Υπάρχουν μέρες που δεν είναι εύκολο να προσαρμόσεις το πρόγραμμά σου στην καθημερινότητα, Οι ανατροπές είναι μέρος της ζωής και μερικές φορές, χωρίς τη θέληση μας αποτελούν προτεραιότητα...

Ξαφνικά, λοιπόν στα βόρεια της Αθήνας. Διότι έτσι έπρεπε να γίνει. Δεν είχαμε πολλές επιλογές. Και, πάντως, δεν πήγαμε ως τουρίστες.

Η Πέμπτη είναι μια από τις πιο δύσκολες, επαγγελματικά, μέρες. Οι άλλες «κύλησαν κάπως διαφορετικά. Χρειαζόταν όμως. Και ανταποκριθήκαμε. Όπως θα έκαναν και μας άνθρωποι που μας νοιάζονται.

Κοιτάζω γύρω μου. Δεκάδες άνθρωποι κινούνται. Κουβεντιάζουν χαμηλόφωνα στους δημόσιους χώρους. Η παρουσία τους δηλώνει συμπαράσταση. Και η συντροφιά «μαζεύει» κάπως το χρόνο.

Η εικόνα από τον 4ο όροφο είναι η κλασική μιας Αθήνας που κινείται κάτω από τρελούς ρυθμούς, χωρίς να παίρνει μια ανάσα. Μέχρι που το «κόκκινο» θα σημάνει συναγερμό. Και τότε δεν υπάρχει χώρος για αρνήσεις, όχι και μη.

Ύστερα φεύγει, απομακρύνεται ο εφιάλτης και νομίζεις πως ότι έζησες ήταν ένα όνειρο, δύσκολο, μιας μεγάλης χειμωνιάτικης νύχτας.

Πιο κει μπαλόνια ροζ και μπλε, φουσκωμένα με όζον για να κρατιούνται όρθια και λουλούδια στους διαδρόμους που υποδηλώνουν τη χαρά ενός νέου ερχομού. Τι σου είμαστε... Κάτι μικρά ανθρωπάκια που βλέπουμε τη σκιά μας και... φοβόμαστε.

Από ψηλά, όλα είναι διαφορετικά. Κι άμα βρεις τελικά, με τη θέλησή σου ή όχι χρόνο, η διάθεση για φιλοσοφικές σκέψεις είναι διάχυτη. Τόσο που μάλλον χρειάζεται να... μαζέψεις τη φαντασία σου, μην αφεθεί ελεύθερη και... οργιάσει.

Μεσημέρι. Ύστερα από φαγητό, η υπνηλία έρχεται φυσιολογικά. Τη διώχνεις, το προσπαθείς τουλάχιστον. Πού να απολαύσεις το χουζούρισμα και πώς;