Στη μνήμη των ηρώων του Πολυτεχνείου...
Μέρες του ΄73. Να θυμηθούμε λίγο τι γινόταν εκείνο τον καιρό στην Αθήνα....
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 13/11/2010
Η μνήμη είναι το πίο δυνατό εργαλείο για τον άνθρωπο. Κι αλίμονο τoυ αν τη βάζει σε αχρηστία και αρνείται να τη διατηρήσει ζωντανή. Μ' αυτήν βοηθό μπορεί να χαράξει ένα καλύτερο αύριο, να ατενίσει το μέλλον με αισιοδοξία, να ξανακάνει όνειρα ρεαλιστικά.
Οδηγός και πρωτοπόρος πάντα η νέα γενιά. Είναι σε θέση να ζωντανέψει την ελπίδα πως μπορεί να φύγει αυτή σκοτεινιά, η πίεση, ανασφάλεια, η απαισιοδοξία και ξαναχαράξει το χαμόγελο στα χείλη μας...
Όπως τότε, πριν 37 χρόνια, όταν αργοπέθαινε η Χούντα των συνταγματαρχών και ο ξεσηκωμός των εργατών και φοιτητών στο Πολυτεχνείο ήταν η απαρχή για το «ξήλωμα της». Ενθάρρυνε το λαό που επτά χρόνια ζούσε στενάζοντας, χωρίς ελευθερίες, υπό περιορισμό.
Η φετινή επέτειος θα 'ναι κάπως ξεχωριστή... Στη σκιά των επαναληπτικών εκλογών για τους δήμους και τις περιφέρειες, όπου αυτές δεν έδωσαν ικανοποιητικά αποτελέσματα την προηγούμενη Κυριακή κι ενώ τη χώρα κυβερνά πια η τρόικα υπό τα απαθή βλέμματα των πολιτικών...
Έχουν κοινά σημεία οι δυο εποχές; Νομίζω, ναι. Τότε ήταν η στρατοκρατούμενη Ελλάδα που στερούσε από τους δημοκράτες την ελευθερία τους, τώρα η... οικονομική κατοχή που «δεσμεύει» τη χώρα μας και κρατά ομήρους του πολίτες απειλώντας με τον μπαμπούλα της χρεοκοπίας.
Διαφορετικά σημεία που μπορούμε να εντοπίσουμε αφορούν στο γεγονός ότι θέσεις ευθύνης στο σημερινό κυβερνητικό σχηματισμό είναι άνθρωποι που το Νοέμβρη του '73 ήταν στην πρωτοπορία του αγώνα. Πολλοί υποστηρίζουν πως μ' αυτό τον τρόπο εξαργύρωσαν τον αγώνα τους. Χρόνια τώρα αρνιόμουν να το πιστέψω. Δεν ήθελα να χαλάσω μέσα μου το μύθο που έπλασα μόνος μου, στο μυαλό μου.
Στις μέρες που ζούμε νομίζω πως μπορώ να αναθεωρήσω πια αρκετά πράγματα. Συγκυριακά φαίνεται ότι βρέθηκαν στο κέντρο των εξελίξεων και γι' αυτό φρόντισαν νωρίς να επωφεληθούν προσωπικά.
Αλλά ο λαός δεν ξεχνά... Θυμάται ποιος έδωσε, τι, στον αγώνα. Και κάθε χρόνο, στις 17 Νοέμβρη κατεβαίνει στους δρόμους και διαδηλώνει την απόφασή του να παλέψει για τα ιδανικά του. Το κάνει χρόνια τώρα, θα το κάνει και φέτος. Είμαι σίγουρος μάλιστα πως ο κόσμος που θα πάρει μέρος στην καθιερωμένη πορεία στην αμερικανική πρεσβεία, θα ξεπεράσει σε αριθμό, κάθε προηγούμενο.
Κι αυτό γιατί είναι μια κλασική ευκαιρία να διαδηλώσει την πίστη του ότι υπάρχει διέξοδος σ' αυτή την κατάσταση δουλείας που μας έβαλαν οι κυβερνώντες με την υπογραφή του Μνημονίου. Κι ότι θα αλλάξει, όχι από την εναλλαγή στην εξουσία των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων, αλλά με την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στις κινήσεις που έχουν σχέση με τη γειτονιά, ως κύτταρα της κοινωνίας.
Λαχταρώ να το δω αυτό, να το ζήσω, να βάλω το χεράκι μου για να έχει επιτυχία το εγχείρημα. Την Τετάρτη το απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας θα 'ναι μια λαοθάλασσα συγκεντρωμένη. Το ίδιο μαζικές θα είναι και οι συγκεντρώσεις σε όποιες πόλεις της Ελλάδας οργανωθούν ανάλογες συγκεντρώσεις για να τονίσουν την αυτοθυσία και τη συμμετοχή στον αγώνα για το κοινό όφελος.
Ο ξεσηκωμός των φοιτητών της 17 Νοέμβρη, ας γίνει σημάδι φωτεινό στον ουρανό των διεκδικήσεων μας. Το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας δεν μπορεί να εκχωρηθεί σε κανέναν. Πολύ περισσότερο σ' εκείνους που υφάρπαξαν την ψήφο και την εμπιστοσύνη μας για να μας βγάλουν στο σφυρί για τρεις κι εξήντα...
- Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στη στήλη μου.
Υπάρχουν μέρες που δεν είναι εύκολο να προσαρμόσεις το πρόγραμμά σου στην καθημερινότητα, Οι ανατροπές είναι μέρος της ζωής και μερικές φορές, χωρίς τη θέληση μας αποτελούν προτεραιότητα...
Να μη σας τα πολυλογώ, «συμπάσχω» με τον γιο μου, Λάμπρο, που σαν... φαντάρος στο στρατό μετρά τις μέρες και τις ώρες μια - μια, μέχρι να 'ρθει εκείνη που θα του φέρει το παιχνίδι Call of Duty7 που περιμένει τόσον καιρό για το πλέι στέισον.
