Πόσο τον χαρήκαμε δε λέγεται, αυτόν τον καφέ δίπλα στη θάλασσα. Πήγαμε προσκαλεσμένοι στο οικόπεδο που έχουν στήσει το τροχόσπιτο τους. Πολύ φιλόξενοι. Είχαν ετοιμάσει ένα σωρό πράγματα. Και απολαύσαμε τη συντροφιά τους και την κουβέντα μας...

Το περιβάλλον από μόνο του, μοναδικό. Πήρα ενδεικτικά μερικές φωτογραφίες, ως ανάμνηση των όσων ζήσαμε... Λίγο πριν φύγουμε. Και όπως μπορείτε να δείτε κι εσείς, ήταν υπέροχο. Δες πόσο αρμονικά είναι δεμένα αυτά τα φυτά, οι αθάνατοι με τη θάλασσα!


Είναι η ώρα που σηκωθήκαμε να φύγουμε. Και ως Έλληνες, λέμε μια "τελευταία" κουβέντα. Που μπορεί να διαρκέσει αρκετά. Επειδή η παρέα είναι όμορφη και κανείς δεν θέλει να τελειώσει τόσο "γρήγορα". Και οι δυο ώρες μοιάζουν λίγες, μπροστά σ' αυτό που ζήσαμε μαζί τους.


Ωστόσο, προσωπικά μου άρεσαν πολύ αυτά τα άγρια φυτά, που πέρα από την ομορφια τους λειτουργούν και ως φυσικός φράκτης, όταν η θάλασσα κάνει τα παιχνίδια της και τα κύματα φτάνουν ώς το τροχόσπιτο, κάνοντας ζημιές στο γρασίδι και όχι μόνο.


Εδώ μένουν οι φίλοι μας το καλοκαίρι... Ένα ζευγάρι στην ηλικία μας. Και είναι χαρούμενοι... Τα πρόσωπα τους λάμπουν από χαρά και όσο μπορούσαν και τους υποστήριζαν οι δυνάμεις τους, όργωναν την παραλία και μάζευαν ξύλα που έβγαζε έξω η θάλασσα. Έργα τέχνης, σμιλεμένα από το χρόνο.


Φύγαμε με βαριά καρδιά. Ήρθαν μέχρι έξω και μας αποχαιρέτησαν. Από αύριο θα επιστρέψουν στην Θεσσαλονίκη, στο σπίτι τους. Όλο και λιγοστεύει ο κόσμος εδώ, αλλά εμείς συνεχίζουμε για λίγο ακόμα, να απολαμβάνουμε την ομορφιά της Χαλκιδικής που χθες πήρε με τη βροχή μια χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα.