Σας είχαμε βάλει πριν λίγες μέρες ένα δημοσίευμα ΕΔΩ για τις καταστροφές που έχουν κάνει βάνδαλοι στα παγκάκια του ανοιχτού αρχαιολογικού πάρκου. Μπορείτε να το δείτε με δυο τρόπους. Είτε πατώντας στο σύνδεσμο που σας έχουμε, είτε πηγαίνοντας λίγο προς τα κάτω στις ενημερώσεις...


Αλλά αν νομίζατε ότι αυτό είναι το χειρότερο, υπάρχει ακόμα κάτι πολύ πιο χειρότερο. Να αναλαμβάνουν "άγνωστοι" ειδικοί, να βάψουν τα παγκάκια, πριν τα φτιάξουν πρώτα. Σου λέει, "αυτή τη δουλειά μας είπαν να κάνουμε και αυτή κάνουμε"... Αλλά αυτή είναι μια ανεύθυνη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.


Δεν αρκεί να βάλεις ένα χαρτάκι πάνω του που να λέει "μην κάθεστε μέχρι να στεγνώσει η μπογιά". Η απλή λογική λέει "πού θα κάτσουν οι άνθρωποι σ' αυτά τα σπασμένα και ταλαιπωρημένα παγκάκια;"... Και με εντυπωσιάζει, να υπάρχουν ανάμεσα μας άνθρωποι που ούτε τους περνά από το μυαλό κάτι τέτοιο.


Πήρα πέντε διαφορετικά παγκάκια, μέσα στο χώρο του πάρκου. Όλα φρεσκοβαμμένα, αλλά όλα είχαν προβλήματα πάνω τους και ελλείψεις... Άραγε υπάρχει κάποιος προϊστάμενος ο οποίος θα ελέγξει αν έγινε καλά η δουλειά που είχε ανατεθεί στους συγκεκριμένους εργάτες... Και θα τους εξηγήσει κάποιος, τι δουλειά κάνουν τα παγκάκια στο πάρκο;


Αυτό θα ήταν το σωστό... Αλλά γιατί, αλήθεια, μερικά πράγματα, αυτονόητα, να χρειάζονται εξήγηση; Το κακό είναι ότι έχουμε αποδεχθεί την ανεπάρκεια μας και κάποια πράγματα σαν το σημερινό θέμα τα θεωρούμε σχεδόν φυσιολογικά, ενώ δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό. Ας το αλλάξουμε αυτό, παρακαλώ...

Καλοκαίρι 2019! Ιούλιος ζεστός, μετά τα σκαμπανεβάσματα του που μας έκανε κατά καιρούς να αναρωτιόμαστε αν όντως είμαστε στη σωστή εποχή ή όχι… Μεσημέρι, ώρα 3-6 στην πλατεία Κοτζιά μπροστά στο παλιό Δημαρχείο της πόλης των Αθηνών. Ευτυχώς, φυσάει ένα ελαφρύ δροσιστικό αεράκι…


Παρακολουθώ τα περιστέρια… Κάποιοι τους ρίχνουν σιτάρι και αυτά τρελαίνονται να πάνε και να το φάνε. Τι κώδικα επικοινωνίας έχουν; Πώς συνεννοούνται, ώστε να σπεύσουν αμέσως μόλις βρουν φαγητό; Μερικά πράγματα μάλλον δεν είμαστε σε θέση να τα κατανοήσουμε, όσο και να το θέλουμε.


Μου κάνουν πολύ μεγάλη εντύπωση και προσπαθώ να τα καταγράψω, με το κινητό μου τηλέφωνο… Είναι εξοικειωμένα με τους ανθρώπους και δεν δείχνουν να ανησυχούν ιδιαίτερα. Το πρωτεύων γι’ αυτά, είναι να φάνε. Και μάλιστα ένα καλό, ποιοτικά φαγητό. Μαθαίνουμε από αυτά…


Κοιτάξτε τα μια ομορφιά! Έχουν πιάσει και τον ίσκιο, είπαμε μεσημέρι είναι… Έχουν κι αυτά αναπτυγμένη την αίσθηση της αυτοσυντήρησης, αφού μ’ αυτή πορεύονται για να συντηρηθούν στη ζωή. Έχει φροντίσει γι’ αυτά ο Δημιουργός. Ξέρουν τον τρόπο να επιβιώνουν, χωρίς να ανησυχούν ιδιαίτερα για την επόμενη μέρα.


Συνεχίζω να είμαι δίπλα τους πολύ προσεκτικός σε ότι κάνουν… Δεν μαλώνουν μεταξύ τους καθώς προσπαθούν να πάρουν την τροφή τους… Θα πάρουν μόνο ότι τους είναι αναγκαίο προκειμένου να χορτάσουν. Δεν έχουν αποθηκευτικούς χώρους, ώστε να προνοούν για τις άλλες μέρες. Θα μπορούσαμε να μάθουμε από αυτά; Μακάρι να το κάναμε!


Ένα μικρό παιδί παίζει μαζί τους… Κι αυτά χωρίς να το φοβούνται, δείχνουν να το διασκεδάζουν… Τα παιδιά είναι άκακα σαν κι αυτά τα περιστέρια. Κι αυτό είναι ένα από τα σημεία που τους αρέσει περισσότερο στο παιχνίδι τους… Ξέρουν ότι δεν κινδυνεύουν, να τους κάνει κακό. Το αντιλαμβάνονται, το νιώθουν…

Τα είχαμε δει σε μια προηγούμενη βόλτα μας, στο ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της ακαδημίας Πλάτωνος και προχθες, λίγο πριν το σεισμό, πήγα μια βόλτα για να τα φωτογραφήσω... Όχι για καλό, αλλά για να επισημάνω ότι ζούμε ανάμεσα σε βανδάλους που νιώθουν καλά μέσα από την καταστροφή.


Δεν μας κάνει καθόλου εντύπωση... Είναι εκείνοι που δεν έμαθαν ποτέ να χτίζουν, μόνο να γκρεμίζουν, εκείνοι που το ωραίο τους προκαλεί θλίψη και ολοκληρώνονται με το συνεισφέρουν στην καταστροφή. Δείτε πώς γίνεται ο άνθρωπος, όταν αφήνει να θεριεύει μέσα του το μίσος, αντί να καλλιεργεί την αγάπη και να την βλέπει να μοσχοβολάει και να ανθίζει.


Προσωπικά πιάνονταν η καρδιά μου σ' αυτό το θεάμα. Και αναρωτήθηκα πολλές φορές, αν η απερχόμενη  δημοτική αρχή ήταν ενήμερη για την κατάσταση στα παγκάκια. Κι αν ήταν, τι έκανε για να φτιάξει αυτή την κατάσταση και να αποκαταστήσει τις ζημιές; Φοβάμαι πως δεν ασχολήθηκε καθόλου.


Ούτε καν οι δημοτικές εκλογές του Μαϊου ώθησαν κάποιους υπέυθυνους να ρίξουν μια ματιά... Εκτός και αν κι εδώ οι ρόλοι είναι μπερδεμένοι αναμεσα στον Δήμο Αθηναίων, την Περιφέρεια Αττικής και την Αρχαιολογική Υπηρεσία... Και, ξέρετε, τι συμβαίνει, από τη λαϊκή παροιμία, "όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει".


Θα ασχοληθεί άραγε κανείς ή θα συνεχίζουμε να δείχνουμε τον κακό εαυτό μας, ακόμα και σε τόπους με πράσινο και με αρχαιολογικό ενδιαφέρον; Εντάξει, δεν περιμένουμε Ιούλιο μήνα να τους πιάσει η... εργατικότητα και να απαοκαταστήσουν τις ζημιές, αλλά ας θυμούυνται, ότι άνθρωποι τα χρειάζονται.

Το κάναμε την Πέμπτη το Απογευματάκι. Είχαμε βγει μια βόλτα στο Θησείο, στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου και αποφασίσαμε να πάμε σινεμά στον ομώνυμο κινηματογράφο… Έπαιζε μια γαλλική ταινία με έξυπνο σενάριο και με τον τίτλο «Θεέ μου τι σου κάναμε 2». Και ομολογούμε ότι την παρακολουθήσαμε με πολύ γέλιο…

Είχαμε να πάμε σινεμά από τότε που είχαν έρθει εδώ τα παιδιά της Σούλας, ο Κώστας με τη σύζυγο του, Άννυ… Αλλά το θερινό σινεμά πάντα μας αρέσει. Ήταν η πρώτη προβολή και δεν είχε πέσει ακόμα για τα καλά η νύχτα. Γι’ αυτό το χρώματα του σούρουπο που μου αρέσει, τράβηξα τις φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο στην ανάρτηση αυτή.

Τελικά την απολαύσαμε την προβολή της ταινίας με τη μπυρίτσα μας και το λευκό κρασί μας να τα συνοδεύουμε με νάτσος που είχαν πάνω του τυρί. Χαλαρά, όπως αρμόζει στο θερινό σινεμά. Δεν είμαστε και πάρα πολλοί, όπως μπορεί κανείς να δει και από τις φωτογραφίες.

Σε κάποιους ίσως φέρουν αναμνήσεις… Μπορεί να θυμούνται κάτι από τα παλιά, καθώς σε πολλές πόλεις της περιφέρειας, οι θερινοί κινηματογράφοι κατέβασαν ρολά. Μόνο σε τουριστικούς προορισμούς θα τους βρεις. Και επειδή έχουν γράψει ιστορία, δεν είναι τελικά καθόλου τυχαίο που αρέσουν τόσο σε Έλληνες ή ξένους τουρίστες.

Με νοσταλγία και αγάπη γίνεται η σημερινή ανάρτηση, ενώ ακόμα δεν έχουν λυθεί τα προβλήματα με το κομπιούτερ μου και τη Media Markt. Ευτυχώς, μέσα σε πνεύμα καλής συνεργασίας, βρήκαμε τον τρόπο. Κι έτσι μου έδωσαν ένα άλλο κομπιούτερ, μέχρι να ελεγχθεί και να επισκευαστεί το δικό μου. Τωρα πια δεν με νοιάζει όσο και αν αργήσει...

Λίγο πριν ακόμα ορκιστεί η νέα Βουλή κι ενώ είδαμε τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης, η εφημερίδα ΑΥΓΗ παρουσιάζει μ’ αυτόν τον τρόπο τις πρώτες περπατησιές της… Ιδιαίτερα αυστηρό, θα λέγαμε… Πίκρα βγάζει και όχι καλόπιστη κριτική, το δημοσίευμα…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 20/07/2019

Αυτό που βιώνουμε το φετινό καλοκαίρι μάλλον δεν έχει να κάνει με όσα ξέραμε ώς τώρα. Και ας το δούμε λίγο, παρακαλώ: Σας μοιάζει εσάς αυτός ο καιρός για Ιούλιος; Είναι τα καιρικά φαινόμενα και οι θερμοκρασίες, λογικές;

Όχι βέβαια! Είδατε τι συνέβη στη Χαλκιδική, καθώς τα ακραία καιρικά φαινόμενα δεν κράτησαν πάνω από δέκα λεπτά, της ώρας…

Επτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από το ξαφνικό μπουρίνι…Κι από την άλλη, όλο αυτό το κακό, συνεχίζει να υπάρχει. Μια βρέχει καταρρακτωδώς ή βγάζει μεγαλύτερα κομμάτια χαλάζι που καταστρέφει την αγροτική παραγωγή και από την άλλη είναι χαρακτηριστική η αστάθεια των φαινομένων.

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν θυμόμαστε κάτι ανάλογο… Τον Ιούλιο τον ξέραμε σαν ένα πολύ ζεστό μήνα με ιδιαίτερα υψηλές θερμοκρασίες και δεν είναι καθόλου τυχαίο που κάποιοι από εμάς τον επιλέγαμε για τις διακοπές μας.

Τώρα, πώς να κάνεις σχέδια, με τι ψυχικό σθένος να ξεκινήσεις, καθώς δεν ξέρεις τι μπορεί να σου ξημερώσει αύριο;

Κι είναι και από την άλλη, όλες αυτές οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις μετά τις εκλογές στις 7 Ιουλίου και την αλλαγή στην κυβερνητική εξουσία που ξεβόλεψε κάποιους, αλλά επανέφερε αρκετά καβαλημένη καλάμια σε μέρη γνώριμα από το παρελθόν.

Ήδη ορκίστηκαν οι τριακόσιοι τη Βουλήσεις, ορίστηκαν οι γενικοί γραμματείς στα υπουργεία (με αρκετές εκπλήξεις, είναι η αλήθεια…) και δεν μένει παρά να δούμε τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης και τα πρώτα νομοσχέδια για να διαπιστώσουμε στο σημείο που μας αφορούν ως πολίτες, προς ποια μεριά κινούνται.

Δεν είμαστε προκατειλημμένοι, ούτε βιαστικοί. Δίνουμε μια πίστωση στο χρόνο και το ευεργέτημα της αμφιβολίας και της καλής πρόθεσης. Και θα ήμασταν πολύ χαρούμενοι αν οι προεκλογικές υποσχέσεις στους ψηφοφόρους τους, αρχίσουν να γίνονται πράξεις.

Αλλά πατάμε τα πόδια μας στη γη… Και έχουμε την απαιτούμενη ψυχραιμία. Επίσης παρακολουθούμε, λόγω δουλειάς, την επικαιρότητα έτσι όπως διαμορφώνεται, από αξιόπιστες πηγές. Γι’ αυτό και κρατάμε μερικές επιφυλάξεις, έχοντας ήδη σε άλλο άρθρο κάνει γνωστή, την άποψη μας για την πολιτική και όσους την υπηρετούν, ότι χρώματα κι αν έχουν.

Να το πούμε λοιπόν από την αρχή ότι πέρα από το επικοινωνιακό, που ως τώρα δείχνουν να το χειρίζονται καλά και τους βοήθησε πολύ στο να πάρουν το απρόσμενα μεγάλο ποσοστό στις εκλογές, για να διαχειριστούν τα πράγματα του τόπου, το ζητούμενο είναι να ασχοληθούν και με την ουσία των προβλημάτων.

Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το αν πάνε ξημερώματα (από τις 7:30, είδα μερικούς…) στα υπουργικά γραφεία τους, αλλά τι κάνουν και με τι ασχολούνται όση ώρα είναι εκεί. Θα ενδιαφερθούν να λύσουν ή θα δημιουργήσουν νέα προβλήματα στον κόσμο, στη λογική του «να εξυπηρετήσουμε τους φίλους, τους κολλητούς»; Ο χρόνος θα δείξει.

Κι εμείς, συνεχίζοντας να διατηρούμε το πλεονέκτημα της ουδέτερης στάσης, που απομακρύνει απλό τα κακοτράχαλα μονοπάτια του φανατισμού, θα είμαστε σε θέση να ασκήσουμε εποικοδομητική κριτική.

Κάνει καλό σε όλους να βλέπουν τα πράγματι από μια κάποια απόσταση και μακάρι να το είχαμε κάνει όλοι πράξη στη ζωή μας… Αλλά δυστυχώς, οι περισσότεροι έχουν επιλέξει να κοιτάζουν μέσα από παραμορφωτικούς κομματικούς φακούς που διαστρεβλώνουν την αλήθεια και την πραγματικότητα.

Ας δούμε λοιπόν τις πρώτες 100 ημέρες της νέας διακυβέρνησης… Και ποιος δεν το δικαιούται, όταν μάλιστα οι πρώτες κινήσεις γίνονται μέσα σ’ αυτό το ιδίοτυπο καλοκαίρι που ζουμε;

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Είπαμε, υπομονή! Όχι πως είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, αλλά σίγουρα οπλιζόμαστε, ώστε να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τις πιο δύσκολες καταστάσεις όταν αυτές έρθουν. Ας κάνουμε λοιπόν και σήμερα, άλλη μια μέρα από το τάμπλετ… Και ας σας δώσουμε λουλούδια, αυτή τη φορά.

Ξέρουμε ότι τα αγαπάτε. Εξάλλου τα περισσότερα από αυτά που βλέπετε εδώ, εσείς μας τα στείλατε. Πριν από καιρό ίσως, αλλά τι σημασία μπορεί να έχει; Η ομορφιά, αν μη τι άλλο, είναι διαχρονική. Το νιώθεις, το διαισθάνεσαι, καθώς μετράς βήμα – βήμα αυτή την απαράμιλλη ομορφιά!

Έχω τα τρεξίματα μου κι εγώ σήμερα… Θα κλείσω τις σελίδες του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ στο τυπογραφείο. Μια διαδικασία που γίνεται κάθε δυο μήνες μια για όποιους έχουν στοιχειώδη σχέσημε τη σύνταξη ύλης, αντιλαμβάνονται τι λέω. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν να πιστεύουν ότι μερικά πράγματα στον Τύπο, γίνονται «από μόνα τους», μαγικά.

Και μετά θα αρχίσουμε να κάνουμε τα δικά μας σχέδια, για το φετινό καλοκαίρι. Ανενόχλητοι μάλιστα, καθώς στην Π.Ο.Σ.Σ. αποφάσισαν να μη βγάλουν τον ΤΥΠΟ αυτό το δίμηνο. Θα περιμένουν λίγο να δουν τι τρέχει με τη νέα κυβέρνηση και θα επανέλθουν αρχές Σεπτεμβρίου. Εμένα πάντως θα μου λείψει…

Αλλά, δεν μου πέφτει λόγος. Δική τους είναι η εφημερίδα, εκείνοι θα αποφασίσουν τι θα κάνουν. Εγώ σίγουρα έχω να ασχοληθώ με πολύ σοβαρά πράγματα. Άσε που μέχρι τότε μπορεί και να φτιάξουν το κομπιούτερ μου και να γίνει η ζωή μου, λιγότερο κουραστική. Αν δεν μου τηλεφωνήσουν μέχρι αύριο, θα το κάνω εγώ.