Δύσκολη εργασιακά εβδομάδα ετούτη που αρχίζει... μεσοβδόμαδα. Στην αυριανή 24ωρη πανελλαδική γενική απεργία συμμετέχουν και οι δημοσιογράφοι...

Τα Διοικητικά Συμβούλια της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών (Π.Ο.Ε.ΣΥ.), της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Προσωπικού Επιχειρήσεων Ραδιοφωνίας-Τηλεόρασης (Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ.), της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Προσωπικού Τύπου και ΜΜΕ (Π.Ο.Ε.Π.ΤΥ.Μ.), της Ομοσπονδίας Μισθωτών Τύπου και Βιομηχανίας Χάρτου (Ο.Μ.Τ.Β.Χ.), μπροστά στην άκαμπτη και αδιάλλακτη στάση της Κυβέρνησης και της εργοδοσίας, αποφάσισαν την κήρυξη 24ωρης πανελλαδικής απεργίας για την Τετάρτη, 15 Ιουνίου 2011 (από 6.00 πμ της Τετάρτης έως 6.00 πμ της Πέμπτης, 16 Ιουνίου 2011), όλων των δημοσιογράφων, τεχνικών, διοικητικών και τυπογράφων στα Μ.Μ.Ε., στην Ε.Ρ.Τ., στο Α.Π.Ε. –Μ.Π.Ε., στη Γ.Γ.Ε., το Ελληνικό Δημόσιο, τους Ο.Τ.Α., τις βιομηχανίες χάρτου και τα ειδησεογραφικά site, συμμετέχοντας με όλους τους εργαζόμενους της χώρας στην 24ωρη πανελλαδική-πανεργατική απεργία που έχουν κηρύξει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, ζητώντας:

- Να υπογραφούν ικανοποιητικές ΣΣΕ.

- Να σταματήσουν οι περικοπές των αποδοχών.

- Να διασφαλιστούν οι θεσμικές κατακτήσεις.

- Να μη γίνουν απολύσεις.

- Την οικονομική ανεξαρτησία της ΕΡΤ και την επιστροφή των άδικων και παράλογων κρατήσεων.

- Την άμεση εξαίρεση της ΕΡΤ και του ΑΠΕ-ΜΠΕ από τις ΔΕΚΟ για λειτουργικούς λόγους.

Και οι αγανακτησμένοι στο Σύνταγμα

Μέσω facebook, οι απανταχού «Αγανακτισμένοι» συσπειρώνονται και πάλι και προαναγγέλλουν ότι την Τετάρτη 15 Ιουνίου, ημέρα της γενικής απεργίας, θα περικυκλώσουν τη Βουλή, ώστε να μη μπορέσει να μπει κανένας πολιτικός μέσα να ψηφίσει το νέο μνημόνιο.

Μάλιστα, όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά, θα βρίσκονται εκεί από το προηγούμενο βράδυ, ώστε να «σιγουρευτούν» ότι τα νέα μέτρα δεν θα περάσουν!

Οι εκτιμήσεις μιλάνε για 500.000 άτομα, όλοι με ελληνικές σημαίες στα χέρια και προκαλούν «πονοκέφαλο» στις αστυνομικές αρχές, που αναμένεται να μετατρέψουν εκείνη τη μέρα σε απροσπέλαστο «φρούριο» το κέντρο της Αθήνας…

Κι ένα τραγούδι έτσι για να ξεκινήσει όμορφα αυτή η παράξενη εβδομάδα...

Πιο καλοκαίρι; Άνοιξη θυμίζουν τα καταπράσινα δέντρα στον κήπο... Και πώς να μην είναι είναι πυκνά και φουντωμένα τα φύλλα τους; Ήλιο και βροχή χρειάζονται... Κι εδώ τα έχουν και τα δυο, με τα παραπάνω.

Ότι ο καιρός περνάει σαν αέρα τα ξέραμε, ότι περνάει ακόμα πιο γρήγορα άμα είσαι κάπου και περνάς καλά, αυτό κι αν το ξέραμε. Το απόγευμα επιστρέφουμε Αθήνα. Μπορεί να μην ήταν τελικά η καλοκαιρινή αυτή ανάσα, αλλά πάντως ήταν μια καλή ανάσα...

Ξέρω ότι ο δρόμος θα έχει κίνηση. Φυσιολογικό. Όσοι μπορούσαν και είχαν την ευχέρεια της σημερινής αργίας την “έκαναν” εκτός Αθηνών. Όπως εμείς, έτσι και τόσοι άλλοι. Αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Θα μπω στην ουρά, αν πρέπει, χωρίς να διαμαρτυρηθώ καθόλου για την ταλαιπωρία.

Θεωρώ, άλλωστε, τον εαυτό μου τυχερό που έχει ακόμα τέτοιες μικρές απολαύσεις. Μακριά από τις τηλεοπτικές ειδήσεις που τρομοκρατούν. Κάποια στιγμή πρέπει να παρέμβει ένας εισαγγελέας αυτεπάγγελτα, δεν γίνεται να είναι έτσι ασύδοτοι.

Ρουφώ τις τελευταίες ώρες στο χωριό, ξημερώματα Δευτέρας. Ο καφές είναι απόλαυση, ύστερα από έναν ωραίο ύπνο, ξεκούραστο. Στο βάθος ακούγεται ένα... ξεχασμένο κοκόρι, που φωνάζει στις 8.30 και μερικά τροκάνια από πρόβατα. Αυτοί είναι οι ήχοι. Ούτε αυτοκίνητα, ούτε κίνηση, ούτε φωνές σαν τις ώρες που πάω στο γραφείο.

Ο ήλιος είναι λαμπερός σήμερα και τα χωράφια μυρίζουν βρεγμένο χώμα. Καμιά σχέση με χθες. Σήμερα είναι μια άλλη μέρα...

Ελάχιστος κόσμος κυκλοφορεί έξω. Μα έτσι κι αλλιώς ελάχιστος κόσμος είναι πάντα. Εκεί, κατά τον Αύγουστο “ξεμυτίζουν” οι ντόπιοι από την Αθήνα, όταν κλείνουν τα μαγαζιά για να κατεβούν στο χωριό. Τα Σαββατοκύριακα, αν και η διαδρομή είναι βατή και σύντομη, κατεβαίνουν μόνο όσοι... χρειάζονται για να ζήσουν τα μαγαζιά. Ούτε και στο ξενοδοχείο που πήγα χθες, είχε κόσμο για το τριήμερο. Εκτός κι αν οι πελάτες ήταν στα δωμάτια τους και όχι στο μπαρ, τις δύο ώρες και κάτι που κάθισα εγώ.

Και τώρα ετοιμάζομαι να επιστρέψω στην Αθήνα...

Άλλη μια καταπράσινη εικόνα που παίρνω μαζί μου από το χωριό. Χορταίνει το μάτι σου να βλέπεις ένα γύρω στο τοπίο...

Είπα να τον βγάλω μια βόλτα στο χωριό, ξεμυτίσει λίγο από το δωμάτιο του, ο Ρήγας, να νοιώσει γατί στο φυσικό του περιβάλλον. Και πήγαμε στη βρύση του Τάσου. Μόνοι μας, εγώ κι αυτός. Την αρχή ήταν διστακτικός μέχρι να ανακαλύψει το χώρο. “Τι, έχει ο κόσμος δέντρα;” Το μεγαλύτερο που είχε δει ώς τα τώρα είναι οι γλάστρες του μπαλκονιού. Αλλά εκεί τα φυτά έχουν μικρά κλαδιά, δεν αντέχουν το βάρος του και δεν δοκιμάζει να ανέβει. Εδώ όμως το τόλμησε και δεν ήθελε και να κατέβει με τίποτα. Χαζό είναι; Αυτή η φυσική ζωή του πρέπει, αυτή του αρέσει...

Ο μικρός ευκάλυπτος πλάι στον πλάτανο είναι ο... παράδεισος του Ρήγα. Ανέβηκε μόνος του εξερευνώντας τον κόσμο και τον βρήκε πολύ βολικό για να περάσει κανένα μισάωρο πηγαίνοντας από κλαδί σε κλαδί. Πώς νοιώθει, ήθελα να ήξερα... Θα πρέπει να αισθάνεται όμορφα γιατί έχει γυρίσει το δέντρο 5 - 6 φορές. Νιαουρίζει ευχαριστημένος. Δυσκολεύεται να κατέβει. Δεν ξέρει τον τρόπο. Ψάχνεται. Τον παίρνω στα χέρια μου και τον κατεβάζω. Ξαναψάχνει τον τρόπο να ανέβει. Του αρέσει αυτή η μικρή περιπέτεια... Κι εμένα μ' αρέσει που τον παρακολουθώ και καταγράφω τις αντιδράσεις του, όλο χάρη κι ομορφιά.

Ο Ρήγας καθώς ψάχνει τις καινούριες εμπειρίες του γίνεται θέαμα. Σε λίγο θα έρθουν κι άλλοι περαστικοί να τον δουν. Αλλά αυτός εκεί, απτόητος στο παιχνίδι του. Κάθε στιγμή είναι μοναδική κι έτσι την καταγράφει στο υποσυνείδητό του. Τραβάω φωτογραφίες. Αμέριμνος και σταρ. Ο Λάμπρος κοιμάται ακόμα για να τον τραβήξει βίντεο. Ίσως αργότερα. Να το δείξει στην Ειρήνη... Πως ο Ρήγας προσαρμόζεται εύκολα σε διαφορετικές συνθήκες ζωής. Έστω και σαν... παιχνίδι.

Ωραία, καλό είναι να ανέβει πάνω στον πλάτανο. Πώς κατεβαίνει όμως από κει; Αυτό φαίνεται να είναι το πρόβλημα του Ρήγα. Εκτός κι αν του αρέσει να κάθεται πάνω στο πιο ψηλό κλαδί κι να απολαμβάνει από κει την αγωνία μας για το πώς θα κατέβει. Δύσκολα πράγματα σε ότι αφορά τη... συνεννόηση. Έχει την πλάκα του όμως να το βλέπεις να το... παλεύει. Ακούραστος, υπομονετικός. Κάποτε βέβαια χρειάστηκε τη βοήθειά μας, την οποία και... αποδέχθηκε ευχαρίστως μόλις του την προσφέραμε. Τέτοια χαρά είχα καιρό να τον δω να έχει. Όσο κι αν ζει σ' ένα σπίτι, στην Αθήνα, πάντα θα 'χει μέσα του το ζώο και πάντα θα θέλει να είναι κοντά στη φύση, πάνω στα δέντρα...

Ξανανεβαίνει... Του αρέσει πώς να το κάνουμε. Εκεί που δυσκολεύεται λιγάκι είναι το κατέβασμα, αλλά μετά την 5η – 6η φορά και κάποια μικρά γλιστρήματα ξεθαρρεύει και επιμένει. Αιλουροειδές είναι. Στα δέντρα του αρέσει καλύτερα, πώς να το κάνουμε... Αλλάζει φυλλωσιές και κοιτάζει αν τον βλέπουμε. Πραγματικό παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο και το χαίρεται... Θα 'χει κάνει τη βόλτα του στον κορμό του ευκάλυπτου πάνω από 30 φορές. Και συνεχίζει τα πέρα – δώθε κοιτάζοντάς μας αφ' υψηλού. Ναι, είναι ωραία να βρίσκεσαι στο φυσικό σου χώρο. Κι αν μπορούσε να ζήσει εδώ, εδώ θα του έπρεπε, αλλά δεν είναι εύκολο. Κι έτσι θα επιστρέψει μαζί μας το απόγευμα στην Αθήνα.

Μέσα σε λίγες μόνο ώρες, όλα αλλάζουν εδώ στα 800 μέτρα υψόμετρο. Εκεί που είναι καλοκαίρι, έρχεται ξαφνικά χειμώνας, για να επιστρέψει ξανά το καλοκαίρι. Λες και ταξιδεύεις στο χρόνο. Λες και μερικά πράγματα γίνονται μαγικά και πάντως όχι προγραμματισμένα.

Να, γιατί μ' αρέσει αυτή η χώρα. Χιλιάδες εναλλαγές τοπίων. Έτσι για να μην υπάρχει πλήξη. Αν είναι δυνατόν να υπάρξει πλήξη μέσα σε ένα ΣαββατοΚυριακοΔεύτερο του Ιούνη στην Ελλάδα... Η Κυριακή μας επιφύλασσε εκπλήξεις. Καμιά σχέση με το Σάββατο. Για να δούμε αν θα έχει κάτι κοινό με τη Δευτέρα. Εμείς πάντως, απτόητοι. Ήρθαμε αποφασισμένοι να ξεκουραστούμε και δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κάνουμε. Το πολύ – πολύ να ανάψουμε το βράδυ τη στόφα αν συνεχίσει να κάνει τις τούμπες του ο καιρός.

Το μεσημέρι όλα είναι ήσυχα ένα γύρω... Εδώ η σιέστα είναι ιερή. Μια, δυο ώρες; Είπαμε το ρολόι εδώ δεν έχει το ίδιο νόημα όπως στην πόλη...

Αρχίζω να έρχομαι στα ίσια μου. Ένα φραπεδάκι ολοκληρώνει τη μεγαλοπρέπεια του απογεύματος. Κι είναι ιεροτελεστία στο χαγιάτι μόνος με μόνη συντροφιά τα πουλάκια που τιτιβίζουν. Κι είναι υπέροχα έτσι. Αυτή η ησυχία της επαρχίας είναι που μ' αρέσει τελικά. Η επιλογή να μείνεις μόνος όσο κάνεις κέφι ή να συγχροτιστείς με ανθρώπους όταν και αν το επιθυμείς.

Απογευματάκι Κυριακής, λίγο πριν τη βόλτα που θέλω να κάνω. Μέχρι να πιω το καφεδάκι μου, να απολαύσω την εξοχή και να χαράξω αυτές τις σημειώσεις για το Site μου...

Αναρωτιέμαι ώρες – ώρες τι είναι αυτό που μας αρέσει στο χωριό και γιατί κάνουμε σαν τρελοί κάθε φορά που θα οργανώσουμε ταξίδι για την επαρχία. Είναι νομίζω, που μας λείπει αυτή η χαλαρή κατάσταση. Στην πόλη, στη δουλειά,πάντα θα υπάρχει μια αιτία για να είσαι στην πρέσα,να παλεύεις να ολοκληρώσεις κάτι σε συγκεκριμένους χρόνους, συνήθως στενούς... Εδώ όλα αυτά δεν έχουν θέση.

Το μεγάλο “πρόβλημα” από το πρωί είναι τι φαγητό θα φτιάξουν για το μεσημέρι. Και εδώ είναι και κάποιες διαφωνίες. Θα είναι στο τσουκάλι μεγειρευτό ή στα κάρβουνα; Αχ, και να 'ταν τέτοια και τα δικά μας προβλήματα... Μάλλον όμως είναι πιο πολύπλοκα...

Εδώ ο Ρήγας, στο πρώτο του μεγάλο ταξίδι – επιστροφή στον τόπο που γεννήθηκε πριν από δυο μήνες, προσπαθεί να “σωθεί” από τον Άρη, που δεν τρέφει και τόσο φιλικά αισθήματα απέναντί του. Ούτε την μητέρα ή τα αδέρφια του έχει δει. Έχουν πάει δίπλα στο σπίτι του γείτονα κι αυτός δεν το κουνάει ούτε βήμα από το δωμάτιο.

Μπορεί να φταίει και ο καιρός με την ψυχρούλα του, αλλά του αρέσει να κοιμάται, μαχμουρλής καθώς είναι. Ήσυχος όμως είναι. Ούτε γκρινιάζει, ούτε τίποτα. Και στο ταξίδι ήταν καλός. Μπήκε στον γατοφόρο του, αλλά του άρεσε πιο πολύ ελεύθερος μέσα στο αυτοκίνητο... Λίγο χρόνο χρειάστηκε μέχρι να εγκλιματιστεί και μετά ήταν ιδιαίτερα άνετος.

Σταματήσαμε μια στάση στην Αλέα, λίγο μετά τη σήραγγα του Αρτεμισίου. Να ξαποστάσουμε,να πάρουμε λίγο αέρα... Και περιμένοντας έξω τον Λάμπρο να τσιμπήσει “γνωριστήκαμε” έξω με τον Ζήκο. Ένα σκυλούνο δέκα φορές μεγαλύτερο από τον Ρήγα. Τα βρήκαν. Αθηναίος κι αυτός, πήγαινε με το αφεντικό του στην Μεσσηνιακή Μάνη. Κουβεντιάσαμε. Αρχίζω και απολαμβάνω αυτή την κουλτούρα των ζωόφιλων. Ανοίγονται πιο εύκολα, κουβεντιάζουν, υπάρχει ένα κοινό σημείο επικοινωνίας που κάνει τα πράγματα πιο εύκολα...

Δεν έχω βγει ακόμα έξω. Είπαμε ο καιρός είναι για μέσα το δίχως άλλο. Κι αυτό το τεμπέλιασμα από κρεβάτι σε κρεβάτι είναι από τα πιο όμορφα που μου έχουν προκύψει τελευταία.

Το απογευματάκι όμως θα βγω. Θέλω να περπατήσω λίγο στους δρόμους του χωριού. Να μυρίσω βρεγμένο χώμα. Να ανοίξω τα πνευμόνια μου να πάρω καθαρό αέρα και οξυγόνο. Τέτοια μικρά πράγματα ουσίας, είναι που χρειαζόμαστε, τέτοια είναι που μας λείπουν. Κι ένα ρολόι που δεν είναι απαραίτητο παρά μόνο για να συντονιστούμε στην κοινή ώρα που θα βρεθούμε όλοι γύρω από το τραπέζι για φαΐ.

Κι ύστερα αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας αρέσει τόσο πολύ στο χωριό. Μα, όλα αυτά και μαζί η αίσθηση της ανεμελιάς και της ελευθερίας. Και πιστέψτε με δεν είναι καθόλου λίγα...

Έτσι ξαφνικές είναι αυτές οι καλοκαιρινές; βροχές. Δυνατές καταιγίδες, αλλά τούτη εδώ η βροχή είναι σταθερή, με ένταση μεν, αλλά δυνατή. Προσπάθησα να “πιάσω” κάτι από αυτό το χειμωνιάτικο τοπίο μέσα στο καλοκαίρι με το φωτογραφικό μου φακό. Ιδού το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω πόσο εμφανή είναι αυτό το θολό τοπίο στο βάθος του ορίζοντα, αν φαίνονται οι σταγόνες της βροχής πάνω στα φύλλα της κληματαριάς, αλλά νομίζω ότι κάτι κατάφερα σ' αυτές τις τρεις φωτογραφίες...

Από το πρωί έκανε ψυχρούλα. Φόρεσα κάλτσες. Ο “εξυπνάκιας” δεν πήρα από την Αθήνα. Είχε τόση ζέστη χθες που φύγαμε, που σχεδόν σε όλη τη διαδρομή χρειάστηκε να έχουμε αιρκοντίσιον στο αυτοκίνητο. Μόνο την ώρα που είμαστε στην κορυφή του Μαινάλου το έβγαλα λίγο να μπει καθαρός αέρας κι ύστερ, μόλις πιάσαμε κάμπο το ξανάβαλα πάλι. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Και κοίτα τώρα να δεις πως άλλαξαν τα πράγματα. Για χουχούλιασμα είναι ο καιρός. Να την αράξεις στο κρεβάτι και να μην το κουνήσεις ρούπι μέχρι να ξεκόψει η καταιγίδα.

Ωραία είναι η αίσθηση της βροχής. Να 'ναι ησυχία, 12.30 το μεσημέρι και να ακούς τις ψιχάλες της βροχής να πέφτουν ρυθμικά... Κάθομαι λίγο στο χαγιάτι. Περνούν βιαστικά άνθρωποι με ομπρέλες. “Τι καιρός είναι τούτος, δεν λέει να καλοκαιριάσει” σχολιάζει ένα φίλος του Γιώργου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μας βρίσκεις πουθενά. Στη ζέστη αντιδρούμε, στο κρύο αντιδρούμε, στη βροχή το ίδιο. Αλλά εγώ δεν έχω διάθεση για γκρίνια. Το απολαμβάνω με την ψυχή μου. Θα κρατήσει τόσο λίγο. Μια ώρα μετά, η λιακάδα επέστρεψε...