Μια διαφορετική ματιά στη ζωή. Από το μποστάνι της Στασούλας, ήλιοι...

Μέχρι τώρα νόμιζα πως πιο αδικημένοι των νέων μέτρων, που επιβάλει το Δ. Ν. Τ. Και η Ε. Ε. Και επιβάλλει η κυβέρνηση, ήταν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Συζητώντας εδώ, με ανθρώπους επαγγελματίες διαπίστωσα ότι τα ίδια, αν όχι μεγαλύτερα προβλήματα, βιώνουν και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Δεν υπάρχει πιο σκληρό από το να ακούς να διηγούνται πόσο χάλια κινείται η αγορά. Και όλοι περιμένουν τα μέτρα με την απελευθέρωση των απολύσεων για να διώξουν κόσμο χωρίς αποζημίωση.

Απασχολούν ή υποαπασχολούν ένα ή δύο άτομα στη δούλεψή τους και σκέφτονται, από τώρα, πώς από το Σεπτέμβρη θα απομακρύνουν οπωσδήποτε τον ένα από τους δύο ή και τους δύο... Θα δουλέψουν οι ίδιοι λένε ή θα βάλουν στην παραγωγή μέλη των οικογενειών τους που μέχρι σήμερα είχαν την πολυτέλεια να απέχουν από την εργασία. Δεν γίνεται αλλιώς, λένε, δεν έχουν άλλοι επιλογή.

Αυτό το... μέλλον ξαναβγαίνει από τα συρτάρια σαν απειλή. Ενοχλεί το αύριο, έτσι όπως εξελίσσεται. Κι αυτό το γκρί χρώμα της απαισιοδοξίας το διαισθάνεται η αγορά και παραμένει “παγωμένη”. Αυξάνονται οι ακάλυπτες επιταγές και ανακυκλώνεται το χρέος των νοικοκυριών.

Τι στο διάολο τις θέλω τις συζητήσεις για την οικονομία εδώ; Σου τραβούν με δύναμη τις κουρτίνες της ηρεμίας που μάλλον μοιάζει να είναι επίπλαστη και όχι πραγματική.