Μαζεύουμε ελιές… Σκληρή η δουλειά μα όμορφη, να βλέπεις τον καρπό των κόπων σου…
Λίγες ελιές έχουν μείνει ακόμα αμάζευτες στο Θραψανό.. Βοήθησε πολύ και η καλοκαιρία τις προηγούμενες ημέρες. Εγώ όμως δεν ξεκίνησα ακόμα, αν και δυο μέρες τώρα πηγαίνω στο λιομάζωμα… Το Σάββατο, πρώτη μέρα στην Κρήτη πήγα για λίγο και την Κυριακή σχεδόν όλη την ημέρα… Πήγαμε να βοηθήσουμε λίγο τον ανιψιό μου Μανώλη, να προσαρμοστούμε κι εμείς…
Δεν είναι καθόλου εύκολο το λιομάζωμα… Οι δυσκολίες, ιδιαίτερα για μας τους αμάθητους, τεράστιες… Νιώθεις να βρίσκεσαι σε ένα άλλο κόσμο όπου οι δυσκολίες είναι μεγάλες και πολλές… Κι ωστόσο θυμούμαι πως, πριν 30 χρόνια (μνήμη που την έχω…) ερχόμουν στο χωριό και βοηθούσα να μαζέψουμε τις ελιές… Ήμουν πιο νέος τότε και μπορούσα; Ίσως. Φέτος πάντως δυσκολεύομαι, πολύ…
Αν και έχουν εκσυγχρονιστεί πολύ (έχουν ειδικά εργαλεία, μηχανάκια με βέργες ηλεκτρικές…) η δουλειά παραμένει σκληρή για όποιον δεν την έχει συνηθίσει… Αξίζει να το ζήσει κανείς λίγο, για να αντιληφθεί πόσο δύσκολο είναι να είσαι αγρότης στις μέρες μας, ώστε να έχουν το σεβασμό που τους αξίζει. Προσωπικά, ύστερα από δυο μέρες δουλειάς, είμαι «πιασμένος» παντού.
Αλλά δεν το βάζω κάτω… Θα συνέλθω… Σίγουρα. Κι ότι κούραση κουβαλήσω στην Αθήνα με την επιστροφή μου, θα έχω το χρόνο να επανέλθω και να πιάσω επαφή με την πραγματικότητα και τη ζωή. Για την ώρα, πάντως, βιώνω μια δύσκολη, όσο και για τους ντόπιους ζωή, στα χωράφια, καθώς ο καιρός βοηθά, χωρίς πολύ ζέστη ή κρύο να μαζευτούν και οι τελευταίες ελιές…
Χθες δεν είχα το κουράγιο να ντυθώ το βράδυ και να βγω μια βόλτα στο χωριό… Προτίμησα να ξαπλώσω λίγο, μόλις γυρίσαμε από τη δουλειά. Κι όταν σηκώθηκα, «πιασμένος» παντού, ήθελα μόνο να καθίσω λίγο να γράψω και να δω σε πιο χαλαρή φάση την αδελφή μου, Στασούλα και τον γαμπρό μου, Αγησίλαο, στο σπίτι των οποίων φιλοξενούμαι, μέχρι να ολοκληρωθεί το δικό μου. Ας είναι καλά οι άνθρωποι…
Μέσα μου, όμως το βέβαιο είναι ότι νιώθω καλά… Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία… Η όποια σωματική κούραση περνά… Κι αυτό που μένει στο τέλος είναι μια γλύκα και μια ξεχωριστή ομορφιά, όλων όσων έζησα στο χωριό, χειμώνα καιρό… Για μένα , όπως έχω πει ήδη, αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο. Το ήθελα, το επιθυμούσα και να, που τώρα το βιώνω…
Με όλες τις δυσκολίες που έχει το εγχείρημα, είναι –πιστέψτε με- πολύ όμορφο να ζεις στο χωριό, αυτή την περίοδο… Κάνει κρύο, παγωνιά και ίσως δεν υπάρχουν οι συνθήκες ζωής που έχουμε συνηθίσει στην πόλη… Αλλά και τι μ’ αυτό; Εκείνο που τελικά έχει σημασία, είναι ότι η καρδιά, είναι σε θέση να κάνει αυτό που θέλει… Όλα τα άλλα, αντέχονται… Και ξεπερνιούνται με χαμόγελο και καλή διάθεση…
Σχόλια (0)