Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί να μας δείχνουν την άλλη, φωτεινή πλευρά, του φεγγαριού...

Στο πεζοδρόμιο της Σταδίου, μεταξύ Ομόνοιας και Αιόλου συναντήθηκαν την Κυριακή που μας πέρασε ατρόμητοι atenistas για να φέρουν εις πέρας τιτάνιο έργο.

Ατρόμητοι όχι μόνο γιατί αψήφησαν το τσουχτερό κρύο, αλλά γιατί επιχείρησαν εφοδιασμένοι με τις ξύστρες τους να απαλλάξουν το πολύπαθο πεζοδρόμιο από τη μάστιγα της τσίχλας.

Το γκλαμουράτο πρόσωπο της Σταδίου με το Attica, το Holmes και τους διάσημους designer αλλάζει στην Αιόλου, όπου λόγω σουρεαλιστικής γραφειοκρατίας το πεζοδρόμιο δεν έχει αντικατασταθεί εδώ και πολλά χρόνια με θλιβερά αποτελέσματα.

Με φοβερή υπομονή κι επιμονή σε δύο ώρες 60 άνθρωποι καταφέραν αυτό που στην αρχή φαινόταν ακατόρθωτο, να ασπρίσουν τμήμα του δρόμου που υποφέρει εδώ και πολλά χρόνια, ξύνοντας με σπάτουλες, τσίχλες ετών, θέαμα απαράδεκτο για πολιτισμένη πόλη. Ζοριστήκαν αλλά όπως πάντα, γελάσαν και μάλιστα πολύ.

Συγχαρητήρια σε όσους συμμετείχαν, ρισκάροντας λουμπάγκο και κάλους στα χέρια. Εμείς δεν πρόκειται να ξαναπετάξουμε τσίχλα στο δρόμο.

Παρακαλούμε τους υπόλοιπους Αθηναίους, εγκαταλείψτε αυτή την απαίσια συνήθεια μια για πάντα!

Με μπόλικο κρύο μας μπήκε ο Φλεβάρης. Άστες να λένε οι παροιμίες: “Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει” Πουθενά στον ορίζοντα δεν φαίνεται καλοκαίρι. Και καλά κάνω εγώ που άφησα να συνεχίσουν να πέφτουν χιόνια στη σελίδα μου... Εδώ θα τα αφήσω μέχρι να ζεστάνει στ' αλήθεια ο καιρός και να το νοιώσουμε...

Ήρθε όμως ο Φλεβάρης με την καλή του είδηση: Επιτέλους ξεμπλοκαρίστηκαν τα δύο περιοδικά και το ημερολόγιο και έφυγαν από το ταχυδρομείο για τα σπίτια των συναδέλφων! Ταλαιπωρία για την ταλαιπωρία μόνο.

Στους δρόμους το αδιαχώρητο, καθώς αυτή η εβδομάδα θα είναι των παθών για τις συγκοινωνίες. Απεργίες 24ωρες στα ΜΜΕ και... καπάκι οι αυξήσεις. Σου λέει, θα τελειώσουν κάποτε και ο Αθηναίος θα χρειαστεί να πάρει το λεωφορείο ή το τρένο, να πάει στη δουλειά του. Εδώ είμαστε εμείς, με 1,40 ευρώ παρακαλώ το απλό εισιτήριο από σήμερα... Να μου ζήσουν τα παλικάρια με τις πολιτικές που θα σώσουν την Ελλάδα.

Τέτοιες ώρες κάνω εθελοντικά τον... ταξιτζή με τη μηχανή. Το πρωί, τουλάχιστον. Κάπως πρέπει να πάει στη δουλειά η Ειρήνη. Και το Κολονάκι μπορεί να φαντάζει κοντά, στο κέντρο, αλλά μ' αυτή την υπερβολική κίνηση, θέλει το χρόνο του για να φτάσεις.

Είχαμε λίγο χρόνο με την Ειρήνη το πρωί και κουβεντιάσαμε. Χθες το μεσημέρι ήρθε, λέει, ασθενοφόρο και πήρε τον Γιώργο, το γείτονά τους. Είναι σε προχωρημένο στάδιο η ασθένεια του. Κι είναι που έρχεται το γαμώτο: Στεναχωριέσαι καμιά φορά για τη στάση των ανθρώπων, για τη συμπεριφορά τους, πικραίνεσαι και μετά, κάποια στιγμή, ξαφνικά, έρχεται το τέλος. Πού ζούμε Θεέ μου! Ζούγκλα καταντήσαμε....

“Ειδήσεις” από το μικρόκοσμό μας, στο έμπα ενός καινούριου μήνα...

• Να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο γιατί μας έρχονται και τα χειρότερα. Δείτε ΕΔΩ. Δηλαδή τι, φοβούνται κι εκεί στο ΔΝΤ; Ε, δεν το πιστεύω... Δείτε ΕΔΩ.
  

Μήνυμα προς όλους:

Οποιος μπορεί καλό θα ήταν και σήμερα και αύριο στο συνεργατικό καφενείο (Μοναστηρίου και Τηλεφάνους) στην Ακαδημία Πλάτωνος, να φέρει:
ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ
ΤΡΟΦΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΨΥΓΕΙΟ
ΚΑΙ ΡΟΥΧΑ ΖΕΣΤΑ
Θα τα πάμε στους μετανάστες. Ο καιρός είναι πολύ κρύος και οι συνθήκες δύσκολες.

Ας μην χάσουμε και την ανθρωπιά μας ολοι αυτοί οι άνθρωποι είναι τα θύματα... Aς μη το ξεχνάμε αυτό...

Το καλωσόρισμα του μήνα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από ένα τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού από το κλασικό του δίσκο “Καλεντάρι”, για τον Φλεβάρη.

Για πότε έφυγε ο Γενάρης, ούτε που το καταλάβαμε. Ας είναι... Έτσι φεύγει ο χρόνος, γι' αυτό “χρωστάμε” στον εαυτό μας να ζούμε την κάθε στιγμή, να μην αφήνουμε πράγματα για αργότερα και, κυρίως να λέμε στους ανθρώπους μας πόσο σπάνιοι είναι, πόσο τους αγαπάμε και πόσο τυχεροί είμαστε που βρέθηκαν στο δρόμο μας. Αλλά είμαστε εγωιστές... Σιγά που θα μπούμε τώρα σ' αυτή τη διαδικασία.

Αφού, όταν είμαστε καλά στην υγεία μας και ασκούμε κάποια μορφής εξουσίας νοιώθουμε δυνατοί και νομίζουμε ότι θα είμαστε “για πάντα” έτσι. Πόσο μικρό είναι το ανθρώπινο “για πάντα” το βλέπεις όταν διαπιστώνεις ότι μπορείς να χάσεις, από τη μια στιγμή στην άλλη, αγαπημένα πρόσωπα ή να “φύγεις” κι εσύ ο ίδιος.

Το έχετε ακούσει: “όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει;” Αλήθεια είναι. Δεν αναφέρομαι σε πολύ μεγάλα και μακρινά σχέδια. Για τα δικά μας, τα μικρά, λέω. Να μπορέσουμε, κάποια στιγμή να ζήσουμε ήρεμοι χωρίς την πίεση και το άγχος της δουλειάς. Χωρίς τα γραμμάτια από τα οικονομικά ανοίγματα. Λιτά. Με τους ανθρώπους μας. Να μοιραζόμαστε απλά πράγματα, αυτά δεν είναι που λένε πως φέρνουν την ευτυχία και τα χαμόγελα;

Σκέψεις στο φευγιό ενός μήνα και τον ερχομό ενός νέου. Με εκλάμψεις ερωτικές, ένεκα του ξενόφερτου Άγιου Βαλεντίνο και με άρωμα αποκριάς, αφού ανοίγει το Τριώδιο και θα 'χουμε την ευκαιρία να φορέσουμε τη γελαστή μας μάσκα και να βγούμε στους δρόμους να διασκεδάσουμε. Όσο είναι εφικτό αυτό να γίνει, γιατί ο κόσμος φοβάται, δεν έχει εμπιστοσύνη στο θεσμό, τον ανησυχεί που δεν ξέρει ποιος κρύβετε κάτω από τη μάσκα.

Έχει όμως και τα καλά του. Κουτσός καθώς είναι ολοκληρώνει το βίο του στις 28 μέρες. Τρεις μέρες λιγότερες από τον Γενάρη, κάτι είναι κι αυτό...

Ας φύγει μακριά, ας τον ξορκίσουμε κι ας μην ξανάρθει ο Γενάρης του 11. “Έφυγε” από κοντά μας η Γιωργία και νοιώθουμε ήδη μικρότερη σαν οικογένεια. Ευτυχώς που είναι τα παιδιά της, οι κόρες της, οι γαμπροί της που γεμίζουν το κενό, αν και η απουσία της είναι αισθητή...

Επιτέλους τέλειωσε η σαχλαμάρα του Big Brother που έκανε όμως πιο πλούσιο τον Κρητικό Γιάννη Φουκάκη κατά 170.000 ευρώ. Ένα σχόλιο μόνο: Ο μικρός από τους Βαρβάρους μου άρεσε για την αυθεντικότητά του. Δεν προσπαθούσε να βγει επιτηδευμένα, ήξερε ότι πήγε σ' ένα παιχνίδι και έπαιξε με τους όρους που αυτός έβαλε. Δεν είναι τυχαίο που ο Big Brother, όπως θα δείτε στο βίντεο, τον αποχαιρετά με τη λέξη “κρι κρι”. Το κρι κρι στην Κρήτη είναι το αγριοκάτσικο που δεν προσαρμόζεται εύκολα σε καταστάσεις.

Η ουρά έξω από τη σοκολατοποιία Παυλίδη στις 12.30 το μεσημέρι, απογοητευτική. Χιλιάδες κόσμου περιμένει μέσα στο κρύο υπομονετικά να έρθει η σειρά του για να μπεί...

Νομίσαμε πως ίσα που το προλάβαμε... Εδώ που τα λέμε, είναι δυνατόν ένα μουσείο να λειτουργεί μονάχα για δύο ημέρες; Και τι μέρες... Με κρύο και παγωνιά... Ποιος να πρωτοπρολάβει να πάει και πώς να πάει με τέτοιον καιρό;

Είπαμε όμως σήμερα κυριακάτικα να το κάνουμε. Δεν θα είχαμε κι άλλη ευκαιρία, αν το χάναμε. Αύριο δεν θα λειτουργεί.

Λεπτομέριες γι' αυτή την έκθεση είχα βάλει και στο δικό μου Site, στο κίτρινο ειδησεογραφικό πλαίσιο, στην μπάρα δεξιά. Ήταν μια σπάνια ευκαιρία να δούμε από κοντά πώς φτιάχνεται η σοκολάτα υγείας. Μέχρι τώρα ότι ξέραμε για τη σοκολάτα ήταν από τον κινηματογράφο. Ξέρετε, εκείνη τη γεμάτη φαντασία και τις ωραίες εικόνες που βρήκα στο You Tube και έβαλα εδώ. Θυμάμαι είχα πάει με τον Λάμπρο να τη δω στον κινηματογράφο...

Πήγαμε στην Πειραιώς. Μου κάνει εντύπωση. Μα, είναι δυνατόν τόσος κόσμος να περιμένει στην ουρά για να μπει στο Μουσείο Σοκολάτας; Κι όμως είναι. Δεν μπήκαμε στη διαδικασία της αναμονής. Κάναμε στροφή στη μηχανή και κατεβήκαμε στο Γκάζι.

Γύρω από το ΜΕΤΡΟ του Κεραμεικού έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω από τη διασκέδαση. Cafe, εστιατόρια, μαγαζιά με έξυπνους τίτλους. Καθίσαμε σε μια σουβλακερί και... χτυπήσαμε μερικά σουβλάκια με πίτα. Έχει ωραία μουσική και το περιβάλλον ξεχωρίζει. Και οι τιμές κοντά στην πραγματικότητα.

Πολλοί Αθηναίοι το συνδυάζουν στην κυριακάτικη βόλτα τους. Είτε αυτή ξεκινάει από το Θησείο και συνεχίζει με το παζάρι στον πεζόδρομο, είτε μέσα στην καλλιτεχνούπολη του Δήμου Αθηναίων που πάντα κάποια έκθεση θα έχει...

• Δείτε ΕΔΩ πώς παρουσίασαν το θέμα και σε άλλα Blog