Η παραλία του Τσούτσουρα στα νότια του Ηρακλείου Κρήτης είναι μια από τις πιο όμορφες κοντινές καθαρές παραλίες που μπορείς να κολυμπήσεις...

Πήγαμε και την Πέμπτη στη θάλασσα του Τσούτσουρα. Αλλά δεν ήταν και ότι καλύτερο. Φυσούσε δυνατά ένας καταβασάρης βοριάς κι έπαιρνε την άμμο με δύναμη και τη χτυπούσε πάνω μας. Δεν ήταν να κάτσεις για πολύ...

Από καθαρή τύχη βρήκα μια παντόφλα μου την ώρα που κολυμπούσαμε με τον Λάμπρο, να... αρμενίζει κατά Λιβύη μεριά, 20μέτρα μέσα στο νερό.

Είδα ένα “παράξενο” πράγμα να επιπλέει κοντά μου κι όταν πλησίασα, διαπίστωσα ότι ήταν η παντόφλα μου. Τη βγάλαμε με τον Λάμπρο κι έβαλε πέτρες πάνω του και στις άλλες παντόφλες για να μην τις ξαναπάρει ο αέρας.

Κάναμε το μπάνιο μας, καθίσαμε στο μπαράκι του Πέρα Τσούτσουρα να πάρουμε κάτι και κατά τις δυόμιση πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Τρεις και μισή είμαστε ήδη σπίτι έτοιμοι να πάρουμε σειρά για το μπάνιο, να ξεβγαλθούμε από την αρμύρα της θάλασσας.

Φυσάει κι εδώ. Το βλέπω, αλλά κυρίως το ακούω και το αισθάνομαι.

Μετά το μπανάκι ένα καλό φαγητό κι ένας, έστω και λίγος, μεσημεριανός ύπνος. Τα κάνω και τα δυο χωρίς επιφύλαξη. Το βράδυ θα βγούμε με τον Μηνά και πρέπει να είμαι λίγο ξεκούραστος. Σε ταβέρνα του Αρκαλοχωρίου είναι το ραντεβού. Εκεί θα υπογράψουμε και το συμφωνικό για τις εργασίες που θα γίνουν στο πατρικό μου.

Στην αυλή του δημοτικού σχολείου Θραψανού ξεκινά από σήμερα το τριήμερο γλέντι για τη “γιορτή του αγγειοπλάστη”. Η κρητική λύρα θα ακούγεται ώς το πρωί. Εμένα βέβαια καθόλου δεν με ενοχλεί. Εξάλλου το σπίτι της Στασούλας είναι και μακριά από το γλέντι... Στον Λάμπρο όμως αρέσει, γιατί είναι μια ευκαιρία να καθίσουν μέχρι πιο αργά με την παρέα του.

Άλλωστε σήμερα θα κάνουν και την περπατάδα τους, όλοι μαζί, καμιά δεκαριά αγόρια και κορίτσια ώς την Αγία Μαρίνα. Κι ύστερα, με την επιστροφή, θα ετοιμαστούν για το βραδινό γλέντι του χωριού. Τι να πείς; Νέοι είναι. Κι αν δεν τα κάνουν αυτά, τώρα, πότε θα τα κάνουν; Όταν αρχίσουν οι υποχρεώσεις;

Περπάτησα στη λαϊκή αγορά ή άλλως πως στο παζάρι του Καστελλίου. Ελάχιστος ο κόσμος που έχει πάει να ψωνίσει. 12 η ώρα και οι έμποροι μάζευαν την πραμάτεια τους...

Στα Καστέλλι. Τετάρτη λίγο πριν το μεσημέρι, ξανά... Σκοπός μου να κάνω δυο δουλειές, αν αυτό είναι μπορετό: Να πάρω το χαρτί από την Πολεοδομία και ένα αντίγραφο του συμβολαίου του πατρικού μου από τη συμβολαιογράφο που το κάναμε για να το καταθέσω στη ΔΕΗ, απαραίτητο στο φάκελο για την αλλαγή του ονόματος στο λογαριασμό και τη μεταφορά του ρολογιού στην εξωτερική αυλή.

Χρειάζονται δυο -τρία ακόμα από μένα και την αδερφή μου Μαλάμω, μιας και είναι συνιδιοκτήτης του ακινήτου, αλλά αυτά ελπίζω να τα συμπληρώσω αργότερα, με την επιστροφή μου στην Αθήνα.

Ο πρώτος στόχος επετεύχθη γρήγορα. Η κ. Μαστοράκη, μηχανικός στη Πολεοδομία που το είχε χρεωθεί έλλειπε με άδεια. Σήμερα όμως ήταν εκεί και σε πέντε λεπτά μέσα μου το ετοίμασε και το πήρα.

Η κ. Σμυρνιωτάκη, συμβολαιογράφος που με θυμήθηκε μόλις με είδε, είναι έτοιμη να με εξυπηρετήσει. Ανέλαβε η γραμματέας της και μου ζήτησε λίγο χρόνο να το ψάξει, πάνε κοντά επτά χρόνια από τότε που το κάναμε και μου κράτησε το τηλέφωνο να με ειδοποιήσει μόλις είναι έτοιμη...

Έτσι, αφού τελείωσα γρήγορα από την Πολεοδομία, πέρασα και πήρα μια εφημερίδα “ΠΑΤΡΙΣ” και έκανα μια βόλτα στο παζάρι, αφού έτυχε να έρθω τη μέρα που γίνεται.

Μια λαϊκή αγορά θυμίζει. Με τους πάγκους, δεξιά και αριστερά στην άκρη του δρόμου. Αλλού τα φρούτα και τα λαχανικά και αλλού τα ρούχα, τα παπούτσια, τα είδη σπιτιού. Ελάχιστος κόσμος τριγυρνά μέσα στο παζάρι για να ψωνίσει, εκεί γύρω στις 12 το μεσημέρι. Μάλιστα αρκετοί έμποροι ρούχων αρχίζουν να πακετάρουν σε κουτιά για να φύγουν. Νωρίς – νωρίς τελειώνουν.

Άφησα τη μηχανή μου στο Μεϊντάνι και περπάτησα από το παζάρι, δίπλα στο δρόμο που είναι το Γυμνάσιο κάνοντας τον κύκλο με τα πόδια, μέχρι να επιστρέψω εκεί που είχα αφήσει τη μηχανή. Και πέρασα από το παλιό σχολείο που πηγαίναμε στην πρώτη γυμνασίου, δίπλα στην παλιά εκκλησία. Γκρεμισμένο σήμερα, 35 χρόνια μετά και στη θέση του είναι μια αρχαιολογική ανασκαφή με μινωικά, ελληνιστικά και βυζαντινά ευρήματα, ορατά στους διερχόμενους. Περιφραγμένα και κάτω από στέγαστρο που τα προστατεύει από τη βροχή.

Ο γερμανικός φούρνος με το λευκό ψωμί, δυο δραχμές δίναμε και παίρναμε στο μεγάλο διάλειμμα ένα τέταρτο ψωμί (έτσι το πουλούσαν τότε...) για το... καταβροχθίσουμε με το τυροζούλι που κρατούσαμε από το χωριό στην τσάντα με τα βιβλία και τα τετράδια., κολατσιό μέχρι το μεσημέρι που θα γυρίζαμε στο σπίτι... Άλλαξαν τα χρόνια και η ζωή. Τώρα ζητάμε το... μαύρο ψωμί, ολικής αλέσεως, που είναι καλό για την υγεία μας...

Ησυχία και σήμερα στην πλατεία του Καστελλίου, το Μειντάνι. Κάθισα στην καφετερία “Σείστρο”, πήρα ένα καμπάρι με πάγο, γράφω τις σημειώσεις μου, διαβάζω την εφημερίδα μου και περιμένω ειδοποίηση από τη γραμματέα της συμβολαιογράφου για να περάσω να πάρω το αντίγραφο που χρειάζομαι. Μεσημέρι και τα τζιτζίκια έχουν στήσει τρελό τραγούδι...

Μια βόλτα στην παλιά πόλη των Χανίων. Από την επίσκεψή μας στο σπίτι της ξαδέρφης μου Πόπης...

Στη Βόνη είναι η εκκλησία της Αγία Μαρίνας. Πολλοί λένε ότι είναι θαυματουργή, είναι εκείνοι που έχουν επενδύσει πολλά στη θρησκεία και πιστεύουν σ' αυτά. Και βέβαια είναι και απλοί άνθρωποι που έχουν ανάγκη να πιστέψουν κάπου, να “πιαστούν” από κάπου. Πάντως η φήμη της έχει απλωθεί σε όλο το νησί με αποτέλεσμα ο κόσμος που έρχεται κάθε χρόνο, για ένα τριήμερο τουλάχιστον, να είναι πάρα πολύς.

Φυσικά έχει στηθεί ένα ολόκληρο πανηγύρι - βιομηχανία κέρδους γύρω από αυτό. Ήδη έχουν καθαρίσει χωράφια που θα χρησιμοποιηθούν ως υπαίθρια πάρκιγκ για τους προσκυνητές που κάπου πρέπει να βάλουν τα Ι.Χ. τους

Και ο δρόμος που πάει προς την εκκλησία έχει φροντίσει ο δήμος Θραψανού να... χαρτογραφηθεί και να οριστούν αριθμημένες θέσεις που θα νοικιαστούν στους πλανόδιους για να βάλουν τους πάγκους του πανηγυριού.

Παιδιά, θυμάμαι, μας άρεσε να πηγαίνουμε με τα πόδια στην Αγιά Μαρίνα και καμιά φορά μέναμε εκεί. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που το κάνουν αυτό. Ιδιαίτερα τα παιδιά πάντα τους αρέσει και κάνουν παρέες για να πάνε.

Η Βόνη με την Αγιά Μαρίνα είναι πολύ κοντά μας. Είμαστε στον ίδιο δήμο και μοιραζόμαστε λίγο από τη “λάμψη” της. Φρόντισαν μάλιστα στο χωριό να κάνουν κάθε χρόνο τριήμερο, κρητικό γλέντι που το ονόμασαν “γιορτή του αγγειοπλάστη” που... συμπτωματικά γίνεται στις 15 – 16 – 17 Ιουλίου. Μέσα, δηλαδή, στο πανηγύρι.

Φυσικά η γιορτή απ' ότι έχω δει τα προηγούμενα χρόνια, δεν είναι παρά ένα ξενυχτάδικο ώς τις πρώτες πρωινές ώρες με κρασιά, ψητά, μπύρες, αλλά και ουίσκι με τη “φιάλη κομπλέ” για τους μερακλήδες. Κι απ' ότι φαίνεται, ανάμεσα στους προσκυνητές πρέπει να υπάρχουν πολλοί οι οποίοι και καλύπτουν επαρκώς τα τραπέζια στη μεγάλη αυλή του δημοτικού σχολείου. Κάτι τέτοιο είναι η... γιορτή του αγγειοπλάστη.

Ας είναι, εμείς που το ζήσαμε το πράγμα και άλλες χρονιές θεωρούμε ότι είναι ενταγμένη στο γενικότερο κλίμα του πανηγυριού για το οποίο η ηρακλειώτικη εφημερίδα “ΠΑΤΡΙΣ” πάντα θεωρεί απαραίτητο να κάνει ένα δημοσίευμα κάθε χρόνο. Και σωστά λειτουργούν, οι συνάδελφοι εκεί, δημοσιογραφικά. Το θέμα “πουλάει” κι όταν έρχονται απ' όλη την Κρήτη, είναι αδιανόητο να μην ασχοληθεί ο τοπικός τύπος.

Θα πάμε κι εμείς μια βόλτα και φέτος, όπως κάθε χρόνο, εδώ θα είμαστε ακόμα.

Αλλη μια φωτογραφία από το Acqua Plus. Για πρώτη φορά φέτος στη μεγάλη πισίνα εμφανίστηκαν αυτές οι τεράστιες φουσκωμένες μπάλες μέσα στο νερό με... ανθρώπους μέσα...

Αυτές τις μέρες που είμαι διακοπές στην Κρήτη είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πόσο σημαντικό είναι να έχεις καλή πρόσβαση στο internet. Στην πόλη, βέβαια, τέτοιου προβλήματα τα έχουν λυμένα, αλλά εδώ στην επαρχία είναι ακόμα πρωτόγονη η κατάσταση.

Καταρχήν φέτος ήρθε σε μεγάλη έκταση το γρήγορο internet. ;Όλοι όσοι είχαν σύνδεση 64 Kb τη μετέτρεψαν σε CONNEX με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάσουν τις ταχύτητές τους.

Ωστόσο πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται και σε κοιτάνε σαν να τους μιλά εξωγήινος. Στην καφετερία του χωριού βρήκα τέλειο σήμα WiFi, αλλά όταν το είδα κλειδωμένο και τους ζήτησα το κλειδί δεν γνώριζαν τίποτα περί αυτού. Αυτός που το τοποθέτησε δεν... του το είπε, λέει. Αν είναι δυνατόν...

Από την άλλη η καθημερινή ενημέρωση αυτής της ιστοσελίδας γίνεται με PSTN σύνδεση απλού τηλεφώνου και η ταχύτητα του δεν ξεπερνά τα 44 Κb/δευτ. Άντε τώρα να “κατεβάσεις” ένα αρχείο PDF, 3,5 Mb για να διαβάσεις τα επιλεγμένα δημοσιεύματα εφημερίδων που μου στέλνει το γραφείο με το οποίο συνεργάζεται η ΟΜΕ-ΟΤΕ. Σκέτο μαρτύριο...

Προσπαθώ να βρω WiFi σύνδεση για να τα “κατεβάσω” και να τα διαβάσω αργότερα. Αμ, δεν είναι εύκολη... υπόθεση. Το WiFi που έχει τοποθετήσει ο δήμος είναι για τα μάτια του κόσμου. Δεν “πιάνει” ούτε κάτω από τις κεραίες...

Στο σπίτι του Μανόλη επί δέκα λεπτά προσπαθεί να “κατεβάσει” ένα σχετικά μικρό αρχείο. Οι ταχύτητες δείχνουν να είναι σε οικτρά κατάσταση, χειρότερες κι από την PSTN σύνδεση.

Δεν ξέρω αν έχω την υπομονή να περιμένω τόσο...Πάντως τώρα που θα φτιάξω το σπίτι μου, από τα πρώτα που θα κάνω όταν έρθω να μείνω είναι να βάλω μια σύνδεση CONNEX.

Αυτή η κατάσταση δεν αντέχεται με τίποτα... Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από μια ατέλειωτη αναμονή, χωρίς αποτέλεσμα...

Δείτε μια μικρού μήκους ταινία που βρήκα στο ΠΡΕΖΑ ΤV “Το κορίτσι στον τοίχο”. Μια αξιόλογη ταινία με πολλαπλά μηνύματα...

Κανένα ενδιαφέρον δεν διακρίνω στις κουβέντες των ντόπιων για τις επερχόμενες εκλογές που αφορούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κάτω από άλλες συνθήκες και με την ενοποίηση δήμων με βάση τον “Καλλικράτη” θα έπρεπε να υπάρχουν ζητήματα προβληματισμού σχετικά με τον νέο υποψήφιο δήμαρχο, από πιο χωριό θα είναι, στο διευρυμένο δήμο Αρκαλοχωρίου που ανήκουμε πια.

Φυσικά δεν έχω κανένα προσωπικό ενδιαφέρον να διερευνήσω σε βάθος το θέμα. Ούτε με αφορά, αφού εγώ ψηφίζω στο δήμο Αθηναίων την τελευταία δεκαπενταετία ως μόνιμος κάτοικος...

Ρώτησα όμως, σε μια τυχαία συνάντηση στο δημαρχείο Θραψανού, τον νυν δήμαρχο, Μανόλη Λαδωμένο, αν θα θέσει υποψηφιότητα εκ νέου. “Το σκέπτομαι” μου είπε θέλοντας να διερευνήσει την κατάσταση. Μόλις είχε πάει για συζήτηση στη Βουλή το Ασφαλιστικό και με ρώτησε “αν θεωρώ ότι το γενικότερο κλίμα θα δημιουργήσει πρόβλημα και στις εκλογές”.

Του είπα ευθαρσώς τη γνώμη μου: Ο λαός είναι θυμωμένος με όσα ζει και σαφώς θα “τιμωρήσει” του κυβερνητικούς υποψηφίους.

Φυσικά υπάρχουν και οι τοπικές ιδιαιτερότητες, το έργο που έχει να παρουσιάσει ένας πρώην δήμαρχος, η ανάγκη να υπάρξει αλλαγή στα πρόσωπα που διαχειρίζονται την τοπική εξουσία κ.α. επί μέρους στοιχεία που πρέπει να ληφθούν υπόψη.

Και δεν πέρασαν ούτε δύο μέρες για να δω τον δήμαρχο Πάτρας και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Φούρα, να δηλώνει ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος και προτιμά να αποσυρθεί από την πολιτική σκηνή. Ανάλογα “κρούσματα” είδα και στον τοπικό τύπο. Δηλώσεις νυν δημάρχων που αρνούνται να πολιτευτούν ξανά.

Εδώ που τα λέμε και το κλίμα που έχει διαμορφωθεί δεν είναι και το καλύτερο. Ο κόσμος είναι αδιάφορος. Η αγωνία του έχει στραφεί στα καθημερινά προβλήματα και την επιβίωση και λιγότερο στις νέες θέσεις του “Καλλικράτη”.

Ο καθένας το σκέπτεται και να είναι υποψήφιος. Μετράει το κόστος μιας στοιχειώδους προεκλογικής εκστρατείας και βλέπει πως είναι αδύνατον να το επωμιστεί οπότε και κάνει πίσω.

Για σκέψου, είμαστε στα μέσα Ιουλίου, οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση θα γίνουν τον Νοέμβριο και... άκρα του τάφου σιωπή...

Aπό την περσινή επίσκεψή μας στο ίδιο αμπέλι. Ξέραμε πού πηγαίναμε...

Αυτή τη φορά πήγαμε μαζί με τον Λάμπρο να επισκεφθούμε το αμπελάκι του Αγησίλαου, απέναντι από του Γρέγο. Ήξερα ήδη από την προηγούμενη επίσκεψή μου πως τα σταφύλια, λιάτικα, ιδανικά για το κρασί, είχαν αρχίσει να έχουν κόκκινες ρόγες. Είχα φάει κιόλας καμιά εικοσαριά...

Τώρα όμως τα βρήκαμε σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Περισσότερες ρόγες και σχεδόν ολόκληρα σταφύλια. Είχαν όμως και αρκετές πράσινες αγγουρίδες γι αυτό τα αφήσαμε να κόψουμε στην επόμενη επίσκεψή μας. Γιατί είναι βέβαιο πως θα υπάρξει άλλη μια φορά μέχρι να φύγουμε...

Ο ήλιος είναι προς τη δύση του. Ιδανική ώρα για μια βόλτα στα χωράφια. Κανένα μισάωρο καθίσαμε και μετά ένα τηλεφώνημα από τους φίλους του Λάμπρου επίσπευσε την επιστροφή.

Τον περίμεναν στο Δημαρχείο. Εγώ έφυγα για το σπίτι του Μανόλη. Με τον μικρό υπολογιστή στα σάκο ταξιδιού. Να χρησιμοποιήσω το WiFi του σπιτιού τους για να σερφάρω στο internet.

Κάθισα σχεδόν τρεις ώρες. Είχα και κάτι υπέροχες μπουρνέλες με άρωμα βανίλιας που μου σέρβιραν, τις βρήκα υπέροχες και πολύ νόστιμες.

Έφυγα όταν με πήρε τηλέφωνο ο Λάμπρος. Είχε επιστρέψει μόλις σπίτι και ήθελε να δούμε μαζί το δεύτερο ημίχρονο από τον τελικό του Μουντιάλ, Ολλανδία – Ισπανία. Πήγα, αλλά δεν άντεξα να καθίσω ώς το τέλος. Μέχρι το πρώτο ημίχρονο της παράτασης μες 0 – 0 το σκορ. Ύστερα πήγα για ύπνο. Ο μικρός κάθισε. Είχε περισσότερες αντοχές. “Νίκησε η Ισπανία 1-0” μου είπε και έπεσε για ύπνο...

Έναν ύπνο που έρχεται να μας παρασύρει σε όνειρα καλοκαιρινά...