Μνήμες... Κάτι τέτοιες μέρες, σαν τη σημερινή, μας κατακλύζουν. Και δικαιολογημένα. Γι' αυτό ανασύρουμε από τα συρτάρια μας φωτογραφίες από την εποχή του γάμου μας και όσα ζήσαμε το 2015 στο φιλόξενο Βανκούβερ του Καναδά, κοντά στα παιδιά της Σούλας, Έστερ και Κώστα και τους συζύγους τους, αλλά και τα παιδιά τους. Αριστερά ο Κώστας, δειξιά η Έστερ, μάρτυρες στο γάμο μας. 
Για μένα ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα Καναδά... Ένα ταξίδι 14 ωρών στον αέρα με μια πτήση μέχρι το αεροδρόμιο του Λονδίνου, το Χίθροου και μετά μια υπερατλαντικό πτήση μέχρι το Βανκούβερ. Η επιστροφή μας έγινε μέσω Φρανκφούρτης... Πρωτόγνωρη εμπειρία... Η Σούλα τα είχε κάνει πολλές φορές αυτά τα ταξίδια. Εδώ, καθώς το αεροπλάνο της AEGEAN προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Χίθροου, του Λονδίνου... Από κεί, θα παίρναμε άλλο για Καναδά! 
Και εκεί, πώς ήταν τα πράγματα; Στις δεκαπέντε μέρες που μείναμε, τα παιδιά της Σούλας με πήγαν παντού... Σχεδόν κάθε μέρα κι ένας νέος τόπος! Ναι, τον αγάπησα αυτόν το τόπο. Και μακάρι να μας δοθεί η ευκαιρία και η δυνατότητα να ξαναπάμε, για περισσότερο χρόνο αυτή τη φορά... Θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε ακόμα περισσότερους τόπους... 
Αλλά ένα όμορφο μέρος που επισκεφτήκαμε κατά την παραμονή μας εκεί... Πανέμορφη πόλη το Βανκούβερ ακόμα και το κέντρο του. Πολυπολιτισμική. Άνθρωποι λευκοί, μαύροι, κίτρινοι (Κινέζοι ή Ιάπωνες) κοκκινόχρωμοι (Ινδιάνοι αυτόχθονες) κι όλοι αυτοί, ζούσαν αρμονικά και χωρίς εθνικισμούς και ρατσιστικά ξεσπάσματα... Τι ωραία!
Λοιπόν, ότι ο καιρός περνά και τα ίχνη που αφήνει, απλά επιβεβαιώνουν το γεγονός, πως ότι ζούμε είναι πέρα για πέρα αληθινό. Το αισθανόμαστε, το νιώθουμε, καθώς παραμένουμε υποχρεωτικά κλεισμένοι σπίτια μας, ακολουθώντας τα μέτρα που επιβάλει η κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να μη διασπείρεται ο κορονοϊός Covid-19.
Αυτή την πολύ πρωτόγνωρη, ιδιόμορφη και παράξενη από πολλές απόψεις, εποχή,
εγώ με τη Σούλα, κλείνουμε πέντε χρόνια γάμου! Πέντε χρόνια κοινής ζωής!
Φυσικά
δεν πρόκειται να αφήσουμε να περάσει έτσι, αυτό το γεγονός. Για μας είναι πολύ σημαντικό και σπουδαίο, ακόμα και μέσα στις συγκεκριμένες
δύσκολες συνθήκες. Καθώς
είμαστε υποχρεωμένοι να τηρούμε με σχολαστικότητα τους κανόνες της καραντίνας, τα περιθώρια για δράση που έχουμε, είναι προφανώς, πολύ λίγα και συγκεκριμένα. Αλλά
δεν πτοούμαστε, δεν το βάζουμε κάτω, δεν παραιτούμαστε από τη ζωή… Είμαστε υγιείς ώς την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και η ψυχολογία μας είναι καλή. Μοιραζόμαστε πράγματα και δεν ξαφνιαστήκαμε, όταν χρειάστηκε να ζήσουμε πολλές ώρες του 24ώρου, μαζί μέσα στο σπίτι.
Το θέλαμε και είχαμε δουλέψει πάνω σε αυτό, πολύ πριν εμφανιστεί μ' αυτόν τον δραματικό τρόπο, το πρόβλημα με τον κορονοϊό Covid-19.
Κι αυτό ήταν κάτι που μας βοήθησε... Έτσι ονειρευόμαστε την κοινή ζωή μας, όταν αποφασίσαμε πριν πέντε χρόνια
να ενώσουμε τις ζωές μας. Και βλέπω αυτές τις μέρες, καθημερινά, από την ειδική εφαρμογή του Facebook πώς ήταν τότε τα πράγματα. Και τα χαίρομαι!
Όμορφες αναμνήσεις από το Βανκούβερ του Καναδά, εκεί που έγινε ο γάμος μας... Εικόνες βαθιά χαραγμένες στην καρδιά μας από έναν τόπο ξεχωριστό και ανθρώπους, επίσης εξαιρετικούς και σπάνιους.
Δεν κάνουμε σχέδια για την ώρα... Τι σχέδια να κάνεις μέσα σ' αυτό που ζούμε; Ευχαριστούμε μόνο τον Θεό, κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει, επειδή ξέρουμε πως αυτό δεν συμβαίνει τυχαία.
Σε Εκείνον το οφείλουμε και με τη βοήθεια Του προσπαθούμε να καλλιεργούμε την ιδιότητα της υπομονής. Είμαστε βέβαιοι ότι θα 'ρθουν καλύτερες μέρες! Και αυτή η σιγουριά μας, δεν βασίζεται, ούτε στις δικές μας δυνάμεις, που είναι μικρές, ούτε σε ανθρώπινες υποσχέσεις που δεν είναι σε θέση να τις υλοποιήσουν, αλλά
σε κάτι πολύ Ανώτερο και πολύ πιο Δυνατό. Όπως και αν έχει το πράγμα
κάτι θα κάνουμε και φέτος για να τιμήσουμε αυτή την όμορφη επέτειο... Κι αυτό επειδή
τιμούμε τον θεσμό του γάμου και Εκείνον που τον θέσπισε. Και θα συνεχίσουμε να δίνουμε μαζί, τις μικρές και μεγάλες καθημερινές μας μάχες...
Ανησυχούμε και όχι άδικα για πολλά, όπως άλλωστε όλοι οι άνθρωποι, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, όπου τα πράγματα είναι τόσο ρευστά.
Αλλά δεν είμαστε, ούτε τρομοκρατημένοι, ούτε πανικοβλημένοι. Αν είναι θέλημα Του, θα τον περάσουμε κι αυτόν τον δύσκολο κάβο. Αν όχι, το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν θα χαθούμε... Εφόσον διαφυλάξουμε, όπως και κάνουμε, τον εαυτό μας
, ξέρουμε ότι θα έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε την πραγματική ζωή υγιείς και για πάντα, χαρούμενοι και κυριολεκτικά ευτυχισμένοι. Προσβλέποντας σε ένα μέλλον όμορφο, όπου
κανένας ιός και καμιά πανδημία δεν θα είναι σε θέση να μπει εμπόδιο μπροστά μας και αγωνιζόμαστε να είναι η κάθε μας μέρα ξεχωριστή, στις συγκεκριμένες συνθήκες που ζούμε.
Και όπως είπα και πριν, ότι κάνουμε,
το κάνουμε μαζί και το χαιρόμαστε! Αυτές οι πολλές μικρές στιγμές, είναι που μας γεμίζουν χαρά και ευτυχία.
Πέντε χρόνια μαζί, έχουμε ζήσει πολλές όμορφες καταστάσεις... Φυσικά υπήρξαν και δυσκολίες, που ευτυχώς, πάντα τις ξεπερνούσαμε.
Κάνοντας μια μικρή αναδρομή στο χρονικό αυτό διάστημα των πέντε χρόνων, μπορώ με βεβαιότητα να πω (και όχι μόνο εγώ, αλλά και η Σούλα) πως
η απόφαση μας να ενώσουμε τις ζωές μας, ήταν ότι πιο όμορφο έχουμε κάνει σ' αυτό το μικρό πέρασμα μας από αυτόν τον κόσμο. Συνεχίζουμε να δουλεύουμε γι' αυτόν τον γάμο, επειδή ξέρουμε πως ότι αφήνεις σ' αφήνει. Και
επειδή μας γεμίζει χαρά και ικανοποίηση... Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε αυτό,
επειδή το έχει ευλογήσει ο Πρωτουργός του γάμου, ο Ιεχωβά Θεός! Αν είναι θέλημα Του και περάσει το κακό που ζούμε
και βγούμε ζωντανοί απ' αυτή τη δοκιμασία, υπόσχομαι η επόμενη έκτη επέτειος μας, να είναι όπως το πεθυμά η ψυχή μας.
Πολύ πιο όμορφη και οπωσδήποτε πολύ διαφορετική...
Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο... 
