Τα λέγαμε και χθες, αλλά “δένουν” και με το κομμάτι μου... Ποια ελπίδα υπάρχει για τη νέα χρονιά και από πού να την πιάσει κανείς; Στις τηλεοράσεις τα πρωινά, όπως κι εδώ, στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ το μόνο που ακούει ο κόσμος είναι άσχημες ειδήσεις... Σε εφαρμογή τα 25 ευρώ για την είσοδο σε νοσοκομείο και ένα ευρώ για κάθε συνταγογράφηση...

Οι μίζες στους εξοπλισμούς θα “παίζουν” για πολύ καιρό στα πρωτοσέλιδα. Να είστε προετοιμασμένοι γι' αυτό. Όταν όμως έρχεται μια εφημερίδα, όπως ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ και αποκαλύπτει ότι πέρα από το πολιτικό προσωπικό της χώρας και εν ενεργεία στρατιωτικοί είχαν εμπλοκή στους χρηματισμούς, τότε το σοκ είναι μεγάλο... Όποιος τους πίστευε δηλαδή και νόμιζε πως πάνω απ' όλα ήταν η Ελλάδα και η ασφάλεια της...

Το τι κάνει ο γύπας, ως πουλί, το γνωρίζετε φαντάζομαι... Καιροφυλαχτεί τα ανήμπορα θύματα του για να τα αποτελειώσει, αυτό το σαρκοβόρο... Κάπως έτσι, μεταφορικά, ονομάζει τα ξένα Funds που έρχονται και εξαγοράζουν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, τα λεγόμενα και “κόκκινα”, σε εξευτελιστικές τιμές... Γεια σου βρε 2014! Από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ μιλούν οι νέοι... Εκείνοι που υφίστανται το μεγάλο χτύπημα με την ανεργία – φωτιά. Τη χαρακτηρίζει χαμένη γενιά και μάλλον δεν είναι αυστηρή στο χαρακτηρισμό της. Πρόκειται για μια μεγάλη αλήθεια. Μόνο αυτοί που μας κυβερνούν και δεν θέλουν να τη δουν δεν τη βλέπουν...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 04/01/2014

Η νέα χρονιά ξεκίνησε χωρίς τις καλύτερες προϋποθέσεις... Με μόνη αποσκευή στα μπαγκάζια της τη σκέψη πως ίσως κάτι γίνει που δεν ξέρουμε, αλλά πολύ θα θέλαμε να γίνει, που θα μας οδηγούσε έξω από τα οικονομικά, κυρίως, αδιέξοδα... Πόσες ελπίδες μας επενδύονται σε μια τέτοια σκέψη και πώς θα έχει αυτή αποτελέσματα όταν ένας ολόκληρος κόσμος στηρίζεται πια αποκλειστικά σ' αυτή την ψευδαίσθηση;

Κι ωστόσο, από παράδοση, όλοι εύχονταν ο ένας στον άλλον, μέρες καλύτερες... Τέτοιες ώρες είναι που δεν υπάρχει ίχνος λογικής. Ίδιοι άνθρωποι, ίδιες πολιτικές, απάνθρωπες σε βάρος μας, από πού άραγε θα 'ρθει το φως και η ελπίδα ότι θα γίνει κάτι καλύτερο για μας; Ακούω πολλούς που κάνουν σχέδια στην αρχή της νέας χρονιάς... Λένε βέβαια πως όταν το ακούει αυτό ο Θεός, γελάει... Αν είναι δυνατόν, ο άνθρωπος με τις δυνάμεις που διαθέτει να κάνει σχέδια...

Όμως δεν είναι κακό να ξαναβάζει κανείς τα πράγματα σε μια νέα βάση για συζήτηση... Στο κάτω – κάτω της γραφής αν αυτό αφορά μόνο τον εαυτό μας και το γεγονός ότι μπορούμε να βελτιώσουμε αδύναμες πλευρές μπορεί ίσως να υποστηριχτεί. Εκεί που προσέξαμε μια αδυναμία, εκεί που διαπιστώσαμε ότι μπορούμε να παρέμβουμε και να τη διορθώσουμε...

Δεν περιμένουμε τεράστιες αλλαγές... Είμαστε ικανοποιημένοι ακόμα και με τα μικρά πράγματα. Αρκεί να κινούνται σταθερά σε μια κατεύθυνση. Φτιαγμένες στα μέτρα μας. Κι αρκεί να γίνονται με τη σιγουριά ότι παρότι μικρά τα βήματα είναι σταθερά και δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα.

Το καλύτερο που θα μπορούσαμε να αποφύγουμε είναι να κλειστούμε στο μικρόκοσμομας απογοητευμένοι ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να αλλάξει δραματικά τα πράγματα. Κάπως έτσι έρχεται η κατάθλιψη, ένας μικρός θάνατος για μας και για τους γύρω μας...

Μπορούμε να δηλώσουμε αποφασισμένοι να σταθούμε στα πόδια μας και να το παλέψουμε με αξιοπρέπεια, όρθιοι και αποφασισμένοι να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε... Αυτό είναι το πιο θετικό που θα μπορούσε να μας προκύψει... Και δεν χρειάζεται να το περιμένουμε να πέσει από τον ουρανό... Πάει καιρός που έχει να συμβεί κάτι τέτοιο και δεν πρόκειται να συμβεί σε μας...

Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε στο ξεκίνημα ενός καινούριου χρόνου είναι να βάλουμε στόχους και να προσπαθήσουμε να τους υλοποιήσουμε βελτιώνοντας τον εαυτό μας.

Ξαναβάζουμε τα πράγματα κάτω. Δύσκολοι οι καιροί. Το ξέρουμε. Κι έχουμε απέναντι μας μια κυβέρνηση που με ότι κάνει δείχνει να προσπαθεί να μας αποτελειώσει. Τώρα έχει κιόλας ξεσαλώσει. Έχοντας, τυπικά, την προεδρεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρχισε να πιστεύει πραγματικά ότι παίζει κάποιο ουσιαστικό ρόλο... Ποιοι; Αυτοί, οι του κάτσε – κάτσε και του σήκω – σήκω...

Ένα πρώτο μάθημα μπορεί να πάρουν φέτος τον Μάη. Τους χρειάζεται... Έπαιξαν συνειδητά με ανθρώπινες ζωές, οδήγησαν πολλούς στην απόγνωση και στην αυτοκτονία... Κι άλλους στη φτώχεια σκοτώνοντας τα όνειρα τους και την ελπίδα τους για ένα στοιχειώδες σε ποιότητα αύριο...

Το 2014 θα είναι μια χρονιά σταθμός. Δεν είναι μόνο τα δικά μας περιθώρια που στενεύουν, είναι και τα δικά τους. Και μη θαρρείτε πως δεν το καταλαβαίνουν. Βλέπουν τα περιθώρια τους να στενεύουν και κάνουν το ένα λάθος πίσω από το άλλο, αλαφιασμένοι από τη λαϊκή οργή που νοιώθουν πια για τα καλά στο πετσί τους.

Κρατήστε το τούτο το κείμενο ως το τέλος της χρονιάς. Δεν διεκδικεί τον τίτλο προφητείας. Ιεροσυλία θα ήταν και μόνο να το υπονοήσω. Ένα δημοσιογραφικό κείμενο είναι, απλό, που επιθυμεί να προσεγγίσει λίγο την πραγματικότητα μ' έναν τρόπο έξω και πέρα από τους συνηθισμένους.

Προσπάθησα να δώσω ένα περίγραμμα της κατάσταση που βιώνουμε μπροστά στο ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς... Κι αυτό, γιατί έχω τελικά την πεποίθηση ότι μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Η Νέμεση είναι αναπόφευκτη. Και η Θεία Δίκη θα 'ρθει να ανταμείψει κάποιους με το νόμισμα που τους αξίζει: Την απέχθεια...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην στήλη μου “Επισημάνσεις” στην εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ.

Ησυχία... Ελάχιστον κόσμος κυκλοφορεί έξω στους δρόμους. Στο πάρκιγκ μου είπαν ότι θα είναι ανοιχτά μέχρι τις 5. Τι στην ευχή, συνεχίζονται απτόητες οι αργίες; Κι από πού προκύπτουν όλες αυτές; Ακόμα και τα τηλέφωνα είναι πιο ήρεμα... Οι τίτλοι στις εφημερίδες, παλιός τρόπος προσέγγισης της επικαιρότητας. Εδώ η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Στροφή της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ ή μου φαίνεται; Κι όμως δείτε που εκεί στον ΔΟΛ εδέησαν να προσεγγίσουν τα πράγματα, όπως όλος ο κόσμος. Η λέξη “αλληλεγγύη” ανεβαίνει ψηλά και γίνεται πρώτο θέμα. Το ζήτημα βέβαια είναι πώς την εννοεί ο καθένας... Διότι μπορεί να μοιάζει ξεκάθαρη , αλλά μερικοί την μπερδεύουν σκόπιμα με τη φιλανθρωπία...

Και για να μην χαλαρώνουμε, να μην ξεχνιόμαστε πως τάχα μου το 2014 θα είναι μια χρονιά καλύτερη από αυτή που έφυγε, ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ μας επαναφέρει στην πραγματικότητα... Ένα εντελώς διαφορετικό ημερολόγιο που μας αφορά όλους τους πληβείους με την Εφορία... Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τις σχέσεις μας μαζί της.

Ανατροπές και στο Ασφαλιστικό τη νέα χρονιά... Στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ μας ενημερώνουν για όλα όσα πρόκειται να συμβούν. Αύξηση στα όρια ηλικίας, λιγότερα χρήματα... Κι όλοι εμείς τα αντιμετωπίζουμε σαν κάτι πολύ φυσιολογικό... Και δεν κινείται φύλλο... Πόσο πια έχει χτυπήσει η κατάθλιψη; Πώς έχουμε παραδοθεί αμαχητί στη μοίρα μας;

Ξαφνιάζεται κανείς με τον σημερινό τίτλο της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ; Είχε κανείς την αίσθηση ότι αυτό θα άλλαζε; Ακρίβεια, υπερφορολόγηση, ανεργία, μειώσεις μισθών, ανυπαρξία κράτους σε ότι αφορά τις κοινωνικές παροχές. Το Μνημόνιο συνεχίζει απτόητο... Με εκλογές τον Μάιο...

Κατά τα άλλα, από παράδοση γιορτάζουμε τον ερχομό μιας καινούριας χρονιάς... Λάμψη στην Ακρόπολη, γράφει το ΕΘΝΟΣ και εικονογραφεί την πρώτη του σελίδα με τα βεγγαλικά... Πού να δει η εφημερίδα την πίκρα στην καρδιά των πολιτών, για όλα όσα υφίστανται... Το αφεντικό της, ο κ. Μπόμπολας, έχει στο μυαλό του στην αύξηση των διοδίων στους δρόμους που εκμεταλλεύεται...

Πρωί – πρωί, όπως κάθε μέρα ας την καλοδεχτούμε κι αυτή τη μέρα, αυτή τη νέα χρονιά. Με το τρόπο που κάνουμε κάθε μήνα, χρόνια τώρα, με το ομώνυμο τραγούδι για τον Γενάρη από τον Παντελή Θαλασσινό και το δίσκο του “Καλεντάρι”. Μόνο μην τον βαρύνουμε με τις έγνοιες μας, το χρόνο. Εμάς αφορά και εμείς πρέπει να το διαχειριστούμε... Και προσέξτε αυτό ΕΔΩ. Μόνη ελπίδα είναι η αγάπη....

Κάθε μέρα που ξημερώνει, την ίδια ευχή κάνουμε. Να την περάσουμε καλύτερα από την προηγουμένη και κλείνοντας το απόγευμα να αφήσει την ελπίδα ότι η επομένη που θα έρθει θα είναι ακόμη καλύτερη. Έτσι γίνεται συνήθως, αλλά κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς, η ελπίδα που υποχρεωτικά αθροίζεται για 360 τόσες μέρες φουντώνει περισσότερο την επιθυμία για κάθε καλύτερο για μας και όλο τον κόσμο… Από μια φωτογραφία ευχή του Ηλία Προβόπουλου που οργώνει όλη την Ελλάδα και καταγράφει με το φακό του στιγμές... Και κάπου ΕΔΩ εξαντλείται η έννοια της αλληλεγγύης από το Δήμο Αθηναίων με την τηλεόραση να καταγράφει εικόνες...



Γράφει ο Νίκος Θεοδωράκης από την Τρίπολη: Άνοιξα αυτό το μαραφέτι από συνήθεια πιο πολύ για να γράψω κάτι μόλις μπήκε το 2014... Τι όμως, δεν ξέρω... Δε μου 'ρχεται στο μυαλό, μπροστά-μπροστά, τίποτα από όσα έχουν συμπιεστεί μέσα στις κυψέλες του... Ήταν μια χρονιά που στο δεύτερο εξάμηνό της, προσωπικά, με ξέ-σκι-σε! Στην κυριολεξία. Τα μόνα που απέμειναν είναι ο μεγάλος, πρωτοφανής για μένα, θυμός και η απόφαση να τα δώσω όλα για να πάρω πίσω τα όνειρά μου! Και δεν είμαι μόνος μου. Και το ξέρω και το νοιώθω. Είμαστε πολλοί. Χιλιάδες. Πολλές χιλιάδες! Ένας ολόκληρος "στρατός" προδομένων και απεγνωσμένων... Που -κοντά είναι η ώρα- θα αφήσουμε στον καναπέ της αδράνειας την απόγνωση και την ηττοπάθεια!!! Καλύτερη Χρονιά σημαίνει Α-ΝΑ-ΤΡΟ-ΠΗ!!!!!  ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ!!!!



Και κάθε χρόνο ο φίλος μου, Αντώνης Μπιρμπιλής, βάζει αυτή τη φωτογραφία στο Facebook. Προφανώς αντιλαμβανόμαστε ότι τα καλά που θα φέρει το 2014 θα 'ναι τόσα πολλά που θα χρειαστεί τη βοήθεια μας για να έρθει στα ίσια του. Κι εδώ, επίσης προφανώς, θα χρειαστεί να κάνουμε κι εμείς κάτι. Ας ξεκινήσουμε αφήνοντας φέτος ορφανό τον καναπέ μας. Αλλά ας ξεκινήσουμε από κάπου... Καλή χρονιά να έχουμε!

• Οι "καλές" ειδήσεις από το πρωί φαίνονται. Δείτε ΕΔΩ.
• Τι να θυμόμαστε από το 2013; Δείτε ΕΔΩ.
• Ε, αυτό με τον καιρό, φυσιολογικό για την εποχή μου μοιάζει...
• Το χειρότερο για την ψωροκώσταινα που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, είναι αυτό ΕΔΩ...
• ΕΔΩ ο Μπογιόπουλος "ζωγραφίζει"...

Μια χιουμοριστική προσέγγιση του ερχομού της νέας χρονιάς που κυκλοφορεί ευρύτατα στο internet. Με μεγάλες αλήθειες...

Απόψε θα την αποχαιρετήσουμε τη χρονιά που φεύγει από τη ζωή μας. Ώρα για κάποιους απολογισμούς...

Ο χρόνος φεύγει σαν νερό... Νέα διαπίστωση; Όχι βέβαια... Το ξέρουμε, το ζούμε καθημερινά. Η μέρα τελειώνει γρήγορα, το ίδιο και οι μήνες και τα χρόνια... Κι εμείς τα ακολουθούμε σαν τρελοί, ξεχνώντας στο μεταξύ να ζήσουμε, όπως έχουμε υποχρέωση, απέναντι στους συνανθρώπους μας.

Απόψε λοιπόν τελειώνει το 2013... Ώρα για μερικούς μικρούς απολογισμούς, από αυτούς που χρειαζόμαστε προκειμένου να μάθουμε από τα λάθη μας, γιατί δεν είναι σοφό να τα επαναλαμβάνουμε χωρίς να παίρνουμε τα απαραίτητα μαθήματα...

Η πρώτη λέξη που μας έρχεται στο μυαλό είναι η μεγάλη δυσκολία να τα βγάλουμε πέρα... Ήταν στην ουσία η δεύτερη χρονιά που βρέθηκα εκτός εφημερίδας με όλες τις δυσκολίες, κυρίως οικονομικές. Χωρίς να είναι λιγότερες και οι άλλες που αφορούν στο γεγονός ότι σε μια εποχή που αισθάνεσαι πολύ δημιουργικός, βρίσκεσαι στο περιθώριο, χωρίς δική σου ευθύνη...

Από την άλλη δεν πρόκειται για κάτι εντελώς προσωπικό... Τις ίδιες τεράστιες δυσκολίες βιώνει και όλος ο κόσμος γύρω μας. Έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στους πολιτικούς κυβερνήτες, είδε άλλα να λένε κι άλλα να κάνουν, ένοιωσε προδομένος, καθώς “στριμώχτηκε” από το άγριο φοροκυνηγητό. Ως πολίτης βρέθηκε σε δυσκολία να καλύψει όλο το βάρος της ευθύνης που τον βαρύνει...

Τα όποια ανοίγματα του σε άλλους καλύτερους καιρούς βρέθηκαν μπροστά του, βρόγχος έτοιμος να τον πνίξουν. Μια σκοτοδίνη, μια απελπιστική έλλειψη στοιχειώδους ηθικής που οδηγεί στα κακοτράχαλα μονοπάτια της κατάθλιψης... Πολύ εύκολο να σου προκύψει αν δεν προσέξεις...

Το 2013 είδαμε φίλους να “φεύγουν” και νοιώσαμε φτωχότεροι... Ήταν η χρονιά που ακόμα κι εμείς που λόγω δουλειάς ζούμε από τις ειδήσεις παρακαλούσαμε να μην υπάρχουν... Γιατί καμιά είδηση δεν ήταν καλή, δεν έδινε ελπίδα δεν άφηνε μια χαραμάδα στην αισιοδοξία και στο όνειρο που έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να ζήσει...

Πολλές φορές εδώ, στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, δώσαμε μάχη για να αναδείξουμε ειδήσεις ή θέματα που είχαν μέσα τους κάτι από το φως που λείπει στους σκοτεινούς καιρούς μας...

Μερικές φορές η ενδοσκόπηση είναι μια αναγκαία προσωπική υπόθεση... Ουδείς άλλος δεν μπορεί να μιλήσει για μας καλύτερα από εμάς... Αυτό να το θυμάστε. Στα ερωτήματα που θα θέσετε απόψε, εσείς πρέπει να δώσετε απάντηση. Μην περιμένετε από κανέναν άλλον...

Και μη βολεύεστε να λέτε εύκολα ότι φταίνε οι άλλοι. Ναι, οι άλλοι φταίνε, αλλά αυτό άραγε μας απαλλάσσει εμάς από την ευθύνη να διαχειριστούμε την κρίση και να δώσουμε επαρκείς απαντήσεις; Τη ζωή, να το ξέρετε, δεν την φτιάχνει η τύχη. Εμείς τη διαμορφώνουμε με τον τρόπον που κινούμαστε και την αντιμετωπίζουμε σε όλες τις εκφάνσεις της...

Δράση, περισσότερη και πιο ουσιαστική δράση με περιεχόμενο, αυτή ας είναι η ευχή μας για τη νέα χρονιά που θα ξημερώσει αύριο, Τετάρτη. Εμείς αλλάζουμε τα πράγματα ξεκινώντας τις πιο ουσιαστικές και μεγάλες αλλαγές από τον εαυτό μας.

Αυτό να το θυμάστε πάντα... Εγώ που σας το λέω δεν το έχω απλά ως θεωρία... Το προσπαθώ να το εφαρμόζω καθημερινά στη ζωή μου...

• Διαβαστε ΕΔΩ μια άλλη προσέγγιση στο χρόνο που φεύγει... Ένα εξαιρετικό κείμενο...

Η ταβέρνα του Νίκου, του γιου του καπετάνιου... Να καλοκαιρέψει λίγο και να κάθεσαι εδώ αντίκρυ στο Αιγαίο να ακούς την υπέροχη μουσική, της κόρης του, Σοφίας...

Τα Ζάρκα από ψηλά, ο τόπος που έζησα και αγάπησα... Με φόντο το ανοιχτό Αιγαίο που πάντα έκανε τα παιχνιδάκια του με τον καιρό...

Άλλη μια όμορφη φωτογραφία από την παραλία Ζαράκων. Δεν είναι δικές μου οι φωτογραφίες αν και έχω τραβήξει εκατοντάδες φωτογραφίες από αυτόν τον τόπο που πάντα μου άρεσε.

Συνέβη πριν από μερικές μέρες εντελώς ξαφνικά στη δουλειά μου. Αυτές τις μέρες που όλοι λείπουν βοηθάω παντού. Μια από τις υποχρεώσεις της γραμματείας είναι να σηκώνει το τηλέφωνο. Μεσημέρι ήταν, όταν συνέβη το περιστατικό...

Στην άλλη άκρη της γραμμής μια γνωστή φωνή. Με ζήτησε με το όνομα μου. “Ο δάσκαλος από τα Ζάρκα, ο Κώστας”... Ήταν, λέει, με τον Νίκο στην ταβέρνα του, έπιναν ένα μισόκιλο κρασί με μεζέ ψημένη φέτα και με... θυμήθηκαν...

Ο Κώστας είναι ανεξάντλητος, έχει όρεξη, διάθεση, θέλει και παρέα... Κι έβαλε τον Νίκο να με πάρει τηλέφωνο. Πού το θυμήθηκαν, αλήθεια, ύστερα από τόσα χρόνια το τηλέφωνο στη δουλειά μου; Με πήρε από το χέρι και με πήγε πολλά – πολλά χρόνια πίσω...

Σαν κινηματογραφική ταινία, όλα κύλησαν στο μυαλό μου... Τότε που πιτσιρίκι πρωτογνώρισα τον τόπο από τον Στέλιο, όταν πήγαμε έναν Αύγουστο σε μια καλαμοκαλύβα στο βουνό, δίπλα στη θάλασσα. Πραγματικά ψαρότοπος... Τα σπίτια ελάχιστα, το νερό στο πηγάδι γλυφό κι ο δρόμος για να φτάσεις εκεί από το ομώνυμο χωριό, ότι χειρότερο...

Χωματόδρομος της κακιάς ώρας. Κι όμως αυτός ο τόπος με μάγεψε... Είχε μια υπέροχη θάλασσα, ένα Αιγαίο ανοιχτό μπροστά στα πόδια σου κι ένα βότσαλο σκέτο μάρμαρο...

Εδώ έμαθα κολύμπι, όταν γλίτωσα από βέβαιο πνιγμό... Εδώ μια εποχή που πήγαινα πολύ συχνά, ζούσαμε μόνο με μπύρα. Βλέπεις δεν υπήρχαν τότε εμφιαλωμένα νερά...

Ένας από τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί ήταν ο Κώστας, ο δάσκαλος. Ερχόταν από το Αλιβέρι, όπου ήταν διορισμένος. Συχνά τα πίναμε στην ταβέρνα του Νίκου, είχε πάντοτε μια καλή ιστορία να μας πει... Άλλοτε πάλι έπαιρνε τη βάρκα, μας έβαζε μέσα μαζί μ' ένα καραφάκι ούζο, βρίσκαμε όστρακα και τα τρώγαμε επιτόπου και πίναμε...

Ύστερα ο χρόνος κύλησε... Ο κακός χωματόδρομος έγινε άσφαλτος και ο μικρός συνοικισμός άλλαξε. Φτιάχτηκαν κι άλλα σπίτια, δημιουργήθηκαν δυο υποτυπώδη ξενοδοχεία, αλλά οι άνθρωποι του δεν άλλαξαν...

Βρέθηκα ξανά τυχαία μια μέρα που είχαμε πάει στο Μαρμάρι για δουλειά. Η Σοφία, η κόρη του Νίκου είχε βάλει στα ηχεία και έπαιζε απαλά μια υπέροχη μουσική... Και ξύπνησε μέσα μου, όλη αυτή η ομορφιά... Πήγα μερικές φορές ακόμα...Ύστερα ένοιωθα ότι δεν μπορούσα πια να τον χαρώ, όπως θα ήθελα. Μερικά πράγματα σε μένα άλλαξαν, κάποια μάλιστα πολύ βίαια.

Αλλά ο τόπος πάντα μου άρεσε... Κι όσο κι αν μερικοί άνθρωποι έκαναν ότι μπορούσαν για να βάλουν τη σφραγίδα τους, να τον αλλάξουν, η φύση αντιστέκεται και κρατάει μερικά από τα πιο όμορφα στοιχεία της...

Τι μου άρεσε και μου αρέσει σ' αυτόν τον τόπο; Καταρχήν είναι μόλις μιάμιση με δυο ώρες από την Αθήνα κι έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε έναν εντελώς άλλον κόσμο. Κυριολεκτικά...

Δεν είμαι καθόλου υπερβολικός... Εξάλλου σ' αυτόν τον τόπο το μόνο που ήθελα πάντα να ξεχνάω ήταν η δημοσιογραφική μου ιδιότητα αν και ποτέ δεν τα κατάφερα... Για κάποιους σαν τον δάσκαλο ή σαν τον Νίκο, το γιο του καπετάνιου, πάντα ήμουν μ' αυτή την ιδιότητα εκεί...

Πάντα μου άρεσε να επιστρέψω για λίγο καιρό εκεί... Είναι και παραμένει ένας από τους τόπους που αγάπησα στη ζωή μου. Και επειδή αυτό δεν έγινε τυχαία, αλλά χτίστηκε σιγά – σιγά με σιγουριά και απλότητα, κρατάει άσβηστη μέσα μου, φωτιά....

Ευχαριστώ τον Κώστα, τον δάσκαλο γι' αυτές τις μνήμες που με έκανε να σκαλίσω στο μυαλό μου και να ξαναζήσω πράγματα... Όμορφα, που σημάδεψαν τη ζωή μου...

Και καθώς τελειώνει ο χρόνος, πιο φαντάζεστε ότι θα ήταν το θέμα που αρέσει στους εκδότες; Το πολυφορεμένο “μίζες”! Δεν κοστίζει απολύτως τίποτα, δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα και κάνει κάποιους αγανακτισμένους να ελπίζουν ότι ίσως υπάρξει δικαιοσύνη... Από το ΘΕΜΑ.

Το πρωτοσέλιδο του ΒΗΜΑΤΟΣ. Θαύμα, θαύμα!... Τι ανακάλυψαν οι άνθρωποι! Πως οι μισοί Έλληνες θα έφευγαν, αν μπορούσαν... Δεν πρόκειται για έρευνα, ρεπορτάζ δρόμου, όχι, για μεγάλη δημοσκόπηση πρόκειται της Κάπα Recerch. “Ταλαιπωρία” θα ήταν να μιλούσαν οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας με τους ίδιους τους ανθρώπους που υποφέρουν... Δείτε περισσότερα ΕΔΩ.

Στο ΕΘΝΟΣ υπόσχονται ηχηρά ονόματα. Μόνο που ΔΕΝ τα δίνουν... Στόχος τους δεν είναι να λάμψει η αλήθεια, δεν τους ενδιαφέρει, εξάλλου τους χαλάει και τα σχέδια κάτι τέτοιο... Αυτό που θέλουν είναι να γαργαλίσουν λίγο την περιέργεια και να ωθήσουν στα άκρα τη φαντασία. Ότι, δηλαδή, κάτι γίνεται βρε αδερφέ, κάτι κινείται...

Λίγο πιο χαμηλά τα θέμα στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Το συνδέουν με την υπόθεση Τομπούλογλου κάνοντας και ευφυή λογοπαίχνια... Ότι δηλαδή το λάδωμα του Χάρη ήταν πταίσμα μπροστά στο χαμό των εκατομμυρίων ευρώ που διατέθηκαν για τα εξοπλιστικά προγράμματα...

Και ποιος είναι αυτός ο κ. Κάντας που ξαφνικά μας έγινε τόσο οικείος; Κι αν όλα όσα λέει στην απολογία του, ο εισαγγελέας εκτιμά ότι χρειάζονται περαιτέρω έρευνα μέχρι να φτάσει η υπόθεση στο σκαμνί, γιατί δεν το κάνουν αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες;

Σ' αυτόν τον τόπο μας αρέσουν τα μεγάλα λόγια, όχι τα μεγάλα έργα. Εκεί σταματούμε, λες και μια αόρατη δύναμη πάει τα πράγματα μέχρις ενός σημείου... Κι από κει και πέρα μην τον είδατε τον Παναή... Τι κουτόχορτο ταΐζουν τον ελληνικό λαό... Κι εμείς παρακολουθούμε απαθείς θεατές, το δράμα ενός λαού...

Μην ανησυχείτε ο κ. Χάρης αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση χρηματικού ποσού. Δείτε ΕΔΩ. Σιγά που θα είχε πρόβλημα ο άνθρωπος για 150.000 ψοροχιλιάρικα ευρώ...

Αλλαγή θέματος: Η τεχνολογία κινεί τον κόσμο και αλλάζει τον τρόπο σκέψης. Λέει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Μακάρι να ήταν αλήθεια... Πολύ φοβάμαι όμως ότι καμιά τεχνολογία, από μόνη της δεν είναι σε θέση να μας προσφέρει απελευθέρωση... Αυτή θα έρθει μόνο δουλεύοντας με τον εαυτό μας...

Στη ΒΡΑΔΥΝΗ επεσήμανα ευχές για τον καινούριο χρόνο... Λίγο πρόωρο, αλλά η ιστορική εφημερίδα είναι εδώ και πολλούς μήνες εβδομαδιαία. Επομένως δεν θα έχει τη δυνατότητα να τα ξαναπεί στο περίπτερο με τους αναγνώστες της πριν από το νέο έτος... Έτσι τις λέει προκαταβολικά... Συμβαίνει κι αυτό με τις εφημερίδες... Δείτε ΕΔΩ μια πρώτη ανασκόπηση για το 2013...