Το τρέιλερ της ταινίας. Έτσι για να πάρετε μια γεύση του τι είδαμε στην κινηματογραφική αίθουσα 8 των Villages Cinema στου Ρέντη.

Τα βιντεοπαιχνίδια αρέσουν στον Λάμπρο. Όπως και σε όλα τα παιδιά της ηλικίας του και όχι μόνο. Έχω δει και πολλούς μεγάλους που “κολλάνε” σαν τις βδέλλες πάνω στο Playstation 3 με τις ώρες. Κι όταν κάποιοι από το Χόλιγουντ καταφέρνουν να δώσουν πνοή στους ήρωες αυτών των παιχνιδιών τότε τα παιδιά τρέχουν να δουν και να απολαύσουν τις δημιουργίες τους.

Κάπως έτσι βρεθήκαμε το βράδυ της Κυριακής στα Villages Cinema του Ρέντη να δούμε τη ταινία “Ο πρίγκηπας της Περσίας” που ανέβηκε από την περασμένη Πέμπτη και στηρίζεται πάνω στο ομώνυμο βιντεοπαιχνίδι.

Πρέπει, βέβαια, να το παραδεχτώ πως είχε τρομερά κινηματογραφικά εφέ. Μια Περσία στα πιο όμορφα της και ένα σενάριο να “πατήσει” πάνω του. Δεν ήταν στον αέρα...

Διαβάστε ΕΔΩ περισσότερα για το έργο από τους ειδικούς και δείτε φωτογραφικό υλικό από την ταινία και τους παράγοντες της κινηματογραφική ταινίας.

Φύγαμε γύρω στη μία παρά... Το έργο μας συνεπήρε. Το χατήρι στο Λάμπρο, ήταν σαν ένα διάλειμμα από τα διαβάσματα του, αλλά μας άρεσε. Ούτε που καταλάβαμε πώς πέρασαν οι δυόμισι ώρες. Είναι και που σ' αυτά τα σινεμά το παίρνουν μονορούφι χωρίς διάλειμμα, οπότε ο χρόνος κυλάει γρήγορα.

Είχα καιρό να πάω σινεμά. Και πρέπει να ομολογήσω ότι μου άρεσε η όλη διαδικασία. Η επόμενη έξοδος θα έχει να κάνει με τα θερινά σινεμά που άνοιξαν και μας περιμένουν...

Κι αυτό είναι το παιχνίδι πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η κινηματογραφική ταινία που παίζεται στις αίθουσες αυτές τις μέρες...

Φοβερή διαπίστωση. Τα παιδιά με τα οποία “παίζουμε” στις Φυλετικές Μάχες στον Κ5 και μοιραζόμαστε στιγμές χαλάρωσης και δημιουργικής έντασης είναι... υπαρκτά. Δεν πρόκειται για κομμάτι της εικονικής πραγματικότητας, ούτε της φαντασίας μας που πριμοδοτείται από το internet.

“Έπεσε” λοιπόν η ιδέα να βρεθούμε, Κυριακή απόγευμα, όσοι μπορούσαμε, στο σταθμό του Θησείου και να πάμε για ένα καφέ γνωριμίας. Δήλωσα “ναι”. Ήθελα να τους γνωρίσω από κοντά.

Επτά η ώρα ήμασταν με τον Λάμπρο στην είσοδο του σταθμού του ΗΣΑΠ που βγαίνει στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου. Είχαμε προνοήσει να ανταλλάξουμε τηλέφωνα με τον Σίμο. Οι άλλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Είχαν ξαναβρεθεί στο Θησείο για καφέ. Και τελικά δεν ήταν δύσκολο.

Ο Σίμος, ένα παλικάρι 23 χρονών, υδραυλικός, αρχηγός στους Ακρίτες πριν ενωθούν με την ENIGMA και κάνουν την NOL, είναι ένα εκπληκτικό παιδί. Μέχρι να έρθουν και τα υπόλοιπα παιδιά κουβεντιάζουμε στην καφετέρια “Στοά”. Δεν είναι το ιδανικότερο μέρος μιας και η δυνατή μουσική δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ στην κουβέντα μας, παρ' όλα αυτά μου δίνεται η ευκαιρία να μάθω πολλά πράγματα. Ρωτά απλά, απλοϊκά γι' αυτούς τους έμπειρους παίκτες των 2 και εκ. Πόντων, αλλά χαμογελούν και αντιμετωπίζουν με κατανόηση τις απορίες μου. “Όλοι έτσι ξεκινήσαμε” λέει ο Σίμος και χαμογελάει...

Με την ίδια πλούσια εμπειρία και ο Κώστας (tapeinos) και η Μαίρη (lolita), 21 χρονών (ο Κώστας θα πάει φαντάρος τον Αύγουστο...) φαίνονται πολύ καλά παιδιά.

Εννιά παρά φύγαμε. Τα παιδιά θα είχαν μακρύ βράδυ μπροστά τους που ξεκινούσε με τον καφέ αλλά για μας δεν υπήρχαν πια πολλά σημεία επικοινωνίας. Κι έτσι αποχωρήσαμε αφού χαιρετιστήκαμε άλλη μια φορά. Ειλικρινά χάρηκα πολύ που τους γνώρισα.

Πνευματικοί άνθρωποι οι δημοσιογράφοι; Αν το θέλουν και το επιδιώξουν, μπορεί. Την αργία πάντως του αγίου Πνεύματος την έχουμε ακόμα. Όχι δεν υπάρχει παρέμβαση του ΔΝΤ, μέχρις στιγμής τουλάχιστον...

Όσο κι αν ακούγεται κάπως, η δουλειά που κάνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι είναι... πνευματική και ως εκ τούτου συμμετέχουμε στη σημερινή αργία του Αγίου Πνεύματος. Χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι, σήμερα, πάνε κανονικά στις δουλειές τους με την ελπίδα πως κάτι θα γίνει και θα ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο για όλους... Όσο κι αν είναι μια φρούδα ελπίδα, ακούγεται σα να εκπέμπει θετική ενέργεια.

Αργία λοιπόν σήμερα... Ευκαιρία να απέχουμε μια μέρα από τη δουλειά, μια μέρα μακριά από τις υποχρεώσεις και του καθημερινούς εξοντωτικούς ρυθμούς.

Ο Λάμπρος συνεχίζει αύριο τις εξετάσεις του με αρχαία. Έχει ήδη δώσει μαθηματικά και ελληνικά κείμενα την προηγούμενη εβδομάδα. Η αλήθεια είναι ότι δεν τρελαίνεται στο διάβασμα. Αλλά κι εγώ δεν ξέρω πώς να του το πω ψύχραιμα, ότι είναι για το καλό του να διαβάσει αυτές τις τελευταίες μέρες των εξετάσεων.

Δεν έχουμε να πάμε κάπου με όλα αυτά. Καθόμαστε σπίτι. Εκείνος για διάβασμα, θέλω να πιστεύω, κι εγώ ρίχνω μια τελευταία ματιά στις εφημερίδες μου και στις ιστοσελίδες στο internet.

Και δεν είμαι βέβαιος, αν τελικά λειτουργεί ως ξεκούραση μια μέρα, την πρώτη της νέας εβδομάδας που δεν είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις ένα συγκεκριμένο καθημερινό σχέδιο δουλειάς...

Με την αδερφή μου Στασούλα, πριν δυο χρόνια στην Κρήτη, στο σπίτι της...

Πάντα έχει τον τρόπο να με ξαφνιάζει θετικά αυτό το κορίτσι. Ήρθε σήμερα το πρωί από το χωριό, η Ελένη Μαθιουδάκη με τον άντρα της, Αντώνη, και θεώρησε σκόπιμο να μαζέψει κάποια... μικροπράγματα και να γεμίσει δύο χαρτόκουτες μεγάλες.

Μου είχε στείλει μήνυμα η Στασούλα. Μιλήσαμε και στο τηλέφωνο. Ήξερα. Δεν μπορώ να πω, και τα περίμενα τα πράγματα.

Με τη Στασούλα, την αδερφή μου, αυτό παθαίνω. Από τη μια δεν θέλω να τη βάζω σε κόπο και ταλαιπωρία και από την άλλη μ' αρέσει αυτή η κίνησή της να με σκέφτεται και μου το δείχνει σε κάθε ευκαιρία, ετοιμάζοντάς μου δέμα.

Η Ελένη Μαθιουδάκη μένει κάπου στο Περιστέρι και πήγα από το σπίτι της να τα πάρω με το αυτοκίνητο. Δεν είναι μακριά από τον Κολωνό και οι άνθρωποι είναι ευγενικοί και φιλόξενοι. Μου έφτιαξαν καφέ και κάθισα καμιά ώρα και κουβεντιάσαμε.

Το καράβι έφτασε ξημερώματα στο λιμάνι του Πειραιά και οκτώ η ώρα ήταν προχωρημένη γι' αυτούς. Για μένα όμως που με ξύπνησαν με το τηλεφώνημά τους για να μου πουν πως έφτασαν, ήταν κάπως. Αλλά τελικά άξιζε τον κόπο. Πάντα αξίζει τον κόπο για μια τέτοια ιστορία. Κι αυτό το ξέρει καλά η Στασούλα που έχει τον τρόπο της να σου προσφέρει την καρδιά της με χαμόγελο.

Βγάζω τα δέματα στα τραπέζι της κουζίνας και τα κοιτάζω... Και τι δεν έχουν μέσα οι κούτες... Όλα τα καλά του κόσμου. Με αγάπη. Σαν τα δέματα που μας ετοίμαζε η μακαρίτισσα η μάνα μου. Δεν άφηνε “τρύπα” για “τρύπα” ανεκμετάλλευτη...

Εννιά η ώρα γυρίζω σπίτι. Νοιώθω ήδη καλύτερα. Να περιμένω να “σηκωθεί” λίγο η μέρα και να πάρω να την ευχαριστήσω. Για άλλη μια φορά και για όλα όσα κάνει για μένα.

Σε ένα μήνα, από τώρα, θα είμαστε κοντά της με τον Λάμπρο και θα 'χω τη δυνατότητα να πούμε περισσότερα πράγματα. Για την ώρα ένα “ευχαριστώ” είναι λίγο.

Πρωινό Σαββάτο. Με κρύο καιρό και απαλή βροχή. Αλλοιώτικη άνοιξη ετούτη. Ας κάτσουμε σπίτι και ας διαβάσουμε ένα υπέροχο, γεμάτο ευαισθησία διήγημα της Χαρούλας Βερίγου:

Θυμάμαι τα λόγια της γιαγιάς μου, σαν να ήταν χτες…

Ένα μεγάλο παραμύθι είναι η ζήση μας, παραμύθι και πρέπει απ' την αρχή ως το τέλος καθένας να το διαφεντέψει μόνος του. Δεν γίνεται και δεν έχει αξία αλλιώς. Συνοδοιπόρους μπορείς να 'χεις πολλούς στο ταξίδι της ζωής, μα το ταξίδι θα το κάνεις πάντα για σένα και ο φτασμός θα 'ναι δικός σου, ξεχωριστός και μοναχικός. Ύστερα από εκείνον το φτασμό μου φαίνεται πως σταματούν τα έργα του ανθρώπου κι αρχίζουν τ' άλλα , τα μεγάλα Του Θεού".

Το δικό μου ταξίδι έχει αλήθειες και ωραιότητες πολλές. Τώρα που ακόμα κουμαντάρω τη μνήμη, δίχως πρόθεση να παραλλάξω ιστορίες και γεγονότα , δίχως υπερβολές, πάω πίσω, πολύ πίσω, εκεί που ανταμώνω παιδιά, τότε, σαν εμένα κι εμένα, εκεί που οι αθωότητες ξεχειλίζουν στα μάτια και γίνονται στάλες φθινοπωρινής βροχής ή δάκρυα στ' άγρια ροδομάγουλα. Εκεί με ταπεινοσύνη επιστρέφω και λατρεύω , ναι λατρεύω την αμόλευτη αγιοσύνη μας.

Γυρίζω πίσω απ' τον καιρό, πίσω απ' το χρόνο και ψάχνω να ξεχωρίσω τις πατημασιές της ψυχής μου στο λασιθιώτικο κάμπο και τις αγγελοπατημασιές στον άνεμο. Σκαλίζω τις μνήμες, τις θύμησες. Γυρίζει ο νους ανεμόμυλος. Κάτι γίνεται. Όλα απείραχτα μένουν εκεί στο μυρογυάλι της καρδιάς.

Ανοίγω το παραθυράκι της ψυχής. Ξετυλίγεται σαν όνειρο και μ' αρέσει. Ανταμώνουμε όλοι , όλοι σ' εκείνη την αυλή κάτω απ' τον πλάτανο. Πέφτει ψιλόβροχο η ευτυχία στα χέρια μας. Τρέχουμε. Να προλάβουμε να την κρατήσουμε, να την φυλακίσουμε, ως αύριο που ίσως δεν θα βρέξει, ως αύριο. Μπροστά η ζωή κι εμείς ένα τσούρμο "κοπέλια" στο κατόπιν της·να την κατακτήσουμε, νικητές ως το τέλος.

Μ' αρέσουν τα μενεξεδένια δειλινά, τότε που μεθούσαμε με χρώματα ανέγγιχτοι από φόβους, κι αδιέξοδα. Ανασταίνονται άγιες οι ώρες κι οι μέρες κι οι νύχτες, όλα, όλα όσα έζησα παιδί. Γελάω και κλαίω, δηλαδή γεύομαι τη ζωή. Χαρά και δάκρυ, ανθούν όλα γύρω μου και τα θέλω όλα δικά μου. Φύση πλεονέχτρα, όχι μη βιαστείς να με κρίνεις, η πλάση είναι περιουσία ολονών κι όσα γοητεύουν τα μάτια μου θέλω να τα αγαπώ. Εξάλλου, ποιος μπορεί να μου πει "απαγορεύεται η όρασις". Δεν υπάρχει απαγορεύεται.

Στο θαμποχάρακα του νου, εκείνος ο περίβολος του σχολείου ξαναζωντανεύει, σαν πολιτεία που ξυπνά χαρούμενη μετά από γιορτή. Κλείνω τα μάτια και συλλογίζομαι. Κατεβαίνω απ' το χωματόδρομο, αντικρίζω τον Άγιο Χαράλαμπο και τον άγιο Τρύφωνα, ανασαίνω βαθιά τον πρωινό δροσερό αέρα, σμίγω μ' άλλες ανάσες, της Μαρίας του Κωστή, της Ναυσικάς, της Ρηνούλας, της Γεωργίας, του Μανόλη κι άλλες, κι άλλες πολλές, νιώθω κι εκείνη, γλυκιά κι απαλή της δασκάλας μου, της κυρίας Αντιγόνης και δραπετεύω απ' την πραγματικότητα και ταξιδεύω, στην ονειροφαντασία της καρδιάς μου και του σύμπαντος.

Θυμάμαι όλα αυτά με νοσταλγία. Θυμάμαι λεπτομέρειες πολλές, σημάδια και χνάρια της ζωής μου στο χρόνο. Θυμάμαι κάτι κόκκινα τριαντάφυλλα μέσα στον κισσό, μια ατμόσφαιρα υγρή, μελαγχολική, θυμάμαι τα μάτια σου αινιγματικά και μεγάλα στραμμένα στο πουθενά ή στο Θεό, δεν ξέρω, θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι και μια χαρμολύπη αναδύεται μέσα μου. Εικόνες όμορφες. Στην άκρη τους δεμένη ακόμα η αθωότητα και η αγάπη. Τα όνειρά μας ήταν όλα άστρα χρυσά και τα ταξιδεύαμε από καρδιά σε καρδιά και από θρανίο σε θρανίο.

-Έλα, μου είχες πει, απλώνοντας το χέρι να με κρατήσεις.

Ήσουν πάντα λιγομίλητος. Ίσως επειδή είχες χάσει τον πατέρα σου. Ποτέ δεν σε ρώτησα Καταλάβαινα πως δεν θα μου απαντούσες. Καταλάβαινα όμως και την πίκρα σου. (συνεχίζεται)

Ένα υποθετικό σενάριο, λέμε τώρα, από ένα παιδί με τα δικά του "αν". Απολαύστε το. Σαββατοκύριακο έρχεται! Ας είναι πιο χαλαρό για όλους μας...

Το ίδιο τραγούδι ερμηνευμένο από έναν μεγάλο με... άλλα λόγια. Πολύ ωραίο τραγούδι! Το άκουσα σήμερα στο Δεύτερο και μου άρεσε πολύ. Καλό Σαββατοκύριακο να έχουμε...