Εκατομμύρια άνθρωποι, παγκόσμια, παρά το μεγάλο πρόβλημα με την οικονομία που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, γκρινιάζουν γιατί με τα μέτρα που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις, τις αυξήσεις και τον πληθωρισμό που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις, δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν όπως έχουν "μάθει" και τους πρέπει τα φετινά Χριστούγεννα. Βλέπεις, τα ήθη και τα έθιμα θέλουν να γιορτάζονται με κάθε μεγαλοπρέπεια και με τεράστιες οικονομικές θυσίες. Επιμένουν όλα αυτά να είναι στο μυαλό τους και να τους ταλαιπωρούν...
Ας μείνουμε στον Άνω Κορυδαλλό που γνωρίσαμε και μας άρεσε πολύ. Βόλτα στο βουνό!
Πριν κανά δυο βδομάδες σας είχαμε ΕΔΩ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ μια εμπειρία που ζήσαμε γνωρίζοντας σε μια βόλτα μας, όχι και τόσο τυχαία, τον Άνω Κορυδαλλό… Και όπως θα δείτε, αν ακολουθήσετε τον σύνδεσμο που παραθέτουμε, σε κείνο το δημοσίευμα, χρησιμοποιήσαμε στοιχεία από το Wikipedia για να γνωρίσουμε την περιοχή… Σήμερα, θα λειτουργήσουμε λίγο διαφορετικά.
Με βάση τις φωτογραφίες που τραβήξαμε τότε (και που θα χρειαστεί να επανέλθουμε, επειδή είναι και πολλές και όμορφες) θα ξαναφέρουμε στη μνήμη μας συναισθήματα που νιώσαμε περπατώντας στα δρομάκια της, σ’ αυτό το λόφο ή ίσως τις παρυφές του όρους Αιγάλεω και όπου η ματιά σου μπορεί φτάνει να δεις σχεδόν ώς τον Πειραιά, αν ο καιρός είναι καλός.
Συναντήσαμε πολλά πράγματα στη βόλτα μας αυτή. Κάποια στιγμή μας έκανε εντύπωση αυτό το σπίτι και το φωτογραφήσαμε. Θα πρέπει να χτίστηκε εδώ, πολύ πριν έρθει τον νερό, το φως και το σταθερό τηλέφωνο στην περιοχή. Αλλά ο ιδιοκτήτης του, άγνωστος σε μας, μάλλον είχε διάθεση να βάλει ποιότητα στη ζωή του κι έτσι φύτεψε, πότισε και μεγάλωσε δυο πεύκα στην αυλή του.
Αριστερά στη φωτογραφία, πίσω από τα δέντρα, αν προσέξετε, θα δείτε τη θάλασσα του Πειραιά. Δεν ξέρω πόσο ευδιάκριτο είναι εδώ, αλλά σας διαβεβαιώνω πως έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα. Το είδα με τα μάτια μου… Ο δρόμος είναι μπετόν άγριο, μάλλον σκόπιμα, για να έχουν από κάπου να «πιαστούν» οι ρόδες των αυτοκινήτων και να "σκαρφαλώσουν" την απότομη ανηφόρα.
Με την πρώτη ματιά, αυτό το μικρό σπίτι στο πουθενά, στο βουνό, μου θύμισε… Πέραμα. Πρόκειται για αυθαίρετα. Χτισμένα σε μια νύχτα ή το πολύ σε μια εβδομάδα, με το φόβο της αστυνομίας. Μερικές φορές δεν έχουν ούτε δρόμο να φτάνει ώς εκεί… Αναρωτιέμαι, αν μένουν σήμερα άνθρωποι; Πώς εξυπηρετούνται; Πώς κάνουν τα ψώνια τους; Νιώθουν άραγε ασφαλείς τα βράδια;
Το τελευταίο πάντως, το έχουν λύσει, με τα σκυλιά που διαθέτουν. Αν βρεθείς τυχαία εκεί, μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς γρήγορα και να φύγεις άρον – άρον, για να γλυτώσεις. Υποθέτω, όσοι έχουν το κακό στο νου τους, όλα αυτά θα πρέπει να τα λαβαίνουν υπόψη τους. Αλλά γι’ αυτή την περιοχή θα ξαναγράψω οπωσδήποτε.
Σχόλια (0)