Βασιλικός αθάνατος, ευωδιαστός, στη γλάστρα της Στασούλας. Αυτός ο τύπος βασιλικού δεν είναι εποχιακός. Κρατάει και το χειμώνα. Υπέροχος, είπα να τον κρατήσω και στην καρδιά μου...

Όταν ήμουν παιδί το Καστέλλι μου φάνταζε το μεγάλο χωριό που είχε όλες τις υπηρεσίες, τα εμπορικά, τις τράπεζες, το γυμνάσιο, την αστυνομία... Και τις Τετάρτες γίνονταν και γίνεται ακόμα παζάρι. Κατεβαίνουν από τα γύρω χωριά και ψωνίζουν πράγματα (κάτι σαν μεγάλη λαϊκή αγορά). Είναι και μια αφορμή να βρεθούν, να τα πουν να πιουν τις ρακές τους.

Κάποτε το Καστέλλι Πεδιάδας είχε τα σκήπτρα. Εδώ ήρθα κι εγώ γυμνάσιο τις πρώτες τρεις τάξεις. Ύστερα άρχισε σιγά σιγά να χάνει την αίγλη του.

Το Αρκαλοχώρι είχε ήδη αρχίσει να παίρνει τ' απάνω του. Με μια ανάπτυξη πολύ γρήγορη, με νοοτροπίες πιο ανοιχτές, έφτιαξαν και το δρόμο άσφαλτο και άρχισαν να το προτιμούν πιο πολλοί για το παζάρι του Σαββάτου και όχι μόνο.

Το Καστέλλι παρέμεινε σ' αυτό που ήξερα. Το διαπίστωσα και σήμερα που ήρθα στην Πολεοδομία. Ένα μικρό κεφαλοχώρι που ταλανίζεται τώρα με τον “Καλλικράτη” για το πού θα πάει.

Την αρχή τους είπαν να διαλέξουν. Κι αυτοί προτίμησαν να πάνε βόρεια, στα Μάλλια. Ωστόσο μεταγενέστερη υπουργική απόφαση τους υποχρέωσε να πάνε στο Αρκαλοχώρι. Κι αυτό δεν τους άρεσε καθόλου. Μα, στο βασικό ανταγωνιστή να πάνε;

Βγήκαν στους δρόμους. Διαμαρτυρήθηκαν. Άδικος κόπος. Η απόφαση είναι οριστική. Και τώρα μέσα σ' ένα βουβό κλίμα προετοιμάζονται για τις εκλογές διεκδικώντας κομμάτι από την πίτα της τοπικής αυτοδιοίκησης...

Παρασκευή πρωί, το Μειντάνι είναι ήρεμο, ήσυχο στις 9 του Ιούλη. Ψυχή δεν κυκλοφορεί. Είναι και κρύος ο καιρός... Η σημερινή μέρα δε θυμίζει σε τίποτα καλοκαίρι. Κι όμως αρκεί να βγει λίγος ήλιος ανάμεσα στα σύννεφα για να ζεστάνει πάλι...