Ένα κομμάτι της παρέας που πήγαμε στη Σπιναλόγκα την περασμένη Τετάρτη. Από αριστερά εγώ, ο γιος μου Λάμπρος, η αδερφή μου Στασούλα και η εγγονή της Αναστασία. Πίσω μας, φόντο στο κάδρο της φωτογραφίας το νησί της Σπιναλόγκας. Είμαστε στην Πλάκα... Όπως ακριβώς διαδραματίζονταν η ιστορία στο “Νησί” που παίχτηκε στο MEGA.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 02/07/2011

Μικρός είχα ακούσει στις διηγήσεις των μεγάλων, τα μακριά χειμωνιάτικα βράδια, να γίνεται λόγος για τη Σπιναλόγκα, το νησί των καταραμένων...Αλλά, λίγα πράγματα. Πιο πολύ στέκονταν στην αγωνία, το φόβο, τον τρόμο που τους προξενούσε η κακιά αρρώστια της λέπρας παρά οτιδήποτε άλλο

Και κοίτα τώρα να δεις... Μια Αγγλίδα συγγραφέας, η Βικτώρια Χίσλοπ, που ήρθε στην Κρήτη για να γράψει τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις της πριν μερικά χρόνια κι αντί γι' αυτό έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο (και τι βιβλίο...) κι ένας τηλεοπτικός σταθμός που αποφάσισε να “υποστηρίξει” την καθαρή ματιά ενός νέου σκηνοθέτη, μιας έμπειρης σεναριογράφου και μια πλειάδας σοβαρών και άξιων ηθοποιών που ξανάφεραν στην επιφάνεια εκείνα τα δύσκολα χρόνια και ξανάδωσαν στην Πλάκα και την Ελούντα φήμη, ζωή, τουρισμό.

Είναι μια από τις λίγες φορές που βλέπουμε να αντιμετωπίζεται θετικά και αισιόδοξα ότι έμεινε ύστερα από τόσο πόνο και τόσο δάκρυ.

Αυτό που κυριάρχησε σε μένα ήταν η αισιόδοξη σκέψη πως δεν πρέπει να τα βάζουμε κάτω, ακόμα και στα πιο δύσκολα, ακόμα κι όταν είναι τόση η μαυρίλα και η καταχνιά που νομίζουμε πως ήρθε το τέλος του κόσμου.

Τι πιο φυσικό, λοιπόν, από το να θέλω να περπατήσω στα μέρη αυτά, να μυρίσω τον αέρα, να αγγίξω τις πέτρες που ακούμπησαν αυτοί οι πονεμένοι άνθρωποι σε άλλους καιρούς από τους δικούς μας. Και τι καλύτερο από το να πάω τώρα, στον σχετικά ελεύθερο χρόνο των διακοπών;

Μοιράστηκα τη σκέψη μου με ανθρώπους που εκτιμώ στο χωριό, γεμίσαμε δυο αυτοκίνητα Ι.Χ., δέκα άτομα και διαθέσαμε μια μέρα εκδρομής να πάμε στη Σπιναλόγκα. Δεν ήταν εύκολο το εγχείρημα. Δεν είχαμε ξαναπάει. Γενικότερα δεν έχω “περπατήσει” πολύ τη δυτική Κρήτη που έχει κι αυτή μοναδικές φυσικές ομορφιές.

Ωστόσο δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε το δρόμο μας. Η διαδρομή υπέροχη. Οδηγούσαμε πολύ χρόνο στον αναπτυγμένο τουριστικά βόρειο οδικό άξονα της Κρήτης. Περάσαμε έξω από τον Άγιο Νικόλαο και βρεθήκαμε σχετικά εύκολα στην Ελούντα. Από κει και πέρα πια, ήταν εύκολη η διαδρομή για την Πλάκα. Τα δέκα χιλιόμετρα για τα σημερινά σύγχρονα μέσα μεταφοράς, όσο εκδρομικά και να πηγαίνεις δεν θες πάνω από πέντε λεπτά...

Περιμένοντας το καΐκι που θα μας πήγαινε απέναντι στη Σπιναλόγκα, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να γνωρίσουμε τα μέρη όπου γυρίστηκε “Το Νησί”. Όπως θα περίμενε κανείς καμιά σχέση δεν έχουν μ' αυτό που είδαμε στην τηλεοπτική υπερπαραγωγή. Όμως οι άνθρωποι της Πλάκας μας μίλησαν με θέρμη για το πώς έζησαν αυτοί τα γυρίσματα, πώς γνώρισαν τους ηθοποιούς, τη συγγραφέα...

Ύστερα μπήκαμε στο καΐκι και περάσαμε απέναντι. Έχουν φτιάξει έτσι το δρομολόγιο τους που σχεδόν γυρίζεις ολόκληρο το νησί – φρούριο. Ίσως για να το δουν οι τουρίστες από όλες τις πλευρές του μέσα από τη θάλασσα.

Με το εισιτήριο εισόδου μπορούσαμε να καθίσουμε όσο θέλαμε πάνω στο νησί και να περιπλανηθούμε στα δρομάκια και τα χαλάσματα των οικισμών. Είχε πολύ ήλιο την Τετάρτη 29/6 που πήγαμε εμείς, αλλά αυτό δεν μας δυσκόλεψε να το γυρίσουμε ολόκληρο, σπιθαμή προς σπιθαμή.

Σε πολλά σημεία πινακίδες δίνουν στους επισκέπτες σημαντικά στοιχεία, ως προς το τι ήταν στο σημείο που βρισκόμασταν, το φρούριο, ο τουρκικός μαχαλάς, ο οικισμός των χανσενικών, το νοσοκομείο, το νεκροταφείο... Ακόμα είδαμε μικρές εκθέσεις με εικόνες και εργαλεία των κατοίκων σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Το ίδιο το νησί ασκεί μια φοβερή γοητεία...

Πήραμε το καΐκι της επιστροφής για την Πλάκα το απόγευμα, γεμάτοι από ένα υπέρμετρο συναίσθημα αισιοδοξίας. Ναι, τη ζωή μας, μπορούμε να την πάρουμε στα χέρια μας, αρκεί να το θέλουμε. Και τα άσχημα παιχνίδια που μπορεί να παίξει η μοίρα έχουμε τη δύναμη να τα μεταμορφώσουμε σε ελπίδα, δύναμη, αισιοδοξία... Στοιχεία που έχουμε ανάγκη στις μέρες μας...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ.

Ο ξάδερφος μου Γιώργος με το γιο του Αντίγονο, άλλο ένα κομμάτι της παρέας αυτής της υπέροχης εκδρομής που άφησε εκπληκτικές αναμνήσεις. Γιατί, όλοι θέλαμε να περάσουμε καλά. Και το πετύχαμε...

Ιούλιος κι ο άνεμος, ένα υπέροχο τραγούδι από το Λουδοβίκο των Ανωγείων...

Νέος μήνας σήμερα, o Ιούλης, ας τον καλωσορίσουμε. Όλο και πιο δυνατά μπαίνει το καλοκαίρι στη ζωή μας. Όταν όμως βρίσκεσαι σε διακοπές, ούτε που το σκέφτεσαι...

Υπάρχει ακόμα καιρός για σχέδια και μικρές αποδράσεις. Η θάλασσα είναι πια μια γλύκα. Χαίρεσαι να σε παίρνει στην αγκαλιά της, το παιχνίδισμα μαζί της.

Μ' αρέσει στο χωριό τέτοια εποχή. Μ' αρέσει να αφήνομαι στα χέρια και “κρέμομαι” από τα χείλη ωραίων ανθρώπων. Να έχω τη μεσημεριανή σιέστα μου, το απογευματινό φραπεδάκι μου, το γράψιμό μου, τις μικρές περιηγήσεις μου στο internet και τη βόλτα στα χωράφια να δω την...παραγωγή.

Θέλω να δω τι γίνεται και με το πατρικό μου. Κάποιες δουλειές θα κάνω, όσο είμαι εδώ. Πέρα από τις πόρτες και τα κουφώματα υπάρχουν και κάποια χώματα στην αυλή που πρέπει να απομακρυνθούν. Να ομορφύνει λίγο ο τόπος. Μην είναι έτσι, ξέφραγο αμπέλι. Τώρα έχω χρόνο να τα κάνω...

Ο Ιούλιος μπαίνει από αύριο στη ζωή μας. Γλυκός, όμορφος, καλοκαιρινός μήνας. Ας τον καλοδεχτούμε με ένα τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού, από αυτά που έχει γράψει στο δίσκο του “Καλεντάρι” και μας αρέσει να το κάνουμε αυτό κάθε μήνα...

Η ώρα του αποχαιρετισμού για τον Ιούνιο έφτασε. Απλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, έτσι όπως ξέρει να φεύγει ο καιρός. Αθόρυβα. Κι αλίμονό μας αν δεν καταφέραμε στο μήνα που φεύγει να εκμεταλλευτούμε κάθε στιγμή για να ζήσουμε καλύτερα, πιο ποιοτικά.

Βέβαια, γράφω εκ τους ασφαλούς καθώς έχω το προνόμιο να είμαι σε διακοπές την ώρα που χαράζω αυτές τις γραμμές. Ζω και αντιλαμβάνομαι την ορατή διαφορά σε σχέση μ' αυτούς που είναι υποχρεωμένοι να τηρούν ωράρια στην εργασία τους. Και ξέρω πολύ καλά τι μπορεί να σημαίνει για μένα το ξημέρωμα κάθε καινούριας μέρας στο χωριό μου, το Θραψανό.

Ξυπνώ νωρίς, χωρίς ξυπνητήρι και μόνο γιατί νοιώθω “γεμάτος” από ύπνο. Το πρώτο φως της μέρας μου δίνει την αίσθηση ότι μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, όχι από την υποχρέωση να κάνω κάτι, αλλά να φτιάξω τον καφέ μου και να απολαύσω το ξημέρωμα. Έτσι απλά...

Δεν μπορώ να πω ότι κάτι τέτοιο μπορώ να το κάνω στην Αθήνα. Πολυκατοικίες – κλουβιά γύρω από το σπίτι μου – διαμέρισμα, κρύβουν τον ήλιο στο ξημέρωμα του. Τόσο χρόνια σχεδόν δεν ξέρω από πού είναι η ανατολή. Γενικά γνωρίζω. Να το θαυμάσω δεν μπορώ...

Κι εδώ το έζησα πολλές φορές αυτό. Πήρα μάλιστα και το κινητό μου τηλέφωνο και απαθανάτισα αυτή τη στιγμή. Για να μοιραστώ μαζί σας ένα υπέροχο περιστατικό που έζησα... Το βλέπετε στο τέλος της ανάρτησης.

Απολογιστικά τώρα για το μήνα που φεύγει: Ο Ιούνιος ήταν ένας παιχνιδιάρης μήνας. Άλλοτε είχε τις ζέστες του κι άλλοτε με πολλές τοπικές βροχές και καταιγίδες. Καλοκαίρι με γλυκά διαλείμματα χειμώνα. Απολαυστικός. Ακόμα όμως κι όταν είχε πολύ ζέστη, ακόμα και τότε, τα βράδια, είχε μια δροσιά όμορφη που έκανε τον ύπνο ξεχωριστό έχοντας πάνω μου μόνο ένα σεντόνι.

Είμαστε ήδη στο χωριό κάπου δέκα μέρες... Όμορφες μέρες! Ότι ζω ξεπερνά και τα όνειρα που έκανα όταν “σχεδίαζα” στο μυαλό μου τις φετινές διακοπές.

Κι από αύριο Ιούλης!... Με περισσότερες ζέστες ίσως, αλλά και με περισσότερες ομορφιές. Ιδιαίτερα εδώ, στην επαρχία, κάνοντας μια βόλτα στα χωράφια, μπορείς να βρεις φρούτα και να απολαύσεις καλούς καρπούς κόβοντάς τους πάνω από τα δέντρα. Σας βεβαιώνω, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα για μένα από το να μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο.

Υπάρχουν ακόμα βερίκοκα, μπουρνέλες (κορόμηλα) και ίσως να προλάβουμε να φάμε και τα πρώτα σταφύλια, τα λιάτικα. Δεν τα είδα ακόμα από κοντά, αλλά ακούω πως τα έχει χτυπήσει αρρώστια φέτος, περονόσπορος και όχι μόνο δεν θα βρούμε να φάμε μα θα δυσκολευτούν να κάνουν κρασί. Δύσκολες εποχές για τους αγρότες, όπως για όλους μας.

Μου αρέσουν τα μούρα (μούρνα) που υπάρχουν σε αφθονία αυτή την εποχή. Μ' αρέσει να τα τρώω έτσι, πάνω από το δέντρο, χωρίς να τα πλύνω. Είναι τόσο ευαίσθητα που μάλλον θα ήταν δύσκολο να πλυθούν. Το ξέρω ότι... κοστίζει αυτό μερικές φορές, αλλά μπροστά στην ομορφιά του απλού και ωραίου, αδιαφορώ για το όποιο αρνητικό αποτέλεσμα.

Οι δυο μήνες, Ιούνης και Ιούλης έχουν σε μένα ευεργετικές ιδιότητες. Τονίζουν πολλές ανθρώπινες πλευρές καθώς η χαλαρότητα που έρχεται μέσα από την άνοδο της θερμοκρασίας δίνουν τη δυνατότητα να αφήσουμε να φανεί ο αληθινός εαυτός μας και όχι ο επιτηδευμένος που μας αρέσει να “περνάμε” προς τα έξω, λες και είμαστε υποχρεωμένοι από κάπου να... δίνουμε εξετάσεις.

Αυτό που θα 'πρεπε είναι να προσπαθούμε να οργανώνουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να τον βελτιώνουμε κι αυτό θέλει δουλειά. Το κάνουμε για μας. Φυσικά αυτό, δεν μπορεί παρά να το δουν οι γύρω μας... Και θα εκτιμήσουν την προσπάθεια μας...

Ένα υπέροχο τραγούδι του Γιάννη Κ. Ιωάννου με φωνητικά από την Καλλιόπη Βέττα "Ιανός", από το δίσκο "ΦΩΣ". Υπέροχες δημιουργίες...

Το έλεγα πριν μερικές μέρες και δεν με πιστεύατε. Ο ΤΥΠΟΣ, την ύλη του οποίου πήρα στα χέρια μου την ημέρα που ετοιμαζόμουν να φύγω για την Κρήτη και την παρέδωσα αυθημερόν στο Πέραμα στην Πόπη, την γραφίστρια για να τη δουλέψει στη Σαλαμίνα, είναι ήδη ολοκληρωμένη και πήρε το δρόμο της για το πιεστήριο. Τη ώρα μάλιστα που εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές μπορεί και να... κυκλοφορεί. Θέμα χρόνου είναι...

Οκτασέλιδη, 4χρωμη, αυτή τη φορά η Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών Σωματείων Ελλάδος (ΟΣΣΕ) έκανε μια διπλή έκδοση για να καλύψει τους μήνες Ιούνιο – Ιούλιο.

Έχοντας ως βασική ραχοκοκαλιά την εγκύκλιο για τους υπολόγους, τους οποίους έχουν καταργήσει και επαναφέρουν τώρα με αποτέλεσμα να σταματήσει η ταλαιπωρία των ανθρώπων της περιφέρειας σε ολόκληρη την Ελλάδα. Και φυσικά περιέχει όλη τη δράση της ΟΣΣΕ και των Σωματείων - μελών της, άρθρα και σχόλια από την επικαιρότητα, που αν και καλοκαίρι, δείχνει να είναι ιδιαίτερα θερμό και γεμάτο από γεγονότα.

Μου αρέσει αυτή η συνεργασία μαζί τους. Είναι καθαροί άνθρωποι κι αγωνίζονται με αξιοπρέπεια για τα συμφέροντα των συναδέλφων σιδηροδρομικών που τους έχουν εκλέξει σ' αυτές τις θέσεις ευθύνης.

Και πραγματικά τους αξίζουν συγχαρητήρια. Την ώρα που οι κυβερνώντες διαλύουν τον σιδηρόδρομο και ξεπουλούν τα φιλέτα του, αυτοί που τον δούλεψαν και το “πόνεσαν”, δίνοντάς του την εκτίμηση που του έτρεφαν πάντα, επιμένουν να αγωνίζονται όρθιοι προσπαθώντας να διαδώσουν ότι μπορούν από την παλιά αίγλη. Κι αυτό, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο στις σημερινές συγκυρίες...

Το φύλλο αυτό που θα κυκλοφορήσει σε λίγο είναι το πέμπτο από τότε που το πήρα στα χέρια μου. Δουλεμένο μ' αγάπη, επειδή έχω μάθει στη ζωή μου να σέβομαι και να εκτιμώ αυτούς που μ' ευχαριστούν για την ποιότητα της δουλειάς μου. Εκείνους που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για καλές συνθήκες δουλειάς, που είναι απλοί, καταδεκτικοί, συνετοί, χωρίς υπερφίαλες φιλοδοξίες και ναρκισσισμούς. Να, γιατί χαίρομαι κάθε καινούριο φύλλο που βγάζω μαζί τους...

• Πατήστε ΕΔΩ να διαβάστε την εφημερίδα όπως θα κυκλοφορήσει σε λίγο, τυπωμένη...
  

Λίγο πριν φύγει το καραβάκι για τη Σπιναλόγκα, είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στο πλακόστρωτο της Πλάκας. Ένας ολόκληρος μύθος έχει πλαστεί εδώ...

"Εδώ στην ταβέρνα , στον ίσκιο της κληματαριάς κάθισε η Χίσλοπ κι έγραψε το βιβλίο της”, λέει ο ταβερνιάρης στην Πλάκα. Στο βάθος η Σπιναλόγκα, όπως φαίνεται από την Πλάκα. Χρυσίζουν τα μικαρά κυματάκια στη θάλασσα...

Η Σπιναλόγκα, μέσα από τα σπίτια που χρησιμοποίησαν για τις ανάγκες των τηλεοπτικών γυρισμάτων. Το παράθυρο ανοιχτό, χωρίς κουφώματα, δίνει μια άλλη αίσθηση στους εκδρομείς...

Το τζάκι μέσα σε ένα από τα παλιά σπίτια που χρησιμοποίησαν στο σίριαλ. Προσέξτε. Δίπλα στην πόρτα και κάπως πιο διαφορετικό από τα συνηθισμένα Τα σπίτια βέβαια, γυμνά από σκηνικά, δίνουν την αίσθηση ότι ανακαινίζονται τώρα...

Κατηφορίσαμε κατά την προβλήτα της Πλάκας να πάρουμε το καΐκι της “Αγίας Μαρίνας” που θα μας πάει απέναντι, στη Σπιναλόγκα. 8 ευρώ με επιστροφή για τους ενήλικες. Έχει απόπλου κάθε μισή ώρα και μπορείς να μείνεις στο νησί όση ώρα θες...

Ένα μέρος της Πλάκας φωτογραφημένο μέσα από το καΐκι που θα μας περάσει απέναντι, στη Σπιναλόγκα. Ομορφοκτισμένη και σε καλό μέρος. Και τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχει μια τεράστια τουριστική ανάπτυξη. Υπερσύγχρονες μονάδες είναι χτισμένες δίπλα στα πεντακάθαρα νερά του Μεραμπέλου. Εδώ θα κάνουμε μπάνιο με την επιστροφή μας...

Η Πλάκα είναι στο Λασίθι, δίπλα στην Ελούντα, διάσημη μετά την προβολή του τηλεοπτικού σίριαλ “Το Νησί”. Εδώ ζούσαν οι ήρωες απέναντι από τη Σπιναλόγκα...

Μια πινακίδα που κράτησε ένα μαγαζάτορας ως ενθύμιο από τα γυρίσματα του σίριαλ. Μας την επιδεικνύει με καμάρι. Ήταν ένα... μαγαζί που “έπαιζε” στο έργο.

Και τι ήταν όλο αυτά τα σπίτια, η ταβέρνα, ο φούρνος, ένα ολόκληρο χωριό που βλέπαμε στις οθόνες μας; Τρία σπιτάκια όλα κι όλα ήταν. Αλλά, βλέπεις, ο τηλεοπτικός φακός τα κάνει να φαίνονται αλλιώς...

Μια αναμνηστική φωτογραφία με φόντο τη Σπιναλόγκα. Κάποιοι από τους εκδρομείς μπροστά στο φακό μου. Φωτογράφος ο γιός του ξαδέρφου μου Γιώργη, ο Αντίγονος.

Αυτή ήταν η τηλεοπτική προβλήτα. Από δω ο κυρ Γιώργης μετέφερε τους χανσενικούς απέναντι στη Σπιναλόγκα. Προφανώς για τις ανάγκες της ταινίας θα είχαν φτιάξει μια υποτυπώδη προβλήτα.

Φοβερή πινακίδα πάνω σε ένα από τα σπίτια. Όλη η φιλοσοφία της ζωής, μέσα σε μερικές λέξεις. Μήπως δεν έχει δίκιο; Απόλυτα. Τόσο λίγη είναι η ζωή. Αλλά πού να το καταλάβουμε...