Κι ενώ στην Αθήνα βρέχει από χθες ένα ελαφρό χιονόνερο που έλιωσε κιόλας το λίγο χιόνι που έπεσε από την τελευταία χιονόπτωση στη Ζαγορά του Πηλίου συνεχίζει να χιονίζει και, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες που έχουμε στη διάθεση μας, να ψηλώνει όλο και περισσότερο…


Όσο όμως περνάνε οι μέρες, αντιλαμβανόμαστε ότι η χαρά του χιονιού που φυσιολογικά έχουμε όταν βλέπουμε τόσο σπάνια στη χώρα μας, τόσο καταλαβαίνουμε κάποιους συνανθρώπους που λόγω των καιρικών συνθηκών είναι χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, χωρίς νερό…


Προφανώς και δυσκολευόμαστε να μοιραστούμε τη χαρά του χιονιά με τέτοιους ανθρώπους που δοκιμάζονται οι αντοχές τους… Κι ωστόσο οι άνθρωποι συνεχίζουν να ανεβάζουν στα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφίες με χιονισμένα τοπία, του τόπου που μένουν.


Συνήθως δεν γράφουν ποιος είναι αυτός ο τόπος… Κουβαλούν μαζί τους τη ματαιοδοξία που έχουν πολλοί ανάμεσα μας, ότι τάχα μου ζουν στο κέντρο της γης και οφείλουν οι άλλοι να γνωρίζουν. Εκτός κι αν όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τον ναρκισσισμό τους…


Είναι κι αυτές οι εικόνες της τηλεόρασης που, ελλείψει πραγματικών δημοσιογραφικών θεμάτων στέλνουν τους συνεργάτες τους, εν είδη πολεμικών ανταποκριτών σε μέρη που χιονίζουν και στήνουν «ρεπορτάζ» δήθεν ζωντανά από τις δοκιμασίες των ανθρώπων.


Θα μείνω εδώ. Κάποιες σκέψεις κατέθεσα με αφορμή μερικές ακόμα φωτογραφίες από τη Ζαγορά Πηλίου απ’ όπου έχουμε τις καλύτερες αναμνήσεις από το πρόσφατο ταξίδι μας με φίλους για ένα τριήμερο, την προηγούμενη εβδομάδα. Και είναι πια στην καρδιά μας, υπέροχα…