Κι όμως υπάρχουν άγγελοι, σου λέω....

Από χθες κάτι με “σφίγγει” στο στομάχι. Η είδηση από τα δελτία ειδήσεων ήταν σαφής: “Νεκρός άστεγος που κατέληξε μέσα σε απορριμματοφόρο”. Αν είναι δυνατόν... Στα 2010 υπάρχουν άνθρωποι, ανάμεσά μας, που βγάζουν αυτές τις χειμωνιάτικες νύχτες έξω, ακόμα και μέσα σε κάδους απορρημμάτων.

Η είδηση έχει ως εξής:

Τραγικό θάνατο βρήκε χθες ένας άστεγος στην περιοχή του Ταύρου όταν τραυματίστηκε σοβαρά από μηχάνημα αποκομιδής σκουπιδιών. Σύμφωνα με την αστυνομία, ο άτυχος άνδρας, ηλικίας περίπου 50 ετών, κοιμόταν μέσα στον κάδο σκουπιδιών και δεν έγινε αντιληπτός από τους δημοτικούς υπαλλήλους, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο εσωτερικό του απορριμματοφόρου και να τραυματιστεί θανάσιμα. Κατέληξε περίπου μια ώρα αργότερα στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων, ο άτυχος άντρας ήταν άστεγος που ζούσε στην περιοχή των Κάτω Πετραλώνων και του Ταύρου, κοιμόταν έξω και έτρωγε από τα σκουπίδια ή όπου έβρισκε.

Το θύμα ήταν ένας από τους 20.000 άστεγους που ζουν στους δρόμους των ελληνικών πόλεων. Μόνο στην Αθήνα, πάνω από 1.500 άτομα κοιμούνται σε πάρκα, στα παγκάκια, έξω από εκκλησίες και στις εισόδους πολυκατοικιών, σε τουλάχιστον 200 διαφορετικά καταγεγραμμένα σημεία. «Κάποιοι άστεγοι έρχονται εδώ και ξεκουράζονται. Οι γιατροί τούς παρέχουν ιατρική φροντίδα και ένα πιάτο φαΐ. Ωστόσο, είναι πλέον λίγοι οι άστεγοι που κοιμούνται στα νοσοκομεία γιατί υπάρχει αυστηρός έλεγχος από τις εταιρείες σεκιούριτι» σχολιάζει ο Νίκος Μοσχονάς, ταμίας του συλλόγου εργαζομένων του Γενικού Κρατικού Αθηνών. «Ερχονται εδώ και κοιμούνται, συνήθως δύο - δύο. Νωρίς το πρωί φεύγουν πριν ανοίξουν τα καταστήματα. Είναι πολύ επιφυλακτικοί, δεν μιλάνε πολύ. Δεν δημιουργούν πρόβλημα» περιγράφει η Δ. Ν. που εργάζεται στην Ερμού.

Οπως καταγράφεται σε μελέτη της ΜΚΟ «Κλίμακα» που θα παρουσιαστεί αύριο, ο κύριος λόγος για τη ραγδαία αύξηση των αστέγων (τους οποίους πλέον αποκαλούν «νεοαστέγους») είναι η οικονομική κρίση και η ανεργία. «Διαπιστώνουμε ότι αλλάζουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των αστέγων σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Βλέπουμε περισσότερα άτομα 18 - 25 ετών που δεν έχουν δουλειά και υποστηρικτικό πλαίσιο από την οικογένειά τους. Επίσης δεν εμφανίζουν τον βαθμό ψυχοπαθολογίας που εμφάνιζαν οι άστεγοι τα προηγούμενα χρόνια» περιγράφει η Αντα Αλαμάνου εκ μέρους της «Κλίμακας» κάνοντας στην ουσία λόγο για νέους, υγιείς και μορφωμένους ανθρώπους που βρίσκονται στον δρόμο εξαιτίας της απώλειας της θέσης εργασίας τους. Η ίδια τονίζει την ανάγκη άμεσης λήψης αποφάσεων από την κεντρική διοίκηση για την αναχαίτιση του κύματος νεοαστέγων που αναμένεται το επόμενο χρονικό διάστημα.

Τώρα, τι σχόλιο να κάνω μπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός; Μόνο η αίσθηση ότι αυτή η κοινωνία και όσοι επαίρονται να εμφανίζονται ως ταγοί της. πρέπει να αισθάνονται ντροπή.

Ακόμα κι εγώ, που όπως κι εσείς που με διαβάζετε δίδω μια καθημερινή μάχη αξιοπρεπούς διαβίωσης, αισθάνομαι άσχημα με τέτοιες καταστάσεις.

Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν όταν υποτίθεται πως μας κυβερνά μια... σοσιαλιστική κυβέρνηση. Ντροπή σε όλους μας, που ξεχάσαμε τι σημαίνει ανθρώπινη αλληλεγγύη και να δώσουμε ένα αληθινό χέρι βοήθειας σ' εκείνους τους συνανθρώπους μας που, “χτυπημένοι” από τη μοίρα και είδαν τη σκληρή πλευρά της ζωής, τη χρειάζονται.

Ας ξανασκύψουμε μέσα μας... Σίγουρα, κάπου θα υπάρχουν μέσα μας ψήγματα ανθρωπιάς. Μην τα αφήσουμε να... πεθάνουν έτσι.

Δήλωση του Ούγκο Τσάβες (Ιούλιος 2010)

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο κι έτσι έφτασε και σε μένα με e-mail από φίλο:

Με ρωτάτε γιατί στείλαμε φυλακή όσα στελέχη μας κλέψανε; Γιατί κλέψανε! Και δεν τους τιμωρήσαμε εμείς αλλά οι θεσμοί. Μου λένε «γιατί άφησες να μπει φυλακή ο υπουργός άμυνας και δεν τον κάλυψες επειδή ήταν προσωπικός σου φίλος;». Μα... γιατί έκλεψε!

Δεν το κρύβω ότι μ' αρέσει να διαπιστώνω πως κάτι βρίσκετε και έρχεστε σ' αυτό το Site, κάτι ελπίζω ενδιαφέρον. Και οι 80.000 επισκέπτες που σε λίγο φτάνουμε όπως θα δείτε στην μπάρα δεξιά, αποδεικνύει ότι όντως υπάρχει μια πολύ ικανοποιητική επισκεψιμότητα.

Βεβαίως η αναφορά μου σ' αυτό το ζήτημα κινδυνεύω με το να επαναλάβω τα ίδια πράγματα που κατά καιρούς λέω, ότι δηλαδή πιστεύω πως μου κάνετε την τιμή να φτάσετε μέχρι εδώ αναζητώντας κάτι πρωτότυπο, μοναδικό, ένα γραφτό «επί τούτου» και όχι επιτυχημένες αναδημοσιεύσεις από άλλα Site. Ενδεχομένως κάποια στιγμή να υπάρξουν και τέτοια, αλλά, όσο μπορώ τουλάχιστον προσπαθώ να το αποφύγω.
Κομμάτια της ψυχής μου είναι «αφημένα» εδώ, με προσοχή και ευλάβεια, επειδή έχω την αίσθηση  ότι τα μοιράζομαι με φίλους.

Θα μου άρεσε βέβαια να έβλεπα πιο συχνά τα σχόλια σας, ακόμα και όταν διαφωνείτε με τις σκέψεις μου, αλλά αυτά δεν εκβιάζονται, θέλω να είναι αυθόρμητα και όταν εσείς αισθάνεστε την ανάγκη να το κάνετε.
Έτσι κι αλλιώς αυτό το Site συνεχίζει να εκφράζει ελεύθερα τις σκέψεις μου πάνω και τις απόψεις μου πάνω στην επικαιρότητα και τη ζωή. Και, πιστέψτε με, υπάρχουν πάντα ζητήματα μέσα στην καθημερινότητα που αξίζει να τα προσεγγίσει κανείς με προσοχή και ευαισθησία.

Κι αυτό το μοίρασμα μαζί σας είναι που το κάνει να ξεχωρίζει. Το έκανε  από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε σαν συνέχεια του Blog μου και θα συνεχίσει να το κάνει όσο εγώ θα βρίσκω ενδιαφέρον αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας.

Υπήρχε ανάγκη να σταθώ στην ουρά της Εθνικής μια τέτοια μέρα, πρώτη του Νοέμβρη, που καθώς φαίνεται από την κίνηση, πολύ κόσμος πήγε να διευθετήσει υποθέσεις του ή να εισπράξει από τα γκισέ της τράπεζας το μισθό του ή τη σύνταξή του.

Το χαρτάκι προτεραιότητας που πήρα ανέφερε ότι ο μέσος όρος αναμονής ήταν 38 λεπτά, χρόνος υπερβολικός για μια μέρα με τόσες προγραμματισμένες δουλειές στην αρχή ενός καινούριου μήνα και μια επίσης νέας εβδομάδας. και να φανταστείτε ότι συνειδητά διάλεξα ένα περιφερειακό υποκατάστημα, αυτό της Ακαδημίας Πλάτωνος.

Ωστόσο ο κόσμος που περιμένει υπομονετικά μπροστά στα δύο γκισέ που δουλεύουν με καλούς ρυθμούς. Ένα κοριτσάκι δίπλα μου δε βάζει γλώσσα μέσα του. Έχει έρθει μαζί με τη γιαγιά του που ευτυχώς εξυπηρετήθηκε γρήγορα και το πήρε και έφυγαν.

Οι άνθρωποι κοιτούν τα ρολόγια τους περιμένοντας. Αγχωμένοι στην καθημερινότητα μας, πού να προλάβουμε να κάνουμε όσα βάζουμε πάνω στο κεφάλι μας.

Ευτυχώς που η Συντακτική Επιτροπή για τη «ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ» ολοκληρώθηκε γρήγορα μέσα σε καλό κλίμα, χωρίς εντάσεις και χωρίς λόγο προστριβές. Ξέρω βέβαια ότι η βδομάδα αυτή θα 'ναι δύσκολη λόγω του ότι φτάσαμε στην τελευταία εβδομάδα πριν από τις εκλογές και όλους τρέχουν να «διεκπεραιώσουν» υποχρεώσεις μπροστά στις κάλπες, αλλά η υπόμνηση στις συνδικαλιστικές παρατάξεις να είναι συνεπείς στο χρονοδιάγραμμα παράδοσης των κειμένων τους ίσως βοηθούσε όλη την προσπάθεια.

Κατά τα άλλα ο καιρός είναι καλός. Έχει ήλιο και κάνει ζέστη στους εσωτερικούς χώρους αν και έξω υπάρχει παγωνιά. Το νιώθεις στα χέρια πάνω στη μηχανή και στο γεγονός ότι αισθάνεσαι την ανάγκη να κουμπώσεις το μπουφάν πάνω στη μηχανή.

Το ίδιο πράγμα είναι βεβαίως ανυπόφορο στους εσωτερικούς χώρους, δεινοπάθησα στην αναμονή της τράπεζας με το δερμάτινο μπουφάν πάνω μου, αλλά δεν είχα κι άλλη επιλογή...

Γελάσαμε με τον Γιώργο... Εθελοντής στα 10.000 μέτρα, πλάι στον κλασικό Μαραθώνιο, ο πρωθυπουργός. Εξοπλισμένος με μια μοντέρνα αθλητική φόρμα, μαύρα γυαλιά ηλίου και διάφορους μετρητές χρήσιμους για την υγεία του, μπήκε ανάμεσα στον κόσμο, έτρεξε και τερμάτισε.

Κάτω από άλλες συνθήκες μπορεί και να ήταν κάτι φυσιολογικό και να μας άρεσε. Εδώ κάτι μου έκανε. Και χωρίς να το θέλω συμφώνησα πως ήταν μια ακόμα επικοινωνιακή πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Ένας από μας τρέχει μαζί με τον απλό, ανώνυμο λαό, χωρίς να είναι ευδιάκριτοι οι αστυνομικοί της ασφαλείας του. Τι να πω; Η τηλεόραση πρόβαλε το γεγονός. Τα Blog πήραν φωτιά με ανάλογα πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες...

Ο σκοπός επετεύχθη... Μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές για τον “Καλλικράτη” ο Γιώργος “παίζεται” από τα μέσα.

Δυστυχώς τα προβλήματα υπάρχουν... Η απειλή της ανεργίας, ο φόβος για το αύριο, η ακρίβεια, η φτώχεια και όσα προβλήματα αυτή φέρνει, είναι εδώ. Τι να σου κάνει κι ένας κλασικός Μαραθώνιος το χρόνο; Τι απ' αυτά μπορεί να λύσει; Τίποτα απολύτως...

Με ένα τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού από το “Καλεντάρι” ας καλωσορίσουμε το Νοέμβρη που έρχεται...

Πάει κι ο Οκτώβρης!... Ήρθε φουριόζος κουβαλώντας πολλές καλές στιγμές με το γάμο της Ειρήνης, τα γενέθλια της, τα δικά μου, του Λάμπρου και μ' ένα ταξίδι αστραπή στην Κρήτη για να δούμε την πορεία των έργων στο πατρικό μου και να κάνουν τα ανίψια μου τα δικά του όνειρα για το σπιτικό τους στο χωριό.

Είχε βέβαια και τα αρνητικά του. Ο χαμός του Αντώνη, έτσι ξαφνικά και βίαια όπως έγινε ήταν μια γροθιά στο στομάχι που θα περάσει καιρός μέχρι να συνέλθουμε, αλλά αυτά συμβαίνουν... Μακάρι η ζωή να “κυλούσε” πάντα με τους προγραμματισμούς που της κάνουμε. Οι ανατροπές είναι συχνές και μερικές φορές ξαφνικές και βίαιες που θέλει καιρό για να το συνειδητοποιήσουμε.

Τώρα, ο Νοέμβρης θα κυλήσει, λέμε τώρα, λίγο πιο ήρεμα. Ένα μικρό “φρένο” το βάλαμε προκειμένου να δώσουμε έμφαση στην ποιότητα.

Είναι και οι εκλογές την Κυριακή που μας έρχεται και ίσως επαναληπτικές την αμέσως επομένη που θα δώσουν, προς στιγμήν, έναν άλλο αέρα στην καθημερινότητά μας. Θα τις παρακολουθήσουμε και θα βγάλουμε τα πολιτικά συμπεράσματά μας.

Το σπουδαίο είναι ότι ο Νοέμβρης θα μας φέρει πιο κοντά στον Δεκέμβρη τον τελευταίο μήνα του 2010, της δύσκολης χρονιάς, όπως αποδείχτηκε. Πόσο καλύτερο θα είναι το 2011; Δεν έχω ενδείξεις για κάτι τέτοιο, αλλά θέλω να είμαι αισιόδοξος. Θαρρώ πως έτσι ξορκίζω το κακό που έχω την αίσθηση ότι καραδοκεί έξω...

Όπως και να 'χει ας τον αποχαιρετίσουμε τον Οκτώβρη που φεύγει σήμερα. Και ας καλωσορίσουμε το Νοέμβρη που μας έρχεται...