Ενα τραγούδι που γράφτηκε για άλλες εποχές αλλά πάει γάντι και στις σημερινές...

Αυτό που συμβαίνει αυτόν τον καιρό στον Τύπο δεν είναι καθόλου κάτι απλό. Η επίθεση είναι κάθετη. Στόχος: Να τρομοκρατήσουν ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους που έχουν την ευθύνη της ενημέρωσης.

Αν περάσουν εδώ οι νέες εργασιακές σχέσεις όλα θα είναι πιο εύκολα για τους υπόλοιπους...

Η πρώτη δυναμική αντίδραση είναι γεγονός. Την Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010 η φωνή των ΜΜΕ θα σιγήσει. Τη μήνυμα θα είναι ηχηρό για τους εργοδότες και την κυβέρνηση που αφήνει να αναπτύσσεται ανενόχλητα μια τέτοια τακτική. Διότι με τη... συνεχή επίθεση στις κλαδικές συμβάσεις ανοίγει ο δρόμος διάπλατα σε κάποιους εργοδότες να γίνουν... πρωτοπόροι.

Ιδού η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ για την απεργία της Τρίτης:

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ καλεί όλους τους δημοσιογράφους, που εργάζονται στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, τα κρατικά ΜΜΕ (ΕΡΤ, ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΓΕ-ΓΓΕ), το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και τους διαδικτυακούς τόπους, σε 24ωρη απεργία από τις 6 πμ της Τρίτης 30 Νοεμβρίου έως τις 6 πμ της Τετάρτης 1 Δεκεμβρίου 2010 για να αντιταχθούμε:

• Σε όλα αυτά που εξυφαίνονται στο όνομα δήθεν μεταρρυθμίσεων.
• Στη συνολική επίθεση της Κυβέρνησης κατά των εργασιακών και ασφαλιστικών κατακτήσεων, την ίδια στιγμή που ευεργετεί τους ασυνεπείς εργοδότες, «ρυθμίζοντας» τις συσσωρευμένες μεγάλου ύψους οφειλές τους προς τα Ασφαλιστικά Ταμεία του Τύπου (ΤΣΠΕΑΘ, ΤΑΙΣΥΤ, ΕΔΟΕΑΠ, ΤΑΤΤΑ, ΤΣΥΠΘ).
• Στην αδράνεια των κυβερνητικών και άλλων ελεγκτικών μηχανισμών στις αυθαίρετες και παράνομες συμπεριφορές των εργοδοτών.
• Στη συστηματική καταστρατήγηση από εργοδότες των συμβατικών τους υποχρεώσεων, που απορρέουν από την εργατική νομοθεσία και τις ΣΣΕ.
• Στο φαινόμενο των «ευέλικτων» μορφών εργασίας, τις υπεργολαβίες, τα «φασόν» και τη μαύρη εργασία, που διογκώνονται καθημερινά.
• Στην περικοπή δαπανών για την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια και το τεράστιο κοινωνικό έλλειμμα.
• Στη δημιουργία νέας γενιάς «συμβασιούχων».
• Διεκδικούμε:
• Το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους τους εργαζόμενους και την κατάργηση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου και έργου.
• Το σεβασμό στο θεσμό των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και στα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα.
• Να μπει φραγμός στην εργοδοτική αυθαιρεσία, στις απολύσεις και την ανεργία.

Την ημέρα της απεργίας και ώρα 11.00 π.μ. θα πραγματοποιηθεί έξω από την ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20) συγκέντρωση όλων των εργαζομένων στα ΜΜΕ (δημοσιογράφων, διοικητικών υπαλλήλων και τεχνικών), που έχει συγκαλέσει η Συντονιστική Επιτροπή των Συνεργαζομένων Ενώσεων στα ΜΜΕ και θα ακολουθήσει πορεία στο υπουργείο Εργασίας (Σταδίου 29).

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

Και ένα υπέροχο τραγούδι σε χαμηλούς τόνους. Τους χρειαζόμαστε...

Τελικά δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μεγάλη, σπουδαία και σημαντική είναι η εφαρμογή των νέων μέσων ενημέρωσης όταν τη βάλεις να υπηρετεί σωστά τον άνθρωπο. Χωρίς υπερβολές και καταχρήσεις...

Έχω θέσει εδώ και ένα μήνα σε λειτουργία το Facebook και το Twitter. Στο πρώτο, όρεξη και ώρα να έχεις να χαζεύεις τις αναρτήσεις των φίλων με έμφαση στις αναδημοσιεύσεις σημαντικών αναρτήσεων από άλλα Blog ή Site.

Στο δεύτερο με 55 ειδησεογραφικά Site να με ακολουθούν, έχω άμεσα την είδηση, την ώρα ακριβώς που συμβαίνει ή πάντως με μια πολύ μικρή απόκλιση από τον πραγματικό χρόνο ανάρτησης.

Το γεγονός δε, ότι σου δίνει μια πρώτη περίληψη σε 50 λέξεις, είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό και μπορείς, αν θες, να πας στην ιστοσελίδα και να διαβάσεις λεπτομέρειες.
Φυσικά δεν έχουν όλες οι αναρτήσεις ενδιαφέρον. Πολλές αναπαράγονται, χωρίς καμιά ιδιαίτερη επεξεργασία στην προσπάθεια τους να “βγουν” πρώτοι στη δημοσίευση. Αυτό το τελευταίο δεν το κατάλαβα ποτέ...

Νομίζω από την εμπειρία μου στο χώρο τελικά, σημασία δεν έχει να πει κανείς κάτι πρώτος, αλλά να το πει ολοκληρωμένα. Με όσα περισσότερα στοιχεία έχεις στη διάθεσή σου.

Σε λίγο αυτά τα δυο μέσα θα... παντρευτούν αρμονικά σ' αυτό το Site. Είπαμε, το ψάχνουμε το πράγμα...

Γεμάτες οι κουμαριές... Υπέροχα φρούτα για όσους ξέρουν τι είναι αυτά...

Μεσημέρι Κυριακής πήγαμε στην Πάρνηθα να περπατήσουμε. Είναι πολύ όμορφα εκεί. Νιώθεις να είσαι πολύ μακριά από την Αθήνα κι είσαι μέσα της, δυο βήματα από τους Θρακομακεδόνες. Ανάσα ζωής, μέσα στο πράσινο.

Είχα πολύ καιρό να πάω και βρήκα σχεδόν φραγμένο το μονοπάτι πάνω από το γυναικείο μοναστήρι. Δεν περπατάει πια ο κόσμος. Κι εγώ παλιότερα ερχόμουν πιο συχνά. Κάνει καλό το περπάτημα μέσα στη φύση. Ξεκουράζει και δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις για την εβδομάδα που έρχεται...

Λοιπόν, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα κούμαρα βρήκα, ώριμα, έτοιμα να καταναλωθούν όπως είναι, ωμά. Ούτε πλύσιμο δεν χρειάζονται. Πού να λερωθούν; Εδώ δεν υπάρχει σκόνη που θα τους κάνει κακό.

Πραγματικά δύσκολο το μονοπάτι. Κάποιοι συνοδοιπόροι “γκρινιάζουν”. Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Ψηλά, στο βουνό, ορειβάτες σκαρφαλώνουν στη γυμνή πλευρά του βράχου. Τους βλέπω από μακριά. Μόλις που διακρίνονται από τα χρωματιστά ρούχα που φορούν.

Κόβω πράσινο που θα ομορφύνει το σπίτι, καθώς πλησιάζουμε τα Χριστούγεννα... Και θυμάρι. Έχει αρχίσει και βγάζει πράσινα φύλλα το φυτό. Το τέλος του δρόμου είναι στην ταβέρνα του ΠΑΠΠΑ, στους Θρακομακεδόνες. Λίγο ανάποδα, αλλά καλά είναι κι έτσι. Το σωστό είναι ότι πρώτα τρώμε και μετά καταναλώνουμε τις θερμίδες. Εμείς πρώτα τις καταναλώσαμε και μετά καθίσαμε να τις αναπληρώσουμε.

Καλό το σέρβις, τα φαγητά και έχει αρκετό κόσμο η παλιά ταβέρνα. Εκεί που μας τα χάλασε ήταν η ώρα του λογαριασμού, όχι τόσο για το ύψος του, 17 ευρώ το άτομο στην ταβέρνα είναι μέσα στα πλαίσια, όσο για την καθυστέρηση να μας φέρουν το λογαριασμό.

Η αποζημίωση ήρθε από το γλυκό κυδώνι και τον πολίτικο χαλβά. Στο κυδώνι αντιστάθηκα, όχι όμως και στο χαλβά. Ήταν υπέροχος, μοναδικός, μου άρεσε...

Στην επιστροφή περάσαμε από τη Μαλάμω για καφέ. Είχα πολύ καιρό να πάω σπίτι τους. Κι εκεί έμαθα τα... νέα για τη Γεωργία μας. Η μεγάλη μου αδερφή που μένει στην Κρήτη είναι από προχθές στο νοσοκομείο “Βενιζέλειο” του Ηρακλείου. Δεν μας το είπε κανείς. Θα έπρεπε να το ξέρουμε. Τι κι αν είμαστε μακρυά, ένας καλός λόγος βοηθάει σ' αυτές τις περιπτώσεις.

Θέα από ψηλά... Η Αθήνα, πιάτο στα πόδια μας. Καλύτερα να τη βλέπεις από μακρυά...

Μα, πότε στην ευχή πέρασαν κιόλας 40 μέρες από τότε που έφυγε για πάντα από κοντά μας ο Αντώνης, ο άντρας της Ελένης; Φεύγει σαν αέρας ο καιρός, Όχι πως δεν το ξέραμε, αλλά κάθε φορά που μας προκύπτει να το διαπιστώσουμε ξανά η έκπληξή μας είναι μεγάλη.

Κυριακή πρωί, ώρα 11.15, είχε οριστεί το μνημόσυνο στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στη Νίκαια. GPS έβαλα για να το βρω. Δεν είχα ξαναπάει προς τα κει. Το βρήκαμε όμως, μ' αυτόν τον τρόπο εύκολα.

Και για άλλη μια φορά διαπίστωσα πόσο αγαπητός ήταν όσο ζούσε ο Αντώνης. Τόσο κόσμο σε μνημόσυνο είχα χρόνια να δω. Όπως και στην κηδεία του. Δεύτερη φορά, στην απουσία του, που με ξαφνιάζει, αυτός ο άνθρωπος.

Στην εκκλησία του Αϊ Γιώργη το 'χουν κάθε μισή ώρα, ένα μνημόσυνο. Το δικό μας ήταν το δεύτερο στη σειρά. Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί, που ήξεραν ήρθαν. Είναι στον περίβολο της εκκλησίας και περιμένουν να στολιστεί να ετοιμαστεί το εσωτερικό του ναού για να μπούμε.

Γεμίζει ο ναός από τον κόσμο. Και δεν είναι καθόλου μικρός. Οι παπάδες δεν βιάζονται να τελειώσουν. Ύστερα περνάμε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο πίσω από την εκκλησία με τα στρωμένα τραπέζια. Να σερβίρουν τον καφέ με παξιμαδάκι, το κονιάκ των τριών αστέρων, ελαφρύ, αλλά με την ένδειξη “αλκοολούχο” και τους καφέδες. Μια κυρία της εκκλησίας βρίσκει την ευκαιρία να περάσει από τα τραπέζια και να πουλήσει τα ημερολόγια τοίχου με θέμα την Καπαδοκία. Νίκαια, μικρασιάτες, Καπαδοκία. Ορθός ο συνειρμός και η παραπομπή στις χαμένες πατρίδες.

Ύστερα φεύγουμε. Πρώτα ένα φιλί στην Ελένη, τη γυναίκα του Αντώνη και ζεστό χαιρετισμό στα αδέρφια του. “Να 'μαστε καλά, να τον θυμόμαστε”. Ευχή από καρδιάς, στους ανθρώπους εκείνου που “έφυγε” νωρίς από κοντά μας, αν και όπως δείχνουν τα πράγματα, αγαπήθηκε πολύ.

Σαράντα μέρες από το ξαφνικό “φευγιό” του Αντώνη. Μα, πώς πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός; Πώς;

Κι απάνω που ετοιμαζόμουν να κάνω αυτή την ανάρτηση έμαθα ότι έφυγε από κοντά μας σήμερα το απόγευμα ο καλός ηθοποιός Γιώργος Φούντας σε ηλικία 85 ετών. Καλό σου ταξίδι Γιώργο...

Το Δ.Σ. Του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων συνεδρίασε το μεσημέρι του Σαββάτου 27/11. Είχαμε καιρό να βρεθούμε, να τα πούμε, να δούμε πού βρισκόμαστε, να οργανώσουμε μια Γενική Συνέλευση ενημέρωση στους νέους γονείς των παιδιών της φετινής πρώτης γυμνασίου και να εκλέξουμε την Εφορευτική Επιτροπή που θα οδηγήσει το Σύλλογο σε αρχαιρεσίες.

Το κακό είναι ότι από τα επτά μέλη, τα παιδιά των τριών πάνε φέτος στην πρώτη λυκείου και άρα δεν είναι μέλη του Συλλόγου και κατ' επέκταση του Δ.Σ. Και από τα τέσσερα που μένουν, εγώ και ο Άγγελος Χονδρορίζος που θα φύγουμε την επόμενη σχολική χρονιά αφού φέτος τελειώνουν τα παιδιά μας το γυμνάσιο.

Ανάγκη πάσα λοιπόν να βρεθούν νέοι γονείς πρόθυμοι να προσφέρουν από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους προκειμένου να βοηθήσουν, το σχολείο και τα παιδιά για την καλύτερη λειτουργία του.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση αυτό... Το ξέρουμε. Υπάρχει και μια γενικότερη απροθυμία να προσφέρουμε μέσα από τέτοιους συλλόγους. Πολλοί γονείς νομίζουν πως είναι αρκετό να τρέχουν σε δυο και τρεις δουλειές από το πρωί ώς το βράδυ για να μη λείψει τίποτα στο παιδί τους από το να μπουν στους συλλόγους και να παλέψουν για το συμφέρον των παιδιών τους. Λάθος. Αλλά, άντε να βρεις τρόπο και το εξηγήσεις αυτό.

Κι αν η συμμετοχή στα κοινά σε άλλες εποχές ήταν δύσκολη, στην εποχή που διανύουμε έχω την αίσθηση ότι θα 'ναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Αλλά ας μην προκαταλαμβάνω. Ας δω πρώτα τη συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση, την προθυμία να δηλώσουν συμμετοχή για Εφορευτική Επιτροπή και τις υποψηφιότητες για μέλη στο Δ. Σ., την Εξελεγκτική Επιτροπή, εκπρόσωπο στη Σχολική Επιτροπή και αντιπροσώπους στην Ένωση Συλλόγων και Κηδεμόνων του 4ου Διαμερίσματος Δήμου Αθηναίων.

Ελπίζω αυτή τη φορά να μην ξαναδούμε τα έντονα στοιχεία κομματικοποίησης. Δεν βοηθούν κανέναν και δεν μας τιμούν. Το σχολείο έχει ανάγκη από κάθε άδολη προσφορά, από όπου και αν προέρχεται.

Οι γειτονιές της Αθήνας είναι ακόμα γεμάτες σκουπίδια... Όχι όλες, οι περισσότερες όμως είναι. Ιδιαίτερα στους δρόμους που δεν είναι κεντρικοί, στη βιτρίνα. Εδώ και μια εβδομάδα έληξε η απεργία των εργατών αποκομιδής σκουπιδιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και δεν ξέρω τις γίνεται στους μικρούς δήμους, αλλά εδώ τα πράγματα είναι τραγικά...

Έχουν μαζευτεί τόσα σκουπίδια που κάθε κάδος γεμίζει ένα ολόκληρο απορριμματοφόρο. Άντε με δυσκολία να χωρέσει κι ένα δεύτερο.

Μ' αυτό το ρυθμό αποκομιδής, μάλλον θα φτάσουμε στα Χριστούγεννα και ακόμα η Αθήνα δεν πρόκειται να... καθαρίσει.

Είναι που είναι από μόνη της αβίωτη πόλη για τους κατοίκους της, γίνεται ακόμα χειρότερη για μας που έχουμε την ατυχία να ζούμε σ' αυτήν.

Σήμερα που είχα χρόνο ελεύθερο να την περπατήσω λίγο το διαπίστωσα... Το άκουγα, το έβλεπα στα Blog, αλλιώς όμως είναι να το βιώνεις, πιστέψτε με.

Κινδυνεύει η υγεία. Χωρίς υπερβολή ή διάθεσης τρομοκράτησης, έτσι έχουν τα πράγματα. Σκέψου να μην μπορείς ούτε να αναπνεύσεις ελεύθερα σ' αυτή την πόλη. Και να μην έχεις, προς το παρόν, άλλη επιλογή. Να ζεις μόνο αγκαλιά με τα σκουπίδια. Ποιότητα ζωής κατά τα άλλα....