Το καλωσόρισμα του μήνα δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από ένα τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού από το κλασικό του δίσκο “Καλεντάρι”, για τον Φλεβάρη.

Για πότε έφυγε ο Γενάρης, ούτε που το καταλάβαμε. Ας είναι... Έτσι φεύγει ο χρόνος, γι' αυτό “χρωστάμε” στον εαυτό μας να ζούμε την κάθε στιγμή, να μην αφήνουμε πράγματα για αργότερα και, κυρίως να λέμε στους ανθρώπους μας πόσο σπάνιοι είναι, πόσο τους αγαπάμε και πόσο τυχεροί είμαστε που βρέθηκαν στο δρόμο μας. Αλλά είμαστε εγωιστές... Σιγά που θα μπούμε τώρα σ' αυτή τη διαδικασία.

Αφού, όταν είμαστε καλά στην υγεία μας και ασκούμε κάποια μορφής εξουσίας νοιώθουμε δυνατοί και νομίζουμε ότι θα είμαστε “για πάντα” έτσι. Πόσο μικρό είναι το ανθρώπινο “για πάντα” το βλέπεις όταν διαπιστώνεις ότι μπορείς να χάσεις, από τη μια στιγμή στην άλλη, αγαπημένα πρόσωπα ή να “φύγεις” κι εσύ ο ίδιος.

Το έχετε ακούσει: “όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει;” Αλήθεια είναι. Δεν αναφέρομαι σε πολύ μεγάλα και μακρινά σχέδια. Για τα δικά μας, τα μικρά, λέω. Να μπορέσουμε, κάποια στιγμή να ζήσουμε ήρεμοι χωρίς την πίεση και το άγχος της δουλειάς. Χωρίς τα γραμμάτια από τα οικονομικά ανοίγματα. Λιτά. Με τους ανθρώπους μας. Να μοιραζόμαστε απλά πράγματα, αυτά δεν είναι που λένε πως φέρνουν την ευτυχία και τα χαμόγελα;

Σκέψεις στο φευγιό ενός μήνα και τον ερχομό ενός νέου. Με εκλάμψεις ερωτικές, ένεκα του ξενόφερτου Άγιου Βαλεντίνο και με άρωμα αποκριάς, αφού ανοίγει το Τριώδιο και θα 'χουμε την ευκαιρία να φορέσουμε τη γελαστή μας μάσκα και να βγούμε στους δρόμους να διασκεδάσουμε. Όσο είναι εφικτό αυτό να γίνει, γιατί ο κόσμος φοβάται, δεν έχει εμπιστοσύνη στο θεσμό, τον ανησυχεί που δεν ξέρει ποιος κρύβετε κάτω από τη μάσκα.

Έχει όμως και τα καλά του. Κουτσός καθώς είναι ολοκληρώνει το βίο του στις 28 μέρες. Τρεις μέρες λιγότερες από τον Γενάρη, κάτι είναι κι αυτό...

Ας φύγει μακριά, ας τον ξορκίσουμε κι ας μην ξανάρθει ο Γενάρης του 11. “Έφυγε” από κοντά μας η Γιωργία και νοιώθουμε ήδη μικρότερη σαν οικογένεια. Ευτυχώς που είναι τα παιδιά της, οι κόρες της, οι γαμπροί της που γεμίζουν το κενό, αν και η απουσία της είναι αισθητή...