Κάποιοι συνεχίζουν και το παλεύουν. Και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση. Όταν μάλιστα η Τέχνη μπαίνει μπροστά τότε η χαραμάδα αισιοδοξίας γίνεται ακόμα μεγαλύτερη για όλους μας. Έφτασε στο e-mail μου το παρακάτω μήνυμα:

Φτιάξαμε μια χαρούμενη γειτονιά με Εργαστήρια για το περιβάλλον,

Aφήγηση παραμυθιού από τη Ζωή Νικητάκη,

Παράσταση από την ομάδα Μαρμελάδα,
Ζωντανή Μουσική, Διανομή πολλών ΔΩΡΩΝ για μικρούς & μεγάλους

20 & 21 Νοεμβρίου πεζόδρομος Δράκου (Μετρό Συγγρού-Φιξ) 11.00-14.00

Από την "Παιδί & Οικογένεια" Δείτε αναλυτικά στο www.kidsfestival.gr (Μενού "ΟΙ ΔΡΑΣΕΙΣ ΜΑΣ)...

Η "ΠΑΙΔΙ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ - KID & FAMILY" εκτός της στήριξης στο ευρύ κοινό των οικογενειών, ανέλαβε την καθημερινή φροντίδα 130 οικογενειών στην Αθήνα.

ΠΑΙΔΙ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ KID & FAMILY

Κοινωνία Σημαίνει Ενωμένοι Ενεργοί πολίτες σε όλες τις ηλικίες

OTAN TO EΓΩ ... ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΜΕΙΣ
Ένα μήνυμα που θέλουμε να καλλιεργήσουμε με επικέντρωση στο παιδί & την τρίτη ηλικία OUR HUMAN MANIFESTO

Ήταν ένα μικρό κύμα, που μονολογούσε πολύ λυπημένο: «πόσο δυστυχισμένο είμαι… τα άλλα κύματα είναι τόσο μεγάλα και δυνατά και εγώ είμαι τόσο μικρό και ασήμαντο. Γιατί η ζωή είναι τόσο άδικη;»

Ένα μεγάλο κύμα που βρισκόταν εκεί κοντά, το άκουσε και αποφάσισε να του  απαντήσει: «Το λες αυτό διότι δεν καταλαβαίνεις την πραγματική σου φύση. Νομίζεις ότι είσαι ένα κύμα και νομίζεις ότι είσαι μικρό και ασήμαντο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είσαι τίποτα από τα δύο». Ξαφνιασμένο το μικρό κύμα απαντά: «Πώς; Δεν είμαι κύμα;! Μα δεν βλέπεις τον κυματισμό μου; Δεν βλέπεις τα απόνερά μου; Αν και μικρό, είμαι κύμα! Τι εννοείς, δεν είμαι κύμα;» Ήρεμο το μεγάλο κύμα αποκρίνεται:

«Αυτό που καλείς ‘κύμα’ δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσωρινή μορφής σου. Στην πραγματικότητα, δεν είσαι παρά νερό! Όταν κατανοήσεις την βάση της φύσης σου, θα απαλλαγείς από την μιζέρια σου και θα δεις ότι εγώ είμαι εσύ, εσύ είσαι εγώ, και οι δύο είμαστε κομμάτι του ίδιου Όλου».... "Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε ήδη νεκροί"

Ένα υπέροχο τραγούδι από τη δεκετία του '80 με τον Μανώλη Μητσιά, να μας φτιάξει τη διάθεση...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 20/11/2010

Άκουγα την περασμένη Τετάρτη από τα ΜΜΕ, μεσημέρι και μετά, σε τακτά χρονικά διαστήματα και διαπίστωσα με θλίψη, είναι αλήθεια, ότι ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους το έδιναν για να ενημερώσουν και να δώσουν έκταση σε κάποια μικρά επεισόδια από την πορεία στην αμερικανική πρεσβεία.

Κουβέντα για το μέγεθος της συμμετοχής, αργότερα μάθαμε από την αστυνομία ότι ήταν διπλάσιοι από πέρσι, για το ποιος ήταν αυτός ο κόσμος που αγνόησε τον βροχερό καιρό, τον ασφυκτικό κλοιό των αστυνομικών που πλησίαζε τις 7.000 ένστολους και πήγαν σιωπηλοί να συνταχτούν με αυτό το ανώνυμο πλήθος και να εκφράσουν, με το δικό τους τρόπο, τη διαμαρτυρία τους για τα όσα βιώνουν αυτόν τον καιρό.

Καμιά προσπάθεια να αναδείξουν μη επώνυμους ανθρώπους που ήταν στο Πολυτεχνείο εκείνες τις δύσκολες μέρες του '73. Να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους, να συνεισφέρουν ουσιαστικά στην κουβέντα.

Δεν μας έχει συνηθίσει έτσι η τηλεόραση. Υπάρχουν, ευτυχώς και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά στην πλειοψηφία τους ασχολούνται με χαμηλού επιπέδου υλικό. Είδα, μια ματιά, και διαπίστωσα πως την ώρα που ήταν σε εξέλιξη η πορεία κάποια κανάλια δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από τη βλαβερή συνήθεια των μεσημεριάτικων εκπομπών κουτσομπολιού.

Ντροπή βρε παιδιά!... Έλεος, δηλαδή... Δεν υπάρχει ένας αρχισυντάκτης που να φορά παντελόνια για να τους τραβήξει το αυτί; Και εντέλει, τι είναι καλό για την τηλεόραση; Μόνο ότι είναι φτηνό; Έχουν άδικο εκείνοι που σφυρίζουν αδιάφοροι μπροστά στη δήθεν πρόκληση της ψηφιακής τεχνολογίας που διαφημίζει η οικογένεια Κλικλίκου; Πόσο πιο «όμορφα» θα είναι όλα αυτά τα σκουπίδια αν έχουν κρυστάλλινη εικόνα και ήχο;

Ναι, έχω την απαίτηση εγώ που πληρώνω υποχρεωτικά, μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ την κρατική ΕΡΤ να μου δίνει την καλύτερη ενημέρωση. Την ίδια απαίτηση έχω και από τους ιδιωτικούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς που χρησιμοποιούν κρατικές συχνότητες, ενώ υποτιμούν τόσο τη νοημοσύνη μας.

Φαντάζομαι μια Πολιτεία που θα... υποχρέωνε όλα αυτά τα ΜΜΕ να «παίξουν» τον αληθινό ενημερωτικό τους ρόλο. Πείτε με αιθεροβάμονα ή ρομαντικό, αλλά αυτή είναι η άποψη μου και έχω πολύ δυνατά επιχειρήματα για να την υπερασπιστώ, αν χρειαστεί.

Στη χώρα που ανθεί η... φαιδρά πορτοκαλαία πρέπει μάλλον να θεωρούμε φυσιολογικό μόνο σε κάποιες σχολικές αίθουσες, με πρωτοβουλία φωτισμένων εκπαιδευτικών να γίνονται γιορτές για το Πολυτεχνείο. Στα ΜΜΕ που οφείλουν, εκ των πραγμάτων, να έχουν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Ποιος άραγε θα μπορούσε να θέσει ένα τέτοιο θέμα για συζήτηση; Η ΕΣΗΕΑ, ως συνδικαλιστική έκφραση, είναι ανύπαρκτη με τη δράση της ξεχασμένη, χρόνια τώρα και απομακρυσμένη από την ουσία των ζητημάτων που αφορούν τους επαγγελματίες δημοσιογράφους.

Το χειρότερο ύστερα από αυτό είναι ότι στο χώρο του Τύπου εμφανίστηκαν άνθρωποι που ήταν περισσότερο έμποροι, εργολάβοι και πάντως καμιά σχέση με τους παραδοσιακούς εκδότες που αγαπούσαν με πάθος τη δουλειά τους. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος τους και μετά να παίξουν τα μέσα που διαθέτουν τον πραγματικό τους ρόλο.

Η φετινή πορεία του Πολυτεχνείου και η δημοσιογραφική κάλυψή της έδωσε αφορμή γι' αυτές τις μελαγχολικές σκέψεις από έναν άνθρωπο που έχει βιώσει όλες τις μεγάλες αλλαγές στο χώρο του Τύπου τα τελευταία 30 χρόνια.

Απογοήτευση λοιπόν; Όχι ακριβώς. Πάντα πιστεύω ότι υπάρχουν περιθώρια για αλλαγές. Αρκεί οι αναγνώστες, οι τηλεθεατές, οι ακροατές να απαιτήσουν να τους σέβονται. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου.
  

Οι μαρμαρόπλακες στον κοινό τάφο, ίχνος από το πέρασμά τους από τούτη τη ζωή...

Αν δεν υπήρχε αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρω κι εγώ τι θα έκαναν. Για τη Στασούλα λέω, την αδερφή μου στο χωριό που χθες βράδυ μου θύμισε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Το “φευγιό” του πατέρα μου από τούτη τη ζωή...

“Σαν απόψε παρέδωσε ο μπαμπάς. Πρωινές ώρες, ξημέρωμα 18 του Νοέμβρη”. Ποιου χρόνου, πότε; Έχει σημασία; Στην “Κ” ήμουν, στην ύλη του Πολιτικού... Θυμάμαι, ότι πήρα άδεια για να κατέβω στο χωριό να τον αποχαιρετήσω.

Η Στασούλα είναι ένας θησαυρός. Μιλά με πολύ σεβασμό και για τους δυο γονείς μας. “Πόσο μας λείπουν ε;” σχολιάζει αναφερόμενη και στους δυο. Την μάνα και τον πατέρα. Και προσθέτει στο SMS της: “Υπάρχει όμως ελπίδα, με εγγύηση χάρη στη θυσία την αγία, του Χριστού, ότι θα ξαναβρεθούμε και μάλιστα με μεγάλη χαρά, χωρίς να έρχονται στη μνήμη τα λάθη. Αμήν”.

Και ποιος δεν θα το ήθελε αυτό; Ήταν υπέροχοι άνθρωποι. Έκαναν αυτό που θεωρούσαν καλύτερο στη ζωή τους για μας. Έβαζαν πιο ψηλά από το δικό τους συμφέρον, την αγάπη τους για τον συνάνθρωπο.

Έτσι μας έμαθαν κι εμάς. Να αγαπάμε τους ανθρώπους και να μοιραζόμαστε πράγματα χωρίς εγωισμούς. Δεν ξέρω πως ακούγεται αυτό στις μέρες μας, αλλά θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που έζησα στη σκιά τους και έμαθα από αυτούς.

Όσο ζω θα 'χω όμορφες όμορφες θύμισες και στις δύσκολες ώρες θα βάζω τον εαυτό μου στη θέση τους και θα αναρωτιέμαι τι έκαναν εκείνοι, να πράξω κι εγώ ανάλογα...

Πριν εννιά χρόνια τέτοια μέρα, ήμουν στην Κρήτη με την πρώτη πτήση της Ολυμπιακής, ειδοποιημένος από τη Στασούλα. Τον πρόλαβα κι είχε ακόμα τα μάτια του ανοιχτά. Είχα την αίσθηση ότι με περίμενε. Να μου κάνει με νεύμα το τελευταίο “αντίο”. Ο πατέρας μου έφευγε από τη ζωή “λαβωμένος” άσχημα από το πάρκινσον που τον ταλαιπώρησε πολύ.

Η Στασούλα έχει το χάρισμα να θυμάται τα πάντα. Αλλά κι εγώ δεν ξεχνώ ποτέ. Δεν υπάρχει περίπτωση να κατέβω καλοκαίρι στο χωριό και να μην πάω να τους... επισκεφθώ, με σεβασμό, στην τελευταία τους κατοικία.

Αχ και να έβλεπαν από κάπου πώς γίνεται, μέρα τη μέρα, το σπίτι μας. Είμαι βέβαιος ότι θα τους άρεσε...

Την πρώτη συνάντηση τους είχαν χθες ο απερχόμενος και ο επόμενος δήμαρχος Αθηναίων. Στο μεταξύ οι διαμερισματικοί σύμβουλοι δεν γνωρίζουν ακόμα σχεδόν δυο εβδομάδες μετά τις εκλογές ποιοι εκλέγονται... Ταχύτητα που θα τη... ζήλευαν στην F1.

Ο απερχόμενος Δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης, υποδέχτηκε χθες το πρωί στο Δημαρχιακό Μέγαρο της Πλατείας Κοτζιά, τον εκλεγμένο Δήμαρχο Γιώργο Καμίνη.

Στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε μετά από πρωτοβουλία του Νικήτα Κακλαμάνη, έγινε μια πρώτη ενημέρωση για θέματα του Δήμου και για ζητήματα που χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης όπως οι εορτές Χριστουγέννων στην πόλη και στις Λέσχες Φιλίας, ο "Αθήνα 9,84" και άλλα.

Η ενημέρωση κατά τομείς για τον Δήμο Αθηναίων θα συνεχιστεί μεταξύ του Γενικού Γραμματέα του Δήμου Ηλία Θεοδώρου και συνεργατών του νέου Δημάρχου Γιώργου Καμίνη. Η απερχόμενη Δημοτική Αρχή θα παραδώσει τα καθήκοντά της στη νέα, με επίσημα πρωτόκολλα παράδοσης-παραλαβής.

Αμέσως μετά τη συνάντηση έγιναν οι ακόλουθες δηλώσεις:

Νικήτας Κακλαμάνης: "Υποδέχτηκα τον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο σήμερα, και οφείλω να πω ότι η συνάντησή μας - επειδή το είδαμε να γράφεται - έγινε μετά από δική μας τηλεφωνική επικοινωνία και όχι μέσω e-mail όπως διάβασα.

Του έκανα μια γενική ενημέρωση κατ' αρχήν. Για τις επιμέρους ενημερώσεις ο συνεργάτης ο δικός του και ο γενικός γραμματέας του Δήμου θα αναλάβουν τα υπόλοιπα, ώστε από τη Δευτέρα και μέχρι την 31η Δεκεμβρίου να έχει πλήρη ενημέρωση σε όποιους τομείς επιθυμεί.

Συζητήσαμε μερικά επείγοντα θέματα, τα οποία πρέπει να εκτελεστούν, όπως π.χ. οι εορτές των Χριστουγέννων, για τα οποία ήθελα να έχω την άποψή του και τον ευχαριστώ διότι στην ουσία μου είπε, κάντε αυτό που θέλετε - δεν είναι θέματα τα οποία είναι αιχμής - αφού είναι για το καλό της πόλης.

Νομίζω ότι η πρώτη μας συνάντηση ήταν σε εξαιρετικό κλίμα διότι και οι δύο κατ' αρχήν - αν θέλετε εντός εισαγωγικών - συναποφασίσαμε ότι πρέπει να συνεργαστούμε για το καλό της Αθήνας. Μεγιστοποιώντας αυτά που συμφωνούμε και μας ενώνουν και ελαχιστοποιώντας όσα ενδεχομένως έχουμε διαφορετική άποψη. Βέβαια η διαφορετική άποψη κατ' ανάγκη δεν είναι κακό γιατί καμιά φορά μέσα από τον διάλογο καταλήγεις πάλι σε μία κοινή θέση.

Του ευχήθηκα εκτός όλων των άλλων και τύχη, γιατί χρειάζεται ο Δήμαρχος της Αθήνας να έχει και τύχη".

Γιώργος Καμίνης: "Ευχαριστώ τον Δήμαρχο που με υποδέχτηκε εδώ στο Δημαρχιακό Μέγαρο που είχα την ευκαιρία να το δω και από κοντά, δεν είχε τύχει ποτέ προηγουμένως. Είχαμε μια πρώτη γενική συζήτηση και με ενημέρωσε για κάποια επείγοντα ζητήματα.

Σχετικά με τον εορτασμό των Χριστουγέννων του είπα ότι θα πρέπει να τηρηθεί - και δεν διαφώνησε σε αυτό - μια ισορροπία μεταξύ των εξόδων γιατί βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση, αλλά και η πόλη βρίσκεται σε κατάθλιψη, υπάρχει πολλή θλίψη και πολλή αμηχανία και πρέπει οι άνθρωποι να χαρούν.

Κατά τα λοιπά, εμείς σε συμφωνία με τον κ. Δήμαρχο θα ενημερωθούμε στη συνέχεια λεπτομερώς από όλες τις διευθύνσεις, απ' όλα τα νομικά πρόσωπα και τους οργανισμούς που ανήκουν στην ευθύνη του Δήμου, προκειμένου τη 2α Ιανουαρίου - οπότε και θα αναλάβουμε τα καθήκοντά μας - να έχουμε την πληρέστερη δυνατή ενημέρωση για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Δήμος, για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας υιοθετώντας μία εποικοδομητική στάση με την αντιπολίτευση, γιατί τελικά όλοι υπηρετούμε το δημόσιο συμφέρον".

Με την αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου επικεφαλής, άρχισε νωρίς το απόγευμα της Τετάρτης η καθιερωμένη πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, με την οποία ολοκληρώθηκαν οι φετινές εορταστικές εκδηλώσεις της 37ης επετείου εξέγερσης των φοιτητών.
Στο επίκαιρο μήνυμα της εξέγερσης αναφέρθηκαν, νωρίτερα στις ομιλίες τους στην κεντρική εκδήλωση στο χώρο του Πολυτεχνείου, η αντιπρύτανης του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Τόνια Μοροπούλου, ο πρύτανης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Γιώργος Χαρβαλιάς και ο πρόεδρος της Συντονιστικής Επιτροπής Εορτασμού του Πολυτεχνείου και του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1967-1974 κ. Ν. Τριανταφύλλου.

«Σήμερα, 37 χρόνια μετά, τα αιτήματα του Νοέμβρη του 1973 παραμένουν εμβλητικά και σύγχρονα», τόνισε στην ομιλία της η κ. Μοροπούλου.

«Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου είναι συνδεδεμένη με τους σημερινούς αγώνες και διεκδικήσεις», ανέφερε ο κ.Χαρβαλιάς, ενώ ο κ. Τριανταφύλλου σημείωσε ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί και σήμερα σημείο αναφοράς και έμπνευσης.

Ακολούθησε το προσκλητήριο νεκρών από τα μέλη του Προεδρείου του ΣΦΕΑ που ανάγνωσαν τα ονόματα των θυμάτων της 17ης Νοεμβρίου 1973.

Η εκδήλωση της Επιτροπής Εορτασμού ολοκληρώθηκε με την ανάκρουση του ύμνου του Πολυτεχνείου, δίνοντας το σύνθημα για την έναρξης της πορείας προς την αμερικανική πρεσβεία.

Η πορεία είχε πάνω από 20.000 κόσμο ενώ δεν έλειψαν τα συνηθισμένα μικρά επεισόδια που «γεμίζουν» τα δελτία ειδήσεων...

Το χρονικό του αγώνα μέσα από τους ανώνυμους ανθρώπους που το έζησαν:

14 Νοεμβρίου 1973, οι φοιτητές οχυρώνονται στο κτήριο του Πολυτεχνείου και αρχίζει να εκπέμπει ο ανεξάρτητος ραδιοφωνικός τους σταθμός. Εδώ Πολυτεχνείο...

Σε λίγο το Πολυτεχνείο έχει σφιχταγκαλιαστεί, από το πλήθος που έφτανε μέχρι την Ομόνοια. Μια αυθόρμητη μαζική εκδήλωση, λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών. Η αρχή του τέλους της δικτατορίας...

"Είμαι θυμωμένος. Δεν θέλω και δεν μπορώ να απαλλαγώ από το Πολυτεχνείο. Οποιος εξεγείρεται ενάντια σε κάθε αδικία με βοηθάει να θυμάμαι". Μιλάει ο Δημήτρης Παπαχρήστος, αξέχαστος για εκείνο το επικό φινάλε με τον εθνικό ύμνο στο ραδιοσταθμό του πολυτεχνείου το βράδυ της 17ης Νοέμβρη.

"Πατήστε τους όλους, ρίξτε και ριπές σε όποιον αντισταθεί", ήταν η τελευταία εντολή του Ντερτιλή, πριν το τανκς γκρεμίσει την κεντρική πύλη με όλους όσους συνωστίζονταν στα κάγκελα. Ανάμεσα στους τραυματίες η Πέπη Ρηγοπούλου, καθηγήτρια σήμερα το Πανεπιστήμιο. Δεν μιλάει γι΄αυτό. Ο,τι είχε να πει το είπε τότε...

"Αδέλφια είμαστε άοπλοι", έλεγε μια σπαρακτική φωνή στο μικρόφωνο, αλλά όλοι συμφωνούν ότι "ο αγώνας ακόμα και σήμερα συνεχίζεται με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας μας". Και οι ιδέες είναι από τα ισχυρότερα όπλα. Κι ας ξεχάστηκαν γρήγορα από πολλούς για οφίτσια, δόξα ή χρήμα. Ο Δημήτρης Παπαχρήστος παρέμεινε ποιητής.

Τα 9/10 από τους 2.500 περίπου που παρέμειναν στο Πολυτεχνείο μέχρι το τέλος -ρισκάροντας γιατί θα μπορούσαν να έχουν φύγει- αναφέρει ο Δημήτρης Κουμάνταρος μέλος της συντονιστικής επιτροπής, δεν είναι σήμερα ευρύτερα γνωστά στην κοινωνική και πολιτική ζωή.

Οι πρωταγωνιστές, οι πολλοί, χάθηκαν στην ανωνυμία. Δεν μίλησαν, δεν "αξιοποίησαν" τη συμμετοχή τους στην αντίσταση, είτε στο πολυτεχνείο είτε στις αντιστασιακές ομάδες. Για εκείνους το Πολυτεχνείο είναι ακόμη η αναζήτηση του αδύνατου, το κυνήγι ενός ονείρου που παραμένει ανεκπλήρωτο, η ζώσα μνήμη που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου, ή μήπως η γενναιότητα ενός μάταιου, -έστω- αγώνα; Τι μπορεί να σημαίνει αντίσταση σήμερα;

Γιάγκος Ανδρεάδης, καθηγητής Πανεπιστημίου

Η επέτειος του Πολυτεχνείου με προβληματίζει πάντοτε. Πρώτον, γιατί θεωρώ ότι η αλήθεια - η επιστημονική, η πολιτική και η βιωμένη- για τα γεγονότα αυτά δεν έχει ειπωθεί, όπως δεν έχει ειπωθεί και η αλήθεια για την αντίσταση κατά της χούντας. Βασικός λόγος είναι ότι η εκχυδαϊσμένη και ενίοτε πλαστογραφημένη εικόνα, για τα όσα έγιναν, χρησιμοποιήθηκε για να θεμελιωθεί το πολιτικό σύστημα, το οποίο σήμερα έχει πανθομολογουμένως εισέλθει σε δραματική κρίση. Και επειδή η θεμελίωση του συστήματος εδραιώθηκε στην αμνησία και στην αποσιώπηση σχετικά με τα ουσιώδη ηθικά και πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα που σχετίζονται με την αντίσταση και το Πολυτεχνείο μέχρι και σήμερα δεν έχουμε τολμήσει να σκεφτούμε σοβαρά το ρόλο των αμερικανών, τις εσωτερικές επιπτώσεις και το δράμα της Κύπρου, που συνεχίζεται ως και τις μέρες μας.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μέρος τουλάχιστον των εκδηλώσεων χαρακτηρίζονται από το κακό γούστο, ένα στοιχείο που το θεωρώ ψυχαναγκαστικό και οριακά επικίνδυνο. Πρόκειται ακριβώς για τη διάθεση επανάληψης που οδηγεί σε όλο και πιο πολιτικά υποβαθμισμένες αντιγραφές των γεγονότων, όπως τα φαντασιώνεται ο καθένας. Με το σύνθημα "ένα δύο τρία πολλά Πολυτεχνεία" πραγματοποιήθηκαν επί χρόνια διαδοχικές αδιέξοδες κινητοποιήσεις, που έχουν οδηγήσει σήμερα σε μια υποβάθμιση πολιτικού στοιχείου που είναι πιο επίφοβη και από την οικονομική κρίση. Το πιο αστείο όμως από τα φαινόμενα αυτά είναι το ετήσιο αλύπητο στεφάνωμα του κεφαλιού, του όντως έξοχου ιστορικού και αγωνιστή καθηγητή Νίκου Σβορώνου, που σημειωτέον ήταν πολιτικά αντίθετος με την εξέγερση και που σε αντίθεση με πολλούς που κρύβονταν εκ των υστέρων τολμούσε να το λέει.

Το να γραφεί η επιστημονική και βιωματική αλήθεια για το Πολυτεχνείο είναι έργο απαραίτητο για να κατακτήσουμε την πολιτική ωριμότητα που μας λείπει δραματικά. Αυτό όχι μόνο δεν θα αμαυρώσει το μήνυμά του αλλά θα αναδείξει την βαθύτερη ουσία του. Το Πολυτεχνείο υπήρξε μια στιγμή κατά την οποία πολλοί άνθρωποι στην πατρίδα μας, κατά κύριο λόγο, νέοι αψήφησαν το θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχαν για να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους και να διεκδικήσουν την πολιτική τους ελευθερία. Αυτό που πρέπει να κάνουμε δεν είναι να τους μνημονεύουμε τελετουργικά, είτε να τους αντιγράφουμε στατιστικά και επιφανειακά, αλλά να εμπνεόμαστε για να διεκδικήσουμε στις σημερινές δραματικές συνθήκες, τη δική μας εθνική και κοινωνική αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Ανδρέας Αποστολίδης, σκηνοθέτης

Θα απαντούσα ότι εάν σήμερα ήμουν φοιτητής ενεργός, ως προς τα κοινά, οι στόχοι μου θα ήταν ακριβώς οι αντίστροφοι απ΄ότι το 1972 με 1975. Θα πάλευα για να φύγουν οι παρατάξεις και τα πολιτικά κόμματα από τις πανεπιστημιακές σχολές, θα ζητούσα τη μη συμμετοχή των κομματικών παρατάξεων στις εκλογές της διοίκησης των σχολών, θα απαιτούσα την αυτοτέλεια της πανεπιστημιακής διοίκησης από κομματικές ή συνδικαλιστικές παρεμβάσεις και θα ζητούσα τη μερική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Η πολιτικοποίηση του 1973, που εκφράστηκε με την κατάληψη του Πολυτεχνείου είχε στόχο, μεταξύ των άλλων, την ελευθερία της έκφρασης και την πνευματική αυτονομία της ανώτατης εκπαίδευσης. Οι μέθοδοι και οι πρακτικές του 1973, έχουν τεθεί πλέον στην υπηρεσία ιδιοτελών κομματικών συμφερόντων και κατά συνέπεια είναι κατά του επίσημου εορτασμού της επετείου, διότι είναι υποκριτικός.

Στην πολιτική είναι υπαρκτό φαινόμενο, θεμιτές πρακτικές μιας ορισμένης εποχής να μετατρέπονται με τα χρόνια στο αντίθετό τους.

Θα ήμουν υπέρ νέων μεθόδων διεκδίκησης, εκτεταμένης χρήσης του διαδικτύου και δημοψηφισμάτων με συμμετοχή του συνόλου των φοιτητών. Υπέρ ενός ανεξάρτητου φοιτητικού συνδικαλισμού, με στόχο τον παραμερισμό των φανερών ή υπόγειων κέντρων εξουσίας, για μια ουσιαστική ελευθερία έκφρασης των απόψεων όσων θέλουν να μορφωθούν, να δημιουργήσουν και να ζήσουν πιο δίκαια.

Δημήτρης Κουμάνταρος, δημοσιογράφος

Σε μένα - εσένα, που καταγγέλλω τους πάντες και τα πάντα, δίχως τίποτα να προτείνω. Που επιρρίπτω μόνο, δίχως να αναλαμβάνω ευθύνες. Που φανατίζομαι και θεωρώ τον εαυτό μου πάνσοφο και τους άλλους ηλίθιους. Που νομίζω ότι η δικαίωσή του ή η δικαίωση της ομάδας μου δικαιώνει και όλη την κοινωνία. Που δεν αντιλαμβάνομαι ότι είμαι ένα άμοιρο και ταυτόχρονα ένα αυτόβουλο γρανάζι ενός συνόλου, αλλά διαχωρίζομαι ψευδαισθησιακά από αυτό. Που κοιτάζω μόνο την πάρτη μου, είτε αδιαφορώντας για τα κοινά είτε ασχολούμενος εργολαβικά με αυτά. Που φωνάζω πρώτος "βγάλτε το φίδι από την τρύπα" ή υποδεικνύω πως να βγει, αλλά βάζω τελευταίος το χέρι μέσα.

Σε μένα - εσένα τον φανατικό και σίγουρο κομμουνιστή, ορθόδοξο, μουσουλμάνο, βουδιστή, σοσιαλιστή, οικολόγο, νεοφιλελεύθερο, αναρχικό, φασίστα, εθνικιστή, αντιεθνικιστή, επαναστάτη, αντεπαναστάτη.

Αξίζει κανείς να αντιστέκεται.

Μα... Μα δεν είπαμε "ότι θέλει δουλειά πολύ, θέλει νεκροί χιλιάδες νάναι στους τροχούς, θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους" και όχι μόνο τις συμβουλές τους.

Ανδρέας Ζεμπίλας, δημοσιογράφος

Θυμάμαι το Λευτέρη να σφαδάζει καθώς το χέρι του είχε καεί από μία μικροανάφλεξη υλικών, από τις βόμβες που βάζαμε στη χούντα.

Ηταν το 1969. Χρόνια αργότερα γνώρισα τον Σάκη Καράγιωργα, καθηγητή πανεπιστημίου, που είχε χάσει μερικά δάχτυλα σε παρόμοια περίπτωση. (αυτός μέλος της Δημοκρατικής Αμυνας, εμείς της ΛΕΑ)

Με φτωχά υλικά και περίσσεια αποκοτιά, πότε με προκηρύξεις πότε με βόμβες, αντιμετωπίζαμε τα τεθωρακισμένα του Πατακού δείχνοντας στη χώρα και στον κόσμο ότι "η τάξη και ασφάλεια" των πραξικοπηματιών δεν είχε περάσει.

'Ηταν η αντίσταση στη χούντα που κορυφώθηκε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μαύρα χρόνια, αλλά όχι σκυφτά. Ας το πω όμως. Η αντίσταση δεν πέτυχε έναν από τους βασικούς στόχους της... Μια γνήσια δημοκρατία απαλλαγμένη και από τους συνταγματάρχες και από το παλαιοκομματικό σύστημα που μας τους είχε φέρει.

Η χούντα δεν "γκρεμίστηκε" αλλά αποσύρθηκε μετά την εθνική τραγωδία που προκάλεσε στην Κύπρο. Συμβολικό... Ο χουντικός "πρόεδρος" στρατηγός όρκισε πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το '74.

Ετσι αναβίωσε το παλαιό πολιτικό προσωπικό (με άλλες ψευδεπίγραφες ονομασίες), το πελατειακό σύστημα ανέπαφο, η αδιαφάνεια, η διαφθορά, ο χρηματισμός.

Τουλάχιστον, νομιμοποιήθηκε η Αριστερά και αυτή η νόθα Μεταπολίτευση συντήρησε το μακροβιότερο κοινοβουλευτισμό στα χρόνια μας. Και παρά τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς, ελάχιστοι από τους αγωνιστές της Αντίστασης και του Πολυτεχνείου εντάχθηκαν στο κομματικό σύστημα, αυτό που οδήγησε την Ελλάδα στο σημερινό χάλι. Παράδοξο.. Οι χθεσινοί υπηρέτες αυτού του πελατειακού συστήματος ορκίζονται ομαδόν τώρα στην "γνήσια δημοκρατία"...

Αν μπορεί να υπάρξει αντίσταση σήμερα είναι στην προσπάθεια συγκρότησης ενός αριστερού αλλά και ρεαλιστικού προγράμματος για την έξοδο από την κρίση μακριά από όλα τα παρωχημένα μοντέλα. Και αντί όλοι, ανεξαιρέτως, να πανηγυρίζουν για τα αποτελέσματα των εκλογών ας κοιτάξουν την αποχή του 60% πιθανή δεξαμενή του καινούργιου.

• Το θέμα είναι παρμένο από το ΑΠΕ.