Είπα να τον βγάλω μια βόλτα στο χωριό, ξεμυτίσει λίγο από το δωμάτιο του, ο Ρήγας, να νοιώσει γατί στο φυσικό του περιβάλλον. Και πήγαμε στη βρύση του Τάσου. Μόνοι μας, εγώ κι αυτός. Την αρχή ήταν διστακτικός μέχρι να ανακαλύψει το χώρο. “Τι, έχει ο κόσμος δέντρα;” Το μεγαλύτερο που είχε δει ώς τα τώρα είναι οι γλάστρες του μπαλκονιού. Αλλά εκεί τα φυτά έχουν μικρά κλαδιά, δεν αντέχουν το βάρος του και δεν δοκιμάζει να ανέβει. Εδώ όμως το τόλμησε και δεν ήθελε και να κατέβει με τίποτα. Χαζό είναι; Αυτή η φυσική ζωή του πρέπει, αυτή του αρέσει...

Ο μικρός ευκάλυπτος πλάι στον πλάτανο είναι ο... παράδεισος του Ρήγα. Ανέβηκε μόνος του εξερευνώντας τον κόσμο και τον βρήκε πολύ βολικό για να περάσει κανένα μισάωρο πηγαίνοντας από κλαδί σε κλαδί. Πώς νοιώθει, ήθελα να ήξερα... Θα πρέπει να αισθάνεται όμορφα γιατί έχει γυρίσει το δέντρο 5 - 6 φορές. Νιαουρίζει ευχαριστημένος. Δυσκολεύεται να κατέβει. Δεν ξέρει τον τρόπο. Ψάχνεται. Τον παίρνω στα χέρια μου και τον κατεβάζω. Ξαναψάχνει τον τρόπο να ανέβει. Του αρέσει αυτή η μικρή περιπέτεια... Κι εμένα μ' αρέσει που τον παρακολουθώ και καταγράφω τις αντιδράσεις του, όλο χάρη κι ομορφιά.

Ο Ρήγας καθώς ψάχνει τις καινούριες εμπειρίες του γίνεται θέαμα. Σε λίγο θα έρθουν κι άλλοι περαστικοί να τον δουν. Αλλά αυτός εκεί, απτόητος στο παιχνίδι του. Κάθε στιγμή είναι μοναδική κι έτσι την καταγράφει στο υποσυνείδητό του. Τραβάω φωτογραφίες. Αμέριμνος και σταρ. Ο Λάμπρος κοιμάται ακόμα για να τον τραβήξει βίντεο. Ίσως αργότερα. Να το δείξει στην Ειρήνη... Πως ο Ρήγας προσαρμόζεται εύκολα σε διαφορετικές συνθήκες ζωής. Έστω και σαν... παιχνίδι.

Ωραία, καλό είναι να ανέβει πάνω στον πλάτανο. Πώς κατεβαίνει όμως από κει; Αυτό φαίνεται να είναι το πρόβλημα του Ρήγα. Εκτός κι αν του αρέσει να κάθεται πάνω στο πιο ψηλό κλαδί κι να απολαμβάνει από κει την αγωνία μας για το πώς θα κατέβει. Δύσκολα πράγματα σε ότι αφορά τη... συνεννόηση. Έχει την πλάκα του όμως να το βλέπεις να το... παλεύει. Ακούραστος, υπομονετικός. Κάποτε βέβαια χρειάστηκε τη βοήθειά μας, την οποία και... αποδέχθηκε ευχαρίστως μόλις του την προσφέραμε. Τέτοια χαρά είχα καιρό να τον δω να έχει. Όσο κι αν ζει σ' ένα σπίτι, στην Αθήνα, πάντα θα 'χει μέσα του το ζώο και πάντα θα θέλει να είναι κοντά στη φύση, πάνω στα δέντρα...

Ξανανεβαίνει... Του αρέσει πώς να το κάνουμε. Εκεί που δυσκολεύεται λιγάκι είναι το κατέβασμα, αλλά μετά την 5η – 6η φορά και κάποια μικρά γλιστρήματα ξεθαρρεύει και επιμένει. Αιλουροειδές είναι. Στα δέντρα του αρέσει καλύτερα, πώς να το κάνουμε... Αλλάζει φυλλωσιές και κοιτάζει αν τον βλέπουμε. Πραγματικό παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο και το χαίρεται... Θα 'χει κάνει τη βόλτα του στον κορμό του ευκάλυπτου πάνω από 30 φορές. Και συνεχίζει τα πέρα – δώθε κοιτάζοντάς μας αφ' υψηλού. Ναι, είναι ωραία να βρίσκεσαι στο φυσικό σου χώρο. Κι αν μπορούσε να ζήσει εδώ, εδώ θα του έπρεπε, αλλά δεν είναι εύκολο. Κι έτσι θα επιστρέψει μαζί μας το απόγευμα στην Αθήνα.

Μέσα σε λίγες μόνο ώρες, όλα αλλάζουν εδώ στα 800 μέτρα υψόμετρο. Εκεί που είναι καλοκαίρι, έρχεται ξαφνικά χειμώνας, για να επιστρέψει ξανά το καλοκαίρι. Λες και ταξιδεύεις στο χρόνο. Λες και μερικά πράγματα γίνονται μαγικά και πάντως όχι προγραμματισμένα.

Να, γιατί μ' αρέσει αυτή η χώρα. Χιλιάδες εναλλαγές τοπίων. Έτσι για να μην υπάρχει πλήξη. Αν είναι δυνατόν να υπάρξει πλήξη μέσα σε ένα ΣαββατοΚυριακοΔεύτερο του Ιούνη στην Ελλάδα... Η Κυριακή μας επιφύλασσε εκπλήξεις. Καμιά σχέση με το Σάββατο. Για να δούμε αν θα έχει κάτι κοινό με τη Δευτέρα. Εμείς πάντως, απτόητοι. Ήρθαμε αποφασισμένοι να ξεκουραστούμε και δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κάνουμε. Το πολύ – πολύ να ανάψουμε το βράδυ τη στόφα αν συνεχίσει να κάνει τις τούμπες του ο καιρός.

Το μεσημέρι όλα είναι ήσυχα ένα γύρω... Εδώ η σιέστα είναι ιερή. Μια, δυο ώρες; Είπαμε το ρολόι εδώ δεν έχει το ίδιο νόημα όπως στην πόλη...

Αρχίζω να έρχομαι στα ίσια μου. Ένα φραπεδάκι ολοκληρώνει τη μεγαλοπρέπεια του απογεύματος. Κι είναι ιεροτελεστία στο χαγιάτι μόνος με μόνη συντροφιά τα πουλάκια που τιτιβίζουν. Κι είναι υπέροχα έτσι. Αυτή η ησυχία της επαρχίας είναι που μ' αρέσει τελικά. Η επιλογή να μείνεις μόνος όσο κάνεις κέφι ή να συγχροτιστείς με ανθρώπους όταν και αν το επιθυμείς.

Απογευματάκι Κυριακής, λίγο πριν τη βόλτα που θέλω να κάνω. Μέχρι να πιω το καφεδάκι μου, να απολαύσω την εξοχή και να χαράξω αυτές τις σημειώσεις για το Site μου...

Αναρωτιέμαι ώρες – ώρες τι είναι αυτό που μας αρέσει στο χωριό και γιατί κάνουμε σαν τρελοί κάθε φορά που θα οργανώσουμε ταξίδι για την επαρχία. Είναι νομίζω, που μας λείπει αυτή η χαλαρή κατάσταση. Στην πόλη, στη δουλειά,πάντα θα υπάρχει μια αιτία για να είσαι στην πρέσα,να παλεύεις να ολοκληρώσεις κάτι σε συγκεκριμένους χρόνους, συνήθως στενούς... Εδώ όλα αυτά δεν έχουν θέση.

Το μεγάλο “πρόβλημα” από το πρωί είναι τι φαγητό θα φτιάξουν για το μεσημέρι. Και εδώ είναι και κάποιες διαφωνίες. Θα είναι στο τσουκάλι μεγειρευτό ή στα κάρβουνα; Αχ, και να 'ταν τέτοια και τα δικά μας προβλήματα... Μάλλον όμως είναι πιο πολύπλοκα...

Εδώ ο Ρήγας, στο πρώτο του μεγάλο ταξίδι – επιστροφή στον τόπο που γεννήθηκε πριν από δυο μήνες, προσπαθεί να “σωθεί” από τον Άρη, που δεν τρέφει και τόσο φιλικά αισθήματα απέναντί του. Ούτε την μητέρα ή τα αδέρφια του έχει δει. Έχουν πάει δίπλα στο σπίτι του γείτονα κι αυτός δεν το κουνάει ούτε βήμα από το δωμάτιο.

Μπορεί να φταίει και ο καιρός με την ψυχρούλα του, αλλά του αρέσει να κοιμάται, μαχμουρλής καθώς είναι. Ήσυχος όμως είναι. Ούτε γκρινιάζει, ούτε τίποτα. Και στο ταξίδι ήταν καλός. Μπήκε στον γατοφόρο του, αλλά του άρεσε πιο πολύ ελεύθερος μέσα στο αυτοκίνητο... Λίγο χρόνο χρειάστηκε μέχρι να εγκλιματιστεί και μετά ήταν ιδιαίτερα άνετος.

Σταματήσαμε μια στάση στην Αλέα, λίγο μετά τη σήραγγα του Αρτεμισίου. Να ξαποστάσουμε,να πάρουμε λίγο αέρα... Και περιμένοντας έξω τον Λάμπρο να τσιμπήσει “γνωριστήκαμε” έξω με τον Ζήκο. Ένα σκυλούνο δέκα φορές μεγαλύτερο από τον Ρήγα. Τα βρήκαν. Αθηναίος κι αυτός, πήγαινε με το αφεντικό του στην Μεσσηνιακή Μάνη. Κουβεντιάσαμε. Αρχίζω και απολαμβάνω αυτή την κουλτούρα των ζωόφιλων. Ανοίγονται πιο εύκολα, κουβεντιάζουν, υπάρχει ένα κοινό σημείο επικοινωνίας που κάνει τα πράγματα πιο εύκολα...

Δεν έχω βγει ακόμα έξω. Είπαμε ο καιρός είναι για μέσα το δίχως άλλο. Κι αυτό το τεμπέλιασμα από κρεβάτι σε κρεβάτι είναι από τα πιο όμορφα που μου έχουν προκύψει τελευταία.

Το απογευματάκι όμως θα βγω. Θέλω να περπατήσω λίγο στους δρόμους του χωριού. Να μυρίσω βρεγμένο χώμα. Να ανοίξω τα πνευμόνια μου να πάρω καθαρό αέρα και οξυγόνο. Τέτοια μικρά πράγματα ουσίας, είναι που χρειαζόμαστε, τέτοια είναι που μας λείπουν. Κι ένα ρολόι που δεν είναι απαραίτητο παρά μόνο για να συντονιστούμε στην κοινή ώρα που θα βρεθούμε όλοι γύρω από το τραπέζι για φαΐ.

Κι ύστερα αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας αρέσει τόσο πολύ στο χωριό. Μα, όλα αυτά και μαζί η αίσθηση της ανεμελιάς και της ελευθερίας. Και πιστέψτε με δεν είναι καθόλου λίγα...

Έτσι ξαφνικές είναι αυτές οι καλοκαιρινές; βροχές. Δυνατές καταιγίδες, αλλά τούτη εδώ η βροχή είναι σταθερή, με ένταση μεν, αλλά δυνατή. Προσπάθησα να “πιάσω” κάτι από αυτό το χειμωνιάτικο τοπίο μέσα στο καλοκαίρι με το φωτογραφικό μου φακό. Ιδού το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω πόσο εμφανή είναι αυτό το θολό τοπίο στο βάθος του ορίζοντα, αν φαίνονται οι σταγόνες της βροχής πάνω στα φύλλα της κληματαριάς, αλλά νομίζω ότι κάτι κατάφερα σ' αυτές τις τρεις φωτογραφίες...

Από το πρωί έκανε ψυχρούλα. Φόρεσα κάλτσες. Ο “εξυπνάκιας” δεν πήρα από την Αθήνα. Είχε τόση ζέστη χθες που φύγαμε, που σχεδόν σε όλη τη διαδρομή χρειάστηκε να έχουμε αιρκοντίσιον στο αυτοκίνητο. Μόνο την ώρα που είμαστε στην κορυφή του Μαινάλου το έβγαλα λίγο να μπει καθαρός αέρας κι ύστερ, μόλις πιάσαμε κάμπο το ξανάβαλα πάλι. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Και κοίτα τώρα να δεις πως άλλαξαν τα πράγματα. Για χουχούλιασμα είναι ο καιρός. Να την αράξεις στο κρεβάτι και να μην το κουνήσεις ρούπι μέχρι να ξεκόψει η καταιγίδα.

Ωραία είναι η αίσθηση της βροχής. Να 'ναι ησυχία, 12.30 το μεσημέρι και να ακούς τις ψιχάλες της βροχής να πέφτουν ρυθμικά... Κάθομαι λίγο στο χαγιάτι. Περνούν βιαστικά άνθρωποι με ομπρέλες. “Τι καιρός είναι τούτος, δεν λέει να καλοκαιριάσει” σχολιάζει ένα φίλος του Γιώργου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μας βρίσκεις πουθενά. Στη ζέστη αντιδρούμε, στο κρύο αντιδρούμε, στη βροχή το ίδιο. Αλλά εγώ δεν έχω διάθεση για γκρίνια. Το απολαμβάνω με την ψυχή μου. Θα κρατήσει τόσο λίγο. Μια ώρα μετά, η λιακάδα επέστρεψε...

Ποια μπορεί να είναι η σχέση του Ρήγα με το κομπιούτερ; Καμιά. Φυσικό είναι να έχετε αυτή την άποψη αφού δεν τον ξέρετε. Ο Ρήγας λοιπόν μεγαλώνοντας εξερευνά τον κόσμο και μαθαίνει σιγά – σιγά και το κομπιούτερ. Ανεβαίνει στο γραφείο μου, κάθετε στα πόδια μου την ώρα που έχω ανοιχτό τον υπολογιστή μου και... κάθεται κοιτάζοντάς τον αφοσίωση. Μερικές φορές σου δίνει την αίσθηση ότι δεν μπορεί, κάτι θα καταλαβαίνει. Δεν γίνεται να κοιτάζει με τόση προσοχή στο κενό...

Άλλες φορές πάλι σεργιανίζει πάνω στο γραφείο μου, κάνει ”τσα” από το πλάι και γενικώς βολτάρει δίπλα μου, κάνοντάς μου παρέα με το δικό του, μοναδικό τρόπο, που ξετρελαίνει... Ο Ρήγας μεγαλώνει μαζί μας και γίνεται όλο και περισσότερο παιχνιδιάρης. Δεν μου κάνει κέφι να τον μαλώσω, δεν θέλω να ον βάλω οπωσδήποτε σε τάξη. Ανεξάρτητος είναι, ελεύθερος. Και παιδί. Το παιχνίδι είναι η ζωή του. Και το έχει αναδείξει σε επιστήμη... Βρίσκει χαρά στα πιο απίθανα πράγματα. Από ένα χαρτί, μέχρι ότι μπορείςνα φανταστείς. Χαριτωμένος όμως, όπως και να το κάνουμε...

Περπατημένοι δρόμοι... Ένα τραγούδι – ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, τραγουδισμένο από τον Δημήτρη Λάγιο... Αφιερωμένο σε όλους όσους δίνουν καθημερινά το παρών στην πλατεία...

Απογευματάκι στο χαγιάτι του σπιτιού... Μόλις έχω σηκωθεί, ύστερα από ένα απογευματινό ύπνο σχεδόν τριών ωρών. Τριών; Για φαντάσου... Ήταν το ταξίδι, ήταν το ουζάκι στην Παναγιά την καρβουναρέικη, ήταν η κούραση που βγήκε, άλλος άνθρωπος νοιώθω...

Πίνω το καφεδάκι μου και προσπαθώ να ξαναμπώ στο ρυθμό της μέρας... Έχει αρχίσει να βραδιάζει. Πέφτει σιγά -σιγά το σκοτάδι... Κάνει και κρύο στα 800 μ. υψόμετρο... Κι είμαι με τα καλοκαιρινά... Καλοκαίρι ζεστό φύγαμε από την Αθήνα. Ούτε που μπορούσα να φανταστώ αυτό το πισωγύρισμα...

Χαλαρά... Χτυπά το τηλέφωνο. Είναι ο Μάρκος, ο φίλος μου... Έτσι για μια καλησπέρα. Προηγουμένως έχω δει το σχόλιο του στο SMS για τους συνδικαλιστές. Εύστοχο. Κάποιοι ναι, συναλλάχτηκαν με την εξουσία. Δεν μπήκαν όμως όλοι στις λιμουζίνες της. Αλλά χρεώθηκαν οι περισσότεροι το κακό. Δυστυχώς αυτός είναι ο τόπος μας, αυτοί είμαστε.

Βραδάκι Σαββάτου... Όμορφα. Κουβεντιάζουμε. Φυσάει ένα ελαφρό αεράκι. Στην επαρχία είναι αλλιώς... Οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί, πιο ανθρώπινοι. Έχει αυτό το κάτι διαφορετικό που λείπει από μας, τους ανθρώπους της πόλης.

“Αγριο ποτάμι”. Νέος δίσκος σε μουσική & παραγωγή Γιάννη Κ. Ιωάννου. Στίχοι: Αναστασία Βαφειάδου, Άλμπουμ: Ξαφνική βροχή. WARNER Music 2011. Απόλαυση...