Ήταν η περασμένη Κυριακή όταν το συζητήσαμε και το κάναμε πράξη… Επιχειρήσαμε μια βόλτα μνήμης στη γειτονιά που έζησε ως παιδί και μεγάλωσε η Σούλα… Το ήθελε και ο πατέρας της, ο Διονύσης και βοήθησε να το υλοποιήσουμε ο καλός καιρός, αφού δεν είχε ούτε ζέστη, ούτε κρύο…


Η αλήθεια είναι πως πήγαιναν πάρα πολλά χρόνια από τότε που έφυγαν από εκεί… Κοντά μισός αιώνας. Και φυσικά είχαν αλλάξει πολλά πράγματα. Παρ’ όλα αυτά υπήρχαν και σπίτια (τα είδαμε…) που διατηρήθηκαν στο χρόνο, όπως αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία μας.


Εδώ ήταν το μικρό σπιτάκι που νοίκιαζαν, με τα δύο δωμάτια και την κοινή αυλή… Και οι δρόμοι έξω χωματένιοι Τώρα στη θέση του, έχει υψωθεί μια τεράστια πολυκατοικία και τίποτα δεν θυμίζει το μέρος που έζησε ως παιδί, η Σούλα… Και όμως συγκινήθηκε, τόσο η ίδια, όσο και ο παππούς Διονύσης.


Κι από αυτό το σημείο που βλέπουμε στη φωτογραφία, όπως μου είπε η Σούλα, υπήρχε άλλη μια μικρή πορτούλα που οδηγούσε στο σπίτι, που έμεναν με ενοίκιο, μέσω της μικρής κουζίνας… Έπρεπε να τα ξέρουν όλα αυτά γιατί ως μικρά παιδιά κι αργότερα ως νεαροί, τις έκαναν τις αταξίες τους κι έπρεπε να έχουν εύκολη πρόσβαση και έξοδο.


Αυτό το σπίτι μιας γειτόνισσας παρέμεινε ως είχε… Η Σούλα ήθελε να χτυπήσει την πόρτα του, αλλά τίποτα δεν έδειχνε ότι υπήρχε ζωή μέσα του. Ναι, την ήξερα καλά αυτή τη γυναίκα και τα παιδιά της… Εξάλλου στη μικρή κοινωνία της γειτονιάς ήταν πολύ γνωστή…


Ο παππούς Διονύσης δεν πίστευε στα μάτια του με όσα έβλεπε… Του αρεσε πολύ που ήρθε ξανά, έστω και βόλτα στον τόπο που πέρασε πολλά χρόνια από τη ζωή του με την οικογένεια του. Και βέβαια διαπίστωνε κι αυτός και η Σούλα τις αλλαγές που είχαν προκύψει, αυτά τα τελευταία 50 χρόνια…


Και καθώς περπατούσαμε στο τετράγωνο που ήταν κάποτε το σπίτι που έζησε και μεγάλωσε η Σούλα, είδαμε έναν άνθρωπο που ασχολιόταν με το αυτοκίνητο του. Προσπαθούσε να φτιάξει του υαλοκαθαριστήρες του… Τον πλησίασαν και μίλησαν μαζί τους… Εκείνος είχε μόλις τριάντα χρόνια εκεί, αλλά θυμόταν πολλούς.


Μια πραγματική γειτονιά του Αιγάλεω, εκεί στην Κολοκοτρώνη, σαν αυτές της παλιάς Αθήνας… Και μπορεί να μην κάθονταν πια στο δρόμο να σχολιάζουν την επικαιρότητα και τους ανθρώπους, όπως κάνουν ακόμα στα χωριά, αλλά είναι ανοιχτοί, χαμογελαστοί, διαθέσιμοι να καταθέσουν όποια πληροφορία γνωρίζουν.


Ύστερα πήγαμε μια βόλτα στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αιγάλεω που έβγαλε η Σούλα… Πετρόχτιστο, πανέμορφο, το βρήκε όπως το άφησε. Μόνο που είχαν προστεθεί και άλλα κτίρια στη διάρκεια των χρόνων που πέρασαν… Όμως, ακόμα θυμόταν με νοσταλγία τη τότε βασίλισσα Φρειδερίκη από το μπαλκόνι του διευθυντή, να χαιρετά τον κόσμο στα εγκαίνια του…

Οι εφημερίδες της Πέμπτης 19/5 επικέντρωσαν στο Σαββατοκύριακο που έχουμε μπροστά μας, καθώς στη Βουλή ψηφίζεται την Κυριακή άλλο ένα πολύ σοβαρό πολυνομοσχέδιο… Το ΠΟΝΤΙΚΙ, μια πολιτική, σατιρική, αποκαλυπτική εβδομαδιαία εφημερίδα είδε έτσι το θέμα…


Μέχρι και η ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ που της αρέσει να προτάσσει τοπικά θέματα στο πρωτοσέλιδο της, αξιολόγησε και πρόβαλε σ’ αυτό το φύλλο της στο πολυνομοσχέδιο και τα μέτρα σοκ που περιέχει… Διότι, όπως είναι φυσικό, οι φτωχοί μισθωτοί – συνταξιούχοι θα υποστούν τη μεγαλύτερη ζημιά.


Ακριβώς στην ίδια γραμμή κινείται και η ΗΜΕΡΗΣΙΑ, καθημερινή οικονομική εφημερίδα, που λόγω ειδίκευσης είναι σε θέση να γνωρίζει καλύτερα τα πράγματα… Το πακέτο είναι επώδυνο. Και, όπως τονίζουν στον πλάγιο τίτλο τους, βιάζονται οι άνθρωποι να προλάβουν το eurogroup.


Στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δεν έχουν αυτό ακριβώς το θέμα… Ωστόσο, έστω και αρνητικά, προβάλουν την άποψη του ΣΕΒ για κατάργηση του 13^ου και 14^ου μισθού και στον ιδιωτικό τομέα. Όσοι δηλαδή εργάζονται μ’ αυτούς τους μισθούς πείνας να πάψουν, όπως και στο δημόσιο να παίρνουν το επίδομα Πάσχα, Χριστουγέννων και το επίδομα καλοκαιριού. Τι άλλο θα δούμε;


Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ προβάλλουν με εντυπωσιακό τρόπο όλα τα αρνητικά στοιχεία που περιέχει το πολυνομοσχέδιο που οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ καλούνται να ψηφίσουν ώς την Κυριακή το βράδυ… Προαπαιτούμενα μέτρα για να πει το «ναι» το eurogroup. Αν το πει κι ατή τη φορά…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 21/05/2016

Είναι φοβερό, αλλά επαναλαμβάνονται συνεχώς, αρνούμενοι να αλλάξουν λίγο τις τακτικές τους… Προφανώς και δεν τους ενδιαφέρει να το κάνουν, αφού έχουν διαπιστώσει στην πράξη ότι οι αντιδράσεις είναι μηδαμινές… Έτσι ανενόχλητοι συνεχίζουν απρόσκοπτα το… εθνοσωτήριο κυβερνητικό έργο τους που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση και την απορύθμιση των πάντων και όχι στην ανάπτυξη, όπως προσπαθούν να μας πείσουν.

Ας δούμε λοιπόν το γνωστό πια έργο που αν μη τι άλλο δείχνει πως δεν σέβονται οι ίδιοι τους θεσμούς, όπως τη Βουλή. Καλούνται μέσα στο Σαββατοκύριακο να περάσουν άλλο ένα πολυνομοσχέδιο – σκούπα με την πλειοψηφία των 153 βουλευτών που διαθέτει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ.

Και κάτι για να γίνει εμφανής η ανευθυνότητα αυτών που ψηφίζουν και η οποία είναι διαχρονική... Το πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή είναι 7.500 σελίδες. Με γράμματα Times New Roman 12 pt. η κάθε σελίδα χωράει 500 λέξεις. Προσέξτε τώρα: 7.500X500=3.750.000 λέξεις. Αν δεχτούμε ότι ο μέσος αναγνώστης διαβάζει 200 λέξεις το λεπτό, απαιτούνται 18.750 λεπτά=312,5 ώρες=13 ημέρες. Κι αυτοί το ψηφίζουν την Κυριακή, προφανώς χωρίς να το διαβάσουν!

Κι επειδή, όπως είναι φυσικό φοβούνται αυτή την εύθραυστη πλειοψηφία οι κυβερνητικοί εταίροι «μαζεύουν» του βουλευτές της επιρροής τους, προκειμένου να μην αφήσουν χώρο για διαρροές που μπορούν να επιφέρουν σοβαρό, μη αναστρέψιμο λάθος.

Η μόδα που είχαν ξεκινήσει οι Σαμαράς – Βενιζέλος να ψηφίζουν Σαββατοκύριακα πολυνομοσχέδια ιδιαίτερα σοβαρά που αφορούσαν τους Έλληνες πολίτες, συνεχίζεται και από τους Τσίπρα – Καμμένο. Δεν μας κάνει εντύπωση. Όταν απουσιάζει η τσίπα, αυτά συμβαίνουν…

Ας είμαστε έτοιμοι να δούμε και χειρότερα… Διότι πώς να το κάνουμε, αυτή είναι η πολιτική. Αφερέγγυα. Αλλά, αυτό δεν δυσκολεύει τους ανθρώπους που την υπηρετούν να χρησιμοποιούν την ελπίδα που έχουν ανάγκη οι άνθρωποι, προκειμένου να συνεχίσουν απρόσκοπτα τα σχέδια τους, για την κατεδάφιση κάθε δικαιώματος.

Σα να μη συμβαίνει τίποτα, θεωρούν πολύ φυσιολογικό η ελπίδα που έταξαν να μην έρχεται ή να φεύγει δυσαρεστημένη με όλα όσα βλέπει να συμβαίνουν… Αυτό, δεν τους δημιουργεί κανένα πρόβλημα και θέλουν να τη βλέπουν να… ξαναέρχεται… Για πόσο χαζή την έχουν (την ελπίδα) ή πόσο υποτιμούν πραγματικά τους ψηφοφόρους τους; Από την άλλη, μιλώντας σε αφελείς λένε ότι σε λίγο θα αρχίσει να… βρέχει ευρώ… Για 10 δις μιλάνε… Μόνο που αν και όταν συμβεί αυτό, το 80% θα είναι επιστροφές σε τόκους στους δανειστές… Και ίσως κάτι μείνει για να πέσει και στην αγορά.

Φυσικά, ενάμιση χρόνο τώρα, δεν έχουμε πάρει τίποτα… Και στο μεταξύ βλέπουμε την αγορά να λυγίζει από την έλλειψη ρευστού και τους πολίτες να βιώνουν τη θλίψη, να λιμοκτονούν και να πληθαίνουν την κατηγορία των φτωχών που δυστυχώς διευρύνεται συνέχεια.

Είναι πια περισσότερο από φανερό ότι η αναδιανομή των εισοδημάτων επιστρέφει στα προ του 1981 επίπεδα… Το ακούς από όσους επαγγελματίες συνεχίζουν απελπισμένοι και με θυσίες, να κρατούν όρθια τα μαγαζιά τους, ζώντας στη μιζέρια, χωρίς μέλλον και αύριο. Πόσο θα αντέξουν ακόμα αυτό το άγριο φοροκυνηγητό; Πόσο θα υφίστανται την τεράστια πίεση από τις συνεχείς αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης και τον ΦΠΑ;

Διότι ζούμε και το απόλυτα δύσκολο να ερμηνευτεί ψυχολογικά… Την ώρα που διευρύνεται απελπιστικά η ανεργία κι ενώ μειώνονται συνεχώς οι μισθοί, στο σούπερ μάρκετ, από μέρα σε μέρα, βλέπουμε τις τιμές να τραβούν την ανηφόρα…

Όλα αυτά είναι που έχουν απογοητεύσει τους ανθρώπους και δεν αντιδρούν… Κι από την άλλη, όλο και ξεφυτρώνουν νέα πολιτικά κόμματα που διακηρύσσουν πως έχουν τάχα μου τις λύσεις στο τσεπάκι τους. Κούνια που τους κούναγε… Να συνεχίσουν να κρατάνε μαντρωμένους, τους πολίτες, θέλουν και τίποτα άλλο…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Οι γονείς μου ήταν καλοσυνάτοι άνθρωποι, αλλά όπως και τόσοι άλλοι, δεν συμπαθούσαν καθόλου τη θρησκεία. Η μητέρα μου συνήθιζε να λέει: «Πρέπει να υπάρχει Θεός, διαφορετικά ποιος έφτιαξε τα λουλούδια και τα δέντρα;» Αλλά δεν προχωρούσε πέρα από αυτό.

Ο πατέρας μου πέθανε το 1939 όταν εγώ ήμουν 11 ετών, και έμεινα με τη μητέρα μου στο Στόκπορτ, λίγο νοτιότερα από το Μάντσεστερ της Αγγλίας. Πάντοτε ήθελα να μάθω περισσότερα για τον Δημιουργό μου και σεβόμουν την Αγία Γραφή, παρότι δεν ήξερα τίποτα για αυτήν. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να πάω στην Εκκλησία της Αγγλίας για να δω τι είχε να μου προσφέρει.

Οι λειτουργίες δεν σήμαιναν και πολλά για εμένα, αλλά όταν διαβάζονταν τα Ευαγγέλια, τα λόγια του Ιησού με έπειθαν με κάποιον τρόπο ότι η Γραφή πρέπει να είναι αληθινή. Κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν, παραξενεύομαι που δεν διάβασα τη Γραφή προσωπικά. Ακόμη και αργότερα, όταν ένας οικογενειακός φίλος μού έδωσε μια «Καινή Διαθήκη» σε σύγχρονη μετάφραση, δεν αφιέρωσα χρόνο για να τη διαβάσω.

Το ξέσπασμα του Κορεατικού Πολέμου το 1950 με έβαλε σε σκέψεις. Θα εξαπλωνόταν η σύγκρουση, όπως είχε συμβεί με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Αν ναι, πώς θα μπορούσα να υπακούσω στην εντολή που είχε δώσει ο Ιησούς να αγαπάμε τους εχθρούς μας; Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσα να μείνω αμέτοχη και να βλέπω ανθρώπους να εισβάλλουν στη χώρα μου χωρίς να κάνω τίποτα για να τους σταματήσω; Αν ενεργούσα με αυτόν τον τρόπο, ασφαλώς θα αποποιούμουν την ευθύνη μου. Παρ’ όλο που βρισκόμουν σε σύγχυση, παρέμεινα πεπεισμένη ότι οι απαντήσεις σε όλες μου τις ερωτήσεις υπήρχαν στην Αγία Γραφή, μολονότι δεν είχα ιδέα πώς ή πού θα τις ανακάλυπτα.

Αναζητώ την Αλήθεια στην Αυστραλία

Το 1954 η μητέρα μου και εγώ αποφασίσαμε να μεταναστεύσουμε στην Αυστραλία, όπου έμενε η αδελφή μου, η Τζιν. Λίγα χρόνια αργότερα, η Τζιν μού είπε ότι είχε ζητήσει από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να με επισκεφτούν επειδή γνώριζε ότι ενδιαφερόμουν για τη Γραφή και ότι πήγαινα στην εκκλησία. Ήθελε να διαπιστώσει τι σκεφτόμουν για αυτούς. «Δεν ξέρω αν οι εξηγήσεις τους είναι σωστές ή λανθασμένες», μου είπε εμπιστευτικά, «αλλά τουλάχιστον αυτοί έχουν περισσότερες εξηγήσεις από όσες έχουν οι εκκλησίες».

Ο Μπιλ και η Λίντα Σνάιντερ, το αντρόγυνο που με επισκέφτηκε, ήταν ένα υπέροχο ζευγάρι. Πλησίαζαν τα 70 και ήταν Μάρτυρες επί πολλά χρόνια. Είχαν υπηρετήσει στο ραδιοφωνικό σταθμό που διέθεταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αδελαΐδα, και όταν το έργο κηρύγματος στην Αυστραλία τέθηκε υπό απαγόρευση στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, έγιναν ολοχρόνιοι κήρυκες των καλών νέων. Εντούτοις, όσο και αν με βοηθούσαν ο Μπιλ και η Λίντα, εγώ εξακολουθούσα να εξετάζω διάφορες θρησκείες.

Ένας συνάδελφος με πήρε μαζί του σε κάποια συνάθροιση του ευαγγελιστή, Μπίλι Γκράχαμ, και μετά αρκετοί από εμάς συναντηθήκαμε με έναν κληρικό ο οποίος μας ζήτησε να του απευθύνουμε ερωτήσεις. Εγώ έκανα την ερώτηση που συνέχιζε να με προβληματίζει: «Πώς μπορεί κάποιος να είναι Χριστιανός και να αγαπάει τους εχθρούς του ενώ πηγαίνει και τους σκοτώνει στον πόλεμο;» Αμέσως δημιουργήθηκε σάλος σε όλη την ομάδα —αυτή η ερώτηση προφανώς τους βασάνιζε όλους! Τελικά ο κληρικός είπε: «Δεν ξέρω την απάντηση. Αυτό το ερώτημα εξακολουθεί να με απασχολεί».

Στο μεταξύ, η Γραφική μου μελέτη με τον Μπιλ και τη Λίντα προχωρούσε γρήγορα, και το Σεπτέμβριο του 1958 βαφτίστηκα. Αποφάσισα να ακολουθήσω το παράδειγμα των δασκάλων μου, και έτσι από τον Αύγουστο του επόμενου χρόνου έγινα τακτική σκαπάνισσα, δηλαδή ολοχρόνια κήρυκας των καλών νέων. Οχτώ μήνες αργότερα προσκλήθηκα να αναλάβω το ειδικό σκαπανικό. Πόσο χαρούμενη ήμουν όταν έμαθα ότι η αδελφή μου η Τζιν είχε επίσης προοδεύσει στη μελέτη της και είχε βαφτιστεί!

Ανοίγεται μια Πόρτα Ευκαιριών

Υπηρετούσα σε κάποια εκκλησία στο Σίντνεϊ και διεξήγα αρκετές οικιακές Γραφικές μελέτες. Μια μέρα συνάντησα έναν συνταξιούχο κληρικό της Εκκλησίας της Αγγλίας και τον ρώτησα τι έλεγε η εκκλησία σχετικά με το τέλος του κόσμου. Παρότι μου είπε ότι δίδασκε εκκλησιαστικά δόγματα επί 50 χρόνια, η απάντησή του με εξέπληξε: «Πρέπει να αφιερώσω χρόνο για να το ερευνήσω αυτό, επειδή δεν ξέρω τη Γραφή τόσο καλά όσο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Λίγο καιρό αργότερα, ζητήθηκαν εθελοντές για να υπηρετήσουν στο Πακιστάν. Έκανα αίτηση, χωρίς να αντιληφθώ ότι δεν θα στέλνονταν άγαμες γυναίκες αλλά μόνο άγαμοι άντρες ή αντρόγυνα. Προφανώς η αίτηση μου προωθήθηκε στα κεντρικά μας γραφεία στο Μπρούκλιν, επειδή σύντομα έλαβα μια επιστολή που έλεγε ότι υπήρχε η δυνατότητα να διοριστώ στη Βομβάη της Ινδίας, αν αποδεχόμουν το διορισμό. Αυτό συνέβη το 1962. Δέχτηκα και έμεινα στη Βομβάη 18 μήνες προτού μετατεθώ στο Άλαχαμπαντ.

Γρήγορα καταπιάστηκα με την εκμάθηση της γλώσσας χίντι. Σε αυτή την ινδική γλώσσα η ορθογραφία των λέξεων γενικά συμφωνεί με την προφορά τους και γι’ αυτό δεν είναι πολύ δύσκολο να τη μάθει κάποιος. Ωστόσο, ήταν συχνά απογοητευτικό όταν οι οικοδεσπότες μού ζητούσαν να μιλάω στα αγγλικά αντί να προσπαθώ να μιλήσω στη γλώσσα τους! Αλλά αυτή η χώρα παρουσίαζε ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές προκλήσεις, και απολάμβανα τη συναναστροφή με άλλους Μάρτυρες από την Αυστραλία.

Όταν ήμουν νεαρή, έκανα σκέψεις για γάμο, αλλά τον καιρό που βαφτίστηκα ήμουν ήδη τόσο απασχολημένη στην υπηρεσία του Ιεχωβά ώστε δεν σκεφτόμουν πια αυτό το ζήτημα. Τώρα, όμως, άρχισα να αισθάνομαι ξανά την ανάγκη για έναν σύντροφο στη ζωή. Βεβαίως, δεν ήθελα να αφήσω το διορισμό μου στο εξωτερικό, και έτσι έθεσα το ζήτημα στον Ιεχωβά με προσευχή και στη συνέχεια έπαψα να το σκέφτομαι.

Μια Απροσδόκητη Ευλογία

Εκείνη την περίοδο, ο Έντουιν Σκίνερ επέβλεπε το έργο στο γραφείο τμήματος της Ινδίας. Το 1946 είχε παρακολουθήσει την όγδοη τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδτης Σκοπιάς με πολλούς άλλους πιστούς αδελφούς, περιλαμβανομένου του Χάρολντ Κινγκ και του Στάνλεϊ Τζόουνς, οι οποίοι διορίστηκαν στην Κίνα. Το 1958 έβαλαν τον Χάρολντ και τον Στάνλεϊ σε απομόνωση λόγω του έργου κηρύγματος που έκαναν στη Σαγκάη. Όταν ο Χάρολντ αφέθηκε ελεύθερος το 1963, ο Έντουιν του έστειλε ένα γράμμα. Ο Χάρολντ απάντησε στο γράμμα αφού επέστρεψε στο Χονγκ Κονγκ από τα ταξίδια που είχε κάνει στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Βρετανία και ανέφερε ότι επιθυμούσε να παντρευτεί. Είπε στον Έντουιν ότι το είχε κάνει αυτό θέμα προσευχής ενόσω βρισκόταν στη φυλακή και τον ρώτησε αν γνώριζε κάποια αδελφή που θα μπορούσε να γίνει κατάλληλη σύζυγος.

Στην Ινδία οι περισσότεροι γάμοι γίνονται με προξενιό, και έτσι ζητούσαν συνεχώς από τον Έντουιν να διευθετεί τέτοιους γάμους, αλλά εκείνος πάντοτε αρνούνταν. Γι’ αυτό, έδωσε το γράμμα του Χάρολντ στη Ρουθ Μακ Κέι, της οποίας ο σύζυγος, ο Χόμερ, ήταν περιοδεύων επίσκοπος. Τελικά, η Ρουθ έγραψε σε εμένα για να μου πει ότι ένας ιεραπόστολος ο οποίος ήταν στην αλήθεια επί πολλά χρόνια έψαχνε για σύζυγο, και με ρώτησε αν ενδιαφερόμουν να αλληλογραφήσω μαζί του. Δεν μου είπε ούτε ποιος ήταν ο αδελφός ούτε τίποτα άλλο για εκείνον.

Κανένας δεν γνώριζε σχετικά με την προσευχή μου για σύντροφο, εκτός βέβαια από τον Ιεχωβά, και η αρχική μου αντίδραση ήταν να απορρίψω την ιδέα. Εντούτοις, όσο περισσότερο το σκεφτόμουν τόσο πιο πολύ κατέληγα στο συμπέρασμα ότι ο Ιεχωβά σπάνια απαντάει στις προσευχές μας με τον τρόπο που εμείς νομίζουμε. Ως εκ τούτου, έγραψα στη Ρουθ και της είπα ότι, εφόσον δεν θα υπήρχαν δεσμεύσεις, μπορούσε να ζητήσει από τον αδελφό να γράψει ξανά. Το δεύτερο γράμμα του Χάρολντ Κινγκ απευθυνόταν σε εμένα.

Φωτογραφίες του Χάρολντ καθώς και η ιστορία του είχαν εμφανιστεί σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά μετά την αποφυλάκισή του στην Κίνα. Εκείνη την εποχή, ήταν πασίγνωστος σε όλο τον κόσμο, αλλά αυτό που εντυπωσίασε εμένα ήταν το υπόμνημα της πιστής του θεοκρατικής υπηρεσίας. Έτσι λοιπόν, αλληλογραφούσαμε επί πέντε μήνες και κατόπιν πήγα στο Χονγκ Κονγκ. Παντρευτήκαμε στις 5 Οκτωβρίου 1965.

Και οι δύο θέλαμε να παντρευτούμε και να παραμείνουμε στην ολοχρόνια υπηρεσία, και καθώς μεγαλώναμε, αισθανόμασταν την ανάγκη για συντροφιά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αγάπησα τον Χάρολντ, και καθώς έβλεπα την καλοσύνη και την ευαισθησία με την οποία αντιμετώπιζε τους ανθρώπους και τα προβλήματα που ανέκυπταν στην υπηρεσία μας, κέρδιζε το βαθύ σεβασμό μου.Επί 27 χρόνια απολαύσαμε έναν πολύ ευτυχισμένο γάμο και λάβαμε πολλές ευλογίες από το χέρι του Ιεχωβά.

Οι Κινέζοι είναι φιλόπονος λαός και τους συμπαθώ πάρα πολύ. Στο Χονγκ Κονγκ μιλιέται η καντονεζική, μια κινεζική διάλεκτος που έχει πολύ περισσότερες τονικές αποχρώσεις από τη μανδαρινική και επομένως είναι πολύ δύσκολο να τη μάθει κάποιος. Ο Χάρολντ και εγώ αρχίσαμε την έγγαμη ζωή μας στον ιεραποστολικό οίκο του γραφείου τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και στη συνέχεια υπηρετήσαμε σε διορισμούς σε διάφορα μέρη της χώρας. Ναι, ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι, αλλά το 1976 η υγεία μου παρουσίασε ένα σοβαρό πρόβλημα.

Αντιμετωπίζω Προβλήματα Υγείας

Είχα αιμορραγία επί μερικούς μήνες, και ο αιματοκρίτης μου είχε πέσει πολύ χαμηλά. Χρειαζόμουν εγχείρηση, αλλά οι γιατροί στο νοσοκομείο μού είπαν ότι δεν θα έκαναν την επέμβαση χωρίς αίμα επειδή υπήρχε κίνδυνος να πεθάνω από αιμορραγικό σοκ. Κάποια μέρα, ενώ οι γιατροί συζητούσαν την περίπτωσή μου, οι νοσοκόμες προσπάθησαν να με κάνουν να αλλάξω γνώμη, λέγοντάς μου ότι δεν είχα δικαίωμα να αφήσω τη ζωή μου να χαθεί. Ήταν προγραμματισμένες 12 εγχειρήσεις για εκείνη τη μέρα, οι 10 από τις οποίες ήταν εκτρώσεις, αλλά παρατήρησα ότι κανείς δεν είπε κάτι στις έγκυες γυναίκες για το ότι θα αφαιρούσαν τη ζωή του μωρού τους.

Τελικά, ο Χάρολντ έγραψε μια επιστολή με την οποία απάλλασσε το νοσοκομείο από κάθε ευθύνη σε περίπτωση που θα πέθαινα, και έτσι οι γιατροί συμφώνησαν να κάνουν την απαιτούμενη εγχείρηση. Με μετέφεραν στο χειρουργείο και με προετοίμασαν για τη νάρκωση. Την τελευταία στιγμή, όμως, ο αναισθησιολόγος αρνήθηκε να συνεχίσει και το νοσοκομείο αναγκάστηκε να μου δώσει εξιτήριο.

Κατόπιν συμβουλευτήκαμε έναν ανεξάρτητο γυναικολόγο. Συνειδητοποιώντας τη σοβαρότητα της κατάστασής μου, προσφέρθηκε να κάνει την εγχείρηση με μικρή αμοιβή —με την προϋπόθεση να μην πούμε σε κανέναν πόσο μας χρέωσε. Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία— και μάλιστα χωρίς να χρησιμοποιηθεί καθόλου αίμα. Ο Χάρολντ και εγώ είδαμε ολοφάνερα τη στοργική καλοσύνη και το ενδιαφέρον του Ιεχωβά εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο.

Το 1992, ο Χάρολντ βρισκόταν στα τελευταία στάδια μιας θανατηφόρας ασθένειας. Μεταφερθήκαμε στο γραφείο τμήματος όπου λάβαμε και οι δύο στοργική φροντίδα. Ο αγαπημένος μου σύζυγος τελείωσε την επίγεια πορεία του το 1993 σε ηλικία 81 ετών.

Επιστροφή στην Αγγλία

Ήμουν χαρούμενη που ανήκα στην οικογένεια Μπέθελ του Χονγκ Κονγκ, αλλά το έβρισκα όλο και πιο δύσκολο να αντεπεξέρχομαι στη ζέστη και στην υγρασία. Τότε ήρθε ξαφνικά μια επιστολή από τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν, με την οποία με ρωτούσαν αν θα επιθυμούσα, λόγω της υγείας μου, να μεταφερθώ σε κάποιο γραφείο τμήματος με περισσότερες εγκαταστάσεις. Έτσι λοιπόν, το 2000 επέστρεψα στην Αγγλία και έγινα μέλος της οικογένειας Μπέθελ στο Λονδίνο. Πόσο στοργική αποδείχτηκε αυτή η προμήθεια! Οι αδελφοί με καλωσόρισαν θερμά, και απολαμβάνω πάρα πολύ τους διάφορους διορισμούς που έχω, στους οποίους περιλαμβάνεται η φροντίδα για τη βιβλιοθήκη της οικογένειας Μπέθελ και για τα 2.000 βιβλία της.

Επίσης είμαι συνταυτισμένη με την κινεζική εκκλησία του Λονδίνου, αν και εδώ έχουν αλλάξει τα πράγματα. Τον τελευταίο καιρό, περισσότεροι άνθρωποι έρχονται από το ηπειρωτικό τμήμα της Κίνας παρά από το Χονγκ Κονγκ. Μιλούν τη μανδαρινική και αυτό δημιουργεί μια νέα δυσκολία στο έργο κηρύγματος. Από όλη τη χώρα υπάρχουν εκθέσεις σχετικά με πολλές ενδιαφέρουσες Γραφικές μελέτες που διεξάγονται με μεταπτυχιακούς σπουδαστές από την Κίνα. Αυτοί είναι φιλόπονα άτομα και εκτιμούν τη Γραφική αλήθεια που μαθαίνουν. Είναι χαρά μας να τους βοηθάμε.

Στην ησυχία του νέου μου σπιτιού, συλλογίζομαι συχνά την ευτυχισμένη μου ζωή και εξακολουθώ να θαυμάζω τη στοργική καλοσύνη του Ιεχωβά. Αυτή η ιδιότητα διαπνέει όλα όσα σχετίζονται με το σκοπό του, και το ενδιαφέρον του για τους υπηρέτες του ως άτομα είναι ολοφάνερο. Έχω κάθε λόγο να είμαι ευγνώμων για όλο το στοργικό ενδιαφέρον που μου έχει δείξει.—1 Πέτρου 5:6, 7.

• ΣΚΟΠΙΑ 04 1/2 Γεύτηκα τη Στοργική Καλοσύνη και το Ενδιαφέρον του Ιεχωβά

Θυμάστε; Αρχές Απρίλη, με αφορμή τον ένα χρόνο γάμου μας με τη Σούλα, πήγαμε εκδρομή μια εβδομάδα στην Κέρκυρα… Και τότε, με το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει, γυρίσαμε όλο το νησί… Φτάσαμε νότια ως τη Λευκίμμη. Και γνωρίσαμε την τοπική εκκλησία τυχαία, δίπλα στο δρόμο μας καθώς ήταν και τη φωτογραφήσαμε…


Όμως πριν λίγες μέρες, από τον Κώστα Βλάχο που είναι στην εκκλησία μας, Αθήνα Αττική, μάθαμε για την ιστορία μας… Ο ίδιος δούλεψε ως οικοδόμος στο έργο ανοικοδόμησης της… Μας εμπιστεύτηκε λοιπόν μερικές φωτογραφίες σε χαρτί από εκείνες τις μέρες.. Τις σκανάραμε και ιδού το αποτέλεσμα…


Ο Κώστας είναι εδώ με το φτυάρι… Στα 75 του, τότε… Βρέθηκε εκεί (είναι ο τόπος καταγωγής του...) και θεώρησε πολύ φυσικό να εργαστεί εθελοντικά σ’ αυτό το σπουδαίο και σημαντικό έργο… Όπως είδατε στην προηγούμενη φωτογραφία, δεν ήταν μόνος του, αντίθετα ήταν πολλοί εκείνοι που δούλεψαν σ’ αυτό το έργο οικοδόμησης.


Τι ευλογία να τους βλέπεις τους αδελφούς, να εργάζονται Σαν τα μυρμίγκια, οργανωμένα και παραγωγικά… Ο καθένας σ’ αυτό που ήξερε να κάνει ή ως βοηθός… Στο κάτω – κάτω για να προσφέρεις εθελοντικά, κάτι πρέπει να σε παρακινεί… Και όσοι δούλεψαν γι’ αυτό το έργο, το έκαναν για τον Ιεχωβά Θεό…


Δες! Λες και είναι πίνακας ζωγραφικής! Κι όμως πρόκειται για εργοτάξιο… Ντοκουμέντα από το χτίσιμο της πανέμορφης εκκλησίας της Λευκίμμης Κέρκυρας… Ο Κώστας Βλάχος, υπήρξε μια ζωή οικοδόμος… Μ’ αυτήν τη δουλειά έζησε την οικογένεια του και μεγάλωσε τα παιδιά του… Όμως πάντα θα μιλά με πολύ αγάπη γι’ αυτό το έργο που δούλεψε εθελοντικά…


Φυσικά η προσοχή των ντόπιων αδελφών για όσους εργαζόταν εκεί ήταν μεγάλη και ουσιαστική… Φρόντιζαν να έχουν του κόσμου τα καλά, ώστε οι εργαζόμενοι στην ανέγερση της εκκλησίας να είναι απερίσπαστοι στο έργο τους. Προφανώς σε κάποιο διάλειμμα από την εργασία τους, ο Κώστας φωτογραφήθηκε μπροστά στο στρωμένο τραπέζι…


Άλλη μια φωτογραφία από την ώρα του φαγητού… Τα συνεργεία δικαιούνται λίγη ξεκούραση. Και καλό φαγητό στην ανάπαυλα του μεσημεριού. Αδιάψευστος μάρτυρας ότι βλέπουμε εδώ… Οι ντόπιοι αδελφοί μαγειρεύουν στα σπίτια τους, ότι καλύτερο έχουν… Μπορούσε κανείς να αναπληρώσει τις θερμίδες που έχανε καθώς δούλευε…


Χρόνια μετά… Δείτε σήμερα πώς είναι η Αίθουσα Βασιλείας στο εσωτερικό της… Μπορέσαμε να μπούμε καθώς μας διευκόλυνε η αδελφή που έχει το διορισμό να μένει εκεί και να φροντίζει για τον κήπο και την καθαριότητα του κτιρίου… Ας είναι καλά! Μας έδωσε μεγάλη χαρά καθώς μας μίλησε για την εκκλησία…


Την ίδια όμως και μεγαλύτερη χαρά νιώσαμε και όταν ο Κώστας Βλάχος μας έφερε τις φωτογραφίες που βλέπετε στο σημερινό δημοσίευμα… Η καλή συνεργασία είναι ο πλούτος μας… Και η καλή διάθεση που έχει ο καθένας μας να δώσει πλουσιοπάροχα από το περίσσευμα της ζωής τους… Το βλέπουμε καθημερινά σε όλους τους τομείς… Και, ειλικρινά, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από αυτό… 

Η πρόσκληση για το γάμο του Σήφη και της Ελντιόνα, μας ήρθε με απρόσμενο τρόπο, μέσω των εσωτερικών μηνυμάτων στο Facebook, δεν είχαμε ποτέ γνωριστεί από κοντά και ήταν μια καλή ευκαιρία να το κάνουμε… Αν και η ώρα ήταν δύσκολη, 4 μ. μ. το Σάββατο που μας πέρασε, πήγαμε στο Χαϊδάρι…


Ίσα που προλάβαμε να τον χαιρετίσουμε έξω, καθώς περίμενε τη νύφη να κατέβει από το αυτοκίνητο που την έφερε στην εκκλησία… Μετά, όπως όλοι όσοι ήταν παρόντες, συγγενείς και φίλοι μπήκαμε στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά… Υποθέτω ότι δεν είναι ο πρώτος τέτοιος γάμος που βλέπετε από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.


Έχετε δει ήδη τον δικό μου στο Βανκούβερ του Καναδά σε σπίτι, τα γάμο του Άκη Γαρδικιώτη επίσης σε Αίθουσα Βασιλείας και του Άκη Παπαργυρίου σε αίθουσα του ξενοδοχείου ΠΑΡΚ στο κέντρο της Αθήνας, απέναντι από το Πεδίον του Άρεως… Εκτός από τον πρεσβύτερο Θανάση Μπακογιάννη, υπήρχε και μεταφραστής στην αλβανική γλώσσα.


Η νύφη, η Ελντιόνα, είναι η καταγωγής της από την Αλβανία… Βεβαίως η ίδια ζει πολλά χρόνια στη χώρα μας και γνωρίζει πολύ καλά τη γλώσσα μας, έτσι ο Σήφης δεν θα έχει κανένα πρόβλημα στο σπιτικό του… Όμως υπήρχαν πολλοί συγγενείς της είχαν έρθει από την Αλβανία, οπότε ήταν αναγκαίο να υπάρχει μετάφρασης…


Ο θρησκευτικός λειτουργός, Θανάσης Μπακογιάννης έκανε την ομιλία του γάμου και ήταν πολύ καλός στο ρόλο του… Με απλά λόγια μέσα από την Αγία Γραφή, εξήγησε γιατί ο γάμος είναι υπόθεση του Ιεχωβά Θεού. Το ωραίο όμως είναι ότι είχε κάνει έρευνα με αποτέλεσμα να χρησιμοποιήσει πολλά όμορφα λόγια ποιητών του κόσμου… Αληθινά τη χαρήκαμε αυτή την ομιλία…


Μετά την ολοκλήρωση του γάμου, πέρασαν όλοι και ευχήθηκαν στο ζευγάρι… Με τάξη από δεξιά προς τα αριστερά, όπως ακριβώς ζητήθηκε από τους υπεύθυνους… Ήταν γεμάτη η Αίθουσα Βασιλείας και πολύς ο κόσμος… Σ’ αυτό το χρόνο είχαμε τη δυνατότητα να δούμε πολλούς γνωστούς μας, αδελφούς και αδελφές…


Άλλη μια άποψη της Αίθουσας Βασιλείας… Φυσικά δεν ήταν όλοι οι παρόντες, Μάρτυρες του Ιεχωβά. Υπήρχαν και αρκετοί κοσμικοί συγγενείς του ζευγαριού που είχαν έρθει από τη χώρα τους… Και όλοι έδειχναν και ήταν ευχαριστημένοι. Ο γάμος είναι, έτσι κι αλλιώς, μια χαρωπή στιγμή, ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή για το ζευγάρι… Και είναι ωραίο να διαπιστώνει πως, κοντά του, είναι συγγενείς και φίλοι…


Πολλοί ήταν αυτοί που ζήτησαν από το ζευγάρι να φωτογραφηθούν μαζί τους…  Όπως εδώ οι φίλες τους… Βάσω, ευχαριστούμε για τις όμορφες φωτογραφίες σου… Ελπίζω να μας συγχωρήσεις που κάναμε χρήση, αλλά έτσι κι αλλιώς τις είχες σε δημόσια θέα στον τοίχο σου… Και, φαντάζομαι πως το να τις μοιράζεσαι με άλλους, είναι ωραίο…


Γονείς, συγγενείς, φίλοι… Όπως εδώ, η Εύα Καλέμη, από την εκκλησία μας… Ο τοπικισμός ενώνει… Η νύφη είχε κοντά της πολλές αδελφές από την ιδιαίτερη πατρίδα της… Ζουν εδώ, εργάζονται, είναι ενταγμένες στην χριστιανική πίστη του αληθινού Θεού. Και φυσικά η φιλία έχει ιδιαίτερη βάση για να οικοδομηθεί: Τις κοινές ρίζες και την προέλευση…

Συνεχίζουμε στον Διομήδειο Βοτανικό Κήπο… Εδώ φυτρώνει και το Κώνειο  με το οποίο θανατώθηκε ο φιλόσοφος Σωκράτης, αλλά και η Άκανθος, της οποίας τα φύλλα εικάζεται ότι ενέπνευσαν τα κιονόκρανα κορινθιακού ρυθμού. Το ακάνθινο στεφάνι του Χριστού ήταν φτιαγμένο από Παλιούρι το οποίο καλλιεργείται στον κήπο αυτό. Ο Ανθώνας, είναι πλημμυρισμένος από καλλωπιστικά κυρίως φυτά σε 15 μεγάλα παρτέρια, αναρριχητικά φυτά, αρωματικά βότανα, μα πάνω από όλα με πανέμορφες τριανταφυλλιές σε απίστευτα χρώματα και μεθυστικές ευωδιές.


Είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό τμήμα του κήπου, που αλλάζει χρώματα κι αρώματα ανάλογα με τις εποχές του χρόνου. Από τα παρτέρια που φιλοξενούν πολυετή είδη εντυπωσιάζει εκείνο με τις παιώνιες (Paeoniaspp.), όπως και το γειτονικό παρτέρι με τις ίριδες (Irisspp.). Ιδιαίτερα ειδυλλιακές είναι οι λιμνούλες με τα νούφαρα και τα άλλα υδρόβια και υδρόφιλα είδη φυτών, όπως οι νερόκρινοι και η Lemnaminor (Φακή του νερού).


Στον Ανθώνα υπάρχουν συνολικά 25 λίμνες, που βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα και είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε να υπάρχει συνεχόμενη ροή από τη μία στην άλλη. Μη χάσετε: «τη λίμνη με τα βήματα». Αξίζει, ακόμη, να προσέξετε τα τρία μεγάλα παρτέρια που φιλοξενούν τρεις διαφορετικές ποικιλίες κάννας σε χρώματα κίτρινο, κόκκινο και πορτοκαλί. Πάνω από 100 αρωματικές ποικιλίες τριανταφυλλιάς στολίζουν τον ροδώνα και μαγεύουν!


Περνώντας ανάμεσα από το διάδρομο με τα μπαμπού, οι αχτίδες του ήλιου μόλις που καταφέρνουν να διαπεράσουν τα ντελικάτα τους φυλλώματα. Στο τμήμα του κήπου με τα Οικονομικά φυτά καλλιεργούνται είδη που προσφέρουν διάφορα προϊόντα στον άνθρωπο (όπως φρούτα, λαχανικά, ξυλεία, ίνες, βαφές, ρητίνες, αρώματα…). Ένα από τα ομορφότερα σημεία του κήπου είναι η λίμνη με τον λωτό των Αιγυπτίων, που στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με λωτό ούτε με την Αίγυπτο, αφού κατάγεται από την τροπική Ασία.


Στα Φαρμακευτικά φυτά καλλιεργούνται ποικιλίες από βότανα και φυτά που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία πολλών  παθήσεων (π.χ. δίκταμος Κρήτης, μανδραγόρας, βάλσαμο, λουϊζα, φασκομηλιά, μαντζουράνα, δενδρολίβανο,  τζίντζερ, λεβάντα, αλόη, βαλεριανή, αγγελική κ.ά.). Στο Θερμοκήπιο και το Φυτώριο καλλιεργούνται φυτά που έχουν ανάγκη από ειδικές συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας, όπως αυτά των υγρών τροπικών δασών (π.χ. ζαχαροκάλαμα, πιπέρι, «Μη μου άπτου» κ.ά.), αλλά και φυτά που απειλούνται από εξαφάνιση. Υπάρχουν, επίσης, πολλά εντυπωσιακά είδη κάκτων.


Στα δεξιά από την κύρια είσοδο του Διομήδειου Βοτανικού Κήπου βρίσκεται ο Δενδρώνας, που αποτελείται από 6 τομείς και είναι στολισμένος με εντυπωσιακά δέντρα από διαφορετικές ηπείρους της Γης (Μεσόγειος, Ασία, Αφρική, Βόρεια, Νότια και Κεντρική Αμερική, Ωκεανία). Ευκάλυπτοι, ελιές, ακακίες, κέδροι του Άτλαντα, αγριοκαστανιές, δρυς, φοίνικες του Θεοφράτου, σινική γλεδισχία και η ιαπωνική καλλίκαρπος  είναι μερικά μόνο από τα δέντρα που ομορφαίνουν με την παρουσία τους το Βοτανικό Κήπο.


Πού βρίσκεται ο κήπος; Στην Ιερά Οδός 403, στην περιοχή Χαϊδαρίου (8 χλμ. από Αθήνα). Ώρες λειτουργίας του Διομήδειου Βοτανικού Κήπου: Kαθημερινά από 08:00-14:00 Σάββατο και Κυριακή: από 10:00-15:00 Ο Κήπος παραμένει κλειστός κατά την ημέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, την Καθαρά Δευτέρα, την Μεγάλη Παρασκευή, την Κυριακή του Πάσχα, την Πρωτομαγιά και το καλοκαίρι από 15 Ιουλίου έως 31 Αυγούστου. Πληροφορίες: τηλ.: 210-5811557


Πώς μπορεί κανείς να πάει; Με τα λεωφορεία Α16 (Πλατεία Κουμουνδούρου - Ελευσίνα), 812 (Πλατεία Κουμουνδούρου - Χαϊδάρι), Β16 (Πλατεία Κουμουνδούρου - Ελευσίνα), Γ16 (Πλατεία Κουμουνδούρου - Ασπρόπυργος), 811 (Μετρό Αιγάλεω - Χαϊδάρι), 866 (Σταθμός Μετρό Αιγάλεω - Ασπρόπυργος), Επίσης, τα λεωφορεία 801, 845 και Χ63. Η πρόσβαση των λεωφορείων γίνεται από Ιερά Οδό (Στάση Διομήδειος)  ή από Λεωφόρο Αθηνών (Στάση Ψυχιατρείο). Είσοδος: Ελεύθερη. Πηγή: http://www.athensattica.gr/