Χθες εκμεταλλευτήκαμε τον καλό καιρό καιν πήγαμε με τους φίλους μας μια βόλτα στην Πεντέλη. Ανεβήκαμε ψηλά στο βουνό και βρήκαμε ραδίκια να μαζέψουμε, ο Άρης δηλαδή γιατί εμείς δεν έχουμε ιδέα από αυτά. Και επειδή έχει ενδιαφέρον το σχετικό ρεπορτάζ θα έχουμε την ευκαιρία τις επόμενες μέρες να δείτε τις σχετικές φωτογραφίες. Όπως και τη φύση που είναι εξαιρετικές και έκαναν θραύση στα κοινωνικά δίκτυα που πρωτοδημοσιεύτηκαν. Ας δούμε μερικά στοιχεία για την περιοχή…


Η Πεντέλη είναι δημοτική κοινότητα του Δήμου Πεντέλης ο οποίος απαρτίζεται επίσης από τη Νέα Πεντέλη και τα Μελίσσια, όπου βρίσκεται η έδρα. Ο αγρο-κτηνοτροφικός οικισμός που αναπτύσσεται στην περιοχή στα προσεχή έτη είναι γνωστός ως "Κουφός", προσελκύοντας Σαρακατσαναίους βοσκούς και Μαραθωνείς αγρότες. Στη νεότερα χρόνια, η ευρύτερη περιοχή προσελκύει λατόμους που έρχονται από όλη την Ελλάδα για να εκμεταλλευθούν το ξακουστό μάρμαρο του όρους.


Η νεοελληνική ιστορία της Πεντέλης στιγματίζεται από μια διακεκριμένη προσωπικότητα που αγαπάει αυτόν τον τόπο και περνάει εδώ τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Το 1785 γεννιέται στη Φιλαδέλφεια της Αμερικής η Σοφία Ντε Μαρμπουά, Δούκισσα της Πλακεντίας, κόρη Γάλλου διπλωμάτη. Επηρεασμένη από το Φιλελληνισμό που επικρατεί εκείνη την εποχή στο Παρίσι, έρχεται στην Ελλάδα και εγκαθίσταται το 1830 στο Ναύπλιο, ενώ βοηθάει τον αγώνα των Ελλήνων για την απελευθέρωση.


Στα χρόνια που ακολουθούν, η κόρη της Ελίζα καταπονείται από φυματική νόσο. Έπειτα από ένα μεγάλο ταξίδι στην Ανατολή, η κόρη πεθαίνει στη Βηρυττό. Καθώς επιθυμία της Ελίζας ήταν να ταφεί στην Ελλάδα, η Δούκισσα τη βαλσαμώνει και έρχεται στην Αθήνα, όπου ζει στο παλάτι της στο κέντρο της πόλης μαζί με το άψυχο κορμί της κόρης της. Το 1840, μαζί με το νέο της σύντροφο αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη συζητούν με τους μοναχούς της Ιεράς Μονής Πεντέλης και συμφωνούν την οικοδόμηση νέου δουκάτου, μετά από επέμβαση της κυβέρνησης.


Οικοδομούνται τρία σπίτια στην Πεντέλη, το ένα επί της οδού Ελευθερίου Βενιζέλου (επέκταση της λεωφόρου Πεντέλης), ένα στην πλατεία Χαραυγής και το μεγαλοπρεπές ανάκτορο «Καστέλο της Ροδοδάφνης». Πολλοί υποστηρίζουν πως η δούκισσα περνάει τα τελευταία της χρόνια μιλώντας συχνά στη βαλσαμωμένη της κόρη περιτριγυρισμένη από άνθη, με παρέα τα αγαπημένα της σκυλιά, έως το 1847 που ξεσπάει πυρκαγιά στο παλάτι της στην Αθήνα και μαζί με το σπίτι καίγεται και το βαλσαμωμένο κορμί της πολυαγαπημένης της κόρης. Το 1854 πεθαίνει πλέον και η ίδια πικραμένη στο ανάκτορό της στην Πεντέλη.


Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής οι κάτοικοι της Πεντέλης προσφέρουν καταφύγιο στους Αθηναίους αντάρτες και υφίστανται τα αντίποινα από τους Γερμανούς, με πιο χαρακτηριστική τη σύλληψη των ανδρών του χωριού Νταού και την εκτέλεσή τους στο λόφο Λεφίδη στην Παλλήνη ως αντίποινο για την εκτέλεση του Γερμανού Φρουράρχου στη Ραφήνα. Στις πλαγιές του βουνού έδρασαν αντάρτες, Σαρακατσαναίοι βοσκοί που τρέφονταν με την παραγωγή τους και προσέφεραν ένα κομμάτι ψωμί στους Αθηναίους στην περίοδο της πείνας.


Γνωστή είναι η Σπηλιά του Λήσταρχου Νταβέλη για την οποία έχουν γραφτεί τόσα. Λίγο πριν το τέλος της κατοχής το πεντελικό τοπίο υφίσταται και το πρώτο μεγάλο πλήγμα από την πυρπόληση του βουνού κατά την αποχώρηση των Γερμανών. Μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, οι Σαρακατσαναίοι αυτόχθονες αγκαλιάζουν τους νησιώτες που έρχονται από τα κυκλαδίτικα νησιά ως εργάτες στα λατομεία, καθώς εκείνη την εποχή ανθεί το λατομείο της Ραπεντώσσας, που βρίσκεται σήμερα στα διοικητικά όρια του Διονύσου. Αργότερα έρχονται ως δασοφύλακες κάτοικοι από την Πελοπόννησο, καθώς και Ηπειρώτικες οικογένειες που δημιουργούν τη μικρή τοπική αγορά.


Μετά την απελευθέρωση εγκαθίσταται λίγο πιο έξω από την κοινότητα μονάδα του Ελληνικού Στρατού, όπως επίσης και Νατοϊκή Ναυτική Νάση που τίθεται αργότερα στα διοικητικά όρια των γειτονικών Βριλησσίων. Το 1936 ιδρύεται στην κορυφή του Λόφου Κουφού το Αστεροσκοπείο της Πεντέλης. Το 1950 ξεσπάει στην Αθήνα η φυματίωση. Η Πεντέλη και τα Μελίσσια γίνονται πόλος έλξης των ασθενών για το καθαρό τους κλίμα κυρίως κατά το καλοκαίρι. Στα Μελίσσια λειτουργούν σανατόρια, ενώ στην Πεντέλη οικοδομούνται παραθεριστικές κατοικίες για τους φυματικούς και τα επισκέπτονται κυρίως κατά τους θερινούς μήνες.

• Η συνέχεια για την Πεντέλη τις επόμενες μέρες…
• Οι πληροφορίες είναι από την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια Wikipedia.

Το σημείωμα που έγραψε ο νεαρός Βασίλης Καραφάτσας, όταν βαφτίστηκε Μάρτυρας του Ιεχωβά. Υπάρχει και μπορείτε να το δείτε στο Μπέθελ, στο Μαρούσι προστατευμένο σε βιτρίνα. Αποτελεί κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας στη χώρα μας…


Με τις θυσίες τέτοιων ανθρώπων μπορούμε σήμερα να κάνουμε έργο στη χώρα μας αινώντας τον Ιεχωβά Θεό για τις ευλογίες του σήμερα και για τον νέο, όμορφο κόσμο που μας υπόσχεται και είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι θα το κάνει…


Ένα λιμάνι της βορειοανατολικής Ελλάδας ήταν η πύλη από όπου εισήλθε στην Ευρώπη κάποιος Χριστιανός κήρυκας του πρώτου αιώνα. Στη διάρκεια του δεύτερου ιεραποστολικού του ταξιδιού, ο απόστολος Παύλος αποβιβάστηκε στη Νεάπολη (σημερινή Καβάλα) και άρχισε το κήρυγμά του στην Ελλάδα από τη γειτονική πόλη των Φιλίππων. Το έργο του ήταν καρποφόρο, αν και μερικές φορές η συγκομιδή των νέων πιστών γινόταν εν μέσω σφοδρής εναντίωσης.

Τον πρώτο αιώνα, η Ελλάδα παρέμεινε εστία έντονης Χριστιανικής δράσης, αλλά μετά το θάνατο των αποστόλων, το ευαγγελιστικό έργο που άρχισε εκεί ο Παύλος σταμάτησε. Ωστόσο, 18 αιώνες αργότερα, αυτό το έργο αναβίωσε. Κήρυκες σαν τον Παύλο μεταδίδουν σήμερα τα καλά νέα της Γραφής στα ίδια μέρη όπου κήρυξε εκείνος στους κατοίκους της Ελλάδας τον πρώτο αιώνα.

Το 1905, όταν ο Γεώργιος Κόσσυφας, που είχε γνωρίσει τη Γραφική αλήθεια στις Ηνωμένες Πολιτείες, γύρισε στην Ελλάδα, σπάρθηκαν ξανά οι σπόροι της αλήθειας, και το 1922 ιδρύθηκε γραφείο τμήματος στην Αθήνα, στην οδό Λομβάρδου. Το έργο κηρύγματος απέφερε καρπούς—μια σοδειά μαθητών οι οποίοι, όπως οι μαθητές του πρώτου αιώνα, είναι μάρτυρες υπέρ του Ιεχωβά. Το φθινόπωρο του 2005, οι Μάρτυρες συμμετείχαν σε μια εκστρατεία για τον εορτασμό της 100 ετούς δράσης τους, διανέμοντας ένα ειδικό φυλλάδιο με τίτλο 100 Χρόνια Σύγχρονης Ιστορίας των Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελλάδα. Ποια ήταν μερικά κύρια χαρακτηριστικά αυτής της ιστορίας;

Ζηλωτές Παρά τις Δυσκολίες

Πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και μετά, εξαιτίας της παραπληροφόρησης και της προκατάληψης, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ελλάδα αντιμετώπισαν περιόδους έντονου διωγμού. Πολλοί συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν, άλλοι έχασαν την εργασία τους, παιδιά αποβλήθηκαν από σχολεία, αρκετοί έπεσαν θύματα οχλοκρατικής βίας και βασανιστηρίων, μερικοί θανατώθηκαν. Εκείνους τους δύσκολους καιρούς, οι Μάρτυρες πήγαιναν «εκδρομές» στην εξοχή για να διεξάγουν τις συνελεύσεις τους. Η εναντίωση εντάθηκε στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο που ακολούθησε, καθώς και υπό δικτατορικά καθεστώτα. Προϊόν ενός τέτοιου καθεστώτος ήταν ο νόμος περί προσηλυτισμού του 1938, ο οποίος οδήγησε σε χιλιάδες συλλήψεις, δίκες και καταδίκες. Από το 1938 ως το 1992, έγιναν 19.147 συλλήψεις νομοταγών ανθρώπων, που το μόνο έγκλημά τους ήταν ότι κήρυτταν το Γραφικό άγγελμα, και επιβλήθηκαν συνολικά ποινές κάθειρξης 753 ετών.

Το 1993 υπήρξε μια εξέλιξη αποφασιστικής σημασίας. Έπειτα από 60 και πλέον συλλήψεις, 18 δίκες και έξι και πλέον χρόνια φυλάκισης και εξορίας, ο Μίνως Κοκκινάκης προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το οποίο στις 25 Μαΐου 1993 υποστήριξε το δικαίωμά του για ελεύθερη διακήρυξη των πεποιθήσεών του. Ο δρόμος ήταν πλέον ανοιχτός για να αγωνιστούν οι Μάρτυρες υπέρ της θρησκευτικής τους ελευθερίας ενώπιον αυτού του ευρωπαϊκού δικαστηρίου. Το Δικαστήριο έλαβε ευνοϊκές αποφάσεις και σε άλλες υποθέσεις, προστατεύοντας τα ανθρώπινα και τα θρησκευτικά τους δικαιώματα. Έπειτα από αυτές τις νομικές νίκες, το έργο των Μαρτύρων είναι πιο ελεύθερο, γεγονός που έχει συμβάλει σε πολύ καλό θερισμό στον ελληνικό αγρό. Ας εξετάσουμε, όμως, μερικές εμπειρίες από τα παλιότερα χρόνια.

Ένα παράδειγμα είναι το χωριό Ελευθεροχώρι Τρικάλων. Η αλήθεια ρίζωσε εκεί τη δεκαετία του 1920. Σύντομα ξέσπασε σφοδρή εναντίωση. Οι ιερείς έλεγαν στους ανθρώπους ότι τα έντυπα των Μαρτύρων ήταν φθοροποιά και ότι έπρεπε να τα αποφεύγουν σαν την πανούκλα. Οι συλλήψεις, ο εκφοβισμός και οι ξυλοδαρμοί έγιναν καθημερινά φαινόμενα. Ο διωγμός κλιμακώθηκε κατά τον εμφύλιο πόλεμο, στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Ένας αξιωματικός ορκίστηκε μάλιστα να εξαφανίσει τους Μάρτυρες από την περιοχή. Η απειλή του έπεσε στο κενό, καθώς τον σκότωσαν οι ίδιοι του οι άντρες. Σύντομα, οι Μάρτυρες έγιναν γνωστοί ως εντελώς ουδέτεροι και, παρά τις δυσκολίες, οι σπόροι της αλήθειας παρήγαγαν καλό καρπό στο Ελευθεροχώρι. Επί χρόνια, σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά!

«Θα Υπηρετώ τον Θεό μου Κάτω από Δύσκολες Συνθήκες»

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1970, μετά το βάφτισμά του, ο Βασίλης Καραφάτσας έγραψε ένα πρόχειρο σημείωμα με τα παραπάνω λόγια, εκφράζοντας την απόφασή του να υπηρετεί τον Θεό ακόμη και σε αντίξοους καιρούς. Μόλις 10 μήνες αργότερα, βασανίστηκε μέχρι θανάτου εξαιτίας της απόφασής του να μη “μάθει τον πόλεμο”. (Ησαΐας 2:4) Ήταν μόνο 20 χρονών.

Ο Βασίλης ήταν ένας ταπεινός αγρότης με διόλου εντυπωσιακό ανάστημα. Το πνευματικό του ανάστημα, όμως, ήταν πολύ υψηλό. Ενόσω επικρατούσε δικτατορία, ενέμεινε γενναία στην απόφασή του ακόμη και όταν αντιμετώπισε απειλές, σωματικές επιθέσεις και κτηνώδη βασανιστήρια. Τελικά, νεκρός ή μισοπεθαμένος, ο Βασίλης ρίχτηκε στις γραμμές του τρένου έτσι ώστε ο θάνατός του να φανεί σαν τυχαία πτώση από τρένο ή αυτοκτονία. Ο δικηγόρος της οικογένειάς του είπε χρόνια αργότερα: «Όταν αντιμετωπίζω δυσκολίες τώρα, θυμάμαι πάντα τον Βασίλη που, αν και ήταν μόλις 1,5 μέτρο, είχε το σθένος να παραμείνει πιστός μέχρι θανάτου, και αναλογίζομαι τα λόγια του Ιησού: “Πάρτε θάρρος! Εγώ έχω νικήσει τον κόσμο”».—Ιωάννης 16:33.

Ένας 37χρονος πατέρας τεσσάρων παιδιών, ο Χρήστος Μουλώτας, συνελήφθη στις 5 Μαρτίου 1948 από μια ομάδα ενόπλων. Για να τον εκφοβίσουν, βασάνισαν μέχρι θανάτου έναν από τους κρατουμένους τους και κατόπιν διέταξαν τον Χρήστο να ενταχθεί στις τάξεις τους. Είπαν ότι, αν αρνιόταν τον Ιεχωβά, έκανε το σταυρό του και έπαιρνε όπλο, θα τον άφηναν ελεύθερο. Ο Χρήστος απάντησε ότι όσο ήταν ζωντανός θα υπηρετούσε μόνο τον Ιεχωβά και, αν πέθαινε, ο Ιεχωβά θα τον ανάσταινε. Μη μπορώντας να διαρρήξουν την ακεραιότητά του, τον σκότωσαν.

Τον ίδιο περίπου καιρό, αντάρτες συνέλαβαν τον Γιάννη Τσούκαρη και τον υπέβαλαν σε βασανιστήρια για να τον εξαναγκάσουν να γίνει μέλος τους. Κατόπιν, κυβερνητικά στρατεύματα επιτέθηκαν στους αντάρτες και συνέλαβαν τον Γιάννη. Με τη σειρά τους, οι αρχές τον διέταξαν να πάρει όπλο. Ο Γιάννης υπέστη και πάλι βασανιστήρια, πέρασε από στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο. Καθώς περίμενε να εκτελεστεί έδινε μαρτυρία στους συγκρατουμένους του, κερδίζοντας το σεβασμό των φρουρών του για την καλή διαγωγή του και τη σταθερή στάση του. Οδηγήθηκε πάνω από μία φορά στον τόπο της εκτέλεσης, μόνο και μόνο για να δει την εκτέλεση άλλων καταδίκων. Ήθελαν να τον εκφοβίσουν αναγκάζοντάς τον να τους βλέπει να πεθαίνουν, αλλά ο Γιάννης παρέμεινε αταλάντευτος μέχρι τη δική του εκτέλεση, στις 9 Φεβρουαρίου 1949. Ο καλύτερος επίλογος στη θαρραλέα πορεία του γράφτηκε από έναν συγκρατούμενό του, πρώην πολιτικό κρατούμενο: «Η πιστότητά του έγινε καλό παράδειγμα σε πολλούς και ιδιαιτέρως σε εμένα που γνώρισα την αλήθεια από τότε και υπηρετώ τον Ιεχωβά».

Στις 2 Μαρτίου 1949 εκτελέστηκε και ο Γιώργος Ορφανίδης ως αντιρρησίας συνείδησης. Ένας μητροπολίτης προσπάθησε, μάταια, να του αλλάξει γνώμη. Ο Γιώργος παρέμεινε ακλόνητος, και η στάση του εντυπωσίασε το μητροπολίτη που τον περιέγραψε ως “από πολλών πλευρών αξιοθαύμαστον νέον, [ο οποίος] προτίμησε τον μαρτυρικόν θάνατον” παρά το συμβιβασμό, προσθέτοντας: «Η ψυχή μου θα χρειασθή πάρα πολλά έτη διά να παρηγορηθή εκ του τραγικού τέλους του Γιώργου τον οποίον τρεις ώρες μόνον είδον εις το κελλί του, αλλά τον ηγάπησα σαν να ήτο παιδί μου και τον εγνώριζα χρόνια».

Η στάση αυτών των τηρητών ακεραιότητας, τους οποίους κάποιος Έλληνας συγγραφέας περιέγραψε ως «όρθιες ψυχές», ώθησε μέλη της βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων να γράψουν μια επιστολή διαμαρτυρίας με ημερομηνία 21 Οκτωβρίου 1949, στην οποία ανέφεραν ότι «δεν δυνάμεθα ειμή να σεβασθώμεν και να θαυμάσωμεν την ειλικρίνειαν και την πιστότητά των». Ωστόσο, έως το 1997, 3.173 αντιρρησίες είχαν καταδικαστεί σε 12.773 χρόνια φυλάκισης, από τα οποία τα 7.256 εκτίθηκαν πραγματικά. Άλλοι 26 καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη και 68 σε εξορία, ενώ 42 καταδικάστηκαν σε θάνατο, εκ των οποίων 2 εκτελέστηκαν. Πέντε ακόμη βασανίστηκαν μέχρι θανάτου. Εντούτοις, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, το Ελληνικό Κράτος έλαβε πρόνοια ώστε οι αντιρρησίες συνείδησης να προσφέρουν κοινωνική υπηρεσία αντί της στρατιωτικής υπηρεσίας. Έκτοτε, τέτοια άτομα, περιλαμβανομένων και των Μαρτύρων, μπορούν να επιλέξουν την εργασία σε δημόσιους φορείς προσφέροντας κοινωνική υπηρεσία.

Το ευχάριστο είναι ότι η σύγχρονη ιστορία των Μαρτύρων στην Ελλάδα περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από παθήματα και διωγμό. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια ιστορία που φέρνει μεγάλη χαρά.

Άλλα Χαρακτηριστικά ενός Συναρπαστικού Αιώνα

Το 1940 υπήρχαν μόνο 178 Μάρτυρες στην Ελλάδα. Αλλά παρ’ όλα όσα υπέμειναν, στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ο αριθμός τους είχε εκτοξευτεί στους 1.770! Όταν η στρατιωτική χούντα κατέλαβε την εξουσία το 1967, οι Μάρτυρες αριθμούσαν 10.940. Όταν έπεσε εκείνο το καθεστώς, το 1974, παρά τις δυσκολίες που υπέμειναν, είχαν αυξηθεί σε 17.073.

Ακολούθησαν πνευματικά ορόσημα. Ένα από αυτά ήταν η κυκλοφορία της Μετάφρασης Νέου Κόσμου στην ελληνική—των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών το 1993 και ολόκληρης της Γραφής το 1997. Αυτή η σύγχρονη Αγία Γραφή έγινε δεκτή με μεγάλο ενθουσιασμό και δάκρυα χαράς. Και πόσο χάρηκαν οι Μάρτυρες όταν έμαθαν το 2001 ότι το Κράτος είχε δηλώσει επίσημα πως τα κεντρικά τους γραφεία (τώρα στεγάζονται στο Μαρούσι) «είναι χώρος ιερός και καθαγιασμένος, αφιερωμένος στη λατρεία του Θεού»!

Ένα άλλο εξέχον χαρακτηριστικό είναι η οικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας, όπου οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συναθροίζονται για να λατρέψουν τον Θεό. Ως τη δεκαετία του 1990, οι Μάρτυρες σπανίως διέθεταν κατάλληλους χώρους συναθροίσεων. Συγκεντρώνονταν σε χώρους αναδιαμορφωμένους γι’ αυτόν το σκοπό—καταστήματα, σπίτια και ούτω καθεξής. Αλλά στις αρχές της δεκαετίας του 1990, άρχισε ένα οικοδομικό πρόγραμμα με εξαιρετικά αποτελέσματα. Μέχρι στιγμής έχουν οικοδομηθεί 107 Αίθουσες Βασιλείας που εξυπηρετούν 241 εκκλησίες, και συνεχίζονται οι προσπάθειες για την οικοδόμηση των περίπου 60 Αιθουσών Βασιλείας που είναι ακόμη απαραίτητες.

«Μια Όμορφη Ανθοδέσμη σε Κάθε Τοπική Κοινωνία»

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποσπούν πολλές φορές το σεβασμό και το θαυμασμό των συνανθρώπων τους για την καλή διαγωγή και τη στάση τους. Χαρακτηριστικά είναι τα ακόλουθα σχόλια από τέτοια άτομα.

«Μια όμορφη ανθοδέσμη σε κάθε τοπική κοινωνία»—έτσι περιέγραψε κάποιος τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ένας άλλος είπε: «Η κοινωνία μας έχει πάθει αμνησία. Ξέχασε τι σημαίνει ανθρωπιά, σεβασμός, ευγένεια, ήθος. Καλά κάνετε λοιπόν και μας υπενθυμίζετε με τα λόγια και τις πράξεις σας ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που εκδηλώνουν αυτές τις δυσεύρετες ιδιότητες». Ένας αστυνομικός διοικητής ανέφερε: «Ειλικρινά χαιρόμαστε που έχουμε τόσο πολλούς Μάρτυρες του Ιεχωβά στην περιοχή μας, γιατί εσείς είστε οι μόνοι που δεν μας απασχολείτε». Και κάποιος εισαγγελέας δήλωσε: «Είστε έντιμοι άνθρωποι, καλοί οικογενειάρχες, καλοί πολίτες, και ουδέποτε έχω ασχοληθεί ποινικά μαζί σας».

Όταν μια εφημερίδα σε κάποιο νησί του Αιγαίου έγραψε ευνοϊκά σχόλια για τους Μάρτυρες, ο διευθυντής της έλαβε ένα απειλητικό τηλεφώνημα από το μητροπολίτη. Ο διευθυντής απάντησε: «Εμείς δεν δεχόμαστε από κανέναν μητροπολίτη ούτε από κάποια θρησκεία όπως την επικρατούσα να μας κατευθύνει». Έπειτα συνεχάρη τους Μάρτυρες, λέγοντας: «Μπράβο σας για το θάρρος που έχετε και το έργο που επιτελείτε στη χώρα μας, κάτω από τέτοιου είδους αντίξοες συνθήκες».

Ένας περιφερειάρχης παρότρυνε τους Μάρτυρες να εμμείνουν στο έργο τους. Ο προϊστάμενος προσωπικού στην ίδια υπηρεσία δέχτηκε το φυλλάδιο 100 Χρόνια Σύγχρονης Ιστορίας των Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελλάδα και ζήτησε να βοηθήσει τους Μάρτυρες να διανείμουν τα υπόλοιπα αντίτυπα στους υπαλλήλους. Σε ένα νησί, ο αντιδήμαρχος μίλησε επαινετικά για κάποιον νεαρό Μάρτυρα που πρόσφερε κοινωνική υπηρεσία εκεί. Του ζήτησαν να παραμείνει μόνιμος επειδή, όπως είπε ο αντιδήμαρχος, «τέτοια εμπιστοσύνη δεν είχαμε ούτε στους υπαλλήλους μας. Ακόμη και τώρα υπάρχουν υπεύθυνες θέσεις στις οποίες δεν έχουμε ποιον να βάλουμε». Σε ένα επίσημο έγγραφο, ο δήμαρχος ανέφερε ότι ο νεαρός επιτελούσε την εργασία του «με εξαιρετική συνέπεια, υπευθυνότητα, εργατικότητα, πάντα με καλή διάθεση και ξεχωριστό ήθος. Ήταν για μας ένας πολυτιμότατος συνεργάτης που δυστυχώς τον αποχωριστήκαμε».

Στο ίδιο νησί, μια πυρκαγιά προκάλεσε σοβαρές ζημιές στο σπίτι κάποιας Μάρτυρας του Ιεχωβά. Δεκάδες ομόπιστοί της έσπευσαν να βοηθήσουν. Μερικοί, μάλιστα, πήραν άδεια από την εργασία τους. Άλλοι δώρισαν υλικά, πράγμα που υποκίνησε ακόμη και μη ομοπίστους να συνεισφέρουν, περιλαμβανομένου και κάποιου ιερέα που πρόσφερε ένα σεβαστό ποσό. Ο μητροπολίτης επαίνεσε τους Μάρτυρες για το σκληρό τους έργο και τη βοήθειά τους, και είπε στο ποίμνιό του να παραδειγματιστεί από αυτούς. Σύντομα, το σπίτι είχε επισκευαστεί πλήρως. Το όλο περιστατικό εντυπωσίασε τους γείτονες και βοήθησε να απαλειφθεί η προκατάληψη. Μια κυρία συμπέρανε: «Εσείς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν αγαπάτε μόνο με λόγια αλλά και με έργα».

Ναι, τα περασμένα 100 χρόνια, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ελλάδα έχουν δημιουργήσει ένα λαμπρό υπόμνημα ανάμεσα στους συμπατριώτες τους, αν και ενίοτε κάτω από θύελλες εναντίωσης. Μια νεαρή έγραψε τα εξής όταν δύο κοπέλες από τους Μάρτυρες της μετέδωσαν τα καλά νέα: “Όλα αυτά τα χρόνια πίστευα ότι δεν υπάρχει Θεός ή, και αν υπήρχε, σίγουρα εμένα δεν με γνώριζε. [Έπειτα από τη συζήτηση μαζί σας], πρώτη φορά διέκρινα με αποδείξεις από τη Γραφή ότι υπάρχει Θεός που ενδιαφέρεται για τον καθένα προσωπικά”.

Έτσι λοιπόν, καθώς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ελλάδα έχουν ήδη εισέλθει στο δεύτερο αιώνα της σύγχρονης ιστορίας τους, είναι ευγνώμονες στον Ιεχωβά που έχει ευλογήσει τόσο άφθονα τη σθεναρή δράση τους. Συμμερίζονται τα αισθήματα του ψαλμωδού καθώς λένε στον Θεό: «Στεφάνωσες [αυτά τα 100 χρόνια] με την αγαθότητά σου».—Ψαλμός 65:11.

• Αναδημοσίευση από το ΞΥΠΝΑ Δεκεμβρίου 2006
• Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ άλλα δύο δημοσιεύματα για τον Βασίλη Καραφάτσα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ που γράφτηκαν για να ενισχύσουν την πίστη μας…

Επανερχόμαστε σε ένα πολύ ανθρώπινο θέμα, όχι επειδή υπήρξε κάποια εξέλιξη στις καταγγελίες που έκαναν σ’ αυτό το Site, ότι οι δουλέμποροι κλέβουν ανενόχλητοι τις βάρκες των Ελλήνων ψαράδων… Και αναρωτιόμασταν μαζί τους, ως πότε θα νιώθουν ανασφαλείς...


Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση… Σιγά τώρα, που θα ασχολούνταν με ένα μικρό δημοσιογραφικό Site, όπως είναι ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ. Αυτοί έχουν άλλα σοβαρά ζητήματα: «Σώζουν» την Ελλάδα καταποντίζοντας τους κατοίκους της και φορτώνοντας με νέα, όλο και πιο σκληρά Μνημόνια…


Είναι άραγε, τόσο δύσκολο να το κάνουν; Μπα, απλώς δεν ασχολούνται… Μερικά πράγματα τα έχουν βάλει στον αυτόματο πιλότο και κινούνται μ αυτόν, αγνοώντας κάθε φωνή σωφροσύνης γύρω τους. Δυστυχώς η εξουσία διαφθείρει τις κυβερνήσεις. Αυτό πια, εμείς το γνωρίζουμε καλά…


Γι’ αυτό διαβάστε το κομμάτι που ακολουθεί. Πρόκειται για ένα τεκμηριωμένο ρεπορτάζ και δεν έχουμε πια πολλά τέτοια στην ελληνικό Τύπο. Δημοσιογράφοι έντιμοι υπάρχουν, το θέμα είναι πόσες εφημερίδες ή άλλα ΜΜΕ υπάρχουν διατεθειμένα να φιλοξενήσουν την έρευνα τους…

«Ξαφνικά, ενώ βρισκόμασταν μεσοπέλαγα με κατεύθυνση στις ελληνικές ακτές, ο Τούρκος καπετάνιος - διακινητής πήδηξε σε μια βάρκα που ήταν δεμένη στη δική μας, έκοψε το σκοινί κι εξαφανίστηκε προς την τουρκική πλευρά. Το ξύλινο σκάφος μας έμεινε ακυβέρνητο και όλοι κατατρομοκρατηθήκαμε. Ήμασταν 23 άτομα, οχτώ άνδρες, οχτώ γυναίκες και επτά παιδιά. Ελάχιστοι ξέραμε κολύμπι. Μόνο ένας Σύρος δεν τα 'χασε και πήρε το πηδάλιο...».

Πρόκειται για μία από τις καταθέσεις Σύρων προσφύγων που τον Σεπτέμβριο του 2015 έφτασαν στη Σύμη κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Το ξύλινο σκάφος τους τσακίστηκε στα βράχια στην περιοχή Τόλι και οι 23 ναυαγοί διασώθηκαν από το Λιμενικό.

Μέσα από τις μαρτυρίες των προσφύγων, προκύπτουν ανάγλυφες οι λεπτομέρειες της δολοφονικής κερδοσκοπίας των διακινητών τους, που αδιαφορούν πλήρως για τις ανθρώπινες ψυχές τις οποίες θέτουν καθημερινά σε κίνδυνο.

Ο Σύρος που -σύμφωνα με τις μαρτυρίες των συνεπιβατών του- τους έσωσε με την ψυχραιμία του οδηγώντας τη βάρκα, είναι σήμερα κατηγορούμενος για το κακούργημα της κατά συρροήν μεταφοράς μεταναστών.

Στη δικογραφία που έχει σχηματιστεί σε βάρος του, εμπεριέχονται οι διηγήσεις των προσφύγων που περιγράφουν τον Γολγοθά που ανεβαίνουν μετά τη φυγή τους από την πατρίδα και το σπίτι τους...

Η μαρτυρία

«Πριν από μερικές εβδομάδες πήγα στην Κωνσταντινούπολη. Ύστερα από λίγες μέρες βρήκα έναν Τούρκο που μιλούσε αραβικά. Μου είπε ότι μπορούσε να μας βοηθήσει να περάσουμε στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή. Μου είπε ότι πρέπει να πάω σε άλλη περιοχή της Τουρκίας στη Σμύρνη. Όταν έφτασα εκεί, έμεινα περίπου δύο εβδομάδες σε ένα ξενοδοχείο. Κάποια στιγμή πήρε τηλέφωνο και μου είπε να πάω στο Μαρμαρίς. Την επόμενη μέρα πήρα το λεωφορείο και πήγα με την οικογένειά μου. Εκεί έμεινα περίπου μία εβδομάδα. Συνάντησα κάποιον άλλον άνδρα και του έδωσα 3.000 ευρώ (σ.σ. σύμφωνα με τη δικογραφία, 3 χιλιάδες ευρώ το ''κεφάλι''). Ύστερα από λίγες μέρες, μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι θα περνούσε και θα με έπαιρνε από το ξενοδοχείο μαζί με την οικογένειά μου, ένα μικρό λεωφορείο με το οποίο θα πηγαίναμε Ντάτσα. Εκεί υπήρχε ένα ξύλινο σκάφος. Επιβιβαστήκαμε όλοι και ξεκινήσαμε για την Ελλάδα», καταθέτει Σύρος πρόσφυγας.

«Μέσα στο ξύλινο σκάφος υπήρχε και ένας καπετάνιος - διακινητής Τούρκος. Στα μέσα του ταξιδιού μας, ο Τούρκος καπετάνιος διακινητής πήδηξε σε μια βάρκα που τραβούσαμε και διέφυγε πίσω προς τις τουρκικές ακτές. Όλοι ήμασταν τρομαγμένοι και φοβηθήκαμε για τη ζωή μας. Μόνο ο φίλος μας ο Αλαμπάντ Κ. προσπάθησε να οδηγήσει το σκάφος για να φτάσουμε σε μια ακτή και να σωθούμε. Φτάσαμε μετά από λίγες ώρες κοντά σε ελληνική ακτή. Όταν φτάσαμε κοντά στις ελληνικές ακτές, ο Σύρος που οδηγούσε το σκάφος το έριξε σε κάτι βράχια. Οι Έλληνες λιμενικοί τον έπιασαν και μας έσωσαν ενώ το ξύλινο σκάφος βυθίστηκε», συνεχίζει την ιστορία ένας ακόμη ναυαγός.

«Ευχαριστούμε τους Έλληνες λιμενικούς που μας έσωσαν», συμπληρώνουν και οι δύο Σύροι.

Τι υποστηρίζει

Ο Αλαμπάντ Κ. δεν αποδέχεται την κατηγορία και δηλώνει ότι είναι και ο ίδιος πρόσφυγας που έφυγε από τη Συρία για να μην πάει στρατό.

«Η περίπτωση του K. αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πρόχειρου και λανθασμένου χειρισμού των υποθέσεων παράνομης μεταφοράς υπηκόων Τρίτων Χωρών από τις αρμόδιες αρχές.

Τόσο ο ίδιος όσο και πολλοί άλλοι ομοεθνείς του έπεσαν θύματα της πάγιας τακτικής των διακινητών, οι οποίοι εγκαταλείπουν συνήθως το μεταφορικό μέσο πριν την είσοδο στα ελληνικά χωρικά ύδατα, αναγκάζοντας τους μεταφερόμενους να αναλάβουν οι ίδιοι τον χειρισμό του», δηλώνει στο «Εθνος» ο Ζαχαρίας Κεσσές, συνήγορός του.

«Ο εντολέας μου ενώ προσπάθησε να σώσει τους συνανθρώπους του, όπως καταθέτουν και οι ίδιοι μέσα στη δικογραφία, βρέθηκε κατηγορούμενος και κινδυνεύει να υποστεί άδικα τις συνέπειες ενός εκ των πιο σκληρών νόμων της ελληνικής νομοθεσίας, με ποινές οι οποίες μπορεί να φτάσουν και τα 20 χρόνια κάθειρξη για κάθε μεταφερόμενο.

Πιστεύουμε ότι η ελληνική Δικαιοσύνη θα διαγνώσει την αλήθεια των ισχυρισμών του και θα τον απαλλάξει πανηγυρικά».

Κόλπα για να γλιτώνουν τη σύλληψη

Η εγκληματική τακτική των δουλέμπορων

Η τακτική των διακινητών να... πηδούν από τη βάρκα πριν το σκάφος εισέλθει στα ελληνικά χωρικά ύδατα, αφήνοντας τους πρόσφυγες στο έλεος των καιρικών φαινομένων και της θάλασσας, είναι μία από τις πολλές που χρησιμοποιούν προκειμένου να αποφεύγουν τη σύλληψη. Έχει καταγραφεί ως φαινόμενο από τις ελληνικές Αρχές, οι ίδιοι οι μεταφερόμενοι πρόσφυγες να μετατρέπονται σε... καπετάνιους, προκειμένου να δώσουν λύση στο αδιέξοδο που παρουσιάζεται εκείνη τη στιγμή. Κάποιοι μάλιστα συνειδητοποιούν εκ των υστέρων πως ο «ματρατζής» -αυτός δηλαδή που πληρώνεται για να τους περάσει απέναντι- τους έχει διδάξει δυο-τρεις βασικές αρχές ναυσιπλοΐας, ώστε την ώρα που θα φύγει να υπάρχει κάποιος που θα αναλάβει το τιμόνι.

Υπάρχουν και άλλες συνήθεις πρακτικές των διακινητών, όπως το να βάζουν ποσότητα βενζίνης στη μηχανή του πλωτού που δεν αρκεί για να φτάσει το σκάφος στις ελληνικές ακτές. Πέρα από το κέρδος τους, αυτό το κάνουν και για να αναγκάσουν τις λιμενικές Αρχές να διασώσουν τους ναυαγούς, όπως υποχρεούνται άλλωστε από το διεθνές Δίκαιο. Καθόλου τυχαίο δεν είναι που σε όλες τις καταθέσεις της δικογραφίας για το ναυάγιο της 15ης Σεπτεμβρίου, όλοι οι πρόσφυγες ευχαριστούν τους λιμενικούς που τους έσωσαν. Αξίζει να σημειωθεί ότι η βάρκα διαλύθηκε όταν χτύπησε στα βράχια στο Τόλι Σύμης και οι 23 σώθηκαν την τελευταία στιγμή...

Μέχρι το τέλος Νοεμβρίου, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., είχαν φτάσει στην Ελλάδα 797.370 άτομα. Από αυτά, η συντριπτική τους πλειονότητα -οι 455.363- ήταν Σύροι πρόσφυγες. Παρά τις μεγάλες μεταναστευτικές ροές, ωστόσο, οι συλλήψεις των διακινητών δεν ακολουθεί ιδιαίτερα μεγάλη αύξηση, καθώς το 2015 συνελήφθησαν 1.359 διακινητές ενώ το 2014 ήταν 1.112.

Όπως μαρτυρούν τα στοιχεία, τα μεγάλα κυκλώματα δουλεμπόρων στρατηγικά στέλνουν κόσμο από τα θαλάσσια σύνορα σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια που είχαν βάλει στόχο τα περάσματα του Έβρου. Ενδεικτικό είναι ότι από τους 797.370 φετινούς συλληφθέντες για παράνομη είσοδο στην Ελλάδα μόλις 3.062 πέρασαν από τα χερσαία σύνορα.

«Όσο ο καιρός είναι καλός, η αναλγησία των διακινητών αυξάνεται. Το 2016 αναμένεται το ίδιο δύσκολο. Εκατομμύρια κόσμος περιμένει να περάσει στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Ο κίνδυνος εγκλωβισμού τους στη χώρα μας είναι ορατός», είπε στο «Εθνος» υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Κατεχάκη.

• ΜΑΡΙΑ ΨΑΡΑ-ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΠΙΝΤΕΛΑΣ από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ

Φαντάζομαι θα την είδατε κι εσείς αυτή τη φωτογραφία στα ΜΜΕ. Πρόκειται για τη… διακριτική χθεσινή επίσκεψη του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλου με τον δήμαρχο Περιστερίου κ. Παχατουσρίδη σε μια άνεργη γυναίκα δημότισσα του τελευταίου που διαφημίστηκε όσο τίποτα άλλο, ενώ όπως μας πληροφορούν επίσης τα ΜΜΕ έγινε με... πολύ διακριτικότητα. Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημα τους…


Να, σήμερα κιόλας δύο πολιτικές εφημερίδες, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και η KONTRA NEWS έχουν την… διακριτική επίσκεψη στο πρωτοσέλιδο τους… Και δεν είναι που οι δημοσιογράφοι έβγαλαν λαυράκι… Όχι χέρι με χέρι δόθηκε η… είδηση. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι στις εσωτερικές σελίδες τους έχουν την είδηση όλες οι εφημερίδες… Ντροπή τους να εκμεταλλεύονται ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη θέση για να προβάλλουν το δήθεν ανθρώπινο πρόσωπο τους…


Τους αρέσει να αυτοπροβάλλονται… Αλλά το πράγμα έχει μερικές φορές και τα όρισα του που αυτή τη φορά τα ξεπέρασαν, εμφαντικά… Δείτε αυτή την μικρή ιστορία που με αφορμή αυτές τις μέρες έδωσαν στη δημοσιότητα με απόλυτα ελεγχόμενη δημοσίευση, αν και επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί στα ΜΜΕ ως… αυθόρμητη, ανθρώπινη, αλληλέγγυα… Το πολιτικό σύστημα έχει τους δικούς του λόγους να συντηρείται στην αυτοπροβολή του…

"Μια συγκινητική πράξη αλληλεγγύης και αγάπης", όπως χαρακτηρίστηκε από το κρατικό ΑΠΕ, έγινε χθες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο ο οποίος "με διακριτικότητα επισκέφθηκε το σπίτι μιας μονογονεϊκής οικογένειας στο Περιστέρι, προσφέροντας δώρα και χαρά στις ενοίκους του".

Ο κ. Παυλόπουλος, συνοδευόμενος από τον δήμαρχο Περιστερίου Ανδρέα Παχατουρίδη, επισκέφτηκε το μεσημέρι απροειδοποίητα, "χωρίς κάμερες και δημοσιογράφους", το σπίτι της μακροχρόνια άνεργης κ. Άννας, η οποία αιφνιδιάστηκε ευχάριστα. Βέβαια ήταν φανερή η επικοινωνιακή σκοπιμότητα της επίσκεψης αφού τελικά ...βγήκε φωτογραφία και διαφημίστηκε το γεγονός. Για επικοινωνιακούς λόγους μάλιστα και έγινε. Σε αυτούς τους θεατρινισμούς διαπρέπει ανέκαθεν άλλωστε ο "οικοδεσπότης" της επίσκεψης, δήμαρχος Περιστερίου...

Όπως μας ενημερώνει λοιπόν το κρατικό ΑΠΕ, κρατώντας στην αγκαλιά την πεντάχρονη κόρη της, η άνεργη μητέρα υποδέχτηκε τον κ. Παυλόπουλο και συζήτησαν για τις δυσκολίες αλλά και τον αγώνα που καταβάλλει η ίδια για να ζει με αξιοπρέπεια η οικογένειά της.

Ο κ. Παυλόπουλος προσέφερε ηθική στήριξη στη νεαρή μητέρα και στην κόρη της και εξέφρασε την αισιοδοξία του για την πορεία της χώρας τη νέα χρονιά, ευχόμενος καλή χρονιά, υγεία, δύναμη και ελπίδα.

Ολόκληρη η είδη από το ΑΠΕ – ΜΠΕ έχει ως εξής:

Με μια συγκινητική πράξη αλληλεγγύης και αγάπης, ιδιαίτερα αυτές τις εορταστικές ημέρες, ο πρώτος πολίτης της χώρας, με τον προσωπικό του σεμνό και διακριτικό τρόπο, επισκέφθηκε το φτωχικό σπίτι μιας μονογονεϊκής οικογένειας στο Περιστέρι, προσφέροντας δώρα και χαρά στις ενοίκους του.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, συνοδευόμενος από τον δήμαρχο Περιστερίου Ανδρέα Παχατουρίδη, επισκέφτηκε το μεσημέρι απροειδοποίητα, δίχως κάμερες και δημοσιογράφους, το σπίτι της μακροχρόνια άνεργης κυρίας Άννας, η οποία αιφνιδιάστηκε ευχάριστα.

Κρατώντας στην αγκαλιά την πεντάχρονη κόρη της Φωτεινή, η άνεργη μητέρα υποδέχτηκε τον κ. Παυλόπουλο και συζήτησαν για τις δυσκολίες αλλά και τον αγώνα που καταβάλλει η ίδια για να ζει με αξιοπρέπεια η οικογένειά της.

Ο κ. Παυλόπουλος προσέφερε ηθική στήριξη στη νεαρή μητέρα και στην κορούλα της, και εξέφρασε την αισιοδοξία του για την πορεία της χώρας τη νέα χρονιά, ευχόμενος Καλή Χρονιά, υγεία, δύναμη και ελπίδα.

Αυτά είναι ρεπορτάζ! Άξια για μια εξαθλιωμένη δημοσιογραφία που έχει χάσει κάθε ηθική υπόσταση καθώς υπηρετεί το σύστημα και βαφτίζει την ανάγκη για επιβίωση, ρεπορτάζ και την αναξιοπιστία δήθεν ανθρώπινο ενδιαφέρον. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι το ΑΠΕ – ΜΠΕ κάνει σέρβις στο 90% των εντύπων σε όλη την Ελλάδα καταλαβαίνει πόσο «διακριτική» ήταν η επίσκεψη…

Ντροπή και κατάντια τη χαρακτηρίζω εγώ. Είναι άδικο να εκμεταλλεύεσαι την ανάγκη των ανθρώπων για να προσπαθείς να «χτίσεις» ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο… Για τον δήμαρχο Περιστερίου λέω και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Λίγη σεμνότητα δεν θα έβλαπτε…

• Η βάση για το σημερινό δημοσίευμα έχει παρθεί από το http://www.press-gr.com/

Χθες βράδυ είχαμε μια διαφορετική έξοδο. Εκμεταλλευτήκαμε τις αργίες των ημερών και πήγαμε σε ένα θέαμα που η αλήθεια είναι πως δεν βλέπουμε κάθε μέρα… Είδαμε κλασικά μπαλέτα στην Εθνική Λυρική Σκηνή.


Μέχρι να ανοίξει το θέατρο και να πάμε στις θέσεις μας, είχα την ευκαιρία να περιηγηθώ λίγο στο φουαγιέ του θεάτρου ΟΛΥΜΠΙΑ, επί της Ακαδημίας, ένα από τα πιο παλιά και με ιστορία θέατρα της Αθήνας…


Μια ομορφιά ξεχωριστή που άρμοζε σε έναν χώρο τέχνης σαν κι αυτόν… Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ξαναέρθει ως τώρα. Και καθετί στο χώρο μου έκανε εντύπωση. Ήταν οπωσδήποτε κάτι διαφορετικό απ’ ότι είχα δει μέχρι σήμερα.


Τα κοστούμια από τις παραστάσεις στις βιτρίνες είναι κάτι συνηθισμένο στα θέατρα που έχουν ιστορία. Και η Εθνική Λυρική Σκηνή έχει τη δική της μεγάλη ιστορία που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1930, όπως διάβασα στην έρευνα που έκανα.


Στο φουαγιέ πάντα, λίγο πριν μπούμε στην αίθουσα «Μαρία Κάλλας» για να απολαύσουμε τον «Καρυοθραύστη», μια φωτογραφία λειτουργεί ως ανάμνηση μιας όμορφης στιγμής. Όλοι έχουμε ανάγκη από την τέχνη. Προσθέτει στην κουλτούρα μας και διευρύνει τον ορίζοντα σκέψης μας.


Και μια φωτογραφία από την παράσταση του «Καρυοθραύστη». Δεν είναι δική μου, διότι και πολύ σωστά απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών ή βιντεοσκόπηση στη διάρκεια της. Η ίδια όμως η Εθνική Λυρική Σκηνή έχει φροντίσει γι’ αυτό.


Εδώ το πολυπληθές μπαλέτο μπιζάρεται στο τέλος της παράστασης… Μια όμορφη στιγμή που επιθυμεί κάθε ηθοποιός ή χορευτής πάνω στη σκηνή. Το χειροκρότημα είναι η αμοιβή τους για το ταλέντο τους και την υποκριτική τέχνη τους. Καμιά φορά είναι πιο πολύτιμο και από τα χρήματα…

Πήγαμε και το είδαμε χθες. Αμέσως μετά την περιοδεία στην Θεσσαλονίκη, ο «Καρυοθραύστης» επέστρεψε στο Θέατρο ΟΛΥΜΠΙΑ για την καθιερωμένη πλέον τα τελευταία χρόνια σειρά επετειακών παραστάσεων. Στην εξαιρετικά επιτυχημένη παραγωγή του Μπαλέτου της ΕΛΣ, η χορογραφία εστιάζει στο όνειρο της Κλάρας, που αποδεικνύεται μια δραματική διαδικασία ενηλικίωσης μέσα από την αγάπη και τον φόβο. Η συγκεκριμένη χορογραφία του Ρενάτο Τζανέλλα πρωτοπαρουσιάστηκε το 2000 στην Κρατική Όπερα της Βιέννης. Τα εντυπωσιακά σκηνικά και τα κοστούμια της παραγωγής έχει σχεδιάσει ο διακεκριμένος σκηνογράφος Κριστόφ Κρέμερ, ο οποίος έχει συνεργαστεί με σημαντικά λυρικά θέατρα και φεστιβάλ όπως η Κρατική Όπερα Βιέννης, Κρατική Όπερα Δρέσδης, Φεστιβάλ Μπρέγκεντς, Γερμανική Όπερα Ρήνου, Θέατρο των Ανακτόρων Μονάχου, Κρατικό Θέατρο Βησμπάντεν κ.ά.

Μουσική διεύθυνση: Ζωή Ζενιώδη

Χορογραφία: Ρενάτο Τζανέλλα

Σκηνικά - κοστούμια: Κριστόφ Κρέμερ

Διεύθυνση Παιδικής Χορωδίας: Μάτα Κατσούλα

Toυς βασικούς ρόλους ερμηνεύουν οι: Κλάρα Μαρία- Πρίγκηπας Αλεξέι: Ε. Ανδρεούδη - Α. Κουρούτης, Ντροσελμάγιερ: Α. Αγαπιάδης, Νεράιδα του Βορρά: Π. Σακελλαροπούλου. Συμμετέχουν η Ορχήστρα, οι Α’ Χορευτές, οι Σολίστ, οι Κορυφαίοι και το Corps de Ballet της ΕΛΣ.

Μερικές πληροφορίες για τον «Καρυοθραύστη»

Ο «Καρυοθραύστης» (στα ρωσικά Σσιελκούντσικ) είναι μπαλέτο σε δύο πράξεις και τρεις σκηνές του ρώσου συνθέτη Πιότρ Ιλίτς Τσαϊκόφσκι. Ο Τσαϊκόφσκι συνέθεσε το έργο το 1892, ενώ το λιμπρέτο βασίστηκε στη διασκευή του παραμυθιού ο «Καρυοθραύστης» και ο βασιλιάς των ποντικών του Ε. Τ. Α. Χόφμαν από τον Αλέξανδρο Δουμά. Η πρωτότυπη χορογραφία είναι του Λεβ Ιβανόφ.

Το παραμύθι

Η ιστορία αναφέρεται στο δώρο που έκανε στη μικρή Κλάρα ο νονός της, ο Ντροσελμάγιερ, σε μια μικρή Γερμανική πόλη. Ήταν ένας κινούμενος στρατιώτης, που λειτουργεί ως καρυοθραύστης. Όταν η γιορτή τελειώνει και οι καλεσμένοι φεύγουν, η Κλάρα μπαίνει στο ήσυχο σαλόνι για να κοιμίσει τον καρυοθραύστη. Καθώς το ρολόι χτυπά μεσάνυχτα, το κορίτσι αποκοιμάται και μεταφέρεται σε έναν παραμυθένιο κόσμο. Το δέντρο μεγαλώνει μαγικά, όλα τα παιχνίδια, ανάμεσά τους και ο καρυοθραύστης, ζωντανεύουν και ρίχνονται στη μάχη με μεγάλα ποντίκια που εισβάλλουν στο δωμάτιο. Τελικά ο καρυοθραύστης κερδίζει τη μάχη και μεταμορφώνεται σε έναν όμορφο πρίγκηπα.

Στη δεύτερη πράξη η Κλάρα και ο πρίγκηπας - Καρυοθραύστης ξεκινούν για ένα μαγικό ταξίδι. περνούν από την Βασίλισσα του Χιονιού αλλά και από την χώρα των Ζαχαρωτών με την νεράιδα Ζαχαρένια. Η Κλάρα δεν θέλει να αποχωριστεί τον Καρυοθραύστη της, όμως καθώς ξυπνά κοντά στην οικογένειά της, το μόνο που κρατά στα χέρια της είναι ο Καρυοθραύστης, η κούκλα που της είχε χαρίσει ο νονός της.

Η πρεμιέρα

Η πρεμιέρα της παράστασης δόθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1892 στο θέατρο Μαριίνσκι της Αγίας Πετρούπολης. Η πρώτη παράσταση στο εξωτερικό δόθηκε 42 χρόνια αργότερα, στο Λονδίνο το 1934. Από τότε έχουν γίνει πολλές παραστάσεις σε όλο τον κόσμο, με αρκετές διασκευές στη χορογραφία, καθώς ο κάθε χορογράφος προσπαθεί να δώσει τη δική του εκδοχή της ιστορίας, πάντα μέσα στα πλαίσια του πρωτότυπου κειμένου.

Το μπαλέτο

Το μπαλέτο έχει χορογραφηθεί επίσης και από δύο εκ των κορυφαίων χορευτών του 20ου αιώνα. Από τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ για τα Βασιλικά Μπαλέτα της Σουηδίας και τον Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ για το American Ballet Theater. Η συνηθέστερη εποχή που ανεβαίνει είναι αυτή την περίοδο, καθώς τότε είναι κατάλληλο το ρεαλιστικό σκηνικό για τη φανταστική αυτή ιστορία και παρουσιάζεται κάθε χρόνο.

• Οι πληροφορίες είναι από την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια Wikipedia

Είναι γλυκός, ωραίος, αγέρωχος για την ηλικία του, μόλις χθες έκλεισε τα 97 του χρόνια σ’ αυτόν τον κόσμο κι άρχισε να «περπατάει» στα 98… Ακραγγίζει τον αιώνα, ο Διονύσης Αργυρόπουλος, ο πατέρας της Σούλας που ζει μαζί μας… Στο δημοσίευμα αυτό θα ξαναδούμε μερικές φωτογραφίες του χαρακτηριστικές από τη ζωή του μαζί μας… Απλές, καθημερινές, συνηθισμένες, αλλά όμορφες…


Βεβαίως, εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να γιορτάζουμε τα γενέθλια… Γι’ αυτό και η αναφορά στην ηλικία του γίνεται κατόπιν εορτής… Όμως τα χρόνια του μας το επιτρέπουν να το κάνουμε αυτό. Από σεβασμό στα άσπρα του μαλλιά… Όπως εδώ ας πούμε που τον βλέπουμε να παίζει τάβλι και συνήθως να κερδίζει, με φίλους και αδελφούς μας… Δεν βλέπει τα ζάρια, αλλά εμπιστεύεται τους συμπαίκτες του…


Ο παππούς Διονύσης συμμετέχει σε όλα όσα του επιτρέπουν οι δυνάμεις του. Διότι φυσικά έχει του περιορισμούς του, όπως όλοι μας, αλλά η καρδιά του το παλεύει με αξιοπρέπεια. Φτιάχνει μόνος του το δωμάτιο του, περιποιείται τον εαυτό του, φροντίζει για τα χάπια του, συμμετέχει ενεργά σ’ αυτό που λέμε οικογενειακή ζωή. Και φυσικά είναι παρόν στις εκδρομές που κάνουμε...


Συχνά τον συμβουλευόμαστε… Έχει καθαρό μυαλό, έχει βιώματα πολλά και η εμπειρία της ζωής τον έχει κάνει σοφό… Του αρέσει (και σε ποιον δεν αρέσει, εδώ που τα λέμε…) να τον λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη και φροντίζει να μη μας κάνει να αισθανόμαστε την παρουσία του, βάρος. Για μας βέβαια, είναι το ακριβώς αντίθετο.


Μ’ αρέσει να τον ακούω να λέει παλιές ιστορίες από κομμάτια της ζωής του… Η μνήμη του σε ότι αφορά τα παλιά, λειτουργεί άψογα… Θυμάται ονόματα, διευθύνσεις, τοποθεσίες, τηλέφωνα, περιστατικά, με λεπτομέρειες φοβερές. Είναι σε θέση να κάνει ακόμα αυτοκριτική και να… διορθώνεται στα λάθη που όλοι κάνουμε…


Αν και η όραση και η ακοή του δεν τον βοηθούν πια, συμμετέχει ενεργά παντού. Όταν αποσύρεται στο δωμάτιο του να δει τηλεόραση για να ακούσει τις ειδήσεις, ανοίγει τόσο την ένταση της συσκευής του, που «ακούει» μαζί με όλο το τετράγωνο στο σπίτι μας. Αλλά εμείς τον χαιρόμαστε… Και προς τιμήν της πολυκατοικίας, ουδείς έχει παραπονεθεί…


Για μας ο παππούς Διονύσης είναι ένας θησαυρός! Πηγή ενθάρρυνσης στον αγώνα της καθημερινότητα, όπως και για την εκκλησία μας. Τον προηγούμενο μήνα μάλιστα είχε μέρος στην μεσοεβδομαδιαία συνάθροιση. Διάβασε τα καθορισμένα εδάφια από την Αγία Γραφή και όλοι νιώσαμε πολύ όμορφα που έχουμε τέτοιους αδελφούς ανάμεσα μας.