μας αποχαιρετά ή θα μας περιμένει στα ταξίδια μας. Διότι το ταξίδι ασφαλώς είναι ωραίο και παινεμένο από τους ποιητές, αλλά ο τόπος, οι άνθρωποι είναι αυτοί που δίνουν ζωή, δύναμη και χαρά... Και ζωντανεύουν συναισθήματα με την εναλλαγή των εικόνων...


Μ' αρέσει να 'ναι νύχτα ακόμα... Τα φώτα στην ακτή να τρεμοσβήνουν και οι άνθρωποι σιγά - σιγά να ξυπνούν και να πιάνουν το νήμα της ζωής από την αρχή. Να βάζουν μπροστά τα σχέδια τους, να ανοίγουν νέους δρόμους, αδιάβατους. Κάπως έτσι, πορεύεται κανείς και κάπως έτσι, γίνονται πιο υποφερτές οι ζέστες.


Για όλους μας, πάντα θα υπάρχει ένα λιμάνι, να μας περιμένει για το ταξίδι μας. Φτάνει να το αποφασίσουμε, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να το κάνουμε αυτό χωρίς χρονοτριβή... Τελικά, εμείς κάνουμε πολύπλοκη τη ζωή. Από μόνη της, είναι απλή...