Μια υπέροχη άποψη του λιμανιού των Χανίων όπως το περπατήσαμε την Πέμπτη που μας πέρασε το απόγευμα...

Ένα έθιμο, άγραφος νόμος που πάντως το τηρούν ακόμα στο χωριό μας, είναι τα βραδινά “τραπέζια” από συγγενείς. Υπάρχει ένα προγραμματισμός. Την αρχή σε καλούν, ορίζουν την ημέρα, η ώρα είναι πάντα μετά τις 9 το βράδυ και ετοιμάζουν τα φαγώσιμα.

Τα οποία θα πρέπει να περιέχουν κρέας, οπωσδήποτε. Διότι τραπέζι που δεν έχει κρέας, είναι κατά το έθιμο φτωχό, καθημερινό και οι καλούντες θέλουν να δώσουν το καλύτερο.

Έχουμε φάει μέχρι τώρα στο σπίτι του Λευτέρη και του Μανώλη, γιων της Στασούλας, στο σπίτι του Γιάννη της θείας της Αννιώς στο Ηράκλειο, στην Πόπη της θείας της Αννιώς στα Χανιά, στης αδελφής μου, Γιωργίας και... έπεται συνέχεια. Το ζήτημα με τα βραδινά τραπέζια είναι ότι δεν μπορείς να πεις εύκολα όχι, διότι οι προσκλήσεις είναι όλο αγάπη.

Από την άλλη το ζήτημα της διατροφής είναι ιδιαίτερα σοβαρό, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση και της αδερφής μου, Μαλάμως. Το φαΐ το βράδυ δημιουργεί παρενέργειες στο διαβήτη τύπου Β που έχουμε. Προτιμότερο θα ήταν να μην υπάρχει...

Και βεβαίως σε ότι με αφορά, όσο μπορώ, το ελέγχω. Αλλά εδώ δεν είναι εύκολο να αρνηθείς. Τουλάχιστον υπάρχει ένας στοιχειώδης έλεγχος κι έτσι το ζάχαρο, στις καθημερινές μετρήσεις δεν έχει φτάσει πάνω από τις 150 μονάδες.

Ο Λάμπρος παρατηρεί το φαινόμενο και το σχολιάζει γελώντας. Του φαίνεται παράξενο, όπως είναι και σε σας που το διαβάζετε παράξενο, αλλά είναι στην Κρήτη μερικά πράγματα και τα σέβονται ντόπιοι και ξένοι... Έθιμα ενός τόπου που σέβεται τις παραδόσεις.