Ήταν παράξενη η μέρα χθες Κυριακή. Είχε μια συννεφιά, η θερμοκρασία λίγο πεσμένη και οι μετεωρολόγοι να απειλούν για βροχή. Αλλά εμείς το τολμήσαμε και πήγαμε για μπάνιο. Εκεί σ’ ένα μικρό κολπίσκο πίσω από την Αγκώνα, που χρειάζεται λίγος κόπος για να φτάσεις. 
Μας αρέσει εκεί. Είναι σχετικά ήσυχα το μέρος. Εντελώς ήσυχο δεν το λες γιατί όλοι πια στις μέρες μας διαθέτουν αυτοκίνητο, οπότε επιχειρούν και τα πιο δύσκολα για να έχουν τα καλύτερα στο χέρι τους. Τα νερά είναι πιο όμορφα. Κι εγώ απόλαυσα το τρίτο μπάνιο μου για φέτος. 
Έκανα μια μικρή βόλτα στον περιβάλλοντα χώρο και κατέγραψα με την κάμερα του κινητού μου τηλεφώνου, όλη αυτή την άγρια ομορφιά. Τελικά αυτό είναι που μου αρέσει. Αυτή η αγριάδα του τοπίου. Αυτή η ανεπιτήδευτη ομορφιά, όπως ακριβώς είναι από την αρμύρα της θάλασσας. 
Δείτε τα νερά της πώς αγκαλιάζουν τα βράχια… Στο βάθος δεξιά είναι η Εύβοια. Θα τη δούμε και σε άλλη φωτογραφία πιο καθαρά μια και η απόσταση του Ευβοϊκού σ’ αυτό το πλάτος της δεν είναι τεράστια. Απέναντι πρέπει να είναι το Αλιβέρι. Λέω τώρα, μπορεί και να μην είναι έτσι. 
Για την ώρα έμεινα να θαυμάζω αυτή την ομορφιά της δημιουργίας και φυσικά τον κατασκευαστή και συντηρητή της. Πάντα όταν βρεθώ στη φύση το κάνω αυτό. Και με αναζωογονεί να γνωρίζω πράγματα και σταθεροποιώ, όλο και περισσότερο την πίστη μου σε Εκείνον. 
Να και η Εύβοια απέναντι. Κι αυτή η πλευρά που βλέπουμε είναι η νότια. Άγρια και χωρίς βλάστηση σε αντίθεση με τον βορρά που είναι καταπράσινος. Αλλά και τι μ’ αυτό: Έχουμε περάσει ξεχωριστέ στιγμές κάποια καλοκαίρια στα Ζάρκα, λίγο πιο νότια από την Κύμη και τις Πετριές κολυμπώντας στο ανοιχτό Αιγαίο. 
Ο καιρός είπαμε ήταν συννεφιασμένος. Τον βλέπετε. Το απόγευμα κατά τις 6:30 έριξε μια πολύ δυνατή καταιγίδα εδώ στο σπίτι μας, αλλά αυτό δεν ανέτρεψε τα σχέδια μας. Οι καλοκαιρινές βροχές δεν κρατάνε πολύ. Τελειώνουν γρήγορα. Μένει μόνο η κουφόβραση να μας ταλαιπωρεί. 
Αυτός είναι ο μικρός κολπίσκος πίσω από την παραλία της Αγκώνας. Για να πως την αλήθεια αν και έχω πάει πολλές φορές δεν ξέρω την πραγματική του ονομασία, αν έχει. Αλλά χθες είχε γενικότερα πολύ κόσμο. Και με δυσκολία έβρισκες λίγο ίσκιο στα ελάχιστα αρμυρίκια του… 
Έκανα μια πρωτότυπη μείξη στη σημερινή ανάρτηση και δεν ξέρω αν πέτυχε. Εσείς θα κρίνετε. Έβαλα ένα κείμενο που ήρθε χθες στο e-mail μου σταλμένο από αγαπημένο φίλο και αδελφό και το πλαισίωσα από τις φωτογραφίες μιας μικρής εξόδου, χθες, κυριακάτικα στη θάλασσα σε έναν κολπίσκο πίσω από την Αγκώνα, ένα ήσυχο λιμανάκι, στην περιοχή των Αγίων Αποστόλων Αττικής.
Το κείμενο έχει ως εξής:
Να θυμάσαι πως ποτέ δεν ξέρεις τι μπορείς να δημιουργήσεις με δυο και μόνο λέξεις σου μόνο και μόνο που είναι δικές σου. Να ‘σαι σίγουρος άλλωστε πως οι άνθρωποι ξέρουν ή μάλλον έμαθαν να κρύβουν καλά όσα νιώθουν. Ναι, λοιπόν. Δεν ξέρεις ποτέ ποιος μπορεί να περιμένει δυο κατά τ’ άλλα τυπικές, κουβέντες σου για να χαμογελάσει και να λάβει υπέρτατη δύναμη ή έστω την απαραίτητη για να ξεκινήσει και συνεπώς ν’ αντέξει τα τόσα της μέρας του.
Μια καλημέρα δική σου, μπορεί να είναι για κάποιον σωτήρια. Είναι η αύρα, είναι ο αέρας, είναι η ενέργεια, είναι όλα αυτά μαζί που τα έχουμε συνυφασμένα με εκείνον τον άνθρωπο που παρών ή απών από τη ζωή μας, έχει την ίδια επίδραση στην ψυχολογία μας ακόμα και εν αγνοία του.
Στηριζόμαστε σε ματιές και χημείες γιατί μάθαμε πια να γοητευόμαστε από τα απλά μα καθ’ όλα ουσιαστικά για την πολύτιμη γαλήνη μας, κυρίως. Είναι λοιπόν εκείνοι οι άνθρωποι που δένουν στην καρδιά μας σαν γλυκό του κουταλιού κατακαλόκαιρο κι επιδρούν πάνω μας σαν γιατροσόφια.
Έχουμε που λες περάσει Γολγοθάδες και συμπληγάδες, κάποτε και τα δυο ταυτόχρονα και κάποια στιγμή αρχίσαμε να εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας, κάθε που ουρλιάζει από πεποίθηση. Κι είναι που λες, κάποιοι άνθρωποι που ενώ φαντάζουν τόσο μακριά μας, αγκιστρώνονται στις ζωές μας πιο κοντά από ποτέ χωρίς καν να το προσπαθήσουν.
Στα τόσα που έχεις να κάνεις μέσα στη μέρα σου, μέσα στην ταραχώδη ομολογουμένως κάθε μέρα σου, είναι κάποια μάτια και κάποια χαμόγελα που έχουν αποδειχθεί εντελώς επαρκή για να σε εφοδιάσουν με εκείνα που θες για να τα καταφέρεις.
Είναι εκείνο το χαμόγελο που ξυπνάς νωρίτερα για να το συναντήσεις έστω και για πέντε λεπτά. Είναι εκείνα τα πολύτιμα λίγα λεπτά κι εκείνα τα μάτια που σου χαμογελούν μόνο που σε βλέπουν. Δε χρειάζεται να πείτε πολλά, τη δόση που θες, μπορείς να την λάβεις τόσο απλά.
Έρχονται και φεύγουν οι άνθρωποι από τις ζωές μας μα είναι κι εκείνοι που η παρουσία τους με όποια μορφή κι αν υπάρχει, πάντα θα αξίζει και θα αφήνει δευτερεύουσα την κάθε πιθανότητα φυγής τους.
Γιατί, ξέρεις πως πια δεν ενθουσιάζεσαι δα και τόσο εύκολα κι εκείνα που αποσπάνε την προσοχή σου έχουν τόσο πολύτιμη θέση στην καρδιά σου. Γι’ αυτό κι εκεί που νιώθεις εσύ πως είσαι απαραίτητος, να το αξιοποιείς. Να σκορπάς τις καλημέρες σου γιατί δεν ξέρεις ποτέ ποιος το έχει πραγματικά λυτρωτική ανάγκη.
Είναι καρδιές που χτυπάνε με παλμούς που έχουν χάσει το μέτρημά τους περιμένοντας την πολυπόθητη κουβέντα. Είναι το λιγότερο γιορτή, τα μάτια που αγαπάς να τα ‘χεις δίπλα σου κάθε πρωί. Είναι ευλογία να ξυπνάς με την καλημέρα εκείνου που επιλέγει κάθε μέρα η ψυχή σου.
Είναι αυτό το απλό μα τόσο θεραπευτικό καλημέρα που μπορεί να εσωκλείσει μέσα του όλους τους φόβους που ενδεχομένως και να μην έφυγαν ποτέ μα για λίγο, για τόσο λίγο ξεχνιέσαι και νιώθεις ικανός για πολλά.
Όταν σου λέει καλημέρα εκείνος που αγαπάς, εσύ πετάς. Είναι οι άνθρωποι ικανοί να σκορπίσουν σύννεφα και να απλώσουν τον ήλιο μες το καταχείμωνο. Είναι οι άνθρωποι ικανοί να φωτίσουν σκοτάδια και κυρίως διαθέσεις. Δε χρειάζεται ο άνθρωπος πολλά παρά μόνο έναν λόγο για τον οποίο να αξίζουν οι αντοχές κι οι ανοχές του, έναν λόγο πέραν του εαυτού του για τον οποίο αξίζει να επιμένει και να ελπίζει.
Για εσένα και όλες εκείνες τις φορές που η καλημέρα σου έκανε τη ψυχή μου να γελάσει, κάθε φορά πιο δυνατά. Να μου λες καλημέρα, να γελάει η ψυχή μου.
Ευχαριστούμε για τα τόσο όμορφα και ενθαρρυντικά λόγια…
