Άλλο ένα μικρό ρεκόρ για τα δικά μας δεδομένα… Φτάσαμε, αισίως, στα 720.000 «κλικ»!
Τελευταίες ώρες στην Κρήτη… Ας τις μοιραστώ μαζί σας με εικόνες από το περιβόλι του ξαδέρφου μου, Γιάννη Θεοδωράκη, που τράβηξα την ημέρα που μου έκανε το τραπέζι με τις μπριζόλες στο σπίτι του, στο Θραψανό. Εδώ γιαρμάδες ώριμοι πάνω στο δέντρο…
Βανίλιες όμορφες, δροσερές, υπέροχες… Φορτωμένο το δέντρο, έχουν λυγίσει τα κλαδιά του από το βάρος… Χορταίνεις να τις βλέπει το μάτι σου και η καρδιά σου γεμίζει από «ευχαριστώ» για Εκείνον που φροντίζει να τις στέλνει…
Φορτωμένη η μηλιά στην είσοδο του σπιτιού του Γιάννη… Δεν ξέρω αν τα κρατήσει όλα αυτά μέχρι να ωριμάσουν, αλλά πάντως είναι εντυπωσιακή να τη βλέπεις. Δε χόρταινα να τη φωτογραφίζω από όλες τις πλευρές της.
Δίφορη η λεμονιά του Γιάννη, δίνει καρπούς δυο φορές το χρόνο και είναι σε θέση να καλύψει τις ανάγκες του σπιτιού της οικογένειας στο Ηράκλειο. Αυτά είναι όμορφα δέντρα για τον κήπο, αν αυτός είναι μεγάλος. Δίνουν καρπούς χρήσιμους από κάθε άποψη για το τραπέζι στο σπίτι…
Και η κρεβατίνα με τα σταφύλια… Οι καρποί της ωριμάζουν σιγά – σιγά… Σε λίγο μάλλον θα είναι εντελώς έτοιμοι… Ωστόσο, προσωπικά, προτιμώ τα σύκα που αυτή την εποχή μπορείς να τα βρεις εύκολα και σε μεγάλες ποσότητες. Αν και χρειάζεται να τα τρώω με μέτρο, ενώ μ’ αρέσουν τόσο που θα μπορούσα να ζήσω μ’ αυτά.
Μικρά, σταθερά βήματα, είναι όλη αυτή η καθημερινή διαδικτυακή παρουσία του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ η οποία κινείται παράλληλα με τη ζωή… Κάθε στιγμή που περνά για να νιώσουμε όμορφα ξέρει ότι είναι μοναδική και δεν επιχειρεί να την αλλάξει.
Ρουφά όμως μέχρι το μεδούλι, ότι όμορφο υπάρχει και ύστερα προσπαθεί να αποτυπώσει στο χαρτί μερικά από αυτά που κάνουν εντύπωση ή που θυμίζουν σταθμούς από όπου χρειάστηκε να περάσουμε
Όλες αυτές τις μέρες στην Κρήτη προσπάθησα να είναι (και ήταν…) πολύ δημιουργικές… Οι παρέες ξεχωριστές και οι συζητήσεις ωφέλιμες. Και οι βόλτες μου με τη μηχανή παραγωγικές καθώς αποτύπωνα την πραγματικότητα που ζούσα σε εκατοντάδες φωτογραφίες… Όχι όλες βεβαίως. Κάποιες στιγμές μας οφείλουμε να τις προστατεύουμε. Τις κρατούμε απλά φυλαγμένες στην καρδιά μας και τις κουβαλούμε ως όμορφες αναμνήσεις…
Έτσι είναι… Νιώθω λίγο παράξενα καθώς μετρώ τις τελευταίες ώρες των διακοπών μου στο νησί… Αν κι αυτή τη φορά ήταν οι μεγαλύτερες σε διάρκεια από άλλες φορές, δεν θέλω κατά βάση να τελειώσουν… Μακάρι τώρα, να έμπαινα στη σύνταξη και να συνέχιζα να ζω εδώ…
Σκέψεις σκόρπιες καθώς η καρδιά φτερουγίζει πίσω… Στο χρόνο που είχα στη διάθεση μου και που νόμιζα ότι θα ήταν ατέλειωτος. Και τώρα το νιώθω ότι τελειώνει και προσπαθώ να πάρω τις τελευταίες ανάσες μου, επιχειρώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι κάθε κύκλος που κλείνει γίνεται αφορμή γα να ανοίξει ένας καινούριος που, ίσως, έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον…
Ας κάνουμε όμορφα, αυτό που κάναμε πάντα εδώ στο Site κι έδινε τη ζεστασιά που απουσιάζει από άλλες ανάλογες προσπάθειες: Να ζούμε την κάθε στιγμή και να την μοιραζόμαστε όμορφα μέσα από αυτόν τον ιστότοπο.
Με δυσκολίες, με αργό internet, με υπομονή στις αναρτήσεις, αλλά με συνείδηση που επιβραβεύεται από τις καθημερινές επισκέψεις σας εδώ αναζητώντας, υποθέτω, αυτό το διαφορετικό που δεν θα βρείτε αλλού. Χαμηλούς τόνους και ψύχραιμες προσεγγίσεις σε εκφάνσεις της ζωής…
Αύριο βράδυ, Κυριακή 3 Αυγούστου, ταξιδεύω με τις Μινωικές Γραμμές επιστρέφοντας στην Αθήνα. Αν με ρωτήσεις, δεν το θέλω… Αλλά πρέπει να προσαρμοστώ στις καταστάσεις. Κάποιοι συνάδελφοι περιμένουν εμένα να επιστρέψω για να φύγουν κι εκείνοι για διακοπές. Ο Αύγουστος είναι όμορφος μήνας στην Ελλάδα… Και αυτός ο κύκλος δεν μπορεί παρά να συνεχιστεί…
Είπαμε, μικρά βήματα, σταθερά, σίγουρα είναι αυτά που φέρνουν τη χαρά και την ευτυχία… Κι εμείς οφείλουμε να τα ακολουθούμε, αν θέλουμε να απολαμβάνουμε τα μεγαλύτερα πράγματα που είναι μπροστά μας και το ξέρουμε ότι θα έρθουν…
Η μάχη ωστόσο με το μυαλό συνεχίζεται… Το γραφείο μπορεί να περιμένει, αλλά ο νους είναι ελεύθερος να σεργιανά στο άπειρο…
Θέλω μ’ αυτό το σημείωμα μου να σας ευχαριστήσω για άλλη μια φορά, για όλα όσα έζησα κι αυτά τα τελευταία 10.000 νέα «χτυπήματα» μαζί σας. Τιμή μου περιποιούν. Και ευθύνη, να συνεχίσω να κρατώ καλή ρότα στο τιμόνι αυτού του Site. Επειδή είναι η γειτονιά που μας ενώνει και μας φέρνει πιο κοντά…
721.979 «κλικ» δεν είναι και λίγα για μια προσωπική διαδικτυακή πρωτοβουλία. Ευχαριστώ και πάλι!
Το «Ρεσιτάλ» ήταν ένας δίσκος σταθμός στην ιστορία της όμορφης μπαλάντας… Η συνεργασία Χατζή – Μαρινέλλας, το 1976, άφησε εποχή… Σχεδόν 40 χρόνια μετά, μερικά πράγματα ξαναέρχονται στην επικαιρότητα. Όχι πως σταμάτησαν και ποτέ να είναι διαχρονικά..
