Νέα παιδιά άγνωστα σε μένα, έφτασα σ' αυτά μέσα από υπόδειξη φίλων με νέο ήχο, αλλά καλό στοίχο. Είναι η προσπάθεια κάποιων παιδιών να μην εγκλωβιστούν, να μείνουν ελεύθερα και μ' αρέσουν,όλα τα παιδιά που δεν υπηρετούν τίποτα δήθεν, γιατί έχουν θάρρος και μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας, εκείνη που ξεχάσαμε εμείς. Μ' αρέσουν γιατί κάνουν, ευτυχώς ακόμη την πλάκα τους ερήμην όσων βαφτίσαμε "καθώς πρέπει” και  ξοδεύονται χωρίς να καταλώνονται... Αξίζει να τα δούμε...

Άνοιξη ήτανε θυμάμαι, ζεστή και γλυκιά, έτσι όπως είναι κάθε κρητική άνοιξη, με μυρωδιές πολλές και ζωηρά χρώματα της χαράς. Μέρες λιόλουστες και μεγάλες, σαν τις Κυριακές των παιδιών. Πού και πού, ένα παιχνιδιάρικο αεράκι περνούσε στα στενά σοκάκια ανακατεύοντας τις ευωδιές της ανθισμένης φύσης με τις μυρωδιές από τις μελωμένες τηγανίτες και τα σαρακοστιανά σουσαμένια κουλούρια κι άλλοτε, κάνοντας πονηριές φούσκωνε εκείνες τις μπλε φουστίτσες, τις πλισσέ της παρέλασης και αφού τις σήκωνε ψηλά - ψηλά, έτρεχε σαν κυνηγημένο να κάμει τα ίδια και στην παρακάτω γειτονιά. Άαχ πώς ρόδιζε η αθωότητα στα μάγουλα των κοριτσιών κι έδινε την ευκαιρία στ' αγόρια να καμώνονται τ' αντράκια χιχιρίζοντας κοροϊδευτικά για όσα η περίσταση τύχαινε να τους αποκαλύπτει. Ημέρες τρυφερές και αλησμόνητες.

Έρχονται στο νου εικόνες πολλές και πολλές, αμέτρητες. Η μια διαδέχεται την άλλη κι η άλλη, ξυπνάει άλλη πάλι διαφορετικότερη, κι όλο κάτι ξεχωριστό, με τρόπο μαγικό προστίθενται παλιό και νέο την ίδια στιγμή και παίζω, στης μνήμης τα γυρίσματα με τα θαύματα και πάει λέγοντας το ταξίδι πίσω απ' τον καιρό. Τρέχει ο νους σε χωράφια πράσινα με ψηλά σπαρτά κι ανθισμένες μηλιές και χάνεται , ανάμεσα στις παπαρούνες και τα παράξενα αγριολούλουδα. Δεν υπάρχει άλλο , πιο συναρπαστικό και πιο όμορφο ξύπνημα από τούτο της φύσης, που ντύνεται αλλού ροζ κι αλλού κίτρινο, αλλού λευκό κι αλλού μωβ κι έρχεται, να διεκδικήσει μια θέση στην καρδιά μας. Τώρα, μεγάλη πια, σέβομαι κι αγαπώ περισσότερο τη γη, σαν μια άλλη γυναίκα που ερωτεύεται και λατρεύει το φως και για χάρη του, γεννάει χρώματα κι αρώματα μέσα στη σιωπή, σαν σε μυστήριο, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, και ξυπνάμε μια μέρα διαφορετικοί και τότε μόνο νιώθουμε πώς η σιωπή έχει γίνει μυστική επανάσταση.

Μέσα σ' όλα αυτά, τα παλιά σπίτια ξαναγεμίζουν ζωή, τα μπαλκόνια χελιδονοφωλιές και τα όνειρα φως. Μέσα σ' όλα αυτά η γειτονιά και το σπίτι που μεγάλωσα, οι μεγάλες κληματαριές που ανέβαιναν και δύο πατώματα ψηλά, με χοντρά όλο κόμπους κλήματα κι ένας θεόρατος βράχος τυλιγμένος στον κισσό. (συνεχίζεται)

Τελικά έκανε καλό καιρό! Και όχι μόνο αυτό, πήραμε και το κύππελο Τύπου. Αλλα για όλα αυτά περισσότερα αύριο... Και... ρεπορτάζ από το γήπεδο...

Πρωινό Σαββάτου, ολίγον χειμωνιάτικο. Με δυνατή βραδινή βροχή, αναπάντεχη. Διότι όπως και να το κάνουμε οι θερμοκρασίες ήταν πολύ υψηλές για την εποχή μέχρι χθες το απόγευμα. Την ώρα μάλιστα που πήγα στα 144 – 163 δημοτικά να δω την ταινία “Γάζα ερχόμαστε” ήταν τόσο όμορφα που τα παιδιά αποφάσισαν να κάνουν έξω, στην αυλή, την προβολή. Ναι, το... πρώτο φετινό καλοκαιρινό σινεμαδάκι ήταν στην αυλή δύο δημοτικών σχολείων που υπάρχει ακόμη με ζωή και δράση λόγω των φορέων που λειτουργούν στην σχολική κοινότητα και το θέλουν...

Βέβαια η ταινία, μια γροθιά στο στομάχι ήταν... Αφύπνιση για όλους εμάς τους βολεμένους. Έμαθα πολλά που δεν ήξερα για τους κατατρεγμένους Παλαιστίνιους.

Αγόρασα και το βιβλίο του Παλαιστίνιου γείτονα Νασίμ Αλάτρας “Παλαιστίνη αιτίες και μύθοι”. Θέλω να βρω λίγο χρόνο να το διαβάσω, να έχω μια καλύτερη προσέγγιση στο ζήτημα.

Λίγο αργότερα στην ταβέρνα της “Μεταξούς”, στην αυλή, κάτω από την πλατιά φυλλωσιά της μουριάς. Έχει αρκετό κόσμο. Ρίχνει και καμιά ψιχάλα πότε – πότε, αλλά ο καιρός είναι ζεστός, δεν σου κάνει κέφι να μπεις μέσα.

Έχει και δύο οργανοπαίχτες που παίζουν όμορφα τραγουδάκια χωρίς ενισχυτές ή άλλα ηχητικά. Όμορφα, παρεϊστικα. Έτσι να πιούμε τρεις μπύρες κάιζερ να χαλαρώσουμε λίγο από την πίεση της εβδομάδας. Ο κόσμος γίνεται μια παρέα και συμμετέχει με τα όποια φωνητικά διαθέτει στα τραγούδια.

Φεύγουμε γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα... Τη νύχτα ξυπνώ από τη δυνατή βροχή. Χειμωνιάτικη. Τι αλλοπρόσαλλος καιρός... Σαν τους ανθρώπους, ένα πράγμα...

• Διαβάστε ΕΔΩ τα σχόλια του Δημήτρη Λουκάκη στο blog της ομάδας της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ για τον σημερινό αγώνα.
  

Δείτε εδώ ένα τρέιλερ για το ντοκιμαντέρ που προβάλεται απόψε με είσοδο ελεύθερη. Αξίζει να πάμε να το δούμε…

Απόψε το βράδυ πάμε στα 144 – 163 δημοτικά σχολεία, Χατζηαποστόλου 1για να δούμε το ντοκιμαντέρ «Γάζα ερχόμαστε», στο οποίο απονεμήθηκε το βραβείο κοινού στο 12ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για μια δημιουργία του δημοσιογράφου Γιώργου Αυγερόπουλου και του σκηνοθέτη Γιάννη Καρυπίδη, που συνυπογράφουν την ταινία.

Η ταινία αφορά το ριψοκίνδυνο ταξίδι 44 ακτιβιστών από όλο τον κόσμο που ταξίδεψαν από την Κύπρο στη Γάζα το καλοκαίρι του 2008 και έσπασαν έτσι τον ναυτικό αποκλεισμό της περιοχής έπειτα από 41 χρόνια.

Το ντοκιμαντέρ, διάρκειας 49 λεπτών, ήρθε πρώτο στις προτιμήσεις του κοινού με 4.792 ψήφους. Το βραβείο συνοδεύονταν από χρηματικό έπαθλο των 10.000 ευρώ. Όπως ανακοίνωσε ο Γιώργος Αυγερόπουλος, τα χρήματα διατέθηκαν για την ενίσχυση της αποστολής και την ανοικοδόμηση της Γάζας.

Οι συντελεστές της ταινίας δήλωσαν πως η επόμενη ταινία τους θα ονομάζεται.... «Γάζα επαν-ερχόμαστε», καθώς ετοιμάζουν νέα αποστολή τον επόμενο μήνα με μεγαλύτερο αριθμό πλοίων.

Η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι ριζικά αντίθετοι στο κυβερνητικό σχέδιο νόμου για το ασφαλιστικό. Ένα νομοσχέδιο που αποδιαρθρώνει το χρηματοδοτικό μηχανισμό της κοινωνικής ασφάλισης, υπονομεύει, ανατρέπει, απαξιώνει τον αναδιανεμητικό του χαρακτήρα, συρρικνώνει δραματικά τους διαθέσιμους πόρους και αποσύρεται το κράτος από την ευθύνη και οικονομική υποστήριξή του με βαρύτατο τίμημα για τις νέες γενιές.

Το πάρτι επί των αποθεματικών επί σειρά ετών, η εισφοροδιαφυγή, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία είναι οι κυριότερες πληγές αιμορραγίας  του συστήματος οι οποίες μένουν χωρίς αποστολή λογαριασμού ενώ υπάρχει διεύθυνση και στέλνεται ο λογαριασμός στα μόνιμα θύματα: μισθωτούς, συνταξιούχους, νέους.

Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ εκτιμώντας ότι η απάντηση πρέπει να είναι άμεση, δυναμική, καθολική και ενιαία, αποφάσισαν:

Α) Την προκήρυξη της πρώτης Γενικής απεργίας την Πέμπτη 20/5 για να μην παρεμποδιστούν οι πανελλαδικές εξετάσεις των μαθητών  (ενώ η αρχική απόφαση ήταν για Γενική Απεργία στις 19/5) και την κλιμάκωση των αγωνιστικών, απεργιακών κινητοποιήσεων αμέσως μετά. Μετά τη Γενική Απεργία σε νέα συνεδρίαση τα προεδρεία των δυο οργανώσεων θα αποφασίσουν για την συνέχιση του αγώνα.

Β) Την Τρίτη 18/5/2010 οι δυο τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις θα δώσουν συνέντευξη τύπου όπου θα παρουσιάσουν αναλυτικά τις θέσεις και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.

Γ) Την πραγματοποίηση συλλαλητηρίων μετά από ενημερωτικές συγκεντρώσεις – συνελεύσεις Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων στις μεγάλες πόλεις της χώρας.

• Δείτε ΕΔΩ μια ανάλυση για το ασφαλιστικό από τον συνδικαλιστή του ΟΤΕ Γιάννη Δούκα.
  

Κράτησε τα μάτια της ψυχής ανοιχτά κι' άφηνε την καρδιά σου ελεύθερη, ελεύθερη να  ρεμβάζει τον ουρανό και  τα μυστήρια του σύμπαντος  και να ξέρεις πως,το δικό σου παραμύθι θα είναι πάντα το καλύτερο,το δικό σου φεγγάρι το  πιό φωτεινό, το νερό που θα αντλήσεις εσύ στο βαθύ πηγάδι της ζωής,το αθάνατο, αυτό που θα σε ξεδιψάσει  το δάκρυ που θα κρατήσεις  εφτασφράγιστο μυστικό φυλλαχτό πολύτιμο της Αγάπης κι ο Έρωτας που δίχως λόγο σε πλήγωσε  ο σταυρός της Ανάστασης εν' ονόματι μιάς στιγμής φευγαλέας... μα και της αιωνιότητας.
μ' άστρα και μ' όνειρα και φως.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 15/05/2010

Την περασμένη εβδομάδα σ' αυτή τη στήλη είχα γράψει ότι είναι περισσότερο από αναγκαίο να τονωθεί το ηθικό των Ελλήνων για να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τη θύελλα των αντεργατικών μέτρων. Και πρέπει να ομολογήσω πως η πρώτη αχτίδα φωτός φάνηκε στη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση της 5 Μάη. Μου άρεσε μάλιστα που «διαψεύστηκα» στις εκτιμήσεις μου για το μέγεθος της και τον παλμό καθώς τα γεγονότα και η τεράστια συμμετοχή στην πορεία ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

Ειρηνική, όμορφη διαδήλωση μέχρι που προέκυψαν τα τρία θύματα - εργαζόμενοι στην MARFIN BANK πνιγμένη από τους καπνού του κτιρίου που πήρε φωτιά από τις μολότοφ που έριξαν άγνωστοι διαδηλωτές. Κι έτσι αποπροσανατολίστηκε η συζήτηση. Αυτά ήταν τα κυρίαρχα θέματα τις επόμενες μέρες. Μέχρι και στις κηδείες είχαν στείλει τηλεοπτικά συνεργεία τα... τρομερά ΜΜΕ. Κι ας έκαναν δημόσια έκκληση, οι συγγενείς, να αποτραπεί κάτι τέτοιο.

Ακόμα και τώρα στη Σταδίου 23 που βρίσκεται το υποκατάστημα της MARFIN BANK που κάηκε είναι γεμάτο λουλούδια στο πεζοδρόμιο, κεριά που καίνε και περαστικούς που κονστέκονται να διαβάσουν τα σημειώματα που άφησαν εκεί.
Όμως υπάρχει ακόμα ένα πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών που δε λέει να... συνέλθει από το σοκ. Και πώς αλήθεια να συμβεί αυτό, όταν πριν ακόμα καταλαγιάσει ο αχός από τα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα που επιβάλουν ΔΝΤ και Ε.Ε. δίνεται η διαβούλευση για το νέο Ασφαλιστικό;

Νέες περικοπές συντάξεων, περισσότερα χρόνια δουλειάς, σύπτυξη ταμείων και να... οι πίνακες με παραδείγματα για τα ποσά που θα πάρουν οι υποψήφιοι συνταξιούχοι. Κρύος ιδρώτας ξανά, σκοτεινό το τοπίο και να... πάλι, το κλείσιμο στον εαυτό και οι κρυάδες...
Αυτά τα κρύα ντους κάθε τόσο , είναι που αναστατώνουν την κοινωνία. Διότι βλέπουν την αγορά να διανύει περίοδο ύφεσης.

Πιο πολύ βιώνουν το πρόβλημα οι ελεύθεροι επαγγελματίες της γειτονιάς που βλέπουν για μήνες να μην κάνουν εισπράξεις, την ίδια ώρα που τα νοίκια τρέχουν, το ΤΕΒΕ απαιτεί τις ασφαλιστικές εισφορές και ο ΦΠΑ πρέπει να αποδοθεί μέσα στις προθεσμίες των Εφοριών.

Είναι αυτοί που βλέπουν ήδη τις δύσκολες μέρες και τις βιώνουν στα σπίτια τους. Εκείνοι που δε σχεδιάζουν ούτε στο όνειρο διακοπές για το φετινό καλοκαίρι. Με τι και πώς να καλύψουν τα έξοδα; Εκείνοι που βάζουν εμφανώς τις διαχωριστικές γραμμές με τους υπαλλήλους του δημοσίου που συμβαίνει αυτή την εποχή να χάνουν πολλές από τις κατακτήσεις τους.

Μια ζωή λοιπόν να μας χωρίζουν. Χρόνια τώρα βρισκόταν στο στόχαστρο ο ιδιωτικός τομέας. Νέες, ελαστικές μορφές απασχόλησης, τα περίφημα στέιτζ, 700 ευρώ μισθοί. Και οι του δημοσίου φαντάζουν μακρινοί και ξένοι στο πρόβλημα. «Δεν τους αφορούσε» άμεσα κι ας έβλεπαν να ανοίγουν οι κερκόπορτες με τους ωρομίσθιους που έκαναν μαζικά την εμφάνισή τους.
Τώρα το ανάποδο σενάριο μπαίνει σε εφαρμογή. Σε πογκρόμ οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα. Οι του ιδιωτικού που ακόμα δεν τους έχουν ακουμπήσει τόσο πολύ τα μέτρα «χαίρονται» για τον διασυρμό και την κατάντια των άλλων. Θα ήταν άραγε ικανοποιημένοι να τους φτάσουν στο επίπεδο ανασφάλειας; Ούτε να το διανοηθώ δεν θέλω...

Αυτή δεν είναι μια κοινωνία με συνοχή. Ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του, σε μια εποχή που η ενότητα είναι το ζητούμενο, αφού μόνο μέσα από τους κοινούς αγώνες μπορεί να προσδοκούμε θετικά αποτελέσματα.

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα χώροι και άνθρωποι που το παλεύουν. Και βρίσκονται στις γειτονιές, από ενεργούς πολίτες που έχουν καταφέρει προ πολλού να βγάλουν από πάνω τους τον κομματικό φανατισμό και να ενωθούν σε κοινή γραμμή δράσης.
Το ηθικό πάντως είναι το κυρίαρχο τέτοιες δύσκολες ώρες. Το παλεύουμε με την κουβέντα, με την ηθική και όχι μόνο στήριξη. Ας ξεκινήσουμε από τον περίγυρό μας. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί που μας χρειάζονται...

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο Σάββατο στη στήλη μου "Επισημάνσεις" στην εβδομαδιαία εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ"