Πώς ένας σεισμός αποκαλύπτει την καρδιά των εφημερίδων. Και γιατί τις απορρίπτει ο κόσμος
Σήμερα θα σας δώσουμε ένα δημοσίευμα μέσα από τα χθεσινά πρωτοσέλιδα αθηναϊκών εφημερίδων και θα σας δείξουμε παραστατικά γιατί και πώς έχουν πέσει στην εκτίμηση των αναγνωστών τους. Θυμηθείτε λίγο, παρακαλώ, τον ισχυρό σεισμό στην Αλβανία με τα πάνω από 30 θύματα του. Και δείτε πώς παρουσίασαν το θέμα…
Εντελώς αντι-δημοσιογραφικά, επέλεξαν δυσανάλογο χώρο στον σεισμό και τον πέρασαν στα χαμηλά, ενώ έδωδαν το μεγάλο σε ανόητα καθημερινά θέματα. Αφού ο σεισμός ήταν στη γειτονική μας χώρα, Αλβανία, προφανώς, έκριναν ότι δεν μας αφορά. Έψαξαν μάλιστα μήπως ανάμεσα στα θύματα ήταν και τίποτα Έλληνες κι αφού δεν υπήρχαν, έδωσαν πολύ λίγο χώρο στα πρωτοσέλιδα τους.
Την επομένη το πρωί, χθες δηλαδή, Τετάρτη 27/11/2019, ένας αρκετά ισχυρός σεισμός ανάμεσα στην Κρήτη και τα Κύθηρα που έγινε αισθητός και στην Αθήνα, ανησύχησε το σύστημα. Αλλά οι Έλληνες μετεωρολόγοι έσπευσαν να καθησυχάσουν, ότι δεν υπάρχουν στοιχεία συσχετισμού ανάμεσα σ’ αυτόν τον σεισμό και της Αλβανίας.
Εγώ, που υπηρέτησα κοντά 34 χρόνια τη δημοσιογραφία, προσπάθησα να διερευνήσω τα αίτια αυτής της κατάντιας και της αφερεγγυότητας του ελληνικού Τύπου. Και από πότε, παρακαλώ, η ζωή των Αλβανών ή οποιονδήποτε άλλων συνανθρώπων μας έχει μικρότερη αξία από τη δική μας; Τόσο πολύ έχασαν τον προσανατολισμό τους; Ρατσισμός κι εδώ; Στις ζωές των ανθρώπων;
Αν μας ανησυχούν οι σεισμοί, όλους τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, είναι γιατί είμαστε ανίσχυροι μπροστά σ’ αυτό το φυσικό φαινόμενο... Οι περιγραφές ανθρώπων που επέζησαν από κάποιον σεισμό ή οι προσωπικές μαρτυρίες τους, θα σας δώσουν σίγουρα να το καταλάβετε. Έχουν άραγε το δικαίωμα να υποτιμούν τόσο πολύ το γεγονός, οι ελληνικές εφημερίδες και να το φέρνουν στα μέτρα τους;
Θεωρητικό είναι το ερώτημα. Φυσικά και δεν το έχουν αυτό το δικαίωμα! Και αν ήταν πραγματικές εφημερίδες που τις έφτιαχναν πραγματικοί (με την έννοια του επαγγελματισμού) δημοσιογράφοι, με αίσθηση της ευθύνης τους να ενημερώνουν σωστά και ολοκληρωμένα τους αναγνώστες τους, είμαι βέβαιος ότι δεν θα βρίσκονταν σ’ αυτή την κατρακύλα και την ανυποληψία. Σε δρόμο ολισθηρό, χωρίς, δυστυχώς, καμιά επιστροφή, βρίσκονται!
