"Κλείσαμε" το τ. 176, της εφημερίδας "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος". Και τώρα, πιεστήριο!

ilektrikos.176

Αυτό είναι το φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ τ. 176, το φύλλο που ολοκληρώσαμε προχθες και έφυγε για πιεστήριο. Μπορείτε να το δείτε όπως είναι τυπωμένο ΕΔΩ. Σταθερός, όπως πάντα στην παρουσία του! Σταθεροί και οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη έκδοσης του, από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, τη Διοίκηση του. Την Παρασκευή 27/12/2024 πήρα ύλη για το νέο τεύχος. Και την Τετάρτη το μεσημέρα κατά τη μία, πήγαμε στο τυπογραφείο κάναμε τις τελευταίες "πινελλιές" και την "κλείσαμε".

anagrafi.040324

Εδώ, σ' αυτό το τυπογραφείο, την ΑΝΑΓΡΑΦΗ, στο Περιστέρι, γίνεται η τεχνική επεξεργασία του "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου". Η Ανδρομάχη ή Μάχη είναι η κοπέλα που συνεργαζόμαστε. Την ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία, όπως και τους ανθρώπους του τυπογραφείου, Σάκη και Δημήτρη.

ilektrikos.171Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν  την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176.  Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο... 

Χαίρομαι κάθε φορά που συμβαίνει να  ολοκληρώνουμε αυτή τη διαδικασία, επειδή είναι απόλυτα σταθεροί και κάνουμε πραγματική δουλειά, όταν βρισκόμαστε από κοντά... Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν, λέει ένας ποιητής. Ο χρόνος φεύγει σαν αέρας. Είναι μια όμορφη διαδικασία που γίνεται, κάθε δίμηνο. Διότι κάθε πράγμα που αξίζει, έχει τη δουλειά του. Τίποτα και πουθενά, κάτι, δε γίνεται "μαγικά" κι από μόνο του.

Το συναίσθημα; Χαρά για κάτι όμορφο που δημιουργούμε τακτικά με συνέπεια και συνέχεια. Μια όμορφη διαδικασία που επαναλαμβάνεται σταθερά, χρόνια τώρα. Και δεν ξέρω το γιατί (ή μάλλον ξέρω...) αλλά μ' αρέσει πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Κι αυτό, το κάνουν οι άνθρωποι του να φαίνεται έτσι. Ιδιαίτερα ο πρόεδρος Θύμιος Ρουσιάς! Νιώθω την αγάπη τους, τη ζεστασιά, την καλή συνεργασία τους που αποτυπώνεται και στην ποιότητα της δουλειάς μας.

Και κάπως έτσι η ιστορία μας με το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, σύνεχίζεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που θεωρώ μεγάλο προνόμιο μου να συνεχίζω μαζί τους αυτό που ξεκίνησε εδώ και 30 χρόνια, από τη γέννηση της εφημερίδας με τους συνταξιούχους του ΗΣΑΠ. Ανθρώπους ξεχωριστούς, με ήθος και συνείδηση που σπάνια βρίσκεις στον κόσμο, στο συνάφι εκείνων που ασχολούνται με τα κοινά. 

Αν και έχω αλλάξει δύο ανθρώπους, στις θέσεις ευθύνης του προέδρου στο Σωματείο, τον Μανώλη Φωτόπουλο στο ξεκίνημα και για 15 χρόνια και τον Θύμιο Ρουσιά τα τελευταία 12 χρόνια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα από κανέναν τους. Τον Θύμιο τον ήξερα και συνεργάστηκα μαζί του, άλλα δέκα χρόνια πριν, καθώς ήταν ο Γραμματέας του Σωματείου, επί εποχής Φωτόπουλου.

Εξαιρετικοί άνθρωποι! Είναι από αυτούς που λύνουν, αντί να δημιουργούν προβλήματα, που χαίρονται μ' αυτό που κάνουν και δεν μιζεριάζουν από λάθη που μπορεί να συμβούν. Και επιπλέον, εκτιμούν πολύ τη δουλειά που τους προσφέρω, όλα αυτά τα χρόνια.

Κι όταν λέω «φτιάχνω» την εφημερίδα που βλέπετε, εννοώ ότι τη σχεδιάζω και την υλοποιώ ως έκδοση. Δίνω δηλαδή μορφή στα άψυχα κείμενα. Στην έκδοση που μπορείτε να δείτε πατώντας ΕΔΩ, και που είναι η τελευταία, όπως θα διαπιστώσετε.

Είναι ένα έντυπο «συνδικαλιστικό», με την έννοια ότι προβάλλει τη δράση του Σωματείου, αλλά και δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για να διατηρείται (το Σωματείο και οι άνθρωποι του) ενωμένο και αγαπημένο στα μάτια των 2.000- 2.500 περίπου μελών του, συνταξιούχων του ΗΣΑΠ σε όλη την Ελλάδα, όπου κι αν μένουν.

Βέβαια, όπως σε όλους, η πανδημία του Covid-19, δημιούργησε κι εδώ τα προβλήματα της. Εκείνον τον καιρό, θυμάμαι, οι άνθρωποι του Σωματείου, παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα στον Πειραιά, στα γραφεία τους και σαν τα μυρμήγκια, ιδιαίτερα ο Θύμιος, ακόμα και από το σπίτι του, μάζευε την ύλη του 16σέλιδου ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ σε σχήμα ταμπλόιντ.

Μ’ αυτόν τον τρόπο και με καλό προγραμματισμό, κατάφεραν να μην χάσουν εκδόσεις, παρά μόνο μία! Άθλος, αν σκεφτεί κανείς, από τι περάσαμε… Και τι περνάμε! Αφού ο φόβος για τον Covid-19 δεν έχει φύγει, εντελώς.

Διατηρούν επίσης ένα εξαιρετικό διαδικτυακό τόπο για την άμεση ενημέρωση των μελών τους. Τις άμεσες ανακοινώσεις τις «ανεβάζει» η Ελευθερία, που έχει και τη γραμματειακή υποστήριξη του Σωματείου. Και τη γενική επιμέλεια έχω εγώ. Δείτε το ΕΔΩ, παρακαλώ.

Γενικά, είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους. Ακούν τις παρατηρήσεις μου, προσεκτικά και τις περισσότερες φορές τις εφαρμόζουν. Κάνουν τη δουλειά μου δημιουργική και ευχάριστη και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Και καθώς κι εγώ είμαι πια ο ίδιος συνταξιούχος, τους καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργικότητας.

Κάποιοι λένε ότι τα Σωματεία Συνταξιούχων, είναι για απομάχους της δουλειάς. Που ζουν στο περιθώριο και ζουν με τις μνήμες τους από τα παλιά. Μπορεί να είναι και αυτό, αλλά πιστέψτε με, πολλοί νέοι θα ήθελαν να τους μιμηθούν στη δουλειά που προσφέρουν, εθελοντικά, για το κοινό καλό!

Να οδηγείς και να πέφτεις πάνω στο ηλιοβασίλεμα! Δεν υπάρχει ωραιότερο, να σου συμβεί...

Posted in Επικαιρότητα

iliovasilema1.200420
Θέλουμε να αλλάξουμε θέμα σήμερα. Να βγούμε από το σπίτι μας, έστω και... νοητά και με το αυτοκίνητο μας, να πάμε μια βόλτα την ώρα του δειλινού. Την πιο όμορφη ώρα! Τότε που χαμηλώνεις το βλέμμα, μπροστά στην ομορφιά του Δημιουργού. Όπως αυτές εδώ οι φωτογραφίες του φίλου μας Πέτρου Πατσαλαρήδη από τη Χαλκίδα...

iliovasilema2.200420
Ο Πέτρος, με την ευαισθησία που έχει, σταμάτησε (ή πήρε τη φωτογραφία καθώς κινούνταν;) το αυτοκίνητο του... Κι εμείς εισπράξαμε αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα. Δίπλα στη θάλασσα και πίσω από τα βουνά της Εύβοιας... Ότι πιο όμορφο μπορούν να δουν τα μάτια μας... Ευχαριστούμε πολύ, καλέ μου φίλε!

iliovasilema3.200420
Δεύτερο πολύ κοντινό κλικ... Υπέροχο πλάνο! Ο ήλιος οδεύει προς τη δύση του. Άλλη μια μέρα έχει τελειώσει. Ο ύπνος θα μας ξεκουράσει και θα μας ησυχάσει από τις έγνοιες μας, αυτές τις τελευταίες μέρες. Και ποιος δεν έχει; Ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Όλα γύρω μας, είναι τόσο ρευστά...

thesaloniki
Και από την Εύβοια, πάμε λίγο βορειότερα, στη Θεσσαλονίκη, να δούμε ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα... Πάντα μας αρέσει και προσπαθούμε όταν είμαστε σε μέρος με ανοιχτό ορίζοντα που μας επιτρέπετε να το απολαύσουμε και το κάνουμε. Από όπου κι αν το βλέπεις το ηλιοβασίλεμα είναι πανέμορφο!

iliovasilema
Για να ολοκληρώσω το κομμάτι αυτό χρησιμοποιώ και δύο από το αρχείο μου... Αυτή είναι από τη λίμνη της Λειβάδας στο Θραψανό, όπως μπορώ να διακρίνω... Και μου θυμίζει πολλά και υπέροχα πράγματα... Μερικές φορές δεν είναι κακό να χρησιμοποιεί κανείς και φωτογραφίες αρχείου. Ή και δημοσιεύματα ανάλογα, όπως αυτό ΕΔΩ. Ήταν 4 Νοεμβρίου του 2015.

iliovasilema1.evia110116
Το ίδιο όμορφη ήταν κι αυτή ΕΔΩ η ανάρτηση που έκανα στις 31 Οκτωβρίου του 2018... Τέτοιες όμορφες στιγμές, όπως και τα λουλούδια που τόσο μ' αρέσουν με κάνουν να αφήνω τον εαυτό μου πιο ελεύθερο και να εκφράζεται, όπως ακριβώς θέλει η ψυχή μου. Με ξέρετε άλλωστε. Χωρίς αυτή τη χαρά, ίσως και να μην είχα κανένα λόγο να είμαι εδώ.

Το φράγμα του Θραψανού, αυτές τις μέρες... Ελάτε να πάμε, να σας δείξουμε με φωτογραφίες

Posted in Κρήτη

fragma1.190420
Πριν οκτώ χρόνια σας είχα ξαναγράψει ΕΔΩ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ για το φράγμα στο χωριό μου, το Θραψανό... Κι επειδή πάντα μου άρεσε ο τόπος αυτός ξαναέγραψα πέρσι (δείτε το ΕΔΩ), γράφω και τώρα και είναι βέβαιο ότι θα ξαναγράψω, αν το θέλει ο Θεός και ξεπεράσουμε τον κάβο αυτόν, με τον κορονοϊό...

fragma2.190420
Ποια είναι η εικόνα αυτής της μικρής λίμνης που σχηματίζεται από το φράγμα που έχουν δημιουργήσει; Είναι ακριβώς αυτή που βλέπετε. Μας εντυπωσιάζει το πράσινο, αλλά φαντάζομαι έχει να κάνει με το χορτάρι που είναι μπόλικο αυτή την εποχή, από τις βροχές στα χωράφια που την περιβάλλουν.

fragma3.190420
Αρκετό νερό βλέπω, ικανό ίσως να καλύψει τις φετινές ανάγκες των γύρω χωραφιών. Θυμάμαι τα μοτέρ που είχαν κάποτε γι' αυτό το σκοπό, αλλά νομίζω ότι καθώς οι κλοπές έχουν πολλαπλασιαστεί, δεν τα αφήνουν πια εκεί έξω. Χρειάζεται να τα μαζεύουν όταν τελειώνουν τη δουλειά τους, για να τα προστατεύσουν και να έχουν.

fragma4.190420
Πώς άλλαξαν έτσι τα πράγματα! Και πώς το κάνουν και τα κλέβουν, αφού αυτή η λίμνη είναι περιφραγμένη, ίσως και γι' αυτό το σκοπό, αλλά και για να μην υπάρξει  ο κίνδυνος πνιγμού, για κάποιους που ίσως δεν αποδεικνύονται προσεκτικοί. Σωστό από πολλές πλευρές, αυτό που έχουν κάνει.

fragma5.190420
Το μόνο που με ανησυχεί λίγο, είναι η σχετικά χαμηλή για την εποχή στάθμη του νερού. Περίμενα να έχει περισσότερο, με τις βροχές που έχουν πέσει φέτος. Αλλά αυτό έχουμε, ας προσέξουμε για να ωφεληθούμε, εκείνοι που φυσικά έχουν περιουσίες στο πλάι της, ώστε να ποτίσουν το καλοκαίρι.

fragma6.190420
Με νοσταλγία ξανακοιτάζουμε αυτές τις φωτογραφίες που αποτυπώνουν, πώς έχουν τα πράγματα τώρα στο χωριό. Μακάρι να μπορούσαμε να πάμε για λίγο. Μας έχουν λείψει οι άνθρωποι του, ο τόπος, το σπίτι μας εκεί... Αλλά ας περιμένουμε. Πού ξέρεις μπορεί να αλλάξουν θετικά τα πράγματα, μέχρι το καλοκαίρι...

Ζούμε, στιγμές πρωτόγνωρες... Ας κρατήσουμε το καλύτερο, από όλη αυτή τη δοκιμασία…

Posted in Επικαιρότητα

luludi.stasulas.180420
Με λουλούδια ανθισμένα από τους κήπους ή τις αυλές φίλων μας, είναι διακοσμημένη η σημερινή ανάρτηση. Και τους ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό. Κρατάμε εδώ κάτι από την αυλή της αδελφής μου της Στασούλας, από το Θραψανό.

avli.lui2.090420
Και κάτι από την αυλή των φίλων μας Δήμητρας και Λούη, από τα Αποίκια της Άνδρου. Ας είναι καλά που, γνωρίζοντας την αγάπη μας γι’ αυτά μας τροφοδοτούν συνεχώς. Κι εμείς με τη σειρά μας τα μοιραζόμαστε μαζί σας….

luludia3.190420
Δείτε και ανοιξιάτικα λουλούδια από την Αναστασιά των Σερρών. Ο Ηλίας πέρα από τα ζώα του, μαζί με την Κατερίνα τη συζύγο του, τα αγαπάει και τα προσέχει, τα λουλούδια του. Κι έτσι έχει κάθε δικαίωμα να τα χαίρεται.

zogara.170420
Κάτι ακόμα από τη Ζαγορά Πηλίου, τον Πλάτανο στη μικρή πλατεία των φίλων μας, Δημήτρη και Βικτόριας που τώρα αρχίζει και πετάει τα φύλλα του. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ δυο δημοσιεύματα από τον τόπο που ζουν.

kozani.luludi.190420
Από την Κοζάνη και τη φίλη μας Καίτη, πήραμε αυτή την υπέροχη φωτογραφία μιας γλάστρας στο μπαλκόνι της και φόντο την πόλη που ζούνε στη Δυτική Ελλάδα… Έτσι, αν προσέξατε, σας ταξιδέψαμε σε όλη την Ελλάδα από το… μπαλκόνι μας.

PenaΣημειώσεις χαραγμένες στο χαρτί με τον παλιό, κλασικό και αγαπημένο τρόπο, μιας και ο καιρός χθες ήταν πολύ όμορφος γεμάτος ηλιοφάνεια, αλλά δεν μπορούσαμε να βγούμε πιο έξω από τη βεράντα του σπιτιού μας.

Κι ευτυχώς που υπάρχει κι αυτή, για να μπορούμε να καθίσουμε έξω και να γράψουμε, όπως τώρα ή να φάμε μεσημεριανό, όπως κάνουμε συχνά τις τελευταίες μέρες.

Τι ακούω στο στενό δρομάκι που μένω; Επειδή είναι μεγάλη η ησυχία, αφού αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούν, ακούω τα πουλιά που κελαηδούν! Έχει ένα εξαιρετικό πουλί, ο γείτονας μας ο Βασίλι στη βεράντα του διπλανού διαμερίσματος, στο κλουβί και δεν βάζει φωνή μέσα του.

Μ’ αρέσει, γιατί παρ’ ότι ζω σε μια μεγαλούπολη σαν την Αθήνα, μοιάζει ο ήχος να σε παραπέμπει κάπου αλλού... Στην επαρχία, που τόσο αγαπούμε και την ηρεμία της. Τόση ησυχία, δεν συνάδει με την ημέρα, αλλά ποιος έχει διάθεση για κάτι άλλο;

Μόνο τα τηλέφωνα έχουν πάρει «φωτιά» και οι νέες τεχνολογίες με τις βιντεοκλήσεις. Αποκλεισμένες οικογένειες, μιλούν μεταξύ τους, γονείς με τα παιδιά τους, φίλοι που νοστάλγησαν ο ένας τον άλλον και επιθύμησαν τις συνευρέσεις τους.

Ναι, είναι πολύ αλλιώτικες αυτές τις μέρες... Μερικοί καταλαβαίνουμε τον λόγο και την αιτία και προσαρμοζόμαστε πιο εύκολα… Άλλοι όχι και νιώθουν άβολα, καθώς προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανά τα έθιμα τους, μέσα στις συγκεκριμένες δυσκολίες και απαγορεύσεις.

Είδα την ανάγκη τους να γιορτάσουν προχθες το βράδυ την Ανάσταση του Χριστού γεμίζοντας μεταμεσονύχτια το ουρανό με βεγγαλικά, οι ίδιοι που όταν τους μιλάς για τον Ιησού, ούτε που έχουν ελάχιστο χρόνο για να ακούσουν. Και όλα αυτά τα κάνουν, απλά γιατί πρέπει να τηρήσουν τα έθιμα τους και μετά να καθίσουν στο γιορτινό τραπέζι και να φάνε. Πού να έχουν τη διάθεση να ξυπνήσουν νωρίς, την επομένη;

Και γιατί να σηκωθούν νωρίς; Μήπως είχαν να… σουβλίσουν το αρνί τους, όπως έκαναν κάθε χρόνο με τους φίλους τους; Έτσι αποφάσισαν να κοιμηθούν λίγο παραπάνω και επιπλέον, ελάχιστοι ήταν αυτοί που είχαν διάθεση να βάλουν να παίξει μουσική.

Ακόμα και κάτι Ρομά που ζουν κοντά μας και έχουν τη μουσική στην κουλτούρα τους, ακόμα κι αυτοί, είχαν χαμηλά σχετικά τον ήχο, τόσο που να είναι σχεδόν ανεπαίσθητος και να μην καλύπτει το κελάηδημα των πουλιών.

Μ’ αρέσει αυτό το κλίμα στην Αθήνα… Φέτος που όλα είναι τόσο διαφορετικά, πέρα και μακριά από ότι είχαμε συνηθίσει, αντιλαμβάνομαι τι ωραία που είναι να έχεις τη ησυχία σου, μέσα σε μια πολύβουη πόλη.

Ευκαιρία για σκέψεις και στοχασμό… Και έκφραση με τον παλιό, παραδοσιακό τρόπο, το γράψιμο με την πένα μου, πάνω στην πίσω λευκή πλευρά, χρησιμοποιημένου χαρτιού. Κάτι ξέρει από αυτή την ομορφιά, η δική μου γενιά.

Αλλά μπορούμε να απολαμβάνουμε και τα καλά της νέας τεχνολογίας που με τις βιντεοκλήσεις, μας φέρνουν πιο κοντά με τους φίλους μας, στον καιρό της καραντίνας…

Θα περάσουν όλα αυτά, σίγουρα θα περάσουν… Κι εμείς, όσοι επιβιώσουμε από αυτή την δοκιμασία, θα έχουμε να διηγούμαστε συναρπαστικές ιστορίες. Για δείτε το κι αλλιώς… Δεν είναι λίγο κι αυτό…

Μια μικρή βόλτα στην άδεια πλατεία του Αγίου Κωνσταντίνου, στον Κολωνό, που μοιάζει κάπως

Posted in Επικαιρότητα

pl.agiu.kvnstantinu1.180420
Ύστερα από τόσες μέρες εγκλεισμού στα σπίτια μας, το να βγεις για λίγο έξω, με όλους τους τύπους και τα απαιτούμενα δικαιολογητικά, στην πλατεία της γειτονιάς που μένουμε, του Αγίου Κωνσταντίνου ή Σωτήρη Πέτρουλα (έχει δυο ονόματα…) μοιάζει και είναι κάτι πολύ σημαντικό. Χρειάστηκε να το κάνω χθες, λίγο πριν από το μεσημέρι και ήταν μια εμπειρία μοναδική, η άδεια πλατεία.

pl.agiu.kvnstantinu2.180420
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι τα φύλλα από τις μουριές μεγάλωσαν υπερβολικά. Αυτό συμβαίνει όταν χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Σαν χθες μου φαίνεται που τις παρακολουθούσα να κιτρινίζουν τα φύλλα τους και να τα χάνουν τελικά, μένοντας μόνο με τα γυμνά κλαδιά τους. Πώς άλλαξαν όλα τόσο γρήγορα;

pl.agiu.kvnstantinu3.180420
Για πότε πέρασε το φθινόπωρο, πότε ήρθε η άνοιξη και πότε θα τις δούμε (όσες είναι καρποφόρες) πραγματικά το ομολογώ, φέτος μου φάνηκε ότι ο καιρός πέρασε σαν αέρας… Εδώ, στην πλατεία, δεν θυμάμαι να είναι καμιά καρποφόρα, αν και η αλήθεια είναι ότι πάντα είχε κόσμο, οπότε δεν είχα τη δυνατότητα να τις ψάξω όπως στο πάρκο Ακαδημίας Πλάτωνα.

pl.agiu.kvnstantinu4.180420
Αλλά φέτος τα πράγματα άλλαξαν. Το πάντα φιλικό και φιλόξενο πάρκο μας είναι κλειδαμπαρωμένο κι εδώ στην πλατεία με την καραντίνα που υπάρχει, δεν κυκλοφορεί ψυχή, οπότε μάλλον είναι πιο εύκολο για μένα να βρω αν καμιά φτιάχνει ωραία μούρα και να την τρυγήσω το Μάιο που θα είναι ο καιρός τους. Πάντα μου άρεσε να χαρτογραφώ τον τόπο που κινούμαι.

pl.agiu.kvnstantinu5.180420
Από την άλλη, είναι κρίμα κι άδικο (αν δεν υπήρχε η αιτία του εγκλεισμού) να είναι κανείς τέτοιον καιρό μέσα, αντί να βγει, σ’ αυτές τις μικρές οάσεις πρασίνου να αναπνεύσει καθαρό αέρα. Έχουν δυσκολέψει τα πράγματα για όλους μας, ιδιαίτερα για κάποιους από εμάς που είχαμε προσαρμόσει τις ζωές μας, έτσι ώστε ο χρόνος μας να είναι γεμάτος.

pl.agiu.kvnstantinu6.180420
Δοκιμασία λοιπόν σήμερα να φτάνει η θερμοκρασία του 28 βαθμούς Κελσίου, κάτι σαν αρχή καλοκαιριού δηλαδή και να είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας… Σαν σκέψη την θέτω απλά, χωρίς να λέω σε κανέναν, επειδή ούτε και εγώ το κάνω, να βγει έξω αν δεν έχει σοβαρό λόγο. Μη μας παινεύουν άδικα που υπακούμε με αποτέλεσμα να έχουμε όλο και λιγότερα θύματα…

Μοσχοβολιστοί λεμονανθοί και τριαντάφυλλα των φίλων μας από την πανέμορφη Άνδρο...

Posted in Επικαιρότητα

avli.lui5.090420
Το διαδίκτυο έχει μια μεγάλη αδυναμία σε σχέση με την αληθινή ζωή... Ενώ μπορείς να δεις και να απολαύσεις υπέροχες ομορφιές από όλα τα μέρη του κόσμου, δεν έχεις τη δυνατότητα να μυρίσεις τα άνθη που είναι στην ανθοφορία τους αυτή την εποχή... Ναι, γι' αυτούς τους υπέροχους λεμονανθούς λέμε...

avli.lui4.090420
Στην αυλή του Λούη και της Δήμητρας, στα Αποίκια της Άνδρου, ένα μέρος που μας έκαναν να το αγαπήσουμε πολύ, αφού οι άνθρωποι του άνοιξαν την καρδιά τους και μας καλοδέχτηκαν, σαν φίλοι αγαπημένοι. Τις έχουμε δει καρποφόρες λίγο αργότερα, τον Ιούνιο, αλλά τώρα, νομίζω πως η ομορφιά τους ξεπερνά καθετί ωραίο.

avli.lui3.090420
Αυτή είναι η πιο χαρακτηριστική φωτογραφία του τόπου, με τις πέτρες πίσω τους... Τα Κυκλαδίτικα νησιά έχουν πολύ πέτρα. Κατ' εξαίρεση, η Άνδρος έχει και πολύ πράσινο και πολύ νερό από πηγές που γίνονται ποτάμια και λίμνες... Είναι κάτι το πολύ όμορφο που αξίζει να το δείτε και να το ζήσετε από κοντά, όταν αρθούν οι απαγορεύσεις στις μετακινήσεις.

avli.lui6.090420
Ελπίζω κι εμείς, να τα καταφέρουμε να ξαναπάμε... Το αγαπήσαμε πολύ, αυτό το νησί και τους ανθρώπους του. Μοιράστηκαν τόσα πράγματα μαζί μας και δεν άφησαν μέρος που να μη μας πάνε, για να μας το γνωρίσουμε καλύτερα το νησί τους... Έτσι η Άνδρος, έχει χαρακτηριστεί και όχι τυχαία, νησί της καρδιάς μας.

avli.lui7.090420
Να και τα τριαντάφυλλα, που τώρα σκάνε μύτη... Σε λίγο θα προστεθούν στις απίστευτες μυρωδιές των λεμονανθών και θα δώσουν ακόμη περισσότερη ομορφιά. Ευχαριστούμε που μπήκαν τόσα όμορφα στη ζωή μας και που συνεχίζουν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι και όχι μόνο ο Λούης και η Δήμητρα, να είναι φίλοι μας!

Ενδοσκοπήσεις… Εσωτερικές σκέψεις, αυτές τις μέρες που είμαστε κλεισμένοι σπίτια μας

Posted in Δημοσιογραφικά

paparuna1.160420
Όλες αυτές τις μέρες που είμαστε κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας, ακολουθώντας τις οδηγίες των ειδικών, έχουμε το χρόνο να κάνουμε ένα σωρό σκέψεις... Καλές και κακές. Θα προτιμούσαμε βέβαια τις πρώτες μόνο, αλλά δυστυχώς δεν είναι στο χέρι μας μερικά πράγματα. Αυτό το κομμάτι επέλεξα να το διακοσμήσω με δυο αγριες παπαρούνες.

paparuna2.160420
Κι εδώ που τα λέμε ποιος έχει τη διάθεση τέτοιες μέρες καραντίνας, να εντρυφά στις εφημερίδες και μάλιστα αυτής της εποχής που οι περισσότερες δεν έχουν να προσφέρουν και πολλά πράγματα, επειδή και οι δημοσιογράφοι είναι θύματα υπερεκμετάλλευσης, όπως άλλωστε και όλοι οι εργαζόμενοι...
efimerides
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 18/4/2020

Ότι ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις το έχουμε το έχουμε εμπεδώσει πια... Το έχουμε γράψει πολλές φορές ώς τώρα, αλλά κυρίως το ζούμε καθημερινά στο πετσί μας, καθώς είμαστε υποχρεωμένοι, για το δικό μας καλό και των συνανθρώπων μας, να μένουμε στα σπίτια μας, ξεχνώντας έτσι στην ουσία ότι κάναμε ή προγραμματίζαμε να κάνουμε, πριν εφαρμοστεί στη ζωή μας η καραντίνα.

Κι αλήθεια τώρα, δεν αποτελεί για μένα προσωπικά κάτι το τόσο φοβερό, ότι δεν πρόκειται να κάνουμε φέτος τις γιορτές από είχαμε συνηθίσει να τις κάνουμε χρόνια τώρα, από γεννησιμιού μας. Είχα φροντίσει να δουλέψω με τον εαυτό μου και να βάλω στην άκρη και στο περιθώριο, όλες αυτές τις... συνήθειες που μας «έδεναν» κατά κάποιο τρόπο, με κάτι που ούτε γνωρίζαμε, ούτε το είχαμε επιλέξει μόνοι μας.

Αλλά επιτρέψτε μου να μείνω σ' αυτό. Διότι όπως εγώ επέλεξα να φύγω από αυτά τα «δεσίματα», κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι μου επιμένουν να τα σέβονται, να τα εκτιμούν και να τα έχουν πρώτα στη ζωή τους. Δικαίωμα τους και ασφαλώς δεν θα τους ελέγξω, για την επιλογή τους αυτή. Η ελεύθερη βούληση είναι προνόμιο, αν ξέρουμε να κάνουμε καλή χρήση του, στη ζωή μας.

Κι ωστόσο για μένα, το διαφορετικό είναι ότι ξαφνικά αποκοπήκαμε από τον κόσμο… Με έναν τρόπο που δεν σήκωνε συζήτηση ή αντιρρήσεις, επειδή η αναγκαιότητα τους, είχε να κάνει με την ίδια την ανθρώπινη ζωή, κάτι που θεωρώ ότι είναι πολύ ιερή, επειδή είναι δώρο για τον καθέναν μας.

Ξαφνικά, αλλάξαμε την καθημερινότητα μας και αρχίσαμε πια να φοβόμαστε, ακόμα και να κάνουμε αυτονόητα μέχρι τότε, πράγματα, να μην μπορούμε να πάμε μια βόλτα, να δούμε τους φίλους μας, να απολαύσουμε ένα ταξίδι... Οι περιορισμοί ύψωναν συνεχώς εμπόδια, σε κάθε σκέψη. Κι έτσι οι σκέψεις λιγόστεψαν και τα όνειρα μίκρυναν.

Ευτυχώς για κάποιους από εμάς που έχουμε ελπίδα, πως όλο αυτό κάποια στιγμή που δεν ξέρουμε, γιατί δεν είναι στη δικαιοδοσία μας, θα αλλάξει και θα έρθουν άλλες, πολύ καλύτερες μέρες. Ευτυχώς, γιατί θα είχαμε λωλαθεί κι εμείς, όπως και οι άνθρωποι εκεί έξω, που πέρα από τον τρόμο και τον φόβο βλέπουν ένα απόλυτο μαύρο κι ένα κενό, γύρω τους.

Και η αλήθεια είναι ότι, ακριβώς επειδή επιλέξαμε ποιον να είμαστε και τι να εμπιστευόμαστε, αισθανόμαστε τώρα, στην καρδιά της κρίσης, λίγο πιο ήρεμοι, λίγο πιο ψύχραιμοι και λίγο πιο λογικοί, ώστε να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες καταστάσεις που ζούμε ή που θα έρθουν μπροστά μας.episimansis.neo

Γιατί αναμφίβολα θα έρθουν. Ήδη μας προετοιμάζουν… Όλη αυτή η κατάσταση σε μια πρώτη φάση θα οδηγήσει σε μια ύφεση και στη συνέχεια σε ένα ακόμα μνημόνιο. Και έχουμε πικρή εμπειρία στη ζωή μας από μνημόνια ε; Τις επιπτώσεις τους τις ζούμε ακόμα στο πετσί μας, από το 2008. Ξέρουμε τι σημαίνει να μπαίνεις στο περιθώριο της κοινωνίας πληρώντας για κάτι που προφανώς δεν φταις.

Να γιατί, χαρακτήρισα τις σκέψεις αυτές ενδοσκοπήσεις. Φαντάζομαι θα έρχονται ώρες που θα περνάνε όλα αυτά και από το δικό σας το μυαλό. Λογικές είναι, όχι προϊόν ενός έξυπνου, ξεχωριστού εγκεφάλου. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε πιο μακριά από το προφανές.

Ποια θα είναι η επόμενη μέρα, αν υπάρχει τέτοια; Και ποια θα είναι, η δική μας θέση, μέσα σ’ αυτήν; Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο να απαντήσουμε, αλλά πρέπει να αν μας απασχολήσει αυτό το θέμα. Περισσότερο από το να κάνουμε σήμερα κριτική σε σχέση με τη διαχείριση του προβλήματος από την σημερινή κυβέρνηση.

Καλά είναι κι αυτά, αλλά θα πρέπει να το παραδεχτούμε ότι αποπροσανατολίζουν από την ουσία. Και η ουσία είναι να είμαστε εδώ και την επόμενη μέρα, με τις λιγότερο δυνατές απώλειες, όρθιοι και δυνατοί ώστε να είμαστε σε θέση να τις αντιμετωπίσουμε. Και αυτό θέλει και απαιτεί, δουλειά, από τον καθένα μας.

Αλλά δεν έχουμε άλλοι επιλογή, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Οι εποχές που ζούμε είναι πρωτόγνωρες. Κι όχι μόνο για μας, αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, παγκόσμια. Και τα περιθώρια στενεύουν, όλο και πιο πολύ. Ας μη μείνουμε σ’ αυτά που χάνουμε και που ασφαλώς είναι πολλά. Αυτά που θα μας κάνουν να σταθούμε στα πόδια μας είναι αυτά που έχουμε. Και δεν είναι λίγα.

  • Το κομμάτι αυτό ίσως έχει δημοσιευτεί κιόλας στο γιορταστικό φύλλο της εβδομαδιαίας κρητικής εφημερίδας, ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στην στήλη μου "Επισημάνσεις".

Ανοιξιάτικα τοπία από την Άνδρο και τις Σέρρες... Η γη "ξυπνά" από το λήθαργο του χειμώνα

Posted in Επικαιρότητα

kipos.dimitra1
Καμπανούλες από τον Άνδρο, το νησί της καρδιάς μας... Σ' αυτή την όμορφη κατάσταση είναι σήμερα τα λουλούδια μ' αυτά τα υπέροχα άνθη που μας άρεσαν, καθώς μας τα έστειλαν οι φίλοι μας. Κι εμείς, όπως κάνουμε πάντα, είπαμε να τα μοιραστούμε μαζί σας... Επειδή είναι ωραίο να το κάνουμε αυτό.

anixi.ilias3.090420
Βόρεια, στην Αναστασιά των Σερρών, εκεί στο σπίτι του φίλου μας Ηλία, μπορείς να δεις αυτό το τοπίο... Και καμιά εναλλαγή του καιρού, δεν είναι δυνατόν να μπει φρένο στην ομορφιά της άνοιξης. Κρατήστε, ότι ωραίο μπορείτε να διακρίνετε εδώ, σ' αυτή τη φωτογραφία... Και ξαναδείτε τη, καθώς φέτος όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να μείνουμε μέσα.

anixi.ilias4.090420
Κι εδώ είναι η αυλή του Ηλία. Πανέμορφα ανθισμένη η κερασιά με υποσχέσεις, τον επόμενο μήνα, όταν θα δέσει ο καρπός της. Και μεις ξέρουμε από πρώτο χέρι πόσο όμορφος είναι αυτός ο καρπός, αφού τον έχουμε δοκιμάσει, καθώς έχει φροντίσει γι' αυτό, κατάλληλα, ο φίλος μας... Για να ξέρετε ότι, δεν μιλάμε θεωρητικά.

anixi.ilias5.090420
Αυτό είναι ένα τοπίο, έξω από το χωριό του Ηλία. Εκεί πηγαίνει τα κατσίκια του για να τα βοσκήσουν. Και δείτε το, εκπληκτικό. Την ώρα που είναι ολάνθιστο το μικρό δέντρο αριστερά, στο βάθος το βουνό είναι γεμάτο χιόνια. Μέχρι να σταθεροποιηθεί κάπως η θερμοκρασία και να μην "παίζει" ανάμεσα στους 14 - 25 βαθμούς.

anixi.ilias6.090420
Όπως και να έχει για μας τέτοιες εικόνες σαν αυτή εδώ, θα αποτελούν μια ξεχωριστή περίπτωση. Είναι ωραία να έχεις μπροστά σου όλον αυτόν τον αέρα όταν ξέρεις καλά πως στη πραγματικότητα δεν μπορείς να βγεις έξω από τα όρια του σπιτιού σου, παρά μόνο για συγκεκριμένη αιτία και με άδεια.

kipos.dimitra2
Τέτοιες μαργαρίτες σαν αυτές της Δήμητρας από την Άνδρο επίσης θα συνεχίσουν να ενισχύουν την πεποίθηση μας ότι η άνοιξη είναι εδώ... Και όλος αυτός ο εφιάλτης που ζούμε εδώ και ένα μήνα και δεν ξέρουμε ακόμα πόσο θα κρατήσει, θα περάσει... Να είμαστε όμως καλά, για να ζήσουμε ότι τώρα χάνουμε.

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA