Πέρασα από το Ανάκτορο του Γαλατά αργά, 8,30 θα ήταν, μετά την κουβέντα που είχαμε με τον αρχαιολόγο Νίκο Παναγιωτάκη και δεν μπορούσα να δω πολλά πράγματα από τον περιφραγμένο τόπο. Ήθελα να να τον έχω μαζί μου να μου εξηγήσει τι κρύβουν αυτές οι τεράστιες πέτρες. Θα το κάνουμε στην πρώτη ευκαιρία. Μου το υποσχέθηκε...

Πολλές φορές κρατάμε καλά κρυμμένη μια πλευρά του εαυτού μας, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο Νίκος Παναγιωτάκης στο πρώτο ραντεβού – γνωριμία δεν μου μίλησε καθόλου για τον επιστήμονα αρχαιολόγο. Με άφησε να ακραγγίξω τον άνθρωπο, τον ανήσυχο και ενεργό πολίτη που διεκδικεί μερίδιο στη ζωή.

Η δεύτερη συνάντησή μας ήταν πιο καθοριστική. Ήμουν σπίτι του δέκα λεπτά νωρίτερα από το καθορισμένο ραντεβού μας. Εμφανίστηκε στη βεράντα του μαχμουρλής, μάλλον άφησε στη μέση τον απογευματινό του ύπνο, αλλά πολύ γρήγορα “μπήκε” μέσα στην κουβέντα και... απογειώθηκε.

Μιλάει γι' αυτό που αγαπάει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή του, γιατί το έχει υπηρετήσει με την καρδιά του, την αρχαιολογία και της έχει δοθεί χωρίς να έχει “πάρει” από αυτό. Το αντίθετο. Έχει δώσει κιόλας.

Μου μιλάει για το πώς έφερε στην επιφάνεια αρχαιολογικά ευρήματα στην Ιεράπετρα, ικανά να σταματήσουν την κατασκευή του αεροδρομίου.

Αλλά το μεγάλο έργο του είναι ανάδειξη αρχαιολογικών τόπων στην επαρχία Πεδιάδος την οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει “προσφορά στον τόπο του”. Πικραμένος από ανθρώπους που ασκούν εξουσία, αλλά δεν ενδιαφέρονται, κατά τη γνώμη του, αληθινά για τον τόπο τους, από την υπηρεσία του που δεν τον προσέλαβε ποτέ με μισθωτή σχέση εργασίας, τους συναδέλφους του που πήραν έτοιμη δουλειά και την οικειοποιήθηκαν...

Αλλά, ο Νίκος Παναγιωτάκης είναι ένας ισορροπημένος άνθρωπος. Στα 54 του, παντρεμένος με τρία παιδιά μεγάλα πια, ξέρει καλά τι θέλει από τη ζωή και το διεκδικεί με πάθος και χωρίς πισωγυρίσματα.

Μου μιλά για το Ανάκτορο του Γαλατά. Κι αισθάνθηκα άσχημα που δεν είχα πάει ποτέ να το δω από κοντά κι είναι το χωριό Γαλατάς πολύ κοντά στο δικό μου. Μου δείχνει έγγραφα, στοιχεία, τη μεταπτυχιακή του εργασία στο πανεπιστήμιο του Παρισιού με καταγραμμένους όλους τους αρχαιολογικού τόπους στην περιοχή,

Δυόμιση ώρες, είναι τελικά λίγες, όταν ανοίγει αυτό το κεφάλαιο. Μιλά ακατάπαυστα. Τον ακούω με προσοχή. Δεν έχω μαγνητόφωνο, δεν κρατάω σημειώσεις. Αλλά με παρασύρει στον κόσμο του. Ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος από αυτούς που έχουμε συνηθίσει στην καθημερινότητά μας.

Θα τα ξαναπούμε... Κι αυτή τη φορά θα πάμε να δούμε από κοντά αρχαιολογικά ευρήματα και αρχαίες φρυκτωρίες και θα μας ξεναγήσει εκείνος. Το θέλω όσο τίποτα άλλο. Και περιμένω μετά τις 10 Ιουλίου που θα είναι καλύτερος ο καιρός για κείνον να το κάνουμε...