Διπλό χτύπημα χθες στις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Από τη μια ο Άρειος Πάγος αποφάσισε ότι είναι παράλογη η απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών για την επαναπρόσληψη τους κι απ’ την άλλη χτύπησαν τα ΜΑΤ στην πλατεία Συντάγματος. Από την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ.

Όλο το στόρι σε έναν τίτλο… Το ίδιο το σύστημα αμφισβητεί τον εαυτό του, χτυπώντας μια ευπαθή ομάδα εργαζομένων, που αγωνίζονται για το δίκιο της… Ο καλύτερος δημοσιογραφικός τίτλος σήμερα από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

Πολύ καλό και το πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ. Δείτε λίγο τα πρόσωπα των καθαριστριών… Ξέρετε, δεν βγαίνουν εύκολα τέτοιες φωτογραφίες… Μια επαγγελματίας φωτογράφος, η Τατιάνα Μπόλαρη, μεταφέρθηκε χθες στο ΚΑΤ, χτυπημένη από τους άνδρες των ΜΑΤ.

Δείτε την προβολή του θέματος στην πρώτη σελίδα του ΕΘΝΟΥΣ. Εντελώς υποβαθμισμένο, ισάξιο μ’ αυτό που αφορά την κόντρα δύο υπουργών. Όταν απουσιάζει το δημοσιογραφικό κριτήριο... Υπάρχουν βέβαια ακόμα χειρότερες εφημερίδες, όπως η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΤΑ ΝΕΑ, ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ που δεν αφιερώνουν ούτε δυο γραμμές για το θέμα. Άμοιρη δημοσιογραφία, ποιοι σε υπηρετούν…

Μαθήματα δημοσιογραφίας από την ομογενειακή εφημερίδα ΚΗΡΥΞ της Νέας Υόρκης… Στην καρδιά της πρώτης της σελίδας αναδεικνύει την είδηση. Όπως έκανε και χθες με την αυτοκτονία ενός πολίτη στον κεντρικό σταθμό της Ομόνοιας. Κορυφή, δίπλα στον Ομπάμα, παρακαλώ… Μα, καλά, δεν τις βλέπουν οι Έλληνες δημοσιογράφοι, τέτοιες εφημερίδες;

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 14/06/2014

Ένα χρόνο από το «μαύρο» στην ΕΡΤ βλέπουμε και διαβάζουμε αυτές τις μέρες πολλούς απολογισμούς στο διαδίκτυο κυρίως, κείμενα γραμμένα στην πλειοψηφία τους από ανθρώπους που δούλεψαν στο δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα και βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη στην ανεργία με τον πιο άσχημο τρόπο που ούτε να φανταστούν δεν μπορούσαν…

Χωρίς να λάβουν εξηγήσεις ή αποζημιώσεις, είδαν τη ζωή τους να ανατρέπεται από τη μια στιγμή στην άλλη, αδύναμοι να κάνουν και πολλά πράγματα για να εκδηλώσουν την αντίδραση τους.

Δεν είχα ποτέ καμιά σχέση στη διάρκεια της δημοσιογραφικής ζωής μου με την ΕΡΤ. Ήταν προσωπική επιλογή να μην «υποχρεωθώ» σε κανένα πολιτικό πρόσωπο για ένα διορισμό ή μια αργομισθία… Ωστόσο αυτό, ούτε στιγμή δεν με απέτρεψε από το να εκδηλώσω τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μου στους συναδέλφους που ζούσαν τις οικογένειες τους απ’ αυτή τη δουλειά. Ανέβηκα πολλές φορές στην Αγία Παρασκευή, πέρασα κοντά τους έναν δεκαπενταύγουστο, πρόβαλα τον αγώνα τους μέσα από το διαδίκτυο και την αρθρογραφία μου εδώ…

Ναι, θεώρησα τον αγώνα τους τίμιο και δίκαιο. Τους παρακολουθούσα να εξελίσσονται στο χώρο του WEB ραδιοφώνου και της τηλεόρασης και πολύ συχνά έβλεπα την ειδησεογραφία μέσα από τη δουλειά τους, δεδομένου ότι ήταν πραγματικά καθαρή, απαλλαγμένη από «βάρη» που είχαν άλλα ΜΜΕ, βάρη που έχουν να κάνουν με τις «εξυπηρετήσεις» των κάθε είδους αφεντικών των εκδοτών τους…

Ένα χρόνο μετά, το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο έχει αλλάξει... Τα ιδιωτικά κανάλια κυριαρχούν, φορτωμένα με ανόητα τηλεπαιχνίδια ή χαζοχαρούμενα σίριαλ, ελληνικά ή τούρκικα που στοχεύουν ευθέως στον αποπροσανατολισμό των ελλήνων πολιτών.

Ο τότε υπουργός Επικοινωνιών κ. Κεδίκογλου που ανακοίνωσε με στιλ και ύφος το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι εκτός κυβερνητικού σχήματος, μετά τον ανασχηματισμό της προηγούμενης εβδομάδας, ενώ ο κ. Καψής παραιτήθηκε από υπουργός της τηλεόρασης για να εκλεγεί Ευρωβουλευτής με την ΕΛΙΑ και να αποχωρήσει από την ελληνική επικράτεια. Επιπλέον ο κ. Κεδίκογλου διεγράφη τόσο από την ΕΣΗΕΑ, όσο και από τον ΕΔΟΕΑΠ. Θεωρήθηκε, δηλαδή, ξένο σώμα ανάμεσα στους δημοσιογράφους, απόβλητος από τον κλάδο. Κι αυτό έχει να κάνει, κυρίως, με την ηθική πλευρά του πράγματος… Αυτός είναι ο πιο ουσιαστικός λόγος διότι ο άνθρωπος έχει, προφανώς, το κατιτίς του να πορευτεί στη ζωή.

Από την άλλη δημιουργήθηκε ένα τηλεοπτικό μόρφωμα, η ΝΕΡΙΤ στην οποία δουλεύουν κάποιοι από τους πρώην εργαζομένους της ΕΡΤ που προσλήφθηκαν με αδιαφανείς διαδικασίες. Όμως κάποιοι άλλοι συνάδελφοι τους επιμένουν όρθιοι να αγωνίζονται στη διαδικτυακή τηλεόραση με επίκεντρο τα στούντιο της ΕΤ3 στη Θεσσαλονίκη. Έχουν καταφέρει μάλιστα να ζωντανέψουν σχεδόν όλους τους περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, το δεύτερο και το τρίτο πρόγραμμα. Κι αυτό είναι πραγματικά, εντυπωσιακό.

Το πείσμα τους, η δύναμη που καταβάλλουν, μας έχει αφήσει άφωνους και μας δημιουργεί την αίσθηση πως με κάθε τρόπο πρέπει να σταθούμε δίπλα τους. Δε βρίσκεις πια τέτοιους «πεισματάρηδες» στο σινάφι μας κι έρχονται να αποδείξουν πως όταν έχεις δίκιο αξίζει να το παλεύεις ώς το τέλος, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, αν και στην περίπτωση των συναδέλφων της ΕΡΤ έχουν μαζί τους όλη την υγιή κοινωνία, τους ανθρώπους που ξέρουν πόσο δύσκολα βγαίνει το ψωμί στο τραπέζι και πόσο πικρό είναι μερικές φορές. Ιδιαίτερα όταν έχεις ήρεμη και ήσυχη τη συνείδηση σου ότι κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου, όσο δύσκολο κι αν είναι…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα της Κρήτης ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Το θέμα σήμερα είναι στην ΑΥΓΗ. Ένα θέμα που κάνουν γαργάρα τα μεγάλα ΜΜΕ… Την ώρα που, υποτίθεται ότι η νέα , ανασχηματισμένη κυβέρνηση θέλει να πάρει πιο… φιλολαϊκά μέτρα, διαβεβαιώνουν το ΔΝΤ ότι είναι έτοιμοι για νέα μέτρα…

Χιουμοριστική αποτύπωση της κυβέρνησης, όπως την είδε στο σημερινό εξώφυλλό του το ΠΟΝΤΙΚΙ. Οι εμπνευστές του έχουν πάρει από το γνωστό τηλεοπτικό σίριαλ του MEGA τους ήρωε και έχουν αντικαταστήσει τα κεφάλια. Να τους χαιρόμαστε τέτοιους ηγέτες…

Τουλάχιστον αυτοί δεν εξαντλούνται, όπως ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ και ΤΑ ΝΕΑ στην αγιογραφία του κ. Προβόπουλου που άφησε την Τράπεζα της Ελλάδος στα χέρια του πρώην υπουργού Οικονομίας κ. Στουρνάρα, γιατί κάπου έπρεπε να… βολευτεί το παλικάρι… Τόση δουλειά έκανε, έτσι θα το έφηναν;

Η… αγιογραφία ξεκίνησε από τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ, ιδιοκτησίας Αλαφούζου με τη συνέντευξη που έδωσε στην κ. Σία Κοσιώνη και συνεχίστηκε σήμερα με την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και φυσικά με το ΕΘΝΟΣ του κ. Μπόμπολα, εθνικού εργολάβου, απ’ όπου και το πρωτοσέλιδο που βλέπετε. Δεν έχουν πραγματικά το Θεό τους…

Αν το πεις «δικαίωση» είναι ίσως λίγο υπερβολικό. Σε κάθε περίπτωση όμως το να έρχονται καθημερινά τόσοι άνθρωποι σ’ αυτή διαδικτυακή γωνιά, αναζητώντας μια άλλη μορφής ενημέρωσης, σίγουρα έχει το ενδιαφέρον της.

Κι αυτό το σημείωμα αποτελεί συνέχεια της επισήμανσης που κάνουμε κάθε φορά που 10.000 νέοι επισκέπτες έρχονται εδώ, κοντά μας και αποτελεί μια υπενθύμιση σε μας ότι μάλλον αυτά που γράφουμε δεν πάνε στον βρόντο, κάποιοι το εισπράττουν κι αυτό θα πρέπει να μας κάνει ακόμα πιο σοβαρούς και πιο υπεύθυνους…

Εντάξει, δεν χρειάζεται να το παλέψουμε πολύ γιατί δεν είναι έξω από το χαρακτήρα μας στη ζωή. Αρχή μου είναι, ότι υπάρχει εδώ να αντιπροσωπεύει την αλήθεια.

Γι’ αυτό μ’ αρέσει όταν συναντώ ανθρώπους που με έχουν γνωρίσει μέσα από αυτή την ιστοσελίδα να μου λένε: «Είναι σα να σε γνώριζα πάντα». Αυτά με τα… μυστήρια είναι μάλλον στη σφαίρα τη φαντασίας του αστυνομικού μυθιστορήματος κάποιων και δεν μου άρεσε ποτέ…

Βεβαίως συμβαίνουν και περίεργα πράγματα, όπως τα τηλεφωνήματα που παίρνω κατά καιρούς από ανθρώπους που θέλουν να… κάνουν μια καταγγελία νομίζοντας ότι τηλεφωνούν στο περιοδικό HOTDOC, μέχρι να μου ζητήσουν στοιχεία για το αν λειτουργεί η ταβέρνα απέναντι από την Απόνησο, στο Αγκίστρι.

Δεν φταίνε βέβαια οι άνθρωποι… Ζητούν από το «ψαχτίρι» της Google κι αυτό τους στέλνει σε μένα, επειδή εγώ, κάποια στιγμή έχω γράψει γι’ αυτό σε τούτο τον ιστότοπο, στη διάρκεια κάποιας εκδρομής.

Ή σαν την κοπέλα που είχε ανήλικο παιδί και μου έστειλε SMS στο κινητό μου να ρωτήσει αν σχεδιάζει να κάνει εθελουσία η Cosmote για να επωφεληθεί και να φύγει από την υπηρεσία…

Η αλήθεια είναι πως το internet είναι από μόνο του, ένα χάος… Θέλει προσοχή στο χειρισμό του κι εμείς εδώ έχοντας και την εμπειρία της δημοσιογραφικής ιδιότητας, προσπαθούμε να την κάνουμε όσο πιο απλή γίνεται… Γι’ αυτό και δεν βάζουμε βαθυστόχαστα φιλοσοφικά κείμενα, αλλά επιμένουμε στην απλότητα και τη χάρη της φωτογραφίας και της λεζάντας…

Μ’ αυτόν τον τρόπο, το μάτι «χορταίνει» να βλέπει καινούρια πράγματα, ενώ μένει ο προβληματισμός που θέλω να περάσω πάνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα… Όσο κι αν φαίνεται αυτό εύκολο, σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι.

Το να είσαι εδώ καθημερινά με υπευθυνότητα, απαιτεί χρόνο και κυρίως διάθεση για προσφορά. Ευτυχώς αυτό το στοιχείο δεν απουσιάζει από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ κι αυτό του δίνει τη δύναμη της επισκεψιμότητας.

Διότι, όπως και να το κάνουμε 670.000 στα όχι γεμάτα επτά χρόνια λειτουργίας του, δεν είναι και λίγο… Site εφημερίδων θα τη ζήλευαν τέτοια επισκεψιμότητα και άλλοι θα την εκμεταλλεύονταν εμπορικά με διαφημιστική ρεκλάμα..

Αλλά όπως είδατε, εμείς παραμένουμε σταθερά, μακριά απ’ αυτά… Με συνείδηση πως ότι κάνουμε, αποτελεί προσφορά καρδιάς. Σας ευχαριστώ! Με τιμάτε το ότι φτάνετε καθημερινά μέχρι εδώ, τη ζεστή και ανθρώπινη γωνιά του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.

Ο πατέρας μου υπήρξε ένας από τους καλύτερους μαστόρους, τεχνίτες – αγγειοπλάστες στη ζωή του, σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από τούτες εδώ που ζουν τώρα τα νέα παιδιά τα οποία απασχολούνται με τον πηλό στο χωριό… Όλα τότε τα έκαναν με τα χέρια και τα πόδια τους… Δεν υπήρχαν μηχανήματα, όπως τώρα…

Άσε που ξενιτεύονταν από τον Μάη μέχρι τον Σεπτέμβρη σε διάφορα μέρη της Κρήτης, όπου μπορούσαν να βρουν χώμα ικανό και νερό, για να κάνουν τα πιθάρια και να τα πουλήσουν προκειμένου να βγάζουν τα προς το ζην… Και οι δύο φωτογραφίες είναι από το αρχείο μου, όπου ο πατέρας μου βραβεύεται από το Σύλλογο Αγγειοπλαστών Αττικής σε μια έκθεση στο Μαρούσι. Στο τραπέζι που ακολούθησε τον συνοδεύσαμε με τον γαμπρό μου, Νίκο Μαράτση…

Περίπου ίδια εποχή… Το πάσο μου για τα μέσα μεταφοράς... Ιδιαίτερα αναγκαίο, καθώς εκείνη την εποχή φιλοξενούμουν στο σπίτι της αδελφής μου Μαλάμως στους Θρακομακεδόνες και έπρεπε να κατεβαίνω το πρωί με δύο συγκοινωνίες στους Αγίους Αναργύρους για το σχολείο μου και να επιστρέφω το μεσημέρι. Μια εποχή με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς κι εγώ ψαχνόμουν, τι να κάνω επαγγελματικά στη ζωή μου…

Και μια φωτογραφία μου, μερικές δεκαετίες νωρίτερα… Προφανώς είναι από κάποια συνεστίαση, δεν θυμάμαι ακριβώς ποια, αλλά τα μπουκάλια μπροστά μου το αποδεικνύουν. Και φαίνεται να έχει τραβηχτεί από τους φωτογράφους τέτοιων εκδηλώσεων που τις πουλάνε αμέσως μετά. Το μέγεθος της είναι αρκετά μεγάλο, για να είναι δικό μου και το χαρτί διαφορετικό…

Τα πρώτα χρόνια που ήρθα να δουλέψω στην ΠΕΤ ΟΤΕ, τη δεκαετία του 1980, οι τότε διοικούντες το Σωματείο, είχαν για τον Τύπο μια άποψη πολύ διαφορετική, θετική. Και είχαν δώσει σε μένα και τους συνεργάτες μου που βγάζαμε τότε τη μηνιαία ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΟΤΕ, δυο ολόκληρα γραφεία, με αυτή την ταμπέλα απέξω. Σε σχέση με κείνα τα χρόνια, σήμερα, έχουν απαξιώσει εντελώς το δημοσιογραφικό τους όργανο…

Και μια ατζέντα του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής του 1984. Τότε που προσπαθούσαμε να τον στήσουμε στα πόδια του… Χωρίς ιδιόκτητα γραφεία, όπως έχει σήμερα στη Μάρνη, στο κέντρο της Αθήνας, αλλά με πολύ αγάπη για το χωριό που γεννηθήκαμε. Μέλος τότε της διοίκησης, βγάζαμε την εφημερίδα Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ που για περισσότερα από δυο χρόνια έκανε αίσθηση με τη σταθερή παρουσία της. Μερικοί χωριανοί, ξέρω πως έχουν ακόμα φύλλα στα σπίτια τους…

Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο του τελευταίου τεύχους του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου που ολοκληρώθηκε την Παρασκευή 6/6/2014 και πήρε το δρόμο της για το πιεστήριο. Για να τη διαβάσετε ολόκληρη, πατήστε ΕΔΩ.

Άλλο ένα τεύχος, το 114 του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου είναι ήδη έτοιμο και πήρε το δρόμο του για το πιεστήριο, προκειμένου να τυπωθεί, να σακουλοποιηθεί, να μπουν οι ετικέτες με τις διευθύνσεις και να ταχυδρομηθεί στα σπίτια όλων των συνταξιούχων του ΗΣΑΠ, όπου κι αν αυτοί βρίσκονται, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.

Κοντά 20 χρόνια η ίδια ιστορία, κάθε δίμηνο… Τι όμορφο που είναι να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που είναι σε θέση να αντιληφθούν το επίπεδο μιας αξιόλογης προσπάθειας, τα αποτελέσματα της οποίας, άλλωστε, είναι ορατά στον καθένα…

Παρά τα πλήγματα που έχουν δεχτεί και οι ίδιοι ως συνταξιούχοι από τις πολιτικές των Μνημονίων των τελευταίων χρόνων που μείωσαν τις συντάξεις τους σχεδόν στο 50%, δεν το έβαλαν κάτω. Συνεχίζουν να είναι καθημερινά στην εμπροσθοφυλακή, αποδεικνύοντας έμπρακτα πως ξέρουν να τιμούν τα άσπρα μαλλιά στα κεφάλια τους.

Δεν σκέφτηκαν ούτε μια στιγμή να κάνουν «οικονομία» με περικοπές στο έντυπο τους. Διότι ξέρουν πολύ καλά ότι ο ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ είναι καταξιωμένος στη συνείδηση των συναδέλφων τους που τον περιμένουν πώς και πώς κάθε δίμηνο για να μάθουν τα νέα και τις εξελίξεις από τον κλάδο τους. Τον ηλεκτρικό που αγάπησαν και πέρασαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους.

Επί πλέον η Διοίκηση των Σταθερών Συγκοινωνιών (ΣΤΑΣΥ) που έχει ενταχθεί και ο ΗΣΑΠ βλέποντας αυτή τη σοβαρή δουλειά που κάνουν στο Σωματείο, έχει την εκτίμηση του και φυσικά τους αντιμετωπίζει ως ισότιμους με τους εργαζόμενους, συνομιλητές…

Τον τελευταίο καιρό επιμένουν στις 16 σελίδες με κριτήρια άκρως δημοσιογραφικά. Έχουν ύλη που πρέπει να προβάλουν, τόση πολλή που πάντα αφήνουμε δυο – τρεις σελίδες έξω, ψυγείο για το επόμενο φύλλο.

Αγνοούν ότι με τα μέτρα των… σωτήρων πολιτικών μας έχει κάνει τα έξοδα του ταχυδρομείου να είναι περίπου όμοια με της έκδοσης. Αρχή τους είναι, όχι να κάνουν αποταμίευση, αλλά να χρησιμοποιούν τα χρήματα των συνδρομών των συναδέλφων τους, επιστρέφοντας τα με όποιο πρόσφορο τρόπο (εν προκειμένω με την εφημερίδα τους…).

Γι’ αυτό κι έχουν αγκαλιάσει έτσι τη Διοίκηση του Σωματείου, γι’ αυτό και καθημερινά στα γραφεία τους, στο σταθμό αφετηρίας του Ηλεκτρικού στον Πειραιά γίνεται χαμός από το πέρασμα τους.

Αλλά είναι όλη η Διοίκηση του Σωματείου εκεί για να τους εξυπηρετήσει, να τους κεράσει μια ρακή, να διαθέσει χρόνο για να συζητήσει μαζί τους. ..Κι όταν λέμε όλη, εννοούμε ΟΛΗ! Με την τεχνική υποστήριξη της Ελευθερίας που φροντίζει να τους βγάζει φτερά η δράση τους. Κι αυτοί το εκτιμούν με το παραπάνω, όπως άλλωστε εκτιμούν όλους τους συνεργάτες τους.

Για μένα ως δημοσιογράφος, το να συνεργάζομαι μαζί τους είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία. Τους ευχαριστώ όλους, μα πιο πολύ τον Θύμιο Ρουσσιά, τον πρόεδρο, γι’ αυτή την όμορφη συνεργασία και για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν. Ο Θύμιος ακολουθεί τα ίχνη του Μανώλη Φωτόπουλου με τον οποίο «γεννήσαμε» τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ δυο δεκαετίες πριν…