Παράθυρο ερειπωμένου σπιτιού στη Σπιναλόγγα.

Nυχτώνει.
Ξένη μεταξύ ξένων προσποιούμαι
από αμηχανία την οικειότητα.
Τα χρώματα
σκουραίνουν στον ορίζοντα αταίριαστα.
Με μολυβί της θλίψης
σου ζωγράφισα ένα σύννεφο.
Παιχνίδια της καρδιάς
και της απόστασης.
Δεν υπάρχει άλλη αλήθεια,
έτυχε να ζούμε...
παραπλανητικά σημάδια παντού
πρόσωπα μάσκες, άδεια βλέμματα.
Μονάχα από τον ουρανό
μιά γνώριμη παλιά οικειότητα
μας ελκύει.
Πίσω από τη στέγη με τα κεραμίδια
σκοτεινά παράθυρα
χωρίς τζάμια.
Σαϊτεμένο  απ' τη σκουριά 
το  σιδερένιο κάγκελο,
στο στενό μπαλκόνι σκονισμένα
περιμένουν ακόμη τα όνειρα. 
Τίποτα δε δίνει ένα στοιχείο ζωής,
τίποτα και η σιωπή προκλητική,
απειλή, δίχως αρχή και χωρίς τέλος.
΄Ιδιες  καρδιές άλλοι πόθοι.
Στην ίδια πόλη ηττημένοι νικητές.
Σπίθες στην άβυσσο.
Το τραγούδι της ψυχής
αντανακλά την πληγή.
Κάτω απ' την τρεμάμενη φλόγα
στου κεριού  τον καπνό
ζωντανεύουν οι μνήμες.
Σε θυμάμαι,
σκυμμένο πάνω στ' αλφαβητάρι της μοναξιάς 
"... να ενισχύσεις τις συγκινήσεις της 
Ζωής, να φυλακίσεις το ασήμι 
μιας χειμωνιάτικης μαρμαρυγής
μιαν άλλη πανσέληνη νύχτα,
Αύριο... να γυρίσεις,
τους ωροδείχτες του ΄Ερωτα
σε χρόνο δικό σου, εντός, 
στα έγκατα του πυρωμένου νου
το μυστήριο της Αγάπης 
για να κοινωνήσεις  την καρδιά 
στην έλευση του απροσδόκητου 
τα θαύματα..."  έλεγες...
θα μου χάριζες  για πάντα
το... Αύριο... έτσι πίστευα
μη σωπαίνεις
δε γυρεύω απαντήσεις
πιό πολύ από της νύχτας το χάδι
....εσένα αγαπώ.

έμαθα να ξεχωρίζω
τους ανεπαίσθητους ήχους
μα δεν έμαθα ακόμη
πότε έρχεσαι και πότε φεύγεις
κρατώ το φως...
Εν' ονόματι της Αγάπης

Χαρούλα Βερίγου
Κέρκυρα  10  Ιουνίου   2010