Είναι από τα ωραία που μπορεί να συναντήσεις στο διαδίκτυο… Τις φωτογραφίες, τις ανέβασε στον τοίχο της, στο Fecebook, η φίλη μας Ελισάβετ Πολυχρόνη. Είναι μια πικραμυγδαλίτσα που φύτρωσε μόνη της, στη μέση του χωραφιού της... Και όπως λέει η ίδια: Έκανε την επιλογή της και μας δίνει τις χαρές της...


Την είδα και μου άρεσε πολύ. Μου θύμισε όταν ήμουν παιδί, που ξέραμε πού θα βρούμε πυκραμύγδαλα, είτε χλωρά, είτε ξερά και τα τρώγαμε παρά την πικρίλα τους… Ευτυχώς για μας, σε μικρή ποσότητα κι έτσι δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα, Ή ήταν πολύ δυνατό το στομάχι μας και οι αντοχές μας.


Όπως μάθαμε το πικραμυγδαλέλαιο και πικραμυγδαλόλαδο, το, αιθέριο έλαιο τού καρπού τής πικραμυγδαλιάς, που χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία και στη σαπωνοποιία, αφού αφαιρεθεί το υδροκυάνιο που περιέχει. Υδροκυάνιο; Ναι, γι’ αυτό αν φας πολλά μπορεί και να πεθάνεις.


Αλλά εδώ, στη σημερινή ανάρτηση, εμείς κρατάμε την ομορφιά του καρπού στη γέννηση του και το μεγάλωμα του. Ένα προνόμιο που το έχουν όσοι ζουν στην περιφέρεια, όπως η Ελισάβετ. Εκφράζει κι εμάς το σχόλο της Peristera Mpalta, ότι «χαιρόμαστε πάρα πολύ όταν ανεβάζει τέτοιες φωτογραφίες».


Αγαπούμε να παρακολουθούμε τη φύση, να ανθίζει, να βγάζει καρπό, αλλά δυστυχώς ο χρόνος μας είναι πολύ περιορισμένος και στερούμαστε από την πραγματικότητα τέτοιων εικόνων… Επιπλέον εμείς που ζούμε σε μια μεγαλόπολη, είναι αδύνατον να έχουμε τέτοιες εμπειρίες… Ότι απομένουν, είναι μόνο στις μνήμη μας, ως νοσταλγία.