Ο πολυτελής δερματόδετος τόμος των επαγγελματιών με τις βιογραφίες των Κρητών από τις εκδόσεις Οικονόμου. Στις σελ. 174 - 175 υπάρχει η δική μου βιογραφία...

Ιδού το δισέλιδο με το οποίο πέρασα στην ιστορία. Τουλάχιστον στον μικρόκοσμο της Κρήτης...

Οι άνθρωποι για να περάσουν στην ιστορία χρειάζεται να το... παλέψουν αρκετά, να προσφέρουν στην επιστήμη, στην τέχνη, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό ή όπου αλλού νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν άλματα μπροστά, να ανοίξουν νέους δρόμους...

Εγώ, δεν χρειάστηκε να το δω με τόση σοβαρότητα. Μάλλον ήμουν τυχερός. Την κατάλληλη στιγμή στον κατάλληλο τόπο.

Απλά με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ετοιμάζουν τον τρίτο τόμο με τις βιογραφίες σημαντικών προσώπων. Και μου πρότειναν να με βάλουν ως επαγγελματία εν ζωή. Διότι αυτό είναι το καλό. Δεν πρόκειται για... πεθαμένους, αλλά για εν ενεργεία, όπως εγώ στη δουλειά μου, ας πούμε...

Το πιο ωραίο είναι ότι πρόκειται για έκδοση που αφορά ανθρώπους της Κρήτης κι αυτό ήταν και το δικό μου κίνητρο, για να πω το ναι. Σε κάθε περίπτωση αρνητικό δεν είναι. Μάλλον θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί, ενώ μοιάζει λίγο και σαν διαφήμιση.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά από την αρχή που ξεκίνησε αυτή η κουβέντα με τους αρμόδιους της έκδοσης, εδώ και τρία χρόνια, έτσι το πήρα. Όχι και τόσο σοβαρά. Εν πάσει περιπτώσει δεν μου κόστισε και τίποτα. Μόλις 150 ευρώ η αγορά του δερματόδετου τόμου 750 σελίδων σε ιδιαίτερα καλό χαρτί.

Θα 'χω να το λέω... Έχω στη βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο που γράφει τη... βιογραφία μου. Όση τουλάχιστον ήταν μέχρι πέρσι. Τα επόμενα, έως ότου κλείσω για πάντα τα μάτια μου, ελπίζω να βρεθούν άνθρωποι με ανοιχτό μυαλό και κατανόηση στις μικρές στιγμές μου για να γράψουν τα υπόλοιπα. Αυτά που τώρα δημοσιεύονται είναι... ελεγμένα, γραμμένα από μένα.

Όχι που θ' άφηνα τον καθένα, εφόσον ακόμα αναπνέω, να γράψει για μένα...

Άλλη μια όψη του δισέλιδου αφιερώματος στο βιογραφικό μου...

Εικόνες από την Κρήτη που έζησα στις φετινές διακοπές μου. Γη και καθαρός ουρανός...

Ρωμαϊκό πιεστήριο σύνθλιψης ελιών. Τεραστίων διαστάσεων σκαλιστή πέτρα πάνω στο δρόμο, λίγο πιο έξω από το χωριό Σμάρι. Αφημένη στην τύχη της. Ευτυχώς από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο σε μια απόσταση μόλις 10 μέτρα μοιάζει σαν ένα μεγάλος βράχος, αφού φαίνεται η πίσω του πλευρά.

Ρωμαϊκό κτίσμα που αποκαλύφθηκε τυχαία όταν οι μπουλμτόζες άνοιξαν το δρόμο για το Σμάρι. Η κ. Δέσποινα Χατζηβαλιάνου έκανε την έρευνα. Η τοιχοποιεία είναι ορατή και σε πολύ καλή κατάσταση.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 23/07/2011

Θα ήθελα να μη μιλήσω για πολιτική σήμερα, είναι άλλωστε τόσα πράγματα, που δεν ξέρεις πιο να πιάσεις και πιο να αφήσεις. Θα το κάνω μια από τις επόμενες εβδομάδες. Για την ώρα θέλω να εγκλιματιστώ λίγο μετά την επιστροφή μου στους χώρους δουλειάς από την άδεια.

Όχι δεν παραπονιέμαι που άλλοι συνάδελφοι έφυγαν καθώς γύρισα εγώ, έτσι συμβαίνει συνήθως και ο κύκλος συνεχίζει να λειτουργεί, τα γρανάζια του συστήματος να δουλεύουν στους χαμηλωμένους ρυθμούς. Μήπως δεν έγινε έτσι κι όταν έλειψα εγώ;

Το πρόβλημα είναι η ζέστη. Η ανυπόφορη κατάσταση στην πόλη. Όπου χωρίς αιρκοντίσιον νιώθεις ανασφαλής κι ανήμπορος να εργαστείς στοιχειωδώς και να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου. Πόσο θα κρατήσει αυτό; Πόση υπομονή πρέπει να διαθέτουμε για να τη βγάλουμε «καθαρή»; Ποιοι θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε το πρόβλημα; Όταν ο καύσωνας «χτυπάει» 42άρια, μάλλον είναι δύσκολες οι απαντήσεις.

Η δροσιά δεν κατοικεί στην Αθήνα. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς σ' αυτά τα τσιμεντένια κουτιά που μας υποχρέωσαν να ζούμε και που ο αέρας δύσκολα περνά ανάμεσα τους ακόμα και τις βραδινές ώρες.

Άσε που αισθάνεσαι ανασφαλής καθώς γιγαντώνεται η εγκληματικότητα κι αυτές οι καλοκαιρινές μέρες με τους περισσότερους κατοίκους να απουσιάζουν στις διακοπές, δημιουργούν τις καλύτερες προϋποθέσεις για τους διαρρήκτες που κάνουν πάρτι.

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, που λέει και ο ποιητής. Μόνο οι τράπεζες λειτουργούν στην εντέλεια. Κι αυτές ως εισπρακτικοί μηχανισμοί, οπότε επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο το πρόβλημα.

Ευτυχώς που «φορτώσαμε» τις μπαταρίες κι αντέχουμε... Κι ευτυχώς που οι χώροι που περνάμε το μεγαλύτερο χρόνο, ως εργαζόμενοι, κλιματίζονται επαρκώς. Το μόνο σημείο που λειτουργεί θετικά είναι το σημείο εκείνου του εγκεφάλου που έχουν αποθηκευτεί οι αναμνήσεις. Πλούσιες και μοναδικές το φετινό καλοκαίρι.

Δεν ήταν μόνο η θάλασσα, δεν ήταν το πράσινο, οι βόλτες έτσι χωρίς πρόγραμμα, οι μικρές αποδράσεις, η χαλαρότητα των διακοπών... Ήταν και η ψυχολογία που λειτούργησε θετικά, αφού η ψυχή απολάμβανε όσα απλόχερα της έδινε η καρδιά. Όταν μπορούμε να συνεισφέρουμε κι εμείς για το δικό μας μικρό παράδεισο...Αναμνήσεις, αντίδοτο στον καύσωνα..

.Χανόμαστε; Όχι βέβαια. Τα δύσκολαθα περάσουν. Σε λίγο, όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός των ημερών με τις ζέστες και η δροσιά θα 'ρθει, γιατί θα 'ρθει, το ΄χουμε ξαναδεί το έργο, όλα αυτά θα είναι ένα κακό παρελθόν.

Και οι ιστορίες που θα διηγούμαστε στις παρέες φίλων θα 'ναι για να γελάμε, σε απόσταση ασφαλείας από το «κακό». Έχει μάθει ο άνθρωπος να αντιμετωπίζει τέτοιες σκληρές καταστάσεις. Έτσι θα γίνει κι αυτή τη φορά...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στην ομώνυμη στήλη μου...
  

Δείτε ένα μικρό τρέιλερ από την ταινία που θα προβληθεί απόψε στο αρχαιολογικό πάρκο Ακαδημίας Πλάτωνα με ελεύθερη είσοδο.

Σήμερα Πέμπτη (21 Ιουλίου 2011) στο αρχαιολογικό πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα, έναν πανέμορφο χώρο πρασίνου στην καρδιά της Αθήνας που φιλοξενεί δράσεις πολιτισμού και προτρέπει τους κατοίκους της περιοχής αλλά και επισκέπτες, σε μια άλλη μορφή διασκέδασης με στίγμα τον πολιτισμό, ελάτε να ζήσουμε μια εναλλακτική, Γκάρμπο βραδιά.

Η ταινία που θα προβληθεί είναι η περίφημη «Νινότσκα» του Ερνστ Λιούμπιτς, η πρώτη και μοναδική κωμωδία της σουηδής σταρ Γκρέτα Γκάρμπο.

Χρειαζόμαστε τέτοιες ανάσες πολιτισμού... Και η δροσιά στο πάρκο είναι μοναδική, τέτοιες ζεστές μέρες...

• Δείτε περισσότερα ΕΔΩ για την κινηματογραφική προβολή κι ΕΔΩ για το Φεστιβάλ.

"Στο σινεμά" με τον καταπληκτικό Κώστα Χατζή και τη Μαρινέλλα, ένα κομμάτι από τη συνεργασία τους που κυκλοφόρησε και σε διπλό δίσκο... Κάτω, μόνο του το τραγούδι...

Αλλη μια σημαντική τοποθέτηση του λογοτέχνη και φίλου Κώστα Σκηνιώτη. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί, έχει τη δύναμη, να μας εκπλήσει κάθε φορά. Με την ποιότητα των κειμένων του και μια την αστείρευτη αισιοδοξία του...

Τις Πέμπτες η δουλειά έχει μια πίεση ιδιαίτερα αισθητή τους τελευταίους μήνες. Έτσι και σήμερα. Εκτός από το γεγονός ότι πρέπει να είμαι νωρίτερα  στην εφημερίδα, αφού έχουμε να... παλέψουμε με τρεις εκδόσεις, σήμερα έχω και τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ που έστειλα στο τυπογραφείο από το πρωί.

Έκανα ένα μικρό «άθλο». Χθες πήρα την ύλη και σε μια μέρα ολοκλήρωσα το κασέ της. Να τελειώνουμε και μ' αυτήν την ερχόμενη εβδομάδα και να φύγει ήσυχος για τις καλοκαιρινές διακοπές του ο Μανώλης Φωτόπουλος.
Κι αυτό το φύλλο η συνεργασία μας ήταν πολύ καλή, όπως πάντα.

Ψάχνομαι και με τη ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ. Να την ολκληρώσω θέλω, αν είναι δυνατόν μέχρι αύριο, ώστε την επόμενη εβδομάδα να είμαστε σε θέση να τη δούμε στην προεκτύπωση...

Παρά τη ζέστη, ευτυχώς στο γραφείο η ζωή είναι υποφερτή και αυτό θεωρώ ότι έχει βοηθήσει πολύ στην παραγωγικότητα. Είναι και οι «φορτισμένες» μπαταρίες που λέγαμε...

Να και κάποιος που αναγνωρίζει πως δεν είναι ποιητής. Ο Νϊκος Παπάζογλου, αλλά κι αυτός έφυγε νωρίς...

Ένα από τα πιο... σκληρά πράγματα το καλοκαίρι για τους κατοίκους των μεγαλουπόλεων σε καιρό καύσωνα είναι η υποχρέωση να... σταθείς στην ουρά μιας τράπεζας για να διεκπεραιώσεις μια υποχρέωσή σου. Ο.Κ. Έχουν κλιματιστικά... Και καθίσματα για να μην περιμένεις, αλλά αυτό δεν διασώζει την κατάσταση. Μικρή κρητική μουσική απόδραση, όντας στο κέντρο της Αθήνας, την Ομόνοια, όπου η άσφαλτος “βράζει” και δεν υποφέρεται...

Ιδρωμένος, ένα καθημερινό μπάνιο το χρειάζεσαι σε τέτοιες ώρες... Κι αυτή η εναλλαγή ζέστης και αιρκοντίσιον δεν παλεύεται. Του Προφήτη Ηλία σήμερα, το ξέραμε ότι θα ήταν μια από τις πιο σκληρές καλοκαιρινές μέρες καύσωνα. Δεν είναι να βγεις έξω για δουλειά. Ευτυχώς που υπάρχουν όμορφα τραγούδια σαν αυτό των Χειμερινών Κολυμβητών με αρκετή δροσιά για να μας κάνουν συντροφιά...

Η Αθήνα είναι δύσκολη αυτόν τον καιρό... Ειδικά για μένα που πρέπει να προσαρμοστώ στις νέες συνθήκες, ύστερα από την όμορφη εμπειρία του χωριού, όπου όλα κυλούσαν με πιο ανθρώπινους ρυθμούς.

Σημείωνα στην μπάρα δίπλα, στο Σημειωματάριο από την Κυριακή το μεσημέρι:

Αυτό ήταν, όλα τελείωσαν. Και τέλειωσαν ωραία... Πέρασαν σαν νερό τέσσερις εβδομάδες που ξεκίνησαν από τα μέσα Ιουνίου και έφτασαν ώς τις 17 Ιουλίου...

Δεν το λέω με πίκρα κι απογοήτευση, αλλά με αγάπη. Γιατί ότι έζησα στην Κρήτη, στο χωριό μου Θραψανό, όλες αυτές τις μέρες, είχε αγάπη. Συναισθήματα απλά, όμορφα, καθημερινά που οι αστικές συνήθειες της αποξένωσης μας έχουν κάνει να τα τοποθετούμε στο περιθώριο, εδώ βρήκαν τον τρόπο να ξαναβγούν στην επιφάνεια και να αναδειχθούν στη θέση που τους πρέπει...

Ψάχνω να βρω τι είναι αυτό που μας κάνει χαρούμενους κι ευτυχισμένους στη ζωή. Και καταλήγω πως δεν είναι παρά μικρές στιγμές, πολλές στη σειρά, το μοίρασμα, η χαλαρή σκέψη και δράση και η πίστη πως το αύριο μπορεί να γίνει καλύτερο γιατί θα συμβάλουμε κι εμείς στη δημιουργία του.

Έφυγα από την Κρήτη γεμάτος, πιο ξεκούραστος από κάθε άλλη καλοκαιρινή μου άδεια. Με περιμένει μπόλικη δουλειά στην Αθήνα, αλλά καθόλου δεν με ανησυχεί. Νοιώθω ότι μπορώ να τη βγάλω με ποιότητα και αξιοπρέπεια.
Ευχαριστώ από καρδιά όσους συνέβαλαν σ' αυτό...

Αληθινά, το φετινό καλοκαίρι ήταν όμορφο. Είχε αυτά που ήθελα εγώ. Όχι ξενύχτια άσκοπα και βραδιές ρουτίνας που δεν ήξερες πώς να περάσουν. Όχι, άκρως δημιουργικό ήταν. Χαλάρωσα, αυτό χρειαζόμουν, έγραψα, εκτονώθηκα, γνώρισα ανθρώπους, το τελευταίο δεν πάψω να το λέω γιατί το θεωρώ πολύ σημαντικό.

Κι όπως έγραψα σε ένα από τα πολύ σημειώματά που δε θέλει ο άνθρωπος πολλά για να νιώσει καλά. Ήρεμο κλίμα χρειάζεται και καλή διάθεση... Και τα δυο υπήρχαν και με το παραπάνω...

Κι ένα τραγούδι των Bon Jovi με αφορμή την αποψινή συναυλία στο ΟΑΚΑ. Θα είναι εκεί η Ειρήνη με τον Χριστόφορο και τον Λάμπρο. Καλά να περάσουν, είναι η ευχή μου.

Αυτό το πανέμορφο μέρος στο Αστρίτσι, μου το γνώρισε πριν δυο χρόνια η αδερφή μου Στασούλα σε μια βόλτα που κάναμε ένα καλοκαιρινό μεσημέρι. Έχει δροσιά. Ιδανικό για μικρές αποδράσεις, τέτοιες ζεστές μέρες...

Το καφενεδάκι που ήπιαμε τις ρακές μας... Είναι το περιβάλλον, η δροσιά, η παρέα που την κάνουν τόσο ωραία και δροσερή; Ποιος ξέρει;

Αυτή η κατασκευή καλωσορίζει τους επισκέπτες. Απλή, λιτή, όμορφη, όπως αξίζει στον υπέροχο αυτό τόπο. Κι όπως τον ζήσαμε κι εμείς το φετινό καλοκαίρι.

Η ευγένεια πάνω απ' όλα. Το πανό του Πολιτιστικού Συλλόγου Αστριτσίου με τη δική του καλή κουβέντα...

Από σήμερα στην Κάτω Βρύση, αυτό το μοναδικό φυσικού κάλλος μέρος, οι φοιτητές θα κάνουν κάμπινγκ στο χώρο με καθημερινές πολιτιστικές εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες. Το μέρος είναι ιδανικό για μια βόλτα, ιδιαίτερα τις μεσημεριανές ώρες. Την ώρα που σκάει ο τζίτζικας...

Ήδη πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο «ήταν» και όχι «είναι», όχι μόνο γιατί τώρα είμαι χιλιόμετρα μακριά από αυτόν τον τόπο, αλλά και γιατί όπως είπα, δίνεται στους φοιτητές. Ύστερα από ένα μήνα θα ξαναδοθεί στους πολίτες.

Στο νου μου λειτουργεί σαν ανάμνηση... Όμορφη ανάμνηση. Να, αυτά είναι τα άσχημα... Ούτε βδομάδα δεν συμπλήρωσα μακριά από την Κρήτη και μιλώ για αναμνήσεις...

Αυτός ο τόπος μ' άρεσε από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Στα μέτρα του μυαλού μου τον χαρακτήρισα «παράδεισο» και δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω πολύ... Να περπατήσω στα μονοπάτια του, να γνωρίσω τις σπηλιές του, να ανακαλύψω τις κρυφές γωνιές αυτής της μοναδικής όασης

Εδώ αξίζει να ζήσεις ώρες με τον άνθρωπό σου... Ακόμα κι η σιωπή κάτω από τα βαθύσκιωτα πλατάνια είναι μεστή από νοήματα. Κι οι ρακές της Γερμανίδας που έχει το κυλικείο σου δίνουν την αίσθηση ότι έχουν κάτι το πολύ νόστιμο.

Κάπως έτσι πρέπει να... μαγεύτηκε κι αυτή απ' ότι έμαθα. Τουρίστρια ήρθε, γνώρισε τον τόπο, τους ανθρώπους, παντρεύτηκε, έμαθε κρητικά κι έμεινε κάνοντας πράξη το όνειρό της.

Δεν υπάρχει περίπτωση, από τότε που γνώρισα την Κάτω Βρύση να κατέβω στο χωριό μου και να μην πάω από κει για λίγο. Φέτος μάλιστα γνώρισα κι ένα νέο δρόμο από τα Φιλίσια. Δεν πρόλαβα να κάνω τη διαδρομή, αλλά υπόσχομα να το κάνω στην πρώτη ευκαιρία...

Εδώ οι άνθρωποι ηρεμούν... Αφήνουν πίσω τους τις σκοτούρες και μπορούν να κουβεντιάσουν για τη ζωή, για το χθες και το αύριο. Το σήμερα μοιάζει πολύ σπουδαίο, συντροφιά με τις πάπιες στη μικρή λιμνούλα.

Με τον μικρό καταρράκτη, δείγμα της ατέλειωτης ομορφιάς που δεν χορταίνει το μάτι, βάλσαμο στην ψυχή.