Σας το είχαμε πει πως κάποια στιγμή θα βλέπετε κι εδώ δημοσιεύματα καινούρια… Αρχείο μεν, αλλά με ένα άρωμα ζωής από το σήμερα. Ελάτε λοιπόν να σας πάμε ένα απόγευμα με καύσωνα στο Καβούρι της Βουλιαγμένης.


Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο μας μας γύρω στις 7:30 και η ζέστη ήταν ακόμα μεγάλη έξω. Χρειάστηκε να έχουμε αιρκοντίσιον στη διαδρομή μας από τον Κηφισό, στη διαδρομή μας μέσω της Λεωφόρου Ποσειδώνος ή πιο γνωστής ως παραλιακής ως το Καβούρι.


Δεν είχε υπερβολική κίνηση ο δρόμος. Όχι, κινούνταν. Κόσμο βρήκαμε εκεί. Χρειάστηκε να κάνουμε προσαρμογές σχετικά με το πού θα παρκάρουμε και να περπατήσουμε μέσα από ένα μονοπάτι στο μικρό δασάκι ως την παραλία.


Αποζημιωθήκαμε όμως. Είχαμε καθίσει σε ένα πέτρινο παγκάκι ακριβώς απέναντι από το σημείο που έφευγε ο ήλιο και η Σούλα δεν προλάβαινε να φωτογραφίζει με το κινητό της, στιγμιότυπα καθώς ο ήλιος έγερνε προς τη δύση του.


Πανέμορφο μου φάνηκε όλο αυτό και αποφάσισα να βάλω λίγο συναίσθημα στις λεζάντες και να το κάνω ανάρτηση. Δεν είναι αυτό κάτι καινούριο για τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, έτσι λειτουργούσε πάντα, από τη γέννηση του. Οι παλιοί αναγνώστες μας το ξέρουν.


Ηλιοβασίλεμα και κάποιοι συνεχίζουν το μπάνιο τους στη θάλασσα. Θες η δροσιά του νερού, η καλή παρέα, όλο και θα υπάρχει μια αφορμή για να είσαι εκεί, μέσα στο υγρό στοιχείο. Αυτό είναι το Καβούρι της Βουλιαγμένης που αγαπάμε…